AC 166: ความผิดหวัง
ริสกะ และ เฟลเลอร์ ออกจากห้อง แต่ ซูซานนา ยืนกรานที่จะอยู่กับ อันเฟย์ ทั้งสองเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดินตามคนแคระสองสามคน ทางเข้าหลักของอุโมงค์นั้นเอียงและหันขึ้นด้านบนและหักเลี้ยวลงไปหลังจากนั้นประมาณ 30 ฟุต อันเฟย์ คิดว่าอาจถูกสร้างขึ้นด้วยวิธีนี้เพื่อป้องกันน้ําท่วมและป้องกันไม่ให้ฝนตกมากเกินไปในอุโมงค์ อาจมีเหตุผลอื่นที่ อันเฟย์ ไม่รู้ เห็นได้ชัดว่าคนแคระและพวกโนมส์รู้ดีกว่าเขา
อันเฟย์ เคยไปที่อุโมงค์หลายสิบครั้งก่อนหน้านี้ แต่ทุกครั้งที่เขาลงไปที่นั่นเขารู้สึกอึดอัดมาก เห็นได้ชัดว่าคนแคระไม่สนใจที่จะกันน้ําในอุโมงค์ซึ่งมีความชื้นมาก เห็นได้ชัดว่าไม่มีไฟฟ้าและคนแคระไม่สามารถซื้อตะเกียงที่ลุกเป็นไฟได้ พวกเขาใช้เป็นแสงฟอสฟอรัสชนิดหนึ่งที่วิ่งบนยาวิเศษ แสงไฟส่องสว่างเป็นสีเขียวจาง ๆ ที่น่าขนลุก แสงได้แผ่เงาของผู้คนและสร้างเงาแปลก ๆ บนใบหน้าของพวกเขา การอาศัยอยู่ในสถานที่เช่นนี้ไม่สบายใจอย่างแน่นอน
หลังจากผ่านไปสองร้อยฟุตอุโมงค์ก็เปิดกว้างขึ้น คนแคระจํานวนนับไม่ถ้วนกําลังยุ่งอยู่กับงานเสียงของเครื่องมือกระทบกับดินดังขึ้น มีคนแคระกําลังขยายถ้ําอยู่ใกล้ ๆ อันเฟย์ต้องการให้งานเสร็จภายในรุ่งสาง แต่ดูเหมือนว่าคนแคระจะเสร็จก่อนหน้านั้น เขาตกตะลึงกับประสิทธิภาพของคนแคระ
หลังจากนั้นอีกสองร้อยฟุตพวกเขาก็มาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ ห้องโถงไม่มีการตกแต่งและดูเหมือนรังผึ้งขนาดใหญ่ ผนังถูกแต่งแต้มด้วยรู นี่คือจุดที่อุโมงค์ในบ้านของเมืองนําไปสู่ที่ผ่านมา อันเฟย์ ไม่ได้คิดถึงสถานที่นี้มากนัก หลังจากสนทนากับคริสเตียนแล้ว อันเฟย์ พบว่าตัวเองมองสถานที่แตกต่างไปจากเดิม ถ้ํานี้ไม่ได้เป็นผลพลอยได้จากการขยายตัวของประชากร เป็นส่วนหนึ่งของแผนการที่ใหญ่กว่าและตั้งใจจะสร้างขึ้น
ถ้ามันถูกสร้างมาเพื่อป้องกันมันน่าจะยากที่จะนําทาง ดังนั้นมันอาจทําให้ศัตรูสับสนได้ หากอุโมงค์นั้นยากที่จะนําทางจนแม้แต่ผู้อยู่อาศัยก็ยังหลงทางได้ก็จะเป็นกับดักแห่งความตายสําหรับศัตรูที่ไม่คุ้นเคยกับมัน การให้ความสําคัญกับทางเข้าทั้งหมดหมายความว่าจะควบคุมและบังคับได้ง่ายขึ้น ผู้สร้างไม่เพียงต้องการปกป้องผู้อยู่อาศัย แต่ยังต้องการควบคุมพวกเขาด้วย
ด้านนอกห้องโถงใหญ่มีประตูหินขนาดใหญ่ที่ขวางทาง ประตูสว่างและเปล่งแสงสีเขียวแปลกตาแม้ว่าจะไม่ชัดเจนว่าแสงนั้นมาจากประตูเองหรือจากแสงไฟที่น่าขนลุก เฟลเลอร์บอก อันเฟย์เรื่องประตูไปแล้ว มันแข็งแกร่งมากอย่างน้อยก็หลายตัน แม้ว่าพวกเขาจะทําลายอุโมงค์ แต่ประตูก็ยังคงอยู่
