AC 162: หายไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เคยปรากฏมา
ทันใดนั้นม้าของ กุมาระ โกสะ ก็ล้มลงกับพื้น เขากระโดดและออกจากหนองน้ํา จากนั้นร่างกายของเขาก็กลายเป็นแสงสีขาวที่ทําให้ไม่เห็น ในขณะที่เขาพุ่งเข้าหาคริสเตียนเขายื่นหอกยาวตรงหน้าเขา ถ้าหอกเป็นด้ามของลูกศรมันยาวกว่าลําตัวของเขา มันเกือบขนานกับพื้นกุมาระโกสะรู้ดีว่าถ้าเขาไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของนักเวทย์ได้อัศวินทั้งหมดที่ตามเขาเข้า มาในเมืองจะต้องเผชิญกับการลงโทษ
ในขณะนั้น กุมาระ โกสะ มั่นใจในตัวเองมาก แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงความจริงอีกอย่างเกี่ยวกับศัตรูของเขา ครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่ที่ โมร่ามาช นักดาบไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้เขาไม่ใช่คนเดียวที่ สามารถกําหนดผลลัพธ์ของการต่อสู้ได้
เมื่อใดก็ตามที่มีคนโชคร้ายลางสังหรณ์ของเขามักจะเป็นจริงและ กุมาระ โกสะ ก็โชคร้ายมากก่อนที่คริสเตียนจะสามารถตอบสนองต่อการโจมตีได้ แสงสีขาวสว่างอีกดวงได้ปะทะกับกุมาระโกสะลูกบอลแสงจ้าทั้งสองสั่นสะเทือนดังลั่น ประกายไฟบิน เงาดําที่แทบจะมองไม่เห็นพาดผ่าน
ซูซานนา กระโดดถอยหลังและลงพื้นอย่างมั่นคง แสงสีขาวรอบตัวนางหรี่ลงเล็กน้อย นางหายใจเข้าลึก ๆและมันก็ทําให้ไม่เห็นอีกครั้ง อันเฟย์ บอกนางว่าอย่าหมกมุ่นอยู่กับการต่อสู้มากเกินไปแต่เมื่อเผชิญหน้ากับอัศวินแพลตตินั่มอาวุโส นางต้องมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ในการต่อสู้ มิฉะนั้นไม่มีทางที่นางจะมีชีวิตอยู่เพื่อเล่าเรื่องนี้
กุมาระ โกสะ สะดุด ขาซ้ายเกือบหลุด ที่ขาของเขามีลูกศรสีดําสั่นไหว ลูกศรไม่ได้เจาะลึกเข้าไปในเนื้อแต่เพียงพอที่จะขัดขวางการเคลื่อนไหวของเขา เมื่อต้องต่อสู้กับคนที่มีอันดับใกล้เคียงกันบาดแผลเช่นนี้อาจสร้างความเสียหายได้
การโจมตีอย่างกะทันหันนี้ช่วยให้ กุมาระ โกสะ เข้าใจว่าเขากําลังเผชิญหน้ากับศัตรูแบบไหนเขาได้เรียนรู้ความจริงเกี่ยวกับลูกศรมาก่อนแล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าอันเฟย์จะเข้าร่วมการต่อสู้ในตอนนี้ หากลูกศรนี้มาก่อนหน้านี้ไม่กี่วินาทีหรือหลังจากนั้นหรือเขาเล็งไปที่หัวหรือหน้าอกของเขาลูกศรจะไม่พบเป้าหมาย
ซูซานนา มองไปที่ขาของ กุมาระ โกสะ แล้วยิ้ม นางไม่เคยได้รับการฝึกฝนอย่างเป็นทางการและไม่รู้จักลัทธิดาบทั้งแปด นางไม่ปฏิบัติตามกฏที่นักดาบแบบดั้งเดิมปฏิบัติตามและอันเฟย์เป็นคนที่ไม่มีความละอายหรือให้เกียรติ เมื่อเวลาผ่านไป ซูซานนา เลิกเชื่อว่าการต่อสู้ต้องยุติธรรมกับทั้งสองฝ่าย สําหรับนางสองต่อหนึ่งเป็นเรื่องปกติที่ต้องทํา
กุมาระ โกสะ มองผ่าน ซูซานนา และสายตาของเขาก็จ้องมองไปที่ต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยฟุตเขามองไม่เห็นอันเฟย์ แต่เขารู้สึกได้ถึงสายตาของเขาเย็นชา
อัศวินส่วนใหญ่ที่ตกลงไปในหนองน้ําไม่สามารถออกไปได้ มีไม่กี่โหลที่สามารถปลดปล่อยตัวเองได้ เริ่มพุ่งอีกครั้งพร้อมหอกของพวกเขายื่นออกมาตรงหน้าพวกเขา นักเวทย์ลอยขึ้นไปในอากาศและบินไปข้างหลังเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขากับกุมาระ โกสะ ซูซานนา เห็นอัศวินงออกมาจากมุมตาของนาง นางถอยหลังไปสองสามก้าวกระโดดขึ้นไปในอากาศและหายไปหลังหลังคา
