ตอนที่ 94 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (17)
พอโหลวชิงอันออกมาจากกระโจมก็ถูกทหารนายหนึ่งกอดขาเอาไว้ โหลวชิงอันขมวดคิ้วเล็กน้อย เบี่ยงขาหลบด้วยท่าทีสุขุมเยือกเย็น “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“พระราชครูท่านทำนายออกมาแล้วขอรับ ไม่รู้เช่นกันว่าเพราะเหตุใด กระโจมของท่านทำอย่างไรพวกเราก็เข้าไปไม่ได้” ผู้ที่กล่าวรายงานคือทหารส่งสาร ยามนี้กำลังมองโหลวชิงอันด้วยใบหน้าเปรอะเปื้อนคราบฝุ่นอย่างน่าเวทนา
“เข้าเรื่องสักที”
“กลางดึกวานนี้ แคว้นจิ่วเทียนเคลื่อนพลอย่างกะทันหัน ท่านแม่ทัพนำกำลังกึ่งหนึ่งออกศึก ภายหลังถูกปิดล้อมไว้ที่ผาไป๋หู่ ท่านแม่ทัพรองจึงนำพลทหารออกสนับสนุนแล้วขอรับ” ทหารส่งสารรีบร้อนกล่าวตอบ “ทว่ายามยกพลท่านแม่ทัพห่วงใยท่าน สั่งการให้พวกเราเฝ้าระวังสถานการณ์อยู่ที่นี่ตลอดเวลา”
“ผาไป๋หู่?” โหลวชิงอันกวาดมองไปรอบด้าน รีบนับนิ้วคำนวณดูพลางกล่าวพึมพำว่าไม่ได้การ ก่อนเหวี่ยงร่างทหารส่งสารให้พ้นทางแล้วพุ่งตัวออกไปทันที
“เอ๊ะ ท่านกุนซือ?”
โหลวชิงอันได้กลิ่นอายปีศาจตลบคลุ้งทั่วผืนฟ้าตั้งแต่แรกแล้ว มันคือผาไป๋หู่นั่นเอง
หลับตาลงร่ายมนต์ โหลวชิงอันกลายร่างเป็นแสงเงินสายหนึ่งพุ่งทะยานตรงไปยังผาไป๋หู่
ตอนที่มาถึงผาไป๋หู่ ที่นี่ล้วนมีแต่ซากศพกลาดเกลื่อนเต็มพื้น กลิ่นอายปีศาจรุนแรงฟุ้งกระจายไปทั่ว บริเวณตรงกลางมีกองทหารหมู่หนึ่งคุ้มกันผู้ที่คุกเข่าอยู่กึ่งกลางวงยิ่งชีวิต
ภายในอ้อมแขนของคนผู้นั้นมีกระต่ายหิมะสีขาวโพลนตัวหนึ่ง กำลังขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของคนผู้นั้นอย่างตื่นตระหนก โหลวชิงอันมองภาพเหตุการณ์เช่นนี้จนหัวใจพลันบีบรัด ปรารถนาอยากจะแย่งชิงกระต่ายในอ้อมกอดคนผู้นั้นกลับคืนมา
ตันหวายทำท่าอกสั่นขวัญผวาซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของอวี๋อิงฉือ ทว่าความเป็นจริงกลับรังเกียจรังงอนอยู่ในใจ
ชิบหาย!
ตันหวายพองขนด้วยความโมโห ใครบอกเขาได้บ้าง ทำไมเขาถึงกลายร่างเป็นกระต่ายขนปุกปุย!
ทั้งยังกลายร่างต่อหน้าอวี๋อิงฉืออีกต่างหาก!
ตอนเช้าตรู่ได้ยินว่านายก้างปลาโดนล้อมเอาไว้ที่ผาไป๋หู่ เขาคิดในใจว่ายังไม่ทันตอบแทนบุญคุณคงปล่อยให้ม่องเท่งไปก่อนไม่ได้ จึงรีบเร่งไล่ติดตามมา ใครจะรู้ว่าพอมาถึงตรงหน้านายก้างปลา ตนเองดันกลายร่างเป็นกระต่ายไปเสียอย่างนั้น!
