Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 246 ปลาติดเหยื่อ
ตอนที่ 246 ปลาติดเหยื่อ
ถังหยวนเพื่อนของจ่าวเปาเป็นนักเขียนอิสระ เขาเขียนข่าวได้เฉียบคมและทำงานให้สื่อช่องหนึ่งที่ไม่ดังมาก แต่เมื่อปีก่อนเขาถูกดำเนินคดีข้อหาทำร้ายร่างกายคนในศูนย์บรรเทาทุกข์โดยเจตนาจึงถูกตัดสินจำคุกหกเดือน
สมัยที่ยังเรียนด้วยกัน ถังหยวนและจ่าวเปาต่างก็เป็นคนเด่นคนดังพอสมควร แต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกคนเข้าสู่สังคม ปัจจัยหลายอย่างก็บีบให้ทำหน้าที่ตามฐานะ ดังนั้นอดีตเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกันอย่างพวกเขาจึงดูต่างกันราวฟ้ากับเหว
ในร้านกาแฟ จ่าวเปาหันไปถามถึงหยวนที่สวมเสื้อผ้าเก่าโทรมผมมันเยิ้มและหนวดเครารุงรัง “พวกเด็กๆ ไปอยู่ที่ไหนแล้วล่ะ?”
“ไม่ไกลจากฮ่งเจียงนี่แหละ” ถังหยวนกระซิบ “พวกนั้นเป็นเด็กผู้ชายเกือบทั้งหมด น่าสงสารพวกเขายังเด็กกลับต้องมาตายอย่างอนาถในรถแบบนี้”
ข่าวเปาตกใจมาก “แล้วเด็กไปตายในรถได้ยังไง?”
“จากข้อมูลที่ได้มาเด็กเหล่านี้น่าจะถูกลักพาตัวไปขาย แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไปตายในรถได้” ถังหยวนถูมือพร้อมขมวดคิ้วแน่น “ฉันกำลังเช็คเรื่องนี้อยู่”
จ่าวเปาถามอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เป็นประกาย “นายว่าข่าวนี้จะเป็นข่าวใหญ่ได้ไหม?”
“ฉันเช็คดูทั้งหมดแล้ว…” ถังหยวนกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
แม่น้ำซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับถนนหนานหยางที่เคยเชื่อมต่อกับแม่น้ำซึ่งเจียง ตอนนี้ไม่มีใครดูแลจึงกลายเป็นน้ำแข็งและมีหิมะปกคลุมหนาเตอะ อาคารสองข้างทางทรุดโทรม รั้วรอบขอบชิดผุพัง เศษปูนกระจัดกระจายเต็มพื้นไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต
รถกระบะมือสองแล่นมาจอดที่ริมน้ำ หลิวจื้อชูก้าวลงจากรถและตะโกน “ฉันมาแล้วออกมาได้แล้ว”
ประมาณแปดนาที ในโกดังสินค้าด้านซ้ายหนุ่มสาวสี่ห้าคนก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว
“เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?” หลิวซื้อซูถาม
“คนของเปยเตอหยงต้องการสินค้า และผู้ซื้อรายย่อยจำนวนมากพยายามหาทางซื้อให้ได้ พวกนั้นก็เลยไปรับของมาจากเขา” หนุ่มคนหนึ่งกระซิบบอก “พวกด้านในตึกที่ส่งคำสั่งมาก่อนหน้าที่ยกเลิกไปหมดแล้ว”
“คิดดูสิคนของเปยเตอหยงเข้ามาส่งสินค้าในถิ่นของเรา แสดงว่าคนเก่ามันเคยทำเหรอ” หลิวซื้อซูถามอีกครั้ง
“คนเก่าเป็นคนจัดการครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยใบหน้าจริงจัง “ผมไม่ทราบเลย เท่าที่เห็นก็ไม่มีใครมายุ่มย่าม”
หลิวจื่อซูเดินครุ่นคิดไปมาหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วก็กล่าว “งั้นทำอย่างนี้หาผู้ซื้อรายย่อยที่คุ้นเคยกับเราและให้เขาส่งสินค้าไปขายในต่างถิ่นสิ”
“แต่ผมไม่แน่ใจว่าพวกนั้นจะส่งสินค้าได้รึเปล่า” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่มั่นใจ
“นั่งอยู่เฉยๆ ก็มีเงินใช้ใครจะไม่เอาบ้าง” หลิวจื่อซูพูดเสียงเรียบ “ถ้ามันยังไม่มาก็สั่งของเพิ่มซะ”
“เข้าใจแล้วครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า
“เข้าไปข้างในกันก่อน ฉันต้องประชุม” หลิวจื่อซูล็อกรถพลางชวนทุกคนเข้าไปในตึก
หน้าร้านเหล้าในถนนหนานหยาง
“ฮัลโหล?” ชายผมขาวตะโกนใส่ปลายสาย “มีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า?”
“ได้ยินมาว่านายมีสินค้าตั้งเยอะ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
“ได้ มารับของกับฉันที่บาร์วากาก้าสิ” ชายผมขาวตอบรับ
“ตอนนี้ฉันออกไปไม่ได้ ฉันรอคนมารับสินค้าอยู่” อีกฝ่ายหยุดและตอบ “ทำไมไม่ให้คนส่งของมาแทนล่ะ?”
“ไม่ได้หรอก มีคำสั่งว่าอนุญาตให้ขายของจากที่กำหนดไว้เท่านั้น” ชายผมขาวส่ายหัว “ต้องมารับด้วยตัวเอง”
“เข้มงวดขนาดนั้นเลยเรอะ?”
