ตอนที่ 48-2 ความหวังของบ้านตระกูลหลี่
จากนั้นฮูหยินใหญ่จึงถอนหายใจและเดินเข้าไปประคองร่างของนางให้นั่งลงบนเก้าอี้ และกล่าวปลอบโยนบุตรสาวว่า
“เด็กโง่ เจ้ารู้หรือไม่ ว่าครอบครัวของเราฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่เจ้า”
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาที่งดงามของหลี่จางเล่อจึงแสดงถึงความสงสัย ขณะที่จ้องมองไปยังใบหน้าของมารดา
ฮูหยินใหญ่จึงกล่าวว่า:
“เจ้าเป็นบุตรสาวที่มีความงดงามและเพียบพร้อมมากที่สุดของบ้านตระกูลหลี่เรา
เจ้าลองคิดทบทวนดูสิว่าดู เหตุใดเราจึงเข้มงวดกับเจ้าตั้งแต่ยังเล็ก?
เหตุใดเราจึงต้องการให้เจ้ามีความเชี่ยวชาญในด้านดนตรี หมากรุกการประดิษฐ์ตัวอักษรและศิลปะ
แม้ในสภาพอากาศหนาวจัดหรือร้อนจัดเราจะดูแลเจ้าอย่างใส่ใจเพื่อให้เจ้าได้รับความสะดวกสบายมากที่สุด”
ขนตายาวของหลี่จางเล่อกระพริบถี่ขึ้นขณะที่กล่าวว่า :
“สิ่งที่ทำทั้งหมดนี้ เพราะท่านพ่อและท่านแม่มีความคาดหวังในตัวข้าเช่นนั้นหรือ?”
รอยยิ้มของฮูหยินใหญ่ดูลึกลับเล็กน้อยขณะที่กล่าวว่า:
“เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่า แม้ว่าเจ้าจะมีความงดงามราวกับเทพธิดา
เราก็มิเคยยอมให้เจ้าปรากฏตัวในที่สาธารณะ?
เจ้าเคยมีความสงสัยหรือไม่ว่า
เหตุใดแม้ว่าจะมีแม่สื่อหลายคนพยายามเข้ามาติดต่อที่บ้านตระกูลหลี่ แต่เราก็มิเต็มใจที่จะให้เจ้าแต่งงานออกไป?
เจ้ามิสงสัยหรือว่า เหตุใดมิว่าเจ้าจะกล่าวหรือทำสิ่งใดผิดพลาด ท่านพ่อก็มิเคยดุด่าว่ากล่าวเจ้าเลยแม้แต่น้อย”
จากนั้นการแสดงออกของหลี่จางเล่อยิ่งดูมีความสับสนมากยิ่งขึ้น
ฮูหยินใหญ่ถอนหายใจ ขณะที่ลูบไล้ผมของนาง และกล่าวว่า
“ถึงตอนนี้แล้ว เจ้ายังมิเข้าใจอีกหรือ?
ตั้งแต่เริ่มแรก เราได้ตัดสินใจแล้วที่จะให้เจ้าเข้าไปในวัง
ให้เจ้ากลายเป็นจักรพรรดินีเป็นมารดาของแผ่นดิน เพื่อมิให้อำนาจของตระกูลหลี่ของเราสั่นคลอน”
หลี่จางเล่อตกตะลึง:
“แต่จักรพรรดิองค์ปัจจุบันยัง…”
ฮูหยินใหญ่ยิ้มเล็กน้อยขณะที่กล่าวว่า:
“เด็กโง่ ตอนนี้ฝ่าบาททรงชราภาพมากแล้ว แต่พระองค์ทรงมีพระโอรสหลายองค์
ที่สำคัญที่สุด พระโอรสทุกพระองค์ล้วนแล้วแต่มีความโดดเด่นและมีความสง่างามเป็นอย่างมาก
ซึ่งส่วนใหญ่มีอายุใกล้เคียงกับเจ้า
และหนึ่งในนั้นจะเป็นผู้ครอบครองบัลลังก์มังกร ดังนั้นเจ้าจึงต้องรอให้ช่วงเวลาที่เหมาะสมมาถึง”
แม่นมหลินพยักหน้าแสดงท่าทีเห็นด้วย
ดังนั้นคุณหนูใหญ่จึงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เพื่อคำนวณความคิดดังกล่าวในใจของตนเอง
ผู้เป็นมารดาจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า:
“ลองคิดดูสิว่า จักรพรรดินีจะต้องเป็นสตรีที่มีชื่อเสียง สูงศักดิ์ สง่างาม ชาญฉลาดและมีคุณธรรม
ดังนั้นเราจึงพยายามปลูกฝังเจ้าตามคุณสมบัติที่จักรพรรดินีจะต้องมี”
