ตอนที่ 24-2 ฉีกมัน
ท่านย่าใหญ่จับมือเว่ยหยางอย่างแผ่วเบาแล้วกล่าวว่า
“เว่ยหยาง ตอนนี้เจ้าได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว จากนี้ไปจะมิมีผู้ใดกล้ามารังแกเจ้าอีกต่อไป”
คำกล่าวของท่านย่าใหญ่บ่งบอกถึงความเห็นอกเห็นใจอย่างจริงใจ จากนั้นหลี่เว่ยหยางจึงจับมือท่านย่าของนางแน่นขึ้น
ประโยคนี้ช่างถูกใจเว่ยหยางนัก ตอนนี้นางกลับมาอยู่บ้านแล้ว และจากนี้ไปจะมืมีผู้ใดกล้ามารังแกนางอีก
หากการเป็นคนดีหมายถึงการถูกรังแกและถูกเหยียบย่ำ เช่นนั้นเว่ยหยางก็ยินดีที่จะเป็นคนชั่ว!
เมิงชิยิ้มอย่างอบอุ่น พร้อมกับดวงตาที่แสดงถึงความห่วงใยอย่างแท้จริง
“เด็กโง่ เมื่อใดที่เจ้าเหงา ก็สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ”
หลี่เว่ยหยางรู้ดีว่า คำกล่าวที่ท่านย่ากล่าวเหล่านี้ จะเป็นหลักประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนาง
เมื่อกลับมาถึงที่พักของตนเอง จึงเห็นจื่อหยานกำลังยืนรอต้อนรับอยู่ด้านหน้าตำหนัก
หลี่เว่ยหยางเหลือบมองไปโดยรอบ และได้เห็นว่า ฮัวเหม่ย อยู่ข้างนอกพร้อมกับไม้ปัดฝุ่นลายดอกไม้ และกำลังทำท่าปัดฝุ่นอยู่
เว่ยหยางทำเป็นมิได้ใส่ใจขณะที่นางเดินผ่านเข้าไปด้านใน
ในมือของไป๋จื่อและ โม่ฉูมีผ้าไหมที่งดงามมากสองผืน
เพียงมองไปยังผ้าไหมเหล่านั้นแค่ครั้งเดียว ก็สามารถทำให้เกิดความพึงพอใจขึ้นมาได้
หลี่เว่ยหยางสั่งให้บ่าวทั้งสองนำผ้าไหมวางเอาไว้บนโต๊ะ
จากนั้นจึงสั่งให้โม่ฉูออกไปนอกหัองทันที ขณะที่ไป๋จื่อยังคงยืนอยู่ที่เดิม
เว่ยหยางวางมือลงบนผ้าไหมอย่างแผ่วเบา เเละสัมผัสได้ถึงความหรูหราและปราณีต ภายใต้นิ้วของนาง
จากนั้นจึงกล่าวออกมาสองคำจากมุมปากนั้น
“ฉีกมัน!”
ไป๋จือมิได้ทำตามคำสั่งนั้นในทันที แต่นางยืนนิ่งขณะที่อยู่ในอาการตกตะลึง
หลี่เว่ยหยางมองไปยังไป๋จื่อ และกล่าวออกมาอย่างใจเย็นว่า
“เหตุใดยังยืนเฉยอยู่อีก รีบฉีกพวกมันเดี๋ยวนี้”
แม้ว่าไป๋จือจะรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แต่นางก็ยังทำตามคำสั่งของเว่ยหยาง
นางจึงดึงปิ่นปักผมออกมาจากศีรษะและใช้มันตัดผ้าไหมออกจากกัน
ในมิช้า ผ้าไหมที่งดงามก็ได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
ดวงอาทิตย์ที่ขึ้นจากทิศตะวันออกส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในบริเวณห้อง ทำให้ห้องนั้นสว่างไสว และเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน
บนโต๊ะยังคงมีผ้าไหมที่งดงามอีกหนึ่งผืนวางอยู่ ในขณะที่เสียงฉีกขาดนั้นยังคงดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง
และริมฝีปากของหลี่เว่ยหยางก็โค้งเป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความพึงพอใจ
ไป๋จื่อเชื่อฟังคำสั่งของเว่ยหยางอย่างซื่อสัตย์
หลังจากนั้นมินานต่อมา ผ้าไหมทั้งสองผืนก็ได้ถูกทำลายจนมิสามารถจดจำสภาพเดิมของมันได้
และเหลือแต่เพียงกองเศษผ้าเท่านั้น
เมื่อทำลายมันไปแล้ว ไป๋จื่อจึงเกิดความรู้สึกกลัว
“คุณหนู ผ้าไหมเหล่านี้ถูกส่งมาโดยคุณชายใหญ่ และจะต้องใช้มันในช่วงปีใหม่ จะเกิดอันใดขึ้นหาก . .”
