AC 167: ชีวิตและความฝัน
อันเฟย์ยืนอยู่ที่ขอบ มองดูว่ามีอะไรอยู่ข้างล่างแล้วกระโดดลงไป ไม่น่าแปลกใจที่คริสเตียนรู้สึกผิดหวัง อันเฟย์ ได้กลิ่นเหม็นเน่าในห้องทันทีหลังจากที่เขาลงพื้นอย่างปลอดภัย ไม่มีสิ่งของมากมายในห้อง พวกเขาอยู่ทุกหนทุกแห่งบนพื้นดินและดูเก่าและฉีกขาดมาก ไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจของ อันเฟย์ ได้จริงๆ กล่องสองกล่องที่มุมถูกเปิดออก อันเฟย์ ไปดู มีชุดเกราะหนึ่งกล่อง และอีกสองสามแผ่นในอีกกล่องหนึ่ง
“ ที่นี่มีสิ่งสกปรกไม่มาก ดูเหมือนว่าจะมีคนมาที่ห้องนี้เมื่อไม่นานมานี้” อันเฟย์ กล่าวอย่างเงียบ ๆ
“ สิ่งสกปรกไม่มากหรือ? เมื่อข้าลงมาที่นี่มีฝุ่นหนา” คริสเตียนลงพื้นข้าง อันเฟย์ และชูนิ้วโป้งออกไปด้านข้าง “ ข้าทําความสะอาดที่นี่ด้วยเวทมนตร์แห่งลม นี่คือสิ่งสกปรกที่หลงเหลือหลังจากทําความสะอาด”
“อะไรอยู่ในนั้น? หนังสือ?” อันเฟย์ เอื้อมมือออกและพยายามแตะหนังสือ
“ อย่าแตะต้อง เจ้าจะทําลายพวกมัน ถ้าเจ้าสัมผัสพวกมัน” คริสเตียนตะโกนทันที “ ข้าเพิ่งทําลายหนังสือเล่มหนึ่ง”
อันเฟย์ เพิ่งสังเกตเห็นหนังสือขาดที่มุมกล่อง เห็นได้ชัดว่ามันถูกทําลายโดยคริสเตียน เขาหันไปมองอีกกล่อง “ ชุดเกราะนี้ดูเหมือนจะไม่ดี ไม่มีเวทมนตร์เพิ่มขึ้นเลย”
“ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าจะต้องผิดหวัง” คริสเตียนยิ้ม
” อาจจะไม่. เราไม่ใช่มืออาชีพ อย่าลืม. เรามีนักขุดสุสาน เราจะตัดสินอย่างยุติธรรมด้วยความคิดเห็นของเขา”
“ นักขุดสุสาน? นั่นคืออะไร?” คริสเตียนถามด้วยความประหลาดใจ
“ ฮ่าฮ่า…ขอให้ฮุ่ยเหว่ยดู เขาชอบทําวิจัยเกี่ยวกับซากประวัติศาสตร์” อันเฟย์ กล่าว
“ นี่ถือเป็นซากประวัติศาสตร์หรือไม่” คริสเตียนสายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ ฮุ่ยเหว่ยดูเหมือนจะชอบค้นคว้าเกี่ยวกับเศษหินยุคหิน”
“ไม่เป็นไร, เขาก็น่าจะรู้มากกว่าเราอยู่ดี” อันเฟย์ ยิ้ม
ซูซานนา กระโดดลงจากห้องและกระโดดลงไปในห้องด้วยเสียงเหยียบอย่างรุนแรง นางไม่เหมือนอันเฟย์ที่ไม่ส่งเสียงดังมากหรือกวนสิ่งสกปรกบนพื้นมากนัก อันเฟย์ ใช้ คุณสมบัติเบา ซึ่งช่วยให้ผู้ฝึกเคลื่อนไหวเบา ๆ โดยไม่ทิ้งรอยเท้าหรือปีนกําแพง เมฆฝนที่ซูซานนาสร้างขึ้นเป็นรูปเห็ด ซูซานนาชอบความสะอาดและเป็นระเบียบนางจึงปิดปากและหลับตาทันที
อันเฟย์ ไม่ใช่คนเดียวที่ใส่ใจในรายละเอียด คริสเตียน ไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งพิเศษเมื่อ อันเฟย์ กระโดดลงมาจนกว่าเขาจะเห็นสิ่งที่ ซูซานนา สร้างขึ้น ด้วยการเปรียบเทียบฉากลงพื้น คริสเตียนดูราวกับว่าเขากําลังคิดอะไรบางอย่าง เขามองไปที่ อันเฟย์ อย่างเงียบ ๆ
“ ซานเต้ขอให้โนมส์พวกนั้นหาฮุ่ยเหว่ยให้ข้า” อันเฟย์บอกเสียงดัง
“ เข้าใจแล้ว” ซานเต้ ตอบจากด้านบน
“ สภาพความเป็นอยู่ของชาวพื้นเมือง โมร่ามาช ไม่ค่อยดีนัก ข้าไม่เคยคาดหวังอะไรที่เหลือเชื่อ แต่จะต้องมีบางอย่างที่ทําให้เราประหลาดใจเนื่องจากมนุษย์หมาป่าถือว่ามันเป็นสถานที่สําคัญเช่นนี้” อันเฟย์ ไม่เต็มใจที่จะให้ความหวัง เขามองไปรอบ ๆ และเห็นอะไรบางอย่างถูกมัดไว้ที่มุมกําแพง เขาเดินข้ามไป “นี่คืออะไร?”