กุมาระโกสะ รู้สึกกังวลอย่างประหลาด ก่อนที่เขาจะคิดออกอัศวินที่อยู่ทางซ้ายของเขาก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างของเขากระเด็นไปข้างหลังเหมือนถูกชกด้วยหมัดที่มองไม่เห็นเลือดของเขาพ่นลงบนดินและเขาก็ยังคงอยู่ ลูกศรสีดํายื่นออกมาจากอกของเขา
นักเวทย์ได้ถอยกลับไปยังระยะปลอดภัยแล้วและเริ่มปล่อยเวทมนตร์ สายฟ้าลูกไฟและใบมีดลมใส่อัศวิน ในบรรดาเวทมนตร์คืออุกกาบาตไฟที่สามารถทําร้ายสัตว์เวทย์ระดับสูงได้อย่างไรก็ตามหนองน้ําที่เรียกโดยคริสเตียนกําลังเริ่มเดือดแห้ง โคลนเริ่มลดลงอย่างรวดเร็วและอัศวินบางคนใช้โอกาสนี้เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากหนองน้ํา อย่างไรก็ตามยังมีอัศวินจํานวนหนึ่งติดอยู่โดยเวทมนตร์ นี่เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดเกี่ยวกับเวทมนตร์หนองน้ํา แม้ว่าพื้นดินจะกลับมาเป็นปกติ แต่ความเสียหายก็ยังคงอยู่ ผู้ที่ถูกกลืนหายไปในหนองน้ําไม่สามารถช่วยให้รอดได้
* ช่วยทุกคนที่เจ้าทําได้!” กุมาระ โกสะ เรียก
อัศวินพุ่งเข้าหาเพื่อนของพวกเขาและเริ่มดึงพวกเขาออกจากพื้นก่อนที่เวทมนตร์จะหายไปอย่างสมบูรณ์ สถานที่บางแห่งแห้งแล้วและการดึงก็ทําให้ผู้ชายบางคนเจ็บปวดมากผู้ชายบางคนถูกฝังไว้จนถึงลําคอและเสียงร้องขอความช่วยเหลือของพวกเขาก็มีแต่สายตาที่สมเพช
“ล่าถอย!” กุมาระ โกสะ สั่ง
อันเฟย์ ได้แสดงตัวชัดเจนมาก มีอุโมงค์หลายร้อยแห่งอยู่ใต้เมืองและแม้ว่าพวกเขาจะยึดเมื่องได้สําเร็จ อันเฟย์ ก็สามารถพาคนของเขาหนีเข้าไปในอุโมงค์ได้ หากนักเวทย์ของเขาช่วยเหลือเขากุมาระ โกสะ ก็ยินดีที่จะเปลี่ยนเมืองให้กลายเป็นซากปรักหักพัง อย่างไรก็ตามนักเวทย์ไม่ขยับเพราะคําโกหกของ อันเฟย์ และไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ วิธีเดียวที่ กุมาระโกสะสามารถรับโมร่ามาช ได้คือการเสียสละคนมากเกินความจําเป็นสิ่งนี้จะไม่ให้ผลอะไรเลย
คําสั่งโจมตีได้รับการต่อต้านจากกองทัพครึ่งหนึ่ง แต่ไม่มีใครต่อต้านคําสั่งถอย แม้แต่อัศวินที่สูญเสียม้าไปก็แทบจะไม่ช้ากว่าเพื่อนที่ขี่ม้า หลังจากนั้นไม่กี่นาทีกองทัพก็เป็นเพียงจุดที่ขอบฟ้าสิ่งเดียวที่พิสูจน์ได้ว่ากองทัพของ ซานซา ได้มาเยือนเมืองนี้คือชายหลายสิบคนที่ยังคงติดอยู่ที่พื้น
ประตูบ้านที่อยู่ติดกับถนนลูกรังถูกผลักเปิดออกและนักดาบกลุ่มหนึ่งก็เดินออกมา แบล็คอีเลฟเว่นลูบด้ามดาบของเขา ขณะที่เขาเดินราวกับว่าเขากําลังคร่ําครวญว่า เขาไม่มีส่วนร่วมในการต่อสู้นักดาบคนหนึ่งเตะทหารที่ติดอยู่คนหนึ่ง การกระทําของจักรวรรดิชานซาในการรุกรานจักรวรรดิมาโฮทําให้ทหารเหล่านี้จากจักรวรรดิมาโฮโกรธมาก ดังนั้นการกระทําที่ทําให้ศัตรูอับอายขายหน้านี้ไม่ได้ทําให้ผู้สังเกตการณ์ไม่พอใจ
“ อันเฟย์?” ซูซานนา เรียกมาหลังจากที่รู้ว่า อันเฟย์ ยังคงซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้
