Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 214 เป้าหมายหายไป
ตอนที่ 214 เป้าหมายหายไป
กลางทะเลสาบที่เป็นน้ำแข็ง หมอเฮยเดินไปเปิดท้ายรถและถือถุงใหญ่สองถุงออกมา “ยาอยู่ในนี้หมดแล้ว”
หวังปิงโน้มตัวเข้ามาชะโงกดูยาในถุง “ทําไมถึงมีหลายอย่างแบบนี้ล่ะ?”
“ฉันขายทุกอย่างนะ” หมอเฮยยิ้ม “ฉันก็รวบรวมแต่ละชนิดมาให้”
“อ้อ” หวังปิงพยักหน้าและหันไปบอกชายที่อยู่ด้านหลัง “ไปเอายามา”
ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเข้ามารับยา หวังปิงนํากระเป๋าเงินมาวางก่อนจะเปิดซิปกระเป๋าที่มีกองเงินสดออก “ฉันอาจมาซื้อกับนายอีกนะ รอรับสายให้ดีล่ะ”
“ได้เสมอ” หมอเฮยรับเงินไป “ข้อตกลงเดิมนะ ถ้าจะซื้อยาก็ต้องโทรมาล่วงหน้าหนึ่งวัน”
“โอเค ฉันไปก่อนนะ แต่นายรออยู่นี่ก่อนและค่อยออกไป” หวังปิงบอกกับหมอเฮย
“เข้าใจละ”
หมอเฮยพยักหน้า
“ไว้เจอกันใหม่นะ” หวังบังกล่าวลาพลางหันไปทางรถของตน
ในรถของหมอเฮย ตํารวจสองคนเหลือบมองพวกหวังปิงอย่างประหม่า มือพวกเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
หวังปิงเดินไปช้าๆ จากด้านซ้ายของรถ และมองเข้าไปในรถผ่านกระจก
ตํารวจคนหนึ่งเผลอไปสบตากับเธอ
“ทางกลับไม่ง่ายเลย รีบหน่อยล่ะ” หวังปิงตะโกนใส่
“ไม่เป็นไรพวกเราชํานาญทางแล้ว” ตํารวจตอบกลับทันที
“ลาก่อน” หวังปิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพร้อมนําชายฉกรรจ์ที่หมดเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อหวังบังเดินไปไกลแล้ว ตํารวจก็เรียกหมอเฮยขึ้นรถและพูดผ่านวิทยุสื่อสารทันที “หัวหน้าพวกมันไปแล้ว”
บนถนน
งูเหว่ยวิ่งไปที่รถของแมวเฒ่าพลางถามอย่างเร่งด่วน “พวกหวังปิงมันไปแล้วเราจะทําไงต่อ?”
แมวเฒ่าออกคําสั่งทันทีหลังตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง “แจ้งไปยังพวกตํารวจไท่จวง เราจะแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม เดี๋ยวฉันทําหน้าที่ตามพวกนั้นเอง ให้อีกสามทีมขึ้นรถรอเลยพอทิ้งระยะห่างและพวกนั้นเปลี่ยนเส้นทางฉันจะวิทยุบอกเอง เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้ว” จู้เหว่ยพยักหน้า
“แค่ใช้วิธีนี้จับตาดูเธอ สังเกตจากที่เธอให้หมอเฮยรอก่อนยี่สิบนาทีแล้วค่อยออก แสดงว่าแหล่งกบดานของพวกมันอยู่แถวนี้แหละ ดังนั้นเธอจึงกลัวว่าถ้าหมอเฮยตามไปอาจรู้ตําแหน่งคร่าวๆ ได้” แมวเฒ่าพูดอย่างเคร่งขรึม “ถ้าเราไม่ทําพลาดและหาเฒ่าหรูได้จากการตามเธอก็ถือว่าสําเร็จแล้ว”
“เยี่ยม!”
“เดี๋ยวฉันจะบอกแผนพวกเขาอีกที” แมวเฒ่าหยิบวิทยุสื่อสารมาแล้วตะโกนทันที “หัวหน้าทีมไท่จวง ฉันจะบอกแผน”
“พูดมาเลย” อีกฝ่ายตอบอย่างแผ่วเบา
“ฉันจะตามเธอไปอย่างห่างๆ แล้ว…” แมวเฒ่าอธิบายแผนที่เพิ่งคุยกับจี้เหว่ยเมื่อกี้ไปอย่างรวดเร็วและชัดเจน
หลังจากนั้นประมาณแปดนาที
รถของหวังปิงขับออกมาจากทางเดินริมทะเลสาบและขับตรงไปยังหมู่บ้านที่มีแสงริบหรี่ในระยะไกลออกไป
แมวเฒ่านั่งอยู่ในรถหันไปบอกคนขับ “รักษาระดับความเร็วให้ดีล่ะ อย่าเข้าใกล้เกินเดี๋ยวพวกมันจะจับได้ปิดไฟทุกอย่างให้หมดเลยและขับชิดขวาไปตลอดทาง
“ถนนมืดอย่างงี้ถ้าปิดไฟ ฉันกลัวจะขับลงคูน้ำเอาล่ะสิ” คนขับเน้นย้ำ
“ พยายามมองรอยล้อของพวกมันไว้ให้ดีสิ” แมวเฒ่าเตือน “แล้วก็อย่าบิดพวงมาลัยสุ่มสี่สุ่มห้าละกัน”
“โอเค” คนขับพยักหน้า
หลังจากที่คุยกันจบรถพวกหวังปิงก็เลี้ยวซ้าย แมวเฒ่าจึงหยิบวิทยุสื่อสารออกมาตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ใครอยู่ทางแยกด้านซ้ายของหมู่บ้าน?”