“ ข้าเพิ่งตรวจสอบ ดูเหมือนว่าจะเป็นกระดูกของสัตว์เวทย์” คริสเตียนกล่าว
“ คริสตัลเวทย์ ?” อันเฟย์ ถาม
“ คริสตัลจะขยายใหญ่ขึ้น ถ้าพวกมันอยู่ในสัตว์เวทย์ หลังจากที่คริสตัลถูกนําออกจากร่างกายองค์ประกอบในผลึกจะค่อยๆแยกตัวออกจากกัน ไม่ว่าคริสตัลจะยิ่งใหญ่แค่ไหนก็สามารถเก็บไว้ได้ไม่เกิน 500 ปี นั่นคือเหตุผล” คริสเตียนกล่าว เขายังทําเรื่องตลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนท้าย “ เจ้าไม่คิดว่าข้าจะเก็บมันไว้ใช่ไหม”
“ เจ้าทําให้ข้าคิดถึงความเป็นไปได้นั้น” อันเฟย์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ เจ้าครอบครองคริสตัลด้วยตัวเอง แล้วไม่แบ่งปันกับเราสามคนได้อย่างไร เราเป็นเพื่อนและพี่น้องที่ดี เราไม่สามารถเฝ้าดู เจ้าตกลงไปในนรกอเวจีได้”
“ ข้าไม่ถูกนับว่าเป็นคนหรือ? พวกเราสี่คนควรแบ่งปันกัน” ซานเต้ ตะโกนจากด้านบน
“ ข้าไม่ควรมาที่นี่จริงๆ” คริสเตียนกล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ เจ้ามาแล้ว” อันเฟย์ นึกถึงแนวคลาสสิกในนวนิยาย คูฟู เขาดึงกระดูกออกจากกองและดูอย่างระมัดระวัง ”มันไม่ได้ทําให้ความรู้สึก, ห้องนี้จะไม่มีคุณค่าได้อย่างไร เว้นแต่มนุษย์หมาป่าจะย้ายพวกมันไปที่อื่น แล้วทําไมพวกมันถึงเก็บสถานที่นี้เป็นความลับ”
“ พวกมันอาจไม่ได้ย้ายอะไรไปที่อื่น มีสิ่งสกปรกมากมายเมื่อข้าลงมา เจ้าบอกได้เลยว่าไม่มีใครมาที่นี่มาหลายร้อยปีแล้ว มนุษย์หมาป่าทุกตัวหวาดกลัวสถานที่แห่งนี้ มนุษย์หมาป่าตัวนั้น เต็มใจที่จะบอกตําแหน่งของสถานที่นี้ให้ข้าทราบ เขาไม่ยอมลงมากับข้า เขาบอกข้าว่านี่คือห้องลงโทษที่ผู้ส่งสารของ เทพสัตว์เวทย์ ลงโทษผู้ทรยศ มันจะนําความโชคร้ายมาให้มนุษย์หมาป่า ถ้าพวกเขามาที่นี่” คริสเตียนกล่าว
“ เจ้าคิดว่าเขาบอกความจริงกับเจ้าหรือเปล่า” อันเฟย์ ยิ้ม “ แม้ว่าเขาจะไม่ได้โกหก เขาก็น่าจะถูกคาตูรุหลอก โชคร้าย? เขากลัวว่ามนุษย์หมาป่าตัวอื่นอาจค้นพบความลับของเขา ดื่มเจ้าเพิ่งกล่าวอะไร? แน่ใจหรือว่าไม่มีใครเข้ามาเป็นเวลาหลายร้อยปี”
“ ใช่มนุษย์หมาป่าตัวนั้นบอกว่านี่คือห้องลับของคาตร ข้าไม่คิดว่ามันถูกต้อง ข้าคิดว่านี่เป็นห้องที่ คาตูรุ ปกป้องวัตถุของบรรพบุรุษของเขา” คริสเตียน กล่าว
“ หมายความว่าอุโมงค์ใต้ดินเหล่านี้ยาวมากหรือ” อันเฟย์ ถาม
“ มันจะไม่ยาวได้ยังไง” คริสเตียนยิ้ม “ ถ้าเจ้าเริ่มเดินและผ่านทุกเมืองในอุโมงค์ใต้ดินตอนนี้เจ้าจะไม่ออกมาจนกว่าจะถึงเช้า คนแคระทํางานหนัก แต่พวกเขาจะไม่สร้างโครงการขนาดใหญ่เช่นนี้แม้ในอีกหลายสิบปี”
“ ข้าไม่รู้ว่าคนแคระทําได้แค่ไหน ถ้าเจ้ากล่าวอย่างนั้นเกี่ยวกับพวกเขาอย่างน้อยข้าก็รู้สึกโล่งใจ” อันเฟย์ ยิ้ม “ ถ้าสิ่งเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์หมาป่าเมื่อนานมาแล้วก็ไม่ควรก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อเรามากเกินไป โอ้ใช่คริสเตียน เจ้ารู้ประวัติของโมร่ามาชหรือไม่?”