นี่คือกลเสกกระต่ายของแท้ สร้างบาดแผลทางจิตใจให้แก่นายก้างปลา
“ท่านแม่ทัพ สิ่งเหล่านี้ล้วนมิใช่มนุษย์ พวกเราสู้มันไม่ได้เลย!” แม่ทัพรองคำรามด้วยสุ้มเสียงแหบแห้ง ยากจะต้านทานเต็มที
ไม่ใช่เพียงเขา แต่คนทุกคนในที่นี้ล้วนต้านทานไม่ไหวอีกแล้ว ปราณมืดเหล่านี้ราวกับเจือด้วยไอพิษ พวกเขาทั้งไม่อาจรุกหน้าและไม่อาจล่าถอยภายใต้แรงกดดันจากสิ่งนี้ คาดว่าคงประคองเอาไว้ได้ไม่นานนัก
มุมปากของอวี๋อิงฉือมีเลือดไหลซึมออกมาช้าๆ เขาค่อยๆ เอามือลูบขนกระต่ายในอ้อมกอด สายตาเด็ดเดี่ยวหนักแน่น “ไม่ต้องห่วงข้า ฆ่ามัน!”
ตันหวายเบิกตาโพลง ร้องถามระบบอย่างร้อนรน “คุณช่วยคิดหาทางหน่อยสิ ถ้าเกิดเขาตายขึ้นมา ผมจะไปตอบแทนบุญคุณใครที่ไหนล่ะ!”
(อย่าใจร้อนๆ ขอเราค้นหาสักครู่)
“คุณยังมีเวลาหาอีกเหรอ?” ตันหวายขนขี้ขันไปทั้งตัว “ไว้รอคุณหาเจอ นายก้างปลาคงกลับชาติมาเกิดใหม่แล้ว!”
(รีบอะไรกันนักหนา นี่ก็หาเจอแล้วไม่ใช่หรือไง?) ระบบกล่าวอย่างไม่พอใจ (นี่~ระฆังทอง มองเห็นหรือยัง ค่าประสบการณ์ร้อยแต้ม หากใช้เจ้าสิ่งนี้นายก้างปลาจะสามารถเข้าสู่ระฆังทองโดยไม่ถูกปราณมารจู่โจมทำร้าย)
ตันหวายถลึงตา “ค่าประสบการณ์ร้อยแต้ม คุณปล้นกันหรือไงเนี่ย!”
(จะแลกหรือไม่แลก)
“อย่าเพิ่ง! ผม…”
ตันหวายยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นลำแสงสีขาวพุ่งวาบผ่านไป ปราณมารรอบด้านสลายตัวโดยฉับพลัน
(เกิดอะไรขึ้น?) ระบบงงงวย (วิดีโอเกมของเรา!)
ตันหวายจ้องมองแสงสีเงินอย่างงุนงงเช่นกัน ทำไมถึงดูคุ้นตาขนาดนี้นะ? เทพภูผาแห่งต้าฮวงซานดูแลเขตแดนนี้ด้วยหรือ?
ไม่ได้การล่ะ ก่อนจากไปจะต้องสร้างศาลเจ้าที่ใหญ่โตยิ่งกว่าเดิมแก่เขาให้ได้เลยทีเดียว
แต่ทว่า ตันหวายไม่ปล่อยเสียงโห่ร้องของระบบให้หลุดรอดไปแต่อย่างใด หรี่ตาถาม “วิดีโอเกมอะไร?”
ระบบปิดปากเงียบกริบ
ไม่ทันรอให้ตันหวายถามอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ถูกมือสองข้างอุ้มตัวลอยขึ้น แล้วจึงตกลงสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น
“โหลวชิงอัน?” ตันหวายที่ยังเป็นร่างกระต่ายกะพริบตาปริบ ถูไถใบหูอยู่ในอ้อมกอดของโหลวชิงอัน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่
โหลวชิงอันกอดเขาไว้ในอ้อมแขน ผ่อนลมหายใจอย่างช้าๆ จากนั้น…ก็สลบไสลไม่ได้สติ
ตันหวายสีหน้าตื่นตระหนก สลบไปทั้งอย่างนี้เลยหรือ?
