ตอนที่ 14-1 ปิ่นปักผม
ฮูหยินใหญ่ฟื้นคืนสติ และเริ่มต่อว่าแม่นมหลินด้วยความรุนเเรง
“เป็นเพราะความไว้ใจ จึงมอบได้หมายงานนี้ให้เจ้าจัดการแทนข้า
เคยบอกกล่าวกับเจ้าหลายครั้งแล้วว่า ให้รีบนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้คุณหนูสาม เหตุใดเจ้าจึงมิรีบไปรับมัน?
เว่ยหยางคือคุณหนูสามของตระกูลหลี่ บุตรสาวของอำมาตย์หลี่ จะต้องให้นางมาทนรอการทำงานที่เชื่องช้าของเจ้า เช่นนั้นหรือ?
เป็นเรื่องมิสมควรอย่างยิ่ง ที่จะทำให้คุณหนูสามของเราสวมเสื้อผ้าเก่าออกไปในที่สาธารณะ
เป็นเพราะพวกเจ้า ที่ทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดระหว่างเราแม่ลูก?
และทำให้ผู้อื่นคิดว่า ข้าปฏิบัติต่อคุณหนูสามอย่างมิใยดี”
เมื่อได้ฟังคำกล่าวของฮูหยินใหญ่หลี่เว่ยหยางยังคงเลื่อมใสในการเล่นละครได้สมบทบาทของนาง
แต่ก็หัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ภายในใจ
ฮูหยินใหญ่ก็ยังคงเป็นฮูหยินใหญ่คนเดิมมิเปลี่ยนแปลง ทุกคำที่นางกล่าวออกมานั้น ช่างตรงประเด็นเสียเหลือเกิน
เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ นางมิต้องเสียเวลาเอ่ยปากกล่าวอันใดให้เสียแรง
แต่หากนางทำเช่นนั้น ฮูหยินใหญ่ก็จะอับอาย และเสียหน้าจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี
แต่ในทางกลับกัน เมื่อฮูหยินใหญ่กล่าวคำเหล่านี้ออกมาเอง
โดยได้โยนความผิดทั้งหมดไปที่แม่นมหลิน สิ่งนี้ทำให้นางก็ยังคงเป็นท่านแม่ที่มีจิตใจดีเช่นเดิม
แม่นมหลินเข้าใจถึงแผนการของฮูหยินใหญ่ในทันที จึงรีบคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว และยอมรับความผิดพลาดของตนเอง
ระหว่างสะอื้นแม่นมหลินกล่าวว่า มันเป็นความผิดของนางทั้งหมด
นั่นคือความมิรับผิดชอบ และความไร้ความสามารถของตนเองที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น
ในตอนนั้น แม้ว่าฮูหยินใหญ่จะมอบงานให้นางด้วยวาจา แต่แม่นมหลินก็รู้ดีว่า
มันมิใช่ความตั้งใจที่แท้จริงของ
ฮูหยินใหญ่ ที่จะสั่งตัดเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับเว่ยหยาง
ความมิพอใจในครั้งนี้ มีสาเหตุมาจากเรื่องเมื่อสองวันที่ผ่านมา
ทั้งหมดเป็นเพราะเหตุการณ์เกี่ยวกับหลี่จางเล่อ ที่ทำให้ฮูหยินใหญ่มีความรู้สึกโกรธเคือง
และฮูหยินใหญ่กำลังรอให้คุณหนูสามเข้ามาขอโทษ แต่ผู้ใดจะไปรู้ว่า เว่ยหยางจะพุ่งเป้าไปที่ท่านย่าใหญ่แทน?
คุณหนูสาม ผู้ที่ดูอ่อนแอ และบอบบาง แต่แท้ที่จริงแล้ว นางมีความฉลาดหลักแหลมมาก
หากนางโง่กว่านี้อีกเพียงเล็กน้อย คงจะเข้าไปหาฮูหยินใหญ่ และร้องขอความยุติธรรม
ซึ่งสิ่งนี้ จะทำให้นางตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบฝ่ายตรงข้าม
อย่างไรก็ตาม นางทำเพียงแค่รอเวลา และจงใจที่จะเปิดโปงเรื่องนี้ให้ท่านย่าใหญ่ และเหวินชิได้รู้
เพื่อที่จะยัดเยียดให้ฮูหยินใหญ่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก
มาถึงตอนนี้ เจียงชิก็มิสามารถที่จะทำอันใดได้ นอกจากเก็บงำความโกรธแค้นของตนเองเอาไว้ในใจ
“รีบขอโทษคุณหนูสาม เร็วเข้า!” หลี่จางเล่อ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
เนื่องจากความงามของจางเล่อแม้แต่วิธีที่นางกล่าวก็เต็มไปด้วยความสง่างาม และความซับซ้อน
แต่เมื่อเสียงนั้นเข้ามาในหูของเว่ยหยาง ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางรู้ได้ในทันทีว่า
ผู้ที่กล่าวสิ่งนี้คือ ผู้ที่มีนิสัยหน้าอย่างหลังอย่างโดยแท้จริง