“อะไรที่เจ้าอยากรู้” คริสเตียนถาม
“ ตัวอย่างเช่นใครเป็นชาวพื้นเมืองกลุ่มแรกของ โมร่ามาช” อันเฟย์ ถาม
“ ข้าไม่มีคําตอบถ้าเจ้าถามคําถามแบบนี้กับข้า ทําไมเจ้าไม่ขอให้ แบล็คอีเลฟเว่น ตรวจสอบให้เจ้าล่ะ” คริสเตียนแนะนํา
“ เจ้ากล่าวถูก ข้าไม่ควรถามคนที่เอาสมบัติสาธารณะและตกลงไปในขุมนรกที่ชั่วร้ายเป็นการส่วนตัว” อันเฟย์กล่าวและยิ้ม
“เจ้าหยุดเลย! ทําไมเจ้าไม่ค้นตัวข้าตอนนี้? เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก คนอื่นอาจไม่มองว่ามันเป็นเรื่องตลก” คริสเตียนกลอกตาอย่างช่วยไม่ได้
“ ซูซานนาข้าจะค้นหาแหวนมิติของใครได้ไหม” อันเฟย์ หันไปหา ซูซานนา
“ ไม่” ซูซานนา ตอบโดยไม่ลังเลใด ๆ
อันเฟย์ยักไหล่ซึ่งบอกเป็นนัยว่าไม่มีจุดหมายในการค้นหาคริสเตียน เนื่องจากเขาสามารถซ่อนสิ่งของในแหวนมิติของเขาได้อย่างง่ายดาย
“ อันเฟย์วันนี้ข้าไม่ได้ทําร้ายเจ้านะ?” คริสเตียนยิ้มอย่างขมขื่น มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่สามารถเล่นตลกกับกันและกันได้ หากเป็นใครก็ตามที่ไม่มีความไว้วางใจมากนัก พวกเขาก็คงคิดว่า อันเฟย์ บ่งบอกถึงอะไร คริสเตียนไม่คิดแบบนั้น
“ ข้าคิดว่าคนในอดีตนั้นแปลกมาก เหตุใดพวกเขาจึงพยายามทิ้งบางสิ่งบางอย่างเพื่อผู้คนในอนาคต? พวกเขาคิดว่าสิ่งนี้สามารถส่งต่อไปยังลูกหลานของพวกเขาได้หรือไม่” อันเฟย์เปลี่ยนหัวข้อด้วยรอยยิ้ม “ เราพบสถานที่สองแห่งเช่นนี้ตั้งแต่เราออกจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ เราโชคดีหรือว่าคนในอดีตโง่เกินไป”
“ ชีวิตของผู้คนถูกจํากัด แต่ไม่ใช่ความฝันของพวกเขา” คริสเตียนกล่าวช้าๆ
“ คริสเตียนเจ้าหมายถึงอะไร? ข้าไม่เข้าใจ. ที่นี่มีจํานวนจํากัด และไม่จํากัด ใช่ไหม?” ซานเต้ ถามจากด้านบน
อันเฟย์ ตกตะลึงในเสี้ยววินาทีและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“ คริสเตียนหมายความว่าชีวิตของผู้คนมีจํากัด แต่หลายคนต้องการทําบางสิ่งที่พิเศษด้วยชีวิตที่จํากัด ของพวกเขา หากคน ๆ หนึ่งไม่ได้ทําในสิ่งที่เขาตั้งใจจะทําหรือยังไม่ได้เริ่มต้น เมื่อชีวิตของเขามาถึงจุดจบแล้วเขาอาจต้องการพยายามทํางานเพื่อคนที่อยู่ข้างหลังเขา เขาจะไม่มีโอกาสรู้ว่าคนข้างหลังเขาสามารถทําสิ่งที่เขายังทําไม่เสร็จได้หรือไม่หรือยุ่งเกี่ยวกับงานของพวกเขา”