สลบไปแล้ว?
ตันหวายหัวใจพลันบีบรัด พยายามยื่นหน้าที่มีขนปุกปุยของตนเข้าไปถูไถในอ้อมอกเขา
ถึงแม้ยามปกติเขามักจะทำตัวน่ารำคาญ แต่ว่า ขออย่าให้เขาเป็นอะไรไปเลย
ตอนที่ 95 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (18)
ครานี้เทียนจีเสียหายย่อยยับ เหล่าทหารหาญพลีชีพเกือบครึ่ง
ขณะแม่ทัพนำผู้ที่เหลือรอดเพียงน้อยนิดกลับมา บรรดาทหารก็มองเห็นภาพอันน่าอัศจรรย์ใจ
ใต้เท้ากุนซือเทพยุทธผู้ปราดเปรื่องของพวกเขา ยามจากไปองอาจสง่างามยามกลับมานอนสลบบนเปลหาม ในอ้อมแขนยังอุ้มกระต่ายตัวหนึ่งเอาไว้ งัดอย่างไรก็งัดไม่ออก
“นี่…?” แพทย์ทหารลำบากใจเล็กน้อย
อวี๋อิงฉือโบกมือปัด “ปล่อยเขาเถอะ คงจะไม่มีบาดแผลภายนอก เจ้าตรวจดูว่าเขาบาดเจ็บภายในหรือไม่”
แพทย์ทหารรับคำสั่ง เร่งรีบตรวจดูอาการให้กับโหลวชิงอัน ท้ายที่สุดแล้วก็ยังตรวจไม่พบสาเหตุ
เมื่อเห็นว่าไร้ผล อวี๋อิงฉือก็ไม่ได้เคี่ยวเข็ญ บอกให้แพทย์ทหารออกไปเสียก่อน
ภายในกระโจมเหลือเพียงแค่ตันหวายที่ยังเป็นกระต่าย โหลวชิงอันที่สลบไสล และนายก้างปลาที่เหม่อมองพวกเขาอย่างใจลอย
อวี๋อิงฉือเม้มริมฝีปาก เอ่ยถามกระต่ายที่โหลวชิงอันกอดไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง “เจ้าคือตันหวาย”
ตันหวายกะพริบตาปริบๆ พลางเอียงหัว จ้องมองอวี๋อิงฉืออย่างไร้เดียงสา
(มัวตีหน้าซื่ออะไรอยู่ ท่านโชว์กลเสกกระต่ายให้เขาเห็นแล้ว เขาไม่ได้โง่สักหน่อย!)
“หุบปาก! เอ็งยังไม่ได้สารภาพเรื่องวิดีโอเกมแลยนะ!” ตันหวายสวนกลับ ทำเอาระบบถึงกับจุกจนพูดไม่ออก
อวี๋อิงฉือมองดวงตากลมโตแสนใสซื่อคู่นั้นของตันหวาย ในที่สุดก็ทอดถอนหายใจ เดินออกไปจากกระโจมใหญ่
หลังเกิดเรื่องราวครั้งนี้ เขาก็พอจะเดาออกแล้ว คาดว่าระหว่างกุนซือกับเด็กรับใช้ของเขา คงจะไม่ใช่ความสัมพันธ์ธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กรับใช้คนนั้น ถึงกับเป็นภูตกระต่ายเชียวหรือ?
ตันหวายถูกโหลวชิงอันกอดเอาไว้จนหายใจลำบาก แต่ยังคงไม่ได้ดิ้นรน เขามักจะรู้สึกว่าอ้อมกอดของโหลวชิงอันทำให้เขาสบายใจ เหมือนกับอ้อมกอดของเริ่นตงหลิว
หรือว่าในโลกนี้ ไฝบนเปลือกตาของเขาจะหายไปแล้ว? ตันหวายสับสนมึนงง
(ท่านเจ้าของร่าง อาการของโหลวชิงอันดูท่าจะไม่ดีเท่าไหร่)
ตันหวายตกตะลึง โผล่หัวออกมาจากอ้อมแขนของโหลวชิงอัน เมื่อเห็นสีหน้าเขาซีดเซียวลงเรื่อยๆ ก็ชักกระวนกระวายใจ
(ท่านเจ้าของร่าง เห็นได้ชัดว่าต้องมีปัญหาตรงไหนสักแห่งแน่นอน อย่างไรก็ดี ต้องการลองยาผลึกมณีหมื่นสรรพคุณเม็ดนี้หรือไม่?)