“ฉัน” เสี่ยวไท่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ขับไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุดเลย เห็นทางแยกเมื่อไหร่ก็วิทยุมา” แมวเฒ่าสั่งการ
“เข้าใจแล้ว” เสี่ยวไท่ตอบ
แมวเฒ่านั่งคอยสั่งการอยู่ท้ายรถโดยรักษาระยะห่างพอสมควรเพื่อตามหวังปิง ถือเป็นการลดความเสี่ยงจะถูกเจอได้ดี
หลังจากผ่านไปยี่สิบนาทีรถของหวังปิงก็มาถึงถนนสายหลักในหมู่บ้านไท่จวงแล้ว สองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยบ้านที่สร้างขึ้นโดยกรมบรรเทาทุกข์จากเทศบาล และดูจะขาดแคลนไฟฟ้าเป็นอย่างมาก
ถนนทางเข้าหมู่บ้าน
แมวเฒ่านั่งอยู่ในรถพลางกัมพูดผ่านวิทยุสื่อสาร “ทีมที่อยู่ทางแยกขวามือ ได้ยินแล้วตอบด้วย”
หลังเงียบไปห้าวินาทีก็มีเสียงดังขึ้นอย่างคลุมเครือ “ฮัลโหล?… ฮะโหล? เรียกเราเหรอ? กลุ่มที่หนึ่ง…”
แมวเฒ่าขมวดคิ้วขณะพยายามฟังให้ออก “นี่หัวหน้าทีม..ฉันได้ยินไม่ชัด”
“สัญญาณ…นี่ไม่ดี…ว่าไงนะ?”
“รถของหวังปิงผ่านไปทางนายแล้ว ขับออกไปได้เลย” แมวเฒ่าตะโกนผ่านวิทยุสื่อสาร
“ไปที่ถึงฉัน…มันจะมาใช่ไหม?”
เสียงรบกวนในวิทยุสื่อสารดังมาก
“ใช่ ออกรถเลย อย่าให้พวกมันหลุดรอดสายตา
รถยังคงขับต่อไป แมวเฒ่ามาถึงรถของหวังปิงก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตํารวจที่ขับรถหันกลับมาถามทันที ” หัวหน้าคิดว่าหวังปิงจะอยู่ในหมู่บ้านนี้ใช้ไหม?”
“ไม่ค่อยแน่ใจ” แมวเฒ่าส่ายหัว “ที่นี่มีคนเยอะ ถ้าพวกมันอาศัยอยู่ในนี้ก็อาจง่ายในการแจ้งเบาะแส ฉันว่าพวกมันต้องผ่านหมู่บ้านนี้ออกไปแน่”
“อ๋อ” คนขับพยักหน้า
“ใจเย็นไว้ ค่อยๆขับไป” แมวเฒ่าพูดอย่างใจเย็น “นายต้องไม่ประหม่า”
หลังพูดจบ รถของหวังปิงที่ขับอยู่ตามปกติ จู่ๆ ก็เลี้ยวขวาและหายไปในถนนสายหลักทันที
หัวหน้า พวกมันเลี้ยวหายไปแล้ว
“ไม่เป็นไร ตํารวจไท่จวงดักทางนั้นไว้แล้ว” แมวเฒ่าโบกมือและสั่ง “เร่งความเร็วให้ทันก่อน”
คนขับเหยียบคันเร่งเต็มที่
ยี่สิบวินาทีต่อมารถแมวเฒ่าเลี้ยวขวา แต่คนขับก็มองไม่เห็นรถของหวังปิงแล้ว
สภาพถนนในหมู่บ้านนั้นดีกว่าภายนอกมาก อย่างน้อยท้องถนนก็ได้รับการดูแลแมวเฒ่าไม่แปลกใจมากนักจึงพูดสั่งไป “รถของเธออาจเร่งความเร็ว นายก็เร่งตามเร็วเข้า!”
“ได้ครับ” คนขับพยักหน้า
แมวเฒ่าหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาอีกครั้งก่อนตะโกน “ตํารวจไท่จวง ได้ยินแล้วตอบหน่อย”
ห้าวินาทีผ่านไป ก็ไม่มีการตอบกลับในวิทยุสื่อสาร
แมวเฒ่าขมวดคิ้วพลางบีบอินเตอร์คอมก่อนตะโกนอีกครั้ง “นี่พวกนายช่วยตอบที่ ฮัลโหล? รถของผู้ต้องสงสัยเร่งความเร็วหายไป ฉันมองไม่เห็นพวกมันแล้ว คันที่อยู่ข้างหน้าได้ยินแล้วรายงานให้รู้ที”
ผ่านไปอีกสิบวินาทีก็ไม่มีใครตอบกลับมาเลย