แม้ว่าหลี่จางเล่อพอจะเดาแผนการของบิดามารดาของนางได้
แต่เมื่อได้ยินฮูหยินใหญ่เปิดปากยอมรับเป็นครั้งแรก นางจึงอดมิได้ที่จะรู้สึกประหม่า
“แต่ … แต่ข้า…”
จากนั้นผู้เป็นมารดาจึงได้กล่าวต่อไปว่า
“ภูมิหลังของจักรพรรดินีต้องเป็นผู้ที่สูงศักดิ์ และจะต้องมิเป็นภัยคุกคามต่อราชบัลลังก์และอำนาจของจักรพรรดิ
ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าบิดาของเจ้าจะเป็นถึงท่านอำมาตย์ แต่เขาแอบซ่อนความมุ่งมั่นของตนเองเอาไว้ในหัวใจตลอดมา
และพยายามสนับสนุนวิธีการ อีกทั้งยังปฏิบัติตามพระราชดำริขององค์จักรพรรดิ แม้จะมิเต็มใจ
โดยทำให้ดูเหมือนว่า เขาเป็นผู้ที่ว่าง่าย และมิมีพิษสงอันใด
ทำให้ผู้อื่นล้อเลียนท่านพ่อของเจ้าว่า ขี้ขลาดเหมือนดังเช่นหนูที่หลบซ่อนอยู่แต่ในรู
แต่นี่เป็นวิธีการที่แท้จริงของผู้ที่ต้องการเป็นใหญ่
เพราะผู้ที่ถูกผู้อื่นจับจ้องคือ ผู้ที่มีความหยิ่งผยองมากเกินไป และในที่สุดก็จะต้องถูกกำจัดออกไป
ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือยังว่า เหตุใดหลังจากเกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นในวันนี้
ท่านพ่อของเจ้าจึงนิ่งเงียบ และมิได้ดุด่าว่ากล่าวเจ้า”
เมื่อหลี่จางเล่อได้ยินดังนั้นแล้ว ใบหน้าของนางจึงค่อย ๆ แสดงความพึงพอใจออกมา
แต่มินานนัก ใบหน้าของนางก็ได้สลดลงอีกครั้ง:
“แต่ข้ามิต้องการเห็นนังเด็กนั่น ลอยหน้าลอยตาอยู่เช่นนี้อีกต่อไป!”
ฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้ว และคิดว่าบุตรสาวของนางนั้นยังเด็ก และสุดท้ายก็มิสามารถเข้าใจถึงภาพรวมได้
นางจึงชี้แจงว่า
“แม่ก็เกลียดชังนางเช่นกัน แต่ต้องพยายามข่มใจ มิแสดงออกให้นางได้ล่วงรู้
เจ้ารู้หรือไม่ว่า เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?”
มีความคิดบางอย่างเกิดขึ้นในใจของหลี่จางเล่อ ขณะที่เอ่ยถามอย่างลังเลใจว่า
“ท่านแม่กำลังรอโอกาสอยู่ใช่หรือไม่?”
ฮูหยินใหญ่หัวเราะออกมาด้วยเสียงอันดัง:
“แสดงว่าเจ้าเริ่มฉลาดแล้ว ในการเผชิญหน้ากับศัตรูนั้น
หากเจ้ามิสามารถแสดงตัวตนได้อย่างเปิดเผย ดังนั้นเจ้าต้องรอโอกาสที่เหมาะสม
ท่านย่าของเจ้ารักเด็กสาวผู้นั้นมาก และการกระทำของเจ้าในวันนี้ทำให้ท่านพ่อมีความรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก!”
หลี่จางเล่อผงะและพึมพำออกมาว่า:
“ผิดหวังหรือ?”
ฮูหยินใหญ่ถอนหายใจก่อนที่กล่าวว่า
“แม้ว่าเจ้าจะมิใช่บุตรสาวเพียงผู้เดียวของเขา
แต่บุตรสาวที่เขารักมากที่สุดในบ้านตระกูลหลี่ก็คือเจ้า
และหากเจ้าทำให้เขาต้องผิดหวัง เขาคงจะต้องช้ำใจมาก”
ทันใดนั้นผู้เป็นมารดาได้เอ่ยขึ้นว่า:
“บางทีหลี่เหว่ยหยางอาจจะกำลังพยายามทำให้ท่านพ่อของเจ้ายอมรับในตัวนาง…”
หลี่จางเล่อกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้น ขณะที่กล่าวว่า:
“ข้ามิเชื่อว่า ท่านพ่อจะรักนางมากกว่าข้า!”
