ตอนที่ 98 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (21)
เมื่อไหร่เจ้าจะคืนยาในมาให้ข้าสักทีล่ะ?
เปรี้ยง! คำพูดประโยคนี้ฟาดลงที่ข้างหูของตันหวาย ประดุจอัสนีสวรรค์ที่ฟาดผ่าเจ้าของร่างเดิมจนขาดใจตาย ฟาดจนหัวใจดวงน้อยของตันหวายแทบจะหลุดลอยจากอก
หันหน้ามามองอย่างแข็งทื่อ ตันหวายนึกว่าตนเองฟังผิดไป ยาในอะไรกัน เขาพูดเรื่องอะไร ต้องฟังผิดไปแน่ๆ ผิดแน่นอน!
โหลวชิงอัน “ข้าคิดว่า เจ้าเป็นกระต่ายตัวน้อยก็น่ารักดี หากว่าเจ้าเต็มใจ รอเจ้าคืนยาในให้ข้าแล้ว ข้าจะเลี้ยงเจ้าไว้เอง ช่วยเจ้าฝึกบำเพ็ญตน ว่าอย่างไร?”
ตันหวายขวัญหนีดีฝ่อ เขารู้ว่าแก่นปราณมารในตัวเจ้าของร่างเดิมเป็นครึ่งหนึ่งของแก่นปราณมารราชาปีศาจอายุนับพันปี แต่เขาคาดไม่ถึงเลยว่าคนผู้นั้นกลับเป็นโหลวชิงอัน!
ไม่นึกว่าโหลวชิงอันจะเป็นสุนัขจิ้งจอก ทั้งยังเป็นสุนัขจิ้งจอกที่มีชีวิตอยู่นับพันกว่าปีอีกต่างหาก!
ตันหวายพรั่นพรึง เมื่อตนอยู่ต่อหน้าโหลวชิงอัน แท้จริงแล้วไม่มีกำลังตอบโต้เลยแม้แต่น้อย
เขานึกอยากอ้าปากเอ่ยวาจา แต่พลันตระหนักว่าตนยังเป็นกระต่าย ไม่อาจพูดภาษาคนได้แต่แรกแล้ว
โหลวชองอันดูออกว่าตันหวายหวาดกลัว จึงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เดินเข้าไปอุ้มประคองเขาขึ้นมาสบตากับตน
โหลวชิงอัน “เจ้าบอกว่าภรรยาของเจ้ามีไฝเม็ดน้อยบนเปลือกตา ข้าหาพบแล้วคนหนึ่ง เพียงแต่เขาไม่ใช่ภรรยาของเจ้า”
ตันหวายตกตะลึง โยนเรื่องแก่นปราณมารทิ้งไว้ข้างหลังทันที มองไปทางโหลวชิงอันด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง
เมื่อเห็นสายตาของตันหวาย โหลวชิงอันก็ลังเลใจเล็กน้อย รู้ดีว่าเขาย่อมจะต้องผิดหวัง เพราะว่าคนผู้นั้นคือตนเอง แล้วตนเองจะเป็นภรรยาของเขาไปได้อย่างไรกัน
มือซ้ายโอบกอดตันหวายไว้ มือขวาประสานนิ้วร่ายมนต์ ใบหน้าของโหลวชิงอันแปรเปลี่ยนไปทันใด
ตันหวายมองใบหน้าที่เริ่มจะชัดเจนและคุ้นเคยมากขึ้นเรื่อยๆ เบื้องหน้าอย่างตื่นตระหนก แทบจะกระโดดผึงออกมาด้วยความตกใจ!