อันเฟย์ หยุดกระบวนการคิดของเขาและกระโดดออกไป การต่อสู้ทําให้เขามีแรงบันดาลใจ ใหม่ ๆ เมื่อครั้งแรกที่เขาได้ยินทหารม้าพันคน ของซานซา ใกล้เข้ามา เขารู้สึกว่ามันจะเป็นการต่อสู้ที่สิ้นหวัง พวกเขามีจํานวนมากกว่ามากเกินไป อันเฟย์ ไม่สามารถรวบรวมแผนการที่เป็นไปได้ที่จะหยุดยั้งอัศวินนับพันบนหลังม้าพร้อมกับนักเวทย์และนักดาบเป็นโหล
อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ยังค่อนข้างใหม่สําหรับเวทมนตร์ เขาจําได้แค่ว่าเวทมนตร์ทําให้เกิดการทําลายล้างสูงได้อย่างไร แต่ลืมไปว่ามันอาจส่งผลกระทบต่อธรรมชาติ นักเวทย์คนอื่น ๆ มีความคิดที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนและนั่นคือสาเหตุที่พวกเขาต่อต้านความคิดที่จะถอยพร้อมกับยาที่ฮาแกนนําเสนออันเฟย์ ก็เปลี่ยนใจ
“ คริสเตียนวันนี้เจ้าทําได้ดีมาก” อันเฟย์ยกย่องเขา
“ ขอบคุณพระเจ้าที่เรามียาแห่งความกลัวของฮาแกน เวทมนตร์หนองน้ําสร้างความเสียหายได้มากกว่าเพราะพวกเขาสูญเสียม้า”
“ นี่เป็นเวทมนตร์หนองน้ําที่สร้างความเสียหายมากที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา” ซานเต้ เห็นด้วย
“ อันเฟย์!” ริสกะ ลงพื้นตรงหน้าพวกเขา “ พวกเจ้าเล่นกับพวกเขาเสร็จแล้วหรือ” เขา เพิ่งเห็นทหารม้าที่ติดอยู่
อันเฟย์ พยักหน้า
“ กองทัพ ซานซา ไร้ประโยชน์” ริสกะ กล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา
“ พวกเขาไม่ได้ไร้ประโยชน์ ข้าบอกได้เลยว่า กุมาระ โกสะ ไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้” อันเฟย์บอกเขา“ ไม่งั้นตอนนี้เราจะอยู่ในอุโมงค์”
“ แล้วถ้าพวกเขาเข้าไปในเมืองล่ะ? จํานวนของพวกเขาจะลดลงอย่างมากต่อไป” ซานเต้ ยัก ไหล่ “ ซูบินและข้ารู้จักเวทมนตร์หนองน้ําเช่นกัน เราสามารถเปลี่ยนเมือง โมร่ามาชทั้งหมดให้ก ลายเป็นหนองน้ําได้”
“ ใช่แล้ว โมร่ามาช จะถูกเรียกว่า หนองน้ํา” ซูบิน แก้ไขเขา
“ ซานเต้ เจ้ากําลังวางแผนที่จะโจมตีศัตรูหรือทําลายบ้านของเราเอง?” เฟลเลอร์ถาม
“ ชัยชนะมาพร้อมราคา” ซานเต้ปกป้องตัวเอง “ เจ้าไม่รู้หรือ”
” หุบปาก.” อันเฟย์ เตะ ซานเต้ ที่น่องเบา ๆ และดุ
“ คริสเตียน เจ้าให้เฟลเลอร์โจมตีนักเวทย์ของพวกเขาโดยเจตนาใช่หรือไม่?” ซูบินถาม
“ ข้ารู้สึกว่านักเวทย์ของพวกเขาไม่ต้องการต่อสู้ ดังนั้นข้าจึงให้เหตุผลแก่พวกเขา” คริสเตียนกล่าวเขากล่าวต่อว่า “ อันเฟย์เราจะทําอย่างไรกับคนเหล่านั้นดี?”
อันเฟย์ มองไปที่ทหารม้า ซานซา ที่ยังคงดิ้นอยู่ที่พื้น “ บอกคนแคระและโนมส์ให้ขุดพวกมันในวันพรุ่งนี้ ให้พวกเขาเริ่มขยายทางเข้าอุโมงค์คืนนี้ พวกเขาจะต้องเสร็จสิ้นภายในเช้าวันพรุ่งนี้และเราจะเริ่มขนย้ายข้าวของลงที่นั่น”
“ ข้าไม่คิดว่าพวกเขาจะรอถึงพรุ่งนี้ได้” แบล็คอีเลฟเว่น เดินเข้ามาและเข้าร่วมการสนทนาร่างของอัศวินถูกยึดแน่นกับพื้นและพวกเขาพยายามที่จะหายใจ
อันเฟย์ขมวดคิ้ว โดยส่วนตัวเขาไม่ได้สนใจว่าทหารม้าเหล่านั้นจะอยู่หรือเสียชีวิต อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถพาตัวเองไปบอก แบล็คอีเลฟเว่น ให้ฆ่าทหารม้าเหล่านั้นต่อหน้ากลุ่มเยาวชนที่ไม่มีประสบการณ์ได้ “ แบล็คอีเลฟเว่น ให้คนของเจ้าขุดพวกเขาออกไป”
“ข้าว” แบล็คอีเลฟเว่น ขมวดคิ้วแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ ดูเหมือนว่าข้าไม่จําเป็นต้องมีตัวตน!”