คนแคระที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาเดินไปทางด้านซ้ายของประตูและดึงโซ่โลหะชิ้นหนึ่ง อันเฟย์ ได้ยินเสียงระฆังแผ่วเบาจากด้านบนและประตูก็เริ่มดังขึ้นอย่างช้าๆ คนแคระเดินเข้าไปโดยไม่รอ พวกมนุษย์ ประตูเปิดอยู่ แต่มนุษย์ต้องหมอบคลานเพื่อเข้าไป นี่เป็นอุปสรรคสําคัญในการขยายอุโมงค์ พวกเขาจําเป็นต้องขุดคใต้ประตูสําหรับม้าและรถม้า
หลังจากประตูมีหลุมมากขึ้นในพื้นดิน บางช่องเอียงขึ้นด้านบนบางช่องก็ชี้ลง บางช่อ งมีช่องเปิดขนาดใหญ่ ในขณะที่บางแห่งมีช่องเล็ก ๆ นี่เป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดในอุโมงค์ มีเพียงสองช่องที่นําไปสู่อุโมงค์จริง ช่องอื่น ๆ เป็นของปลอมทั้งหมด ในอุโมงค์ปลอมบางแห่งเป็นช่องเปิดที่นําไปสู่อุโมงค์จริง อุโมงค์ปลอมทั้งหมดคับแคบมีเพียงชายคนเดียวที่จะปืนผ่านไปได้ นี่เป็นสิ่งที่ใช้สร้างความสับสนให้กับศัตรูของเมือง พวกเขาสามารถออกมาโจมตีศัตรูและถอยหนีอย่างรวดเร็ว แม้ว่าศัตรูจะพบอุโมงค์ปลอม แต่ก็ไม่สามารถทําอะไรได้มากนัก แม้แต่นักดาบก็ไม่สามารถทําอะไรได้มาก หากเขาติดอยู่ในอุโมงค์ อุโมงค์ปลอมเต็มไปด้วยกับดักเช่นกันช่วยให้คนแคระเอาชนะศัตรูได้อย่างรวดเร็ว
อันเฟย์ ไม่รู้จะทําอย่างไรกับมันเช่นกัน ในท้ายที่สุดเขาต้องใช้วิธีที่น่ารังเกียจอย่างยิ่งเพื่อค้นหาอุโมงค์ที่เหมาะสม เขาปล่อยคนแคระ ๆ บอกพวกเขาว่าพวกเขากลับบ้านได้ เขามีคริสเตียน ดูคนแคระ ๆ และรอให้คนเคระ ๆ ค้นหากัน นั่นคือวิธีที่พวกเขาสามารถค้นหาอุโมงค์ที่ใช้งานได้ทั้งสองแห่ง ชาวบ้านที่เหลือถูกบังคับให้ย้ายไปอยู่ในถ้ําต่างๆและถูกบังคับให้ยอมจํานน
พวกเขาเข้าไปในอุโมงค์ด้านข้างและมันก็ยิ่งเปียกยิ่งกว่าถ้ําขนาดใหญ่เสียอีก มีอุโมงค์ขนาดเล็กหลายร้อยแห่งที่แยกออกไปด้านข้าง ตะเกียงเวทย์แนวยาวปรากฏขึ้นที่ด้านข้าง นี่คือสิ่งที่คริสเตียนทิ้งไว้เป็นเครื่องหมาย การได้เห็นโคมไฟหมายความว่ามาถูกทางแล้ว
เมืองใต้ดินขนาดเล็กปรากฏต่อหน้าอันเฟย์และซูซานนา เมืองนี้ประกอบด้วยสองเส้นทางหลักที่ตัดผ่านใจกลางเมือง ถัดจากถนนมีบ้านเรือนเป็นแนวเรียบร้อย ที่ข้ามถนนเป็นจัตุรัสเล็ก ๆ แผ่นหินวางอยู่บนพื้นและใต้แผ่นหินเป็นเสบียงของเมือง เพื่อแสดงให้เห็นว่านี่คือเมืองคนแคระ และโนมส์มีกําแพงถ้ําสูง แค่มนุษย์ยืนตัวตรง
“ คาตูรุไม่ได้บอกให้เจ้าสร้างกําแพงให้สูงขึ้นหรือ?” อันเฟย์ ถามอย่างเงียบ ๆ เว้นแต่คนแคระจะพยายามยั่วยุเขา เขาก็อ่อนโยนกับคนแคระเสมอ เราไม่สามารถสร้างความเคารพด้วยเสียงตะโกนและข้อกล่าวหา
“ ไม่” คนแคระคนหนึ่งตอบ
“ มันจะยากสําหรับพวกเขาที่จะย้ายมาที่นี่ไม่ใช่หรือ”
“ ไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนักไม่ว่าพวกเขาจะเดินสองขาหรือสี่ขา” ซูซานนา กล่าว
“ ข้าไม่เคยเห็นใครเดินสี่ขามาก่อนเลย”
ซูซานนา ยักไหล่
“ อาจเป็นเพราะศักดิ์ศรีของพวกเขา พวกเขาต้องพิสูจน์ว่าพวกเขาไม่เหมือนหมาป่าไร้สังกัด”
ซูซานนา หัวเราะคิกคัก อันเฟย์ ไม่ได้ตั้งใจที่จะสร้างความสนุกสนานให้กับมนุษย์หมาป่าและตั้งใจให้คํากล่าวของเขาเป็นเรื่องตลก อย่างไรก็ตามคนแคระก็ใช้มันแตกต่างกัน หลังจาก โมร่า มาช ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของทหารรับจ้างอาลีบาบา การเลือกปฏิบัติต่อคนแคระก็หยุดลง ชีวิตของคนแคระและโนมส์ก็ดีขึ้นอย่างมากเช่นกัน พวกเขามีเวลาดื่มเบียร์และกินไก่หลังเลิกงาน ทุกวันและมีค่าจ้าง สิ่งเหล่านี้เคยคิดไม่ถึงในอดีต ดังนั้นพวกเขาจึงหัวเราะกับคํากล่าวของ อันเฟย์ แทนที่จะโกรธ
“ เจ้านายของข้า ท่านคริสเตียนอยู่ที่นั่น” คนแคระคนหนึ่งยกแผ่นหินและบอก อันเฟย์
“ เขาลงไปที่นั่นอย่างนั้นหรือ?” อันเฟย์ขมวดคิ้ว เขารู้ถึงอันตรายของก๊าซคาร์บอนได ออกไซด์ คาร์บอนมอนอกไซด์มีกลิ่นที่แตกต่างออกไป คาร์บอนไดออกไซด์ไม่มีกลิ่น เมื่อการสะสม ในอากาศเกินกว่าสิบเปอร์เซ็นต์อาจทําให้หมดสติได้ หากเกินยี่สิบเปอร์เซ็นต์อาจทําให้เป็นอัมพาต และเสียชีวิตได้ในไม่กี่วินาที
“ใช่”
“ คริสเตียน!” อันเฟย์รีบไปที่ถ้ําและร้องเรียก
“ ลงที่นี่!” คริสเตียนตอบกลับ
อันเฟย์ เห็นส่วนของเชือกเส้นเล็ก ๆ ที่แกว่งไปมาที่ปากถ้ํา เขาตระหนักดีว่าแม้ว่าคนแคระ อาจไม่รู้แน่ชัดว่าคาร์บอนไดออกไซด์จะนําไปสู่ความตายได้มากเพียงใด แต่พวกเขาก็รู้ถึงความสําคัญของการทําให้อากาศไหล
อันเฟย์ กระโดดเข้าไปในถ้ําและมองไปรอบ ๆ ถ้าไม่มีการจัดระเบียบมาก ถุงอาหารถ กดันออกไปเผยให้เห็นทางเข้าของถ้ําอื่น มีแสงไฟริบหรี่ลงที่นั่น ซานเต้ นั่งอยู่บนถุงอาหาร เขามองไปที่ อันเฟย์ และยิ้ม ถัดจาก ซานเต้ มีมนุษย์หมาปาสองตัวที่ถูกผูกมัด ดูเหมือนพวกมันยังมีสติ และกําลังดิ้นรน
“ พวกเขาทําให้เกิดปัญหาหรือไม่”
“ ไม่ ข้าบอกพวกเขาว่าข้าต้องสนทนากับพวกเขาและพวกเขาก็ตกหลุม คริสเตียนกับข้าทําให้พวกเขาสลบอย่างง่ายดาย” ซานเต้ กล่าวยิ้ม ๆ
“ดี” อันเฟย์ พยักหน้า
“ เจ้าจะต้องผิดหวัง อันเฟย์” คริสเตียนกล่าว เขาโผล่ออกมาทางถ้ําลอย เขาทิ้งตะเกียงลงในถ้ําและดูเหมือนผีในแสงสีเขียวที่น่าขนลุก “ ข้ามองผ่านทุกอย่าง ไม่มีอะไรคุ้มค่ากับเวลาของเรา”
“จริงๆ?” อันเฟย์ เดินไปที่ถ้ําและมองลงไป “ นี่คือสมบัติของมนุษย์หมาป่า จะต้องมีสิ่งที่มีค่ามากกว่านี้”
“เจ้าคาดหวังอะไร? เหมือนครั้งที่แล้ว?” คริสเตียนยิ้มและสายหัว “ ไปค้นหาด้วยตัวเอง”