โหลวชิงอันหน้าตาคล้ายคลึงกับเริ่นตงหลิวถึงเจ็ดส่วน ไฝเม็ดน้อยบนเปลือกตานั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงตลอดสามชาติภพที่ผ่านพ้นมา
ตันหวายดิ้นรนอยู่ในวงแขนของโหลวชิงอัน นึกอยากหลุดพ้นจากโหลวชิงอันที่กอดรั้งเอาไว้
นัยน์ตาของโหลวชิงอันทอแววผิดหวังจางๆ ทว่ายังคงคลายมือของตนออก
ตันหวายที่หลุดพ้นจากอ้อมกอดร่วงผลุบลงในหลุม ไม่ได้เจ็บเนื้อเจ็บตัว เพราะว่าโหลวชิงอันเอามือรองรับไว้ด้านล่างแล้ว
ตันหวายรู้สึกว่าตนเองช่างโง่เง่าเหลือเกิน เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าที่แท้ไอคิวของตนจะต่ำต้อยขนาดนี้ เห็นชัดๆ ว่าคนที่เขาต้องการตามหาอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง แต่เขากลับจดจำไม่ได้มาโดยตลอด ทั้งตั้งหน้าตั้งตาทำตัวปัญญาอ่อนนับครั้งไม่ถ้วน ขายขี้หน้าจริงๆ!
โผกระโจนขึ้นบ่าของโหลวชิงอัน ตันหวายรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าโหลวชิงอันเพิ่งแข็งทื่อไปชั่วขณะ
ประชิดตัวอย่างระมัดระวัง ตันหวายจุมพิตเบาๆ บนใบหน้าของโหลวชิงอันหนึ่งที
โหลวชิงอันตะลึงงัน จากนั้นก็ตัวแข็งทื่อยิ่งกว่าเดิม ปลายหูแดงก่ำขึ้นมาจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
(ขอแสดงความยินดีกับท่านเจ้าของร่าง ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันสูงถึงเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์แล้ว ยึดครองสำเร็จ)
ตันหวายดวงตาเป็นประกาย ดีใจจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว
(เนื่องจากการยึดครองครั้งนี้ท่านเจ้าของร่างพยายามอย่างสุดความสามารถ ทางศูนย์บัญชาการได้ฟังได้ชมก็พลอยชอกช้ำน้ำตาไหล ดังนั้นจึงขอมอบรางวัลกลับคืนร่างมนุษย์แก่ท่านเจ้าของร่าง พร้อมค่าประสบการณ์พิเศษห้าร้อยแต้ม ท่านเจ้าของร่างโปรดพยายามต่อไป ขณะนี้ท่านมีค่าประสบการณ์ห้าร้อยแปดสิบแต้ม)
ห๊ะ???
ตันหวายถูกขนมเปี๊ยะยัดไส้ที่ร่วงหล่นจากฟ้าทับจนมึนหัว เอ่ยถามอย่างงวยงงว่า “ทำไมคราวนี้ถึงได้ใจกว้างนัก?”
ระบบ (เราเก็บบันทึกภาพความน่ารักบ้องแบ๊วของคุณเป็นคลิปวิดีโอสั้นๆ โพสต์ลงในเว็บบอร์ดทางการของศูนย์บัญชาการเรา เนื่องจากคลิปวิดีโอนี้ติ๊งต๊องเกินเหตุ ยอดผู้เข้าชมจากศูนย์บัญชาการจึงพุ่งขึ้นพรวดพราด บรรดาระบบกลับมาครึกครื้นกันอีกครั้ง นี่คือรางวัลที่มอบให้แทนคำขอบคุณที่คุณพยายามติ๊งต๊องอย่างสุดความสามารถ)
ตันหวาย “…???”
อะไรกันเนี่ย?
เอ็งโพสต์อะไรนะ?
ใครก็ได้ ตรูจะฆ่าไอ้ระบบนี่ ห้ามไปก็เท่านั้น!