หลี่เว่ยหยางกระพริบตาและกล่าวออกมาว่า
“ไป๋จื่อ หากล่องเก็บของมาแล้วเก็บกองผ้าไหมที่ถูกทำลายนี้เอาไว้”
“บ่าวเข้าใจแล้ว”
ไป๋จื่อย่อตัวลง และรีบก้าวเดินออกไปในทันที
ขณะนี้ภายในใจของไป๋จื่อยังคงมีความสงสัยว่า เหตุใดจึงต้องทำลายผ้าไหมเหล่านั้นด้วย?
ในตอนนี้ฮัวเหม่ยใช้ข้ออ้างในการซักผ้า และเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกเดินทางไปตำหนักฟู่อันหยวนอย่างเร่งรีบ
นางรู้สึกกระสับกระส่าย เพราะกลัวการถูกลงโทษ เนื่องจากแผนการในครั้งที่แล้วล้มเหลว
แต่สิ่งที่เห็นคือ ฮูหยินใหญ่มิได้มีเจตนาที่จะดุนาง เพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่า
“ฮัวเหม่ย ข้าได้ให้คำแนะนำแก่เจ้า ในการปฏิบัติต่อคุณหนูสามแล้ว”
ฮัวเหม่ยพบว่าตนเองผ่อนคลายมากขึ้น และคิดว่า นับว่าเป็นโชคดีที่ฮูหยินใหญ่มิได้โกรธเคือง
และแม่นมหลินได้เดินเข้ามาหา
ฮัวเหม่ย จากนั้นจึงจับมือนางอย่างแผ่วเบา พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า
“เจ้าเข้าใจความหมายในคำกล่าวของนายหญิงหรือไม่?”
ภายในใจของฮัวเหม่ยมีความรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก จึงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
แม่นมหลินกล่าวอีกว่า
“นายหญิงสามารถยกโทษให้เจ้าได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่จะมิมีครั้งที่สองเด็ดขาด!”
ฮัวเหม่ยรู้สึกได้ถึงมือของแม่นมหลินที่ด้านหลัง และรู้สึกราวกับว่า มีงูกำลังเลื้อยเข้ามาฉกนาง
ฮัวเหม่ยร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด
เพราะแม่นมหลินกำลังใช้มือนั้นหยิกที่หลังของนางอย่างรุนแรง
จนรู้สึกราวกับว่า เล็บของหญิงผู้นี้กำลังจิกเข้าไปในผิวหนังของฮัวเหม่ย
ฮัวเหม่ยรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมากจนอดมิได้ที่จะกรีดร้อง เพื่อขอความเมตตา
“เข้าใจเเล้ว! บ่าวจะจับตาดูคุณหนูสาม โดยมิให้คลาดสายตาเลย!”
ขณะนี้มือของฮูหยินใหญ่กำลังลูบไล้ไปบนผ้าไหมปะการังสีแดงด้วยใบหน้าที่มีเมตตา ขณะที่ปากของนางโค้งเป็นรอยยิ้ม
