Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 231 การเผชิญหน้ากันโดยบังเอิญ
ตอนที่ 231 การเผชิญหน้ากันโดยบังเอิญ
ฉินอวี่มองแมวเฒ่าพลางขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความฉงน “เกิดอะไรขึ้น?”
“คนในห้องหายไปไหนหมดก็ไม่รู้?” แมวเฒ่าเดินไปเปิดประตูห้องน้ํา “ฉันได้ยินเสียงจ่าวเปามาจากทางนี้ล่ะ…”
ฉินอวีและหลินเหนียนเล่ยยังคงงุนงงกับการกระทําของแมวเฒ่า
เมื่อแมวเฒ่าเข้ามาในห้องน้ํา เขาก็ตรงไปผลักประตูห้องน้ําทันที“เฮ้..ใครอยู่ข้างในนั้น?”
“ใครคะ ผลักประตูทําไม?” เสียงหญิงสาวดังขึ้น
“คุณอยู่ในห้องน้ําใช้ไหม? ทําอะไรอยู่ตอบหน่อย” แมวเฒ่าตะโกนถามพลางขมวดคิ้ว “เสียงผู้ชายเมื่อกี้ ใช่คุณรึเปล่า…คุณจ่าว?”
“ใคร?” จ่าวเปาตะโกนตอบด้วยความสงสัย
“ผมแมวเฒ่าเอง เพื่อนของคุณกําลังตามหาคุณอยู่ที่ห้องไพร
เวท”
“แอ๊ด!”
ประตูเปิดออก จ่าวเปาเดินโซซัดโซเซออกมาด้วยสีหน้าบูดบึงก่อนพูดด้วยท่าทางเขินอาย “แป๊บหนึ่งนะครับ…ผม…ผมค่อนข้างสับสนคุณบอกผมว่า เพื่อนตามหาผมหรืออะไรนะ?”
“ใช่ เราตามหาคุณตั้งนาน มาหลบอยู่นี่เอง” หลินเหนียนเลย
พูดขึ้น
จ่าวเปาหันหน้าไปมอง เห็นว่าเป็นหลินเหนียนเลยก็ตะลึงในทัน
“งั้นฉันจะกลับไปบอกพวกเขาว่าคุณไปไม่ได้เพราะยุ่งอยู่ที่นี่”หลินเหนียนเลยพูดก่อนจะเบือนหน้าหนีและเดินจากไป
“เดี๋ยวสิ ฉัน…ฉันแค่มาอ้วก และพวกเธอแค่มาช่วยฉันเฉยๆ”จ่าวเปาพูดด้วยใบหน้าซีดเผือด
ฉินอวีได้ยินดังนั้นจึงพูด “พวกเขาเลยเหรอ? นักข่าวจ่าวนี้แข็งแรงจริงๆ นะ”
“เดี๋ยวนะ คุณกําลังพูดอะไรให้หลินเหนียนเลยเข้าใจผิดรึเปล่า?” จ่าวเปาหันไปถามแมวเฒ่า
แมวเฒ่าแสร้งพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ ผมเรียกฉินอวี่มาคุยเล่น แต่หลินเหนียนเลยมากับเขาด้วย”
แมวเฒ่าพูดก่อนจะเดินออกไป “ไม่เป็นไร คุณก็ทําอะไรให้เสร็จ พวกเราจะกลับไปก่อนละกัน”
“วันซวยจริงๆ” จ่าวเปากระแทกประตูและตะโกน
“จะเสียงดังไปทําไมล่ะคะ มันน่าตื่นเต้นจะตาย” หญิงสาวตอบกลับอย่างอ่อนแรง
แมวเฒ่ายืนพิงอยู่ที่ประตูข้างนอกตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่งก่อนหันไปพูดกับฉินอวี่ “ไปกันเถอะ
“นี่นายนั่งเฝ้าอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้วเหรอ?” ฉินอวี่ถาม
“เออสิ ไม่งั้นฉันจะเรียกนายมาทําไม” แมวเฒ่าพยักหน้า “เจ้านั่นปากดีจริงๆ เลยต้องสอนให้รู้มารยาทซะบ้าง”
“นายนี้มันคนเลวตัวจริงเลย!”
“อย่ามาทําเป็นคนดีหน่อยเลย สิ่งที่ฉันทําก็เป็นประโยชน์กับนายไม่ใช่เหรอ?”
“ไปไกลๆ เลยนะ”
“ฮ่าฮ่า!”
ทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างมีความสุขระหว่างกลับไปที่ห้องรับรอง
ในห้องรับรอง
เสี่ยวมี่สวมเสื้อโค้ตและเดินออกไปพร้อมกับหลินเหนียนเลย
“อ่าว เธอสองคนจะไปไหน?” แมวเฒ่าถาม
“กลับบ้าน”
“ช้าก่อนสิ ยังกี่โมงอยู่เลย?” แมวเฒ่ารั้งไว้ “ฉันสั่งเค้กปีใหม่มาและอยากจะอธิษฐานกับพวกเธอก่อน”
“อธิษฐานกับนาย” เสี่ยวมีกลอกตา
“ฉันอยากอวยพรกับเธอจริงๆ นะ” ข้อดีหรือข้อได้เปรียบของแมวเฒ่าก็คือความลื่นไหลในบทสนทนากับเหล่าหญิงสาวที่เขาสามารถรับมือได้ทุกสถานการณ์
เสี่ยวมีถอนหายใจ “ฉันมาที่นี่นานแล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปบ้านญาติต่อเลยจําเป็นต้องนอนแต่หัวค่ํา”
แมวเฒ่าครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตอบกลับ “ก็ได้ งั้นพวกฉันจะออกไปส่งเอง”
“ไปเถอะ ฉันจะไปส่ง” ฉินอวี่พูดเสริม
หลังพูดจบทั้งสี่ก็เดินออกไปและลงไปชั้นล่าง ระหว่างทางก็พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
หลังจากนั้นสามนาที
จ่าวเปาวิ่งมาเปิดประตูก่อนตะโกนด้วยเสียงหอบ “แล้วเหนียนเลยละ?”