ระบบกระหยิ่มยิ้มย่อง จากนั้นจึงเก็บงำชื่อเสียงผลงานไว้แต่เพียงผู้เดียว
โหลวชิงอันอุ้มเจ้ากระต่ายที่ฉุนเฉียวกะทันหันด้วยสีหน้างุนงง ยังไม่ทันรอให้เขาปลอบโยนเจ้ากระต่าย เจ้ากระต่ายในอ้อมแขนก็แปลงกายเป็นเด็กหนุ่มที่เปลือยล่อนจ้อนทั้งร่าง
ตอนที่ 99 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (22)
โหลวชิงอันโอบกอดเด็กหนุ่มอย่างนิ่งงัน จ้องมองใบหน้าปลาบปลื้มยินดีของเขา ฉงนใจอยู่ลึกๆ ว่าเขาคงไม่รับรู้สถานการณ์ในยามนี้ของตนแม้แต่น้อย
ความจริงพิสูจน์แล้ว ตันหวายไม่รับรู้สถานการณ์ของตนเองจริงๆ เขายังจมดิ่งอยู่กับเหตุการณ์พลิกผันที่ตนทำเรื่องอับอายขายขี้หน้าจนได้รับขนมเปี๊ยะยัดไส้ฟ้าประทาน
เมื่อรอจนตันหวายได้สติกลับคืนมา เขาก็ถูกโหลวชิงอันโอบประคองทั้งร่างไว้ในอ้อมแขน ผิวหนังหยาบกระด้างเล็กน้อยเสียดสีกับผิวเนื้อจนทำให้เขาผวาสะท้าน
ตันหวายตื่นตกใจ คว้ากอดลำคอของโหลวชิงอันเอาไว้ พลางซุกใบหน้าของตนลงกับอกเขา
“อ้อข้าเกือบลืมไป ข้า…” ยามอวี๋อิงฉือมองเห็นฉากเบื้องหน้า คำพูดที่จะกล่าวก็พลันชะงักค้างทันใด
โหลวชิงอันที่ตั้งสติได้นานแล้วรั้งตันหวายเข้ามาหุ้มตัวอยู่ในเสื้อคลุม จ้องมองคนที่ปรากฏตัวกะทันหันอย่างระแวดระวังเต็มที่
อวี๋อิงฉือ “…”
ข้าเพิ่งออกไปไม่ทันไร! พวกเจ้าถึงกับ…ถึงกับ!!!
อวี๋อิงฉือหัวใจแทบจะวายอยู่แล้ว!
หันหลังกลับอย่างเงียบเชียบ ท่องในใจว่าสิ่งผิดจารีตมิควรมองไปพลางตั้งท่าเผ่นหนีไปพลาง
“ช้าก่อน” โหลวชิงอันลืมตาขึ้นก่อนเรียกอวี๋อิงฉือไว้
ตันหวายได้ยินก็นิ่งชะงักไปเช่นกัน ไม่รู้ว่าโหลวชิงอันต้องการทำอะไร
ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของโหลวชิงอัน ตันหวายรู้สึกว่าตนเองไม่มีหน้าออกมาพบเจอใครอีกแล้ว
โหลวชิงอันตบหลังปลอบโยนเขาเบาๆ แล้วจึงมองไปยังอวี๋อิงฉือด้วยสายตาอันเฉียบคม กล่าวเสียงเย็นว่า “เมื่อครู่ท่านเห็นอะไรบ้าง”
“ไม่เห็นเลย” อวี๋อิงฉือหันหลังยักไหล่ให้พวกเขา “ก่อนหน้านี้แสงแดดข้างนอกแยงตาข้าจนมืดมัวทั้งสองข้าง มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
ตันหวายพูดไม่ออก สมัยนี้เอาตัวรอดกันเก่งขนาดนี้เชียวหรือ? แม้กระทั่งคำพูดสิ้นคิดอย่างแสงแดดแยงตาจนมืดมัวก็ยังพูดออกมาได้
โหลวชิงอันเลิกคิ้วสูง ตอบว่าอืมเบาๆ โดยไม่กล่าวอะไร
คนแกล้งตาบอดลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะเข้าใจว่าตนเผ่นหนีได้แล้ว อวี๋อิงฉือหยุดชะงักในชั่ววินาทีก่อนที่จะก้าวพ้นออกจากกระโจม กล่าวเตือนด้วยความหวังดีว่า “บาดแผลยังไม่หายดี ระวังสุขภาพด้วยล่ะ”
พูดไม่ทันขาดคำ อวี๋อิงฉือก็ถูกลมปีศาจหอบหนึ่งซัดออกไป
ตันหวายโผล่หัวออกมาจากเสื้อคลุม กล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านต้องใช้อาคมกับเขาเชียวหรือ?”
โหลวชิงอันปรายตามองตันหวาย ก่อนดีดหน้าผากเขาเข้าให้ กล่าวด้วยสีหน้าเป็นนัยว่าเจ้าน่ะเกินเยียวยาแล้ว “เจ้าคิดว่าตอนนี้เขาไม่รู้รึ?”
