ตอนที่ 28-2 แผนชั่ว
เกาจินมิค่อยชอบมาที่บ้านตระกูลหลี่มากนัก
เพราะเขามิค่อยชอบนิสัยของ
อำมาตย์หลี่ และวิธีที่เขาพยายามที่จะให้ความรู้ผู้อื่นอยู่เสมอ
อย่างไรก็ตามเกาจินได้ค้นพบในภายหลังว่า ฮูหยินใหญ่จะคอยเข้าข้างเขาอยู่เสมอ
และมิต้องกล่าวถึงน้องสาวทั้งหมดของเขา ทุกคนนั้นมีความงดงามและน่าสนใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้องสาวคนโต
หลี่จางเล่อ นางเป็นผู้ที่มีความงดงามที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด
แต่ลักษณะนิสัยของหลี่จางเล่อนั้นมีความเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก และมักจะปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชาเสมอ
แต่วันนี้นางได้ริเริ่มที่จะเชิญเขามาที่นี่ ทำให้เขามีความรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขเป็นอย่างมาก
เมื่อจ้องมองไปยังความงามที่มิมีผู้ใดเทียบได้ของหลี่จางเล่อแล้ว
เขาได้ตระหนักว่า หญิงสาวผู้อื่นที่เขาเคยคบหาด้วยนั้นมิมีคนใดที่สามารถเทียบนางได้เลย
สิ่งที่เขาต้องการทำคือ การจับมือนาง และต้องการที่จะสนิทสนมกับนางมากขึ้น
อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่า ตนเองมิสามารถทำอันใดโดยล่วงเกินหลี่จางเล่อได้
ฮูหยินเกาเว่ยเคยบอกกล่าวกับเขาก่อนหน้านี้ว่า น้องสาวของเขาผู้นี้จะกลายเป็นผู้ที่มีเกียรติสูงส่ง
…และจะเป็นผู้ที่เขามิสามารถล้อเล่นด้วยได้
ทันใดนั้น หลี่จางเล่อได้ชี้ไปยังผู้ที่นั่งอยู่ในศาลาพักร้อนหลังนั้น
“ท่านพี่ ท่านยังมิได้พบกับน้องสามใช่หรือไม่?”
เมื่อมองตามนิ้วเรียวของหลี่จางเล่อไป เกาจินจึงสังเกตเห็นเด็กชายผู้หนึ่งกำลังยืนหันหลังให้กับเขา
และที่นั่งตรงข้ามกับเด็กชายผู้นั้นคือเด็กสาวผู้หนึ่ง
นางสวมชุดสีชมพูอันอ่อนหวานและมีลักษณะที่บอบบางน่าทะนุถนอม
สิ่งที่เห็นคือ คางเรียวเล็ก ปากสีชมพู ฟันขาวเรียงกันอย่างงดงาม
และขนตาสีเข้มยาวเข้ากับดวงตาสีดำที่ลึกลับและเย็นชาคู่หนึ่ง
เกาจินจ้องมอง ขณะที่ยืนนิ่งอยู่เป็นเวลานาน
เมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเขา หลี่จางเล่อจึงโบกมือของนางตรงหน้าเกาจิน และยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ
“มีอันใดหรือ?”
เกาจินตะคอกด้วยความงุนงง พร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้านั้น
“นางเป็นบุตรสาวของหยินเหนียงผู้ลึกลับมิใช่หรือ? …”
เมื่อจ้องดูอย่างพิจารณาแล้ว หญิงสาวในบ้านตระกูลหลี่นั้น มีความแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
ความงดงามของหลี่จางเล่อนั้น งดงามราวกับเทพธิดาที่มิสามารถเอื้อมถึงได้
ความงดงามอันเย้ายวนของหลี่ฉางหลู
ความงดงามที่ทำให้หัวใจหยุดเต้นของหลี่ฉางซี และหลี่ฉางเซี่ยว
แต่หลี่เว่ยหยางมีดวงตาคู่หนึ่งซึ่งมีประกายบางอย่างในแววตานั้น
และมันช่างเยือกเย็นราวกับน้ำในแม่น้ำที่กว้างใหญ่ ซึ่งดูคล้ายกับว่า มีความลึกลับซ่อนอยู่ในนั้น
ด้วยประสบการณ์ของเกาจิน เขาได้เห็นความงดงามมาแล้วทุกรูปแบบ แต่หลี่เว่ยหยางนั้นแตกต่างออกไปจากทุกคนมาก
หลี่จางเล่อเอ่ยถามว่า
“ท่านพี่ น้องสามงดงามถูกใจท่านหรือไม่?”