หลังจากสนทนา อันเฟย์ ก็เงียบไป แม้ว่าเขาจะค้นหาสิ่งของในห้องไปเรื่อย ๆ แต่เขาก็ดูมีปัญหามาก ซานเต้ เป็นคนเชื่องช้าในเรื่องต่างๆ แต่เขาก็คิดถึงคํากล่าวของคริสเตียนว่า “ ไม่มีชายหนุ่มคนไหนที่ไม่ต้องการทําสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ความคิดของคริสเตียนนั้นสั้น แต่มีความหมายที่ลึกซึ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาอยู่ในห้องโบราณ พวกเขาคงต้องคิดและพิจารณามากมาย เกี่ยวกับคํากล่าวของคริสเตียน
โดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่พวกเขาก็ได้ยินเสียงของ ฮุ่ยเหว่ย จากด้านบน “ อันเฟย์ เจ้าอยากเจอข้าหรือ”
“ อันเฟย์ข้าได้ยินมาว่าเจ้าพบห้องลับของมนุษย์หมาป่า?” เสียงของฮาแกนก็แผ่วลงเช่นกัน พวกเขาเข้ากันได้ดีมากจนถึงจุดที่พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเช่นเดียวกับ ตาชั่งจะไม่มีอยู่จริง หากไม่มีน้ําหนักและในทางกลับกัน พวกเขาเชี่ยวชาญในสองด้านที่แตกต่างกันและมีบุคลิกที่แตกต่างกัน แต่พวกเขามีหลายสิ่งที่เหมือนกันที่จะกล่าวถึง
“ พวกเจ้ามาในเวลาที่เหมาะสม เร็วเข้า ดูว่ามีอะไรมีค่าหรือไม่ ”อันเฟย์ กล่าว
ฮุ่ยเหว่ยและฮาแกนลงมาที่ห้องโถงทีละคน พวกเขาให้ความสนใจกับสิ่งที่แตกต่างกัน ฮุยเหว่ย กําลังมองไปที่การตกแต่งผนังและหลังคารวมถึงพื้นผิวและสีของอิฐ เขาเชื่อว่าทุกสิ่งที่สร้างขึ้นโดยสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดนั้นมีภูมิหลังทางวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน ผู้คนสามารถสนทนาได้เช่นเดียวกับกระดาษปากกา ดาบและวัตถุอื่น ๆ วัตถุเหล่านี้สามารถบอกเจ้าได้ว่าพวกมันมาจากไหนอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหนและข้อมูลอื่น ๆ อีกมากมาย เหตุผลที่ความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดระหว่างฮุ่ยเหว่ย และ อันเฟย์ ดีขึ้นคือ อันเฟย์ จะฟังสิ่งที่ สุ่ยเหว่ย กล่าว เมื่อเขาสนทนากับมนุษย์ พวกเขาแทบจะ ไม่สามารถเข้าใจเขาได้ บางครั้งพวกเขายังคิดว่าเขาเป็นบ้า มีเพียง อันเฟย์ เท่านั้นที่จะฟังเขา อย่างระมัดระวัง เขาสามารถบอกได้จากรูปลักษณ์ของ อันเฟย์ ว่า อันเฟย์ เข้าใจสิ่งที่เขากล่าวจริงๆ
ฮาแกนให้ความสนใจกับสิ่งของที่อยู่บนพื้น เขาเห็นกล่องที่มีชุดเกราะอยู่ก่อน เขาทําความสะอาดจุดบนชุดเกราะอย่างระมัดระวังด้วยมือของเขาและทิ้งสารเคมีที่ไม่รู้จักลงบนชุดเกราะ เขาส่ายหัวอย่างผิดหวังหลังจากจ้องมองมานาน
“ ชุดเกราะนี้ไม่มีประโยชน์ใช้ไหม” อันเฟย์ ถาม
“ เมื่อนานมาแล้วนี่จะเป็นชุดเกราะเวทย์มนตร์ แต่มันได้รับความเสียหายอย่างหนัก มันไม่ได้รับการซ่อมแซมใด ๆ หลังจากนั้นไม่นานมันก็กลายเป็นกองเหล็ก” ฮาแกน กล่าวพร้อมกับส่ายหัว