แม้อวี๋อิงฉือจะเป็นขุนพล แต่เล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงก็ยอดเยี่ยมไม่เป็นรองใคร สติปัญญาก็ไม่ได้มีปัญหา ชัดเจนถึงเพียงนี้แล้ว เขาจะไม่ตระหนักรู้ได้อย่างไร
ตันหวายกระอักกระอ่วนเล็กน้อย โอบแขนรอบลำคอของโหลวชิงอันไว้ไม่พูดไม่จา
ความใกล้ชิดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาโหลวชิงอันตกตะลึง ความใกล้ชิดเมื่อครู่เขาพอจะนิยามได้ว่าเป็นการตอบสนองเฉพาะที่ตันหวายกระทำด้วยความตกใจกลัว แต่ว่าครั้งนี้ทำไปเพื่ออะไรกัน?
(ท่านเจ้าของร่าง ใครกล่าวคำสัตย์สาบานกันว่าต่อให้ต้องตายก็ไม่ทำทะลึ่งกับเขา แล้วตอนนี้ท่านกำลังทำอะไร?)
ตันหวายพลันแข็งทื่อ ก่อนแค่นหัวเราะในลำคอ ซุกหน้าลึกลงไปอีกอย่างย่ามอกย่ามใจ
กับภรรยาตัวเองทำไมจะไม่ทะลึ่ง ใครไม่ทะลึ่งก็เป็นไอ้งั่งแล้ว แบร่ๆๆ
วันต่อมา ในโลกออนไลน์ของศูนย์บัญชาการระบบ ระบบ H3883 เผยแพร่คลิปวิดีโอขำขันอีกครั้ง ตัวเอกในคลิปวิดีโอยังคงเป็นเจ้าของร่างของผู้โพสต์ สิ่งที่แตกต่างคือตอนนี้กลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว ทั้งยังสวมเสื้อคลุมไว้ตัวหนึ่ง รับบทท่านกุนซือรูปงามจอมเผด็จการที่ยอมกลืนน้ำลายตัวเอง
ถึงแม้คลิปวิดีโอนี้จะบ้องแบ๊วสู้อันเก่าไม่ได้ แต่ก็เรียกแฟนคลับใหม่ได้จำนวนมากจริงๆ ถึงอย่างไรเจ้าของร่างที่ทวงบัญชีแค้นได้รวดเร็วเช่นนี้ก็เพิ่งจะมีเป็นคนแรกในระบบ
ตันหวายที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเห็นว่าจู่ๆ ในบัญชีของตนมีค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้นมาสามร้อยแต้มก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์อีกครั้ง
แม้ว่าการมีค่าประสบการณ์จะเป็นเรื่องดี แต่การขายศักดิ์ศรีตนเองแลกกับประสบการณ์ เขาจะมัวลอยหน้าลอยตาได้อย่างไร
(ท่านเจ้าของร่าง ท่านรู้หรือเปล่า ท่านกลายเป็นเน็ตไอดอลในอินเทอร์เน็ตของศูนย์บัญชาการแล้ว สองวันมานี้เราได้รับของรางวัลจนมีค่าประสบการณ์ตั้งหลายร้อยแต้ม)
ตันหวายที่เกิดมายี่สิบกว่าปียังไม่เคยเป็นเน็ตไอดอลในอินเทอร์เน็ตได้กลายเป็นคนดังเพราะระบบของตนเองโดยไม่ทันตั้งตัว แถมยังเป็นไอคอนของความตลกขบขัน ตันหวายรู้สึกค่อนข้างสับสน
ขณะนี้ตันหวายมีค่าประสบการณ์แปดร้อยแปดสิบแต้มแล้ว ขาดอีกร้อยยี่สิบค่าประสบการณ์ถึงจะครบหนึ่งพันแต้ม ขอเพียงมีภารกิจลับเข้ามาอีก เขาก็จะสามารถกลับไปเยี่ยมโลกแห่งความจริงได้
ตันหวาย “ระบบ เมื่อไหร่จะประกาศภารกิจลับ?”
(ภารกิจลับจำเป็นต้องมีจุดพลิกผัน ในโลกนี้ท่านไม่มีจุดพลิกผันแล้ว ท่านรอโลกถัดไปจะดีกว่า)
ตันหวายนิ่งตะลึง ได้แต่พยักหน้ารับอย่างหมดทางเลือก