“น่ารัก! งดงามจริง ๆ!”
ขณะที่เกาจินกล่าวคำเหล่านี้ออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงกล่าวด้วยสายตาที่จริงจังว่า
“แน่นอนว่าความงามของนางมิสามารถเทียบได้กับเจ้า”
ราวกับว่าคำกล่าวเหล่านี้จำเป็นต้อง
กล่าวออกมาดัง ๆ หลี่จางเล่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงยิ้ม
“ท่านพี่ ท่านมิต้องการที่จะชื่นชมความงามของน้องสามหรอกหรือ?”
เกาจินมีอาการตื่นตระหนกทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่จางเล่อกล่าวออกมา
“น้องสาวอย่าล้อเล่นกับข้า! ความโกรธแค้นของท่านอำมาตย์หลี่ เป็นสิ่งที่ข้ามิสามารถรับได้จริง ๆ !”
มีความเยาะเย้ยเกิดขึ้นในดวงตาของหลี่จางเล่อในตอนนี้
“หากเป็นน้องรอง และน้องสาวคนอื่น ๆ แน่นอนว่า ท่านพี่มิสามารถแตะต้องพวกนางได้
แต่นี่? หากท่านชื่นชอบนาง ก็จงทำให้นางเป็นของท่าน พวกเขาจะทำอันใดได้ หากนางเป็นของท่านไปแล้ว”
ตั้งแต่เขาอายุสิบห้าปี เกาจินก็เริ่มมีประสบการณ์เกี่ยวกับผู้หญิงแล้ว
แต่ผู้หญิงที่เขาเคยสัมผัสนั้น ส่วนใหญ่จะหัวอ่อนและขี้อาย เพราะหญิงสาวเหล่านั้นเป็นสาวใช้ในบ้านของเขาเอง
หรืออาจจะหาเศษหาเลยบ้าง กับหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาที่มีความงดงาม และถูกใจเขา
ตราบเท่าที่เขาชอบพวกนาง เขาสามารถมีได้
และหากท่านแม่ของเขาดุด่า สิ่งที่ต้องทำคือ แสร้งทำเป็นฟังอย่างสงบ
อย่างไรก็ตาม หลี่เว่ยหยางยังคงเป็นบุตรสาวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ของท่านอำมาตย์หลี่
หากมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น เขาคงมิมีข้อแก้ตัวให้กับท่านอำมาตย์เเน่นอน
ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขายังคงมีความรู้สึกลังเลใจเป็นอย่างมาก
หลี่จางเล่อเย้ยหยันอย่างเย็นชาว่า
“ท่านพี่ ! ท่านพี่ควรคิดอย่างรอบคอบ หากท่านสูญเสียโอกาสนี้จะมิมีครั้งต่อไปอีกแล้ว
แม้ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ท่านแม่ของข้าก็ยังคงเป็นน้าที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับท่าน!”
เมื่อได้ยินคำกล่าวเหล่านั้น เกาจินรู้สึกงุนงงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว
ราวกับว่าเขาใบหน้าของเขาเริ่มแดง และตอนนี้มันได้แดงไปทั่วทั้งใบหน้าแล้ว
เมื่อมองไปยังหลี่เว่ยหยางจากระยะไกล เขาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
“แล้วข้าจะฟังคำกล่าวของเจ้า !”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่จางเล่อกว้างขึ้น
ด้วยสถานะของหลี่เว่ยหยาง แม้ว่านางต้องการที่จะเป็นลูกสะใภ้ของ
ฮูหยินเกาเว่ย
แต่ท่านน้าก็คงจะมิยอมให้มันเกิดขึ้นแน่นอน
ในกรณีเช่นนี้ นางสามารถเป็นได้แค่เพียงนางบำเรอเท่านั้น . .
นอกจากนี้ท่านน้ามิใช่ผู้ที่จะทำดีกับนางบำเรอทั้งหลายในบ้านตระกูลเกา
และนางบำเรอผู้นี้ยังจะต้องสู้รบกับนางสนมทั้งหลายอีก
เว่ยหยางจะต้องมีชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!