“ไปกันแล้วล่ะ” หม่าเหลาเอ๋อตอบก่อนจะเงยหน้าถามด้วยรอยยิ้ม “คืนนี้โอเคมั้ย? ฮ่าฮ่า!”
“บ้าจริง!” จ่าวเปากัดฟันพลางตะโกนเรียกเพื่อนที่พามา “ไปเถอะกลับกัน”
“จะรีบไปไหนกัน?” หม่าเหลาเอ่อลุกขึ้นเดินไปที่ประตูแล้วพูด“เล่นต่ออีกหน่อยเถอะ”
“ไม่เล่นแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว” จ่าวเปาโบกมือไปมาเพื่อปฏิเสธ
ขณะทั้งสองกําลังคุยกันหมิงเฟยก็นําชายสี่ถึงห้าคนมาตรงทางเดินห่างประมาณสิบเมตร “ฉันบอกนายว่าเฒ่าหวังต้องการเงินนายแค่รออีกสองวันแล้วค่อยไปหาเขาที่บ้าน…”
หม่าเหลาเอ๋อหันกลับมาเห็นหมิงเฟยทันที และอีกฝ่ายก็บังเอิญเหลือบไปสบตากับหม่าเหลาเอ๋อ
ทั้งสองฝ่ายจ้องตากันเขม็ง
“โลกกลมจริงๆ ไอ้สารเลวหม่าเหลาเอ๋อ!” ชายที่อยู่ถัดกับหมิงเฟยสบถค่าทันที
หยินหมิงเฟยมารัฐพื้นทมิฬวันนี้เพื่อดูอาการชายร่างใหญ่และแวะเข้ามาจอยพาเลซเพราะเห็นว่าเพิ่งเปิดกิจการใหม่ แต่ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกับหม่าเหลาเอ๋อที่มีเรื่องขัดแย้งกับเขาเมื่อสองวันก่อน
“แกว่าใคร?!” หลิวจื้อชูรีบวิ่งออกมาชี้หน้าด่า
“ก็ด่าถึงไง! จะทําไมวะ?” ชายร่างกํายําตะโกนพลางหยิบถังขยะใกล้มือขว้างด้วยความแค้น
“ก็มาสิวะ!”
หม่าเหลาเอ๋อถูกลากคอไปอย่างไม่ทันตั้งตัวและถูกของแข็งฟาดเข้าที่หัว
“ไอ้พวกเวรตะไล!”
หลังจากนั้นทุกคนก็รุมกระทืบหม่าเหลาเอ๋อ เว้นแต่หมิงเฟยที่ยืนนิ่งงัน
ขณะนั้นไม่เพียงหม่าเหลาเอ๋อที่รู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้พบพวกเขาแต่หยินหมิงเฟยรู้สึกกังวลและเสียใจเล็กน้อย เพราะจุดประสงค์ไม่ได้อยากมาสร้างปัญหา แต่ยังไงความคับข้องใจระหว่างทั้งสองฝ่าย ก็ยังไม่ได้สะสางสาเหตุที่หม่าเหลาเอ๋อตัดมือพรรคพวกของเขาก็มาจากเหตุผลที่ไปล้ําเส้นก่อน
หลังจากทั้งสองฝ่ายปะทะกัน จ่าวเปาก็ตกตะลึงไปพักใหญ่เขาถอยหลังไปสองก้าวก่อนยกมือข้างหนึ่งขึ้นแล้วตะโกน “อย่านะฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยนะโว้ย…”
“ผัวะ!”
จ่าวเปายังพูดไม่ทันจบ เขาก็โดนชายคนหนึ่งชกเข้าที่เบ้าหน้าเต็มแรง
“ไอ้พวกป่าเถื่อน! ฉันบอกว่าฉันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกนั้น…” จ่าวเปาตะโกนขณะปิดจมูกของตน
“หมับ!”
ชายสองคนขึ้นมาและดึงคอเสื้อจ่าวเปาทันที
ห้าวินาทีต่อมาจ่าวเปาก็ตะโกนเรียกเพื่อนของเขาสุดเสียง “นี่พวกนาย! มาช่วยฉันอัดหน้ามันหน่อย!”
ชั้นล่าง
ฉินอวี่กับแมวเฒ่าที่เพิ่งไปส่งสองสาวและกําลังเดินขึ้นไปชั้นบน
“แย่แล้ว! มีคนทะเลาะวิวาทกันอยู่ชั้นบน” บริกรรีบวิ่งมาตะโกนบอกทุกคนชั้นล่าง “ไปเรียกยามมาหน่อยเร็ว!”
“ห้ะ! ไอ้พวกปัญญาอ่อนห้องไหนเมาแล้วชกต่อยกันในที่แบบนี้เนี่ย?” ฉินอวี่กระซิบด้วยรอยยิ้มขณะหันไปทางแมวเฒ่า