มันทำให้เว่ยหยางเต็มไปด้วยความรังเกียจ และความเคียดแค้น
เว่ยหยางมิเหมือนหลี่ฉางซี และคนอื่น ๆ
ที่หากต้องการที่จะได้รับความโปรดปรานจากฮูหยินใหญ่ จะต้องกล่าววาจาที่ไพเราะอ่อนหวาน และประจบเอาใจ
เพื่อที่ในวันข้างหน้า พวกนางจะได้แต่งงานและมีสามีที่ดี
เว่ยหยางรู้ดีว่า ฮูหยินใหญ่เต็มใจที่จะใช้พวกนางเป็นสะพานให้หลี่จางเล่อก้าวไปสู่สิ่งที่นางหวัง
ต่อด้วยการแสดงละครของแม่นมหลิน โดยการคุกเข่าลงต่อหน้าเว่ยหยางเพื่อทำการขอโทษ
“คุณหนูสามมันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด บ่าวจะสั่งให้พวกเขานำเสื้อผ้าใหม่ทั้งหมดมาให้ท่านทันที
รับประกันว่า ท่านจะต้องชอบพวกมันอย่างแน่นอน”
เว่ยหยางแกล้งแสดงความหวาดกลัวและตื่นตระหนก และรีบถอยห่างในทันที พร้อมกับมองไปยังฮูหยินใหญ่
“ท่านแม่ อันที่จริง…”
นางกล่าวช้า ๆ เป็นพิเศษ และหยุดกล่าวกลางคัน
ราวกับว่า ต้องการที่จะขอความเมตตา ให้แก่แม่นมหลิน
ฮูหยินใหญ่กล่าวตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา
“เว่ยหยางมิต้องกังวลใจ แค่ทิ้งทุกอย่างไว้ในความดูแลของข้า
หากเจ้ารู้สึกถึงความอยุติธรรม ต่อไปข้าจะช่วยสั่งสอนผู้รับใช้ที่ขาดความรับผิดชอบเหล่านี้ให้เจ้า!”
เว่ยหยางก้มศีรษะแสดงความขอบคุณ
“ขอบคุณท่านแม่ ข้าจะมอบทุกอย่างให้อยู่ในความดูแลของท่าน”
หลังจากวันนี้ เว่ยหยางมีความมั่นใจว่า จะมิมีผู้ใดกล้าที่จะดูถูกนางอีก
เมิงชิเหลือบตามองมายังเว่ยหยางแล้วโบกมือให้นางเข้าไปหา
“เจ้าเข้ามาหาย่าสิ”
เว่ยหยางเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย จากนั้นเมิงชิได้ใช้มือส่งสัญญาณบางอย่างไปทางแม่นมหลัว สาวใช้คนสนิทของตน
“เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เจ้ามาอยู่ที่นี่ ข้ามีของขวัญจะมอบให้เจ้า”
แม่นมหลัวเข้าใจในทันที เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ นางได้เดินกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องขนาดเล็ก ซึ่งมีลายดอกไม้อยู่บนนั้น
ภายในกล่องนั้นเต็มไปด้วยเครื่องประดับหลายชิ้น
หลี่ฉางซีจ้องมองเข้าไปภายในกล่อง และสังเกตเห็นปิ่นปักผมที่มีราคาแพงและงดงามเป็นอย่างมาก ซึ่งเป็นรูปดอกบีโกเนีย
มันเป็นปิ่นปักผม ที่นางเคยเอ่ยปากขอต่อเมิงชิ นางใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการประจบ และเอาใจเมิงชิ
แต่มิเคยได้รับปิ่นปักผมอันนั้นเลย และในวันนี้ท่านย่าได้มอบมันให้กับเว่ยหยาง
ดวงตาของฉางซีเต็มไปด้วยความอิจฉา และมิพอใจเป็นอย่างมากขณะที่จับจ้องไปยังเว่ยหยาง
หลี่เว่ยหยางรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน มิเคยคาดหวังเลยว่า ท่านย่าจะมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับนาง
ความรู้สึกอบอุ่นแล่นผ่านเข้าไปในหัวใจดวงน้อยดวงนั้น
เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นวิธีของเมิงชิในการบอกกล่าวให้ทุกคนรับรู้ว่า ตอนนี้นางมีเว่ยหยางอยู่ในหัวใจ
เว่ยหยางเต็มไปด้วยความขอบคุณต่อท่านย่า
แม้ว่าวันนี้นางเกรงว่า สิ่งที่ทำลงไปอาจจะทำให้ท่านย่าดุด่าตน แต่สุดท้าย เมิงชิกลับยินดีที่จะเป็นฝ่ายสนับสนุนนางแทน
เว่ยหยางมิได้กล่าวอันใดอีกในขณะที่คุกเข่าลงต่อหน้าเมิงชิ
“ขอบคุณท่านย่า เว่ยหยางจะระลึกถึงพระคุณของท่านไปตลอดชีวิต”
เมิงชิยิ้มกว้าง เมื่อรู้ว่าเว่ยหยางเข้าใจเจตนารมณ์ของนาง
ในพริบตาการแสดงออกของฮูหยินใหญ่ได้เปลี่ยนไปในทันที