ตันหวาย “คุณรู้บ้างไหม? คุณทำแบบนี้เหมือนพวกขายยาปลอมใต้สะพานลอยไม่มีผิด”
(นั่นไม่สำคัญ ท่านต้องการหรือเปล่าล่ะ ค่าประสบการณ์หนึ่งร้อยแต้ม)
ตันหวายยิ้มเยาะ “คุณจะเอาไปทำอะไรกันแน่?”
(ช่วงนี้ศูนย์การค้าในศูนย์บัญชาการออกเครื่องเล่นวิดีโอเกมรุ่นใหม่ล่าสุด ต้องการค่าประสบการณ์สองร้อยแต้มจากเจ้าของร่าง เราไม่มีพอ) ระบบกล่าวอย่างน่าสงสาร (ท่านดูสิว่าปกติเราไม่มีกิจกรรมบันเทิงอะไรทำเลย อีกทั้งตอนนี้ท่านก็ต้องการสิ่งนี้อย่างยิ่ง)
ตันหวายเพิ่งจะเข้าใจห่วงโซ่ธุรกิจในระบบ เมื่อเจ้าของร่างบรรลุปณิธานของเจ้าของร่างเดิม เจ้าของร่างเดิมก็จะมอบค่าความปรารถนาให้แก่ศูนย์บัญชาการ พอศูนย์บัญชาการดึงมาแจกจ่ายเป็นค่าประสบการณ์ เจ้าของร่างจึงค่อยใช้ค่าประสบการณ์จับจ่ายซื้อของในศูนย์การค้าต่อไป แล้วค่าประสบการณ์ที่เจ้าของร่างใช้จ่ายก็ไหลเข้ากระเป๋าของระบบ!
ตันหวายกุมขมับอย่างหมดคำพูด จริงดังคาด ไม่ว่าที่ไหนก็หนีไม่พ้นทุนนิยมจริงๆ!
(ว่าอย่างไร จะซื้อหรือไม่ซื้อ?) ระบบเริ่มจะเซ็ง
เหลือบมองโหลวชิงอันที่เหงื่อชุ่มโชกทั่วทั้งร่าง ตันหวายพลันลดละเลิกนิสัยขี้งกในชั่วพริบตา ตกใจกลัวจนเกือบจะขวัญกระเจิง “ซื้อๆๆ!”
ยาผลึกมณีหมื่นสรรพคุณปรากฏอยู่เบื้องหน้าตันหวาย ตันหวายนิ่งเงียบไป “ตอนนี้ผมเป็นกระต่ายอยู่นะ! เป็นกระต่าย! คุณจะให้ผมป้อนยาเขาอย่างไรเล่า!”
ระบบมองดูค่าประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้นมาในกระเป๋าของตนไปพลางกล่าวไปพลาง (อย่าเพิ่งลนลานๆ ท่านก็มีปากไม่ใช่หรือ? คาบไปป้อนให้เขาเสียเลยก็ได้!)
เอ็งไปให้พ้นๆ ส้นเท้าตรูเลยไอ้บ้า!
ตันหวายมุดออกมาจากอ้อมแขนของโหลวชิงอัน ก่อนยื่นขาของตนที่ยาวกว่ากระต่ายทั่วไปอย่างเห็นได้ชัดออกไปเขี่ย หวังจะให้มันกลิ้งเข้าปากของโหลวชิงอัน
(ท่านเจ้าของร่าง ท่านไม่ขยะแขยงบ้างหรือไง นั่นมันขาของท่านเชียวนะ!)
เอ็งไปให้พ้นๆ ส้นเท้าตรูซะทีไอ้เวรนี่!
ตันหวายเพ่งมองเม็ดยาอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดก็คาบมันขึ้นมา แล้วเดินข้าไปหาริมฝีปากของโหลวชิงอันทีละน้อย