“มันเป็นเรื่องของเจ้าถิ่นน่ะ ฮ่าฮ่า!” ชายผมขาวหัวเราะ
“สินค้าของตระกูลหม่ามีจำกัด ฉันจึงไม่มีของสต๊อกไว้แล้ว” อีกฝ่ายพูดเสียงเบา “ถ้าส่งให้ฉันได้วันนี้ฉันจะขอยาต้านไวรัสอีกสองกล่อง
ชายผมขาวผงะ “ใช้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อ่า” อีกฝ่ายพยักหน้าตอบ “แต่ฉันคงไม่เหมาะที่จะเป็นพาร์ทเนอร์กับนายหรอก”
“อ่าว ทำไมล่ะ?”
“บ้าเอ๊ย! พูดอะไรน่ะ ตอนนี้นายก็คือผู้ซื้อรายย่อยนะ ถ้าเจอหลิวซื้อซูก็ฝากบอกเขาด้วยละกันและจำไว้ว่าฉันก็ไม่ใช่คนดี” เขากระซิบต่อไป “ฉันทำงานกับพวกนั้นมานานแล้ววงการนี้เข้าแล้วออกยากจริงๆ และฉันก็รอคนมาจ่ายค่ายาอยู่”
ชายผมขาวเงียบไปครู่หนึ่ง “แล้วถ้าใช้สองกล่องจริงๆ นั่นมันมากกว่าหมื่นหยวนเลยไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันไม่ได้พูดไปเรื่อยหรอกนะ”
“นายอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ข้างคูน้ำ”
“งั้นเราก็สนิทกันได้แล้วล่ะสิ” ชายผมขาวเลียริมฝีปากของเขาและพูด “เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะส่งของให้นะ แต่มีข้อแม้คือฉันต้องการเงินสดเท่านั้น”
“ได้สิ ถ้าถึงแล้วก็โทรมาก็แล้วกัน”
“อืม แค่นี้นะ” ชายผมขาวพยักหน้าและวางสาย
ราวสิบโมงสามสิบนาที
ชายผมขาวขับรถตู้สินค้ารุ่นเก่าพร้อมพาลูกน้องอีกสองคนไปส่งของที่คน้ำตามนัดหมาย
ทั้งสามรอครู่หนึ่ง จนชายหนุ่มสองคนออกมาจากร้านพนันด้านข้างก่อนเดินมาที่รถแล้วเคาะหน้าต่าง
ชายผมขาวลงจากรถแล้วยิ้มกว้าง “ฮ่าฮ่า ไม่เจอกันนานเลยนะ?”
“ก็คุยกันตะกี้นี้เองไม่ใช่เหรอ?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
“โอเค มาดูของกันดีกว่า” ชายผมขาวสวมถุงมือแล้วเดินไปเปิดท้ายรถ “ทั้งหมดหนึ่งหมื่นสองพัน เช็คของเสร็จแล้วก็เอาไปได้เลย”
“เฮอะ! จะรีบไปนอนรึไง?” ชายหนุ่มถามด้วยรอยยิ้ม
“ บอกตามตรงนะถ้าไม่ใช่นายโทรหา ฉันคงไม่มาที่นี่เด็ดขาด” ชายผมขาวอธิบายขณะอีกฝ่ายพยักหน้ากับเพื่อน “เช็คของ”
อีกคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดกล่อง แล้วดึงยาสองขวดออกมาพลางหันกลับไปรายงาน “ไม่มีปัญหา”
“แน่นอนอยู่แล้ว” ชายผมขาวพูดต่อไป “นี่เป็นสินค้าชั้นดีจากเฟิงเปยจากบริษัทหลงสิ่งเชียวนะ คุณภาพหรือก็ดีกว่ายาผิดกฏหมายของตระกูลหม่ามาก”
“งั้นเหรอ? แล้ว….นายรู้ไหมว่าเราจะเอายาของตระกูลหม่ามาจากไหนได้อีก?”
ทันใดนั้นหลิวจื่อซูกับคนอีกเจ็ดถึงแปดคนเดินออกมาจากด้านหลัง
ชายผมขาวเห็นจึงตะลึงงัน และหันกลับมามองชายหนุ่ม “ขะ.. เขาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”
“นายกล้าล้ำเส้นงั้นเหรอ?!” หลิวซื้อซูคำราม จากนั้นแท่งเหล็กขนาดใหญ่ก็ฟาดเข้าไปที่น่องของอีกฝ่ายอย่างจังจนเสียหลักล้มไปทันที
“ตุบ!”
ชายผมขาวร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด เขาโดนฟาดที่หัวอีกครั้งจนเลือดออกเต็มพื้น
“มาขุดหลุมฝังตัวเองเหรอ? ตั้งใจจะส่งของนอกถิ่นสินะ!” หลิวซื้อซูยกแท่งเหล็กขึ้น “ถ้าไม่ทำตามกฏ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำตามเงื่อนไข!”
“ตุบ! ตุบ!”
หลิวซื้อซูกระหน่ำฟาดชาวผมขาวหลายครั้ง แขนที่เขายกขึ้นป้องกันตัวหักจนเขาร้องโอดโอยบนพื้นหิมะ “ทำไม..โดนแค่นี้ก็จะตายแล้วเรอะ?”
ในร้านกาแฟ
ถังหยวนดื่มกาแฟก่อนถามข่าวเปาด้วยความสงสัย “นายมาสนใจข่าวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”
“ฉันก็แค่ต้องการทำเรื่องที่เป็นประโยชน์บ้าง” จ่าวเปาพยักหน้า
แววตาของถังหยวนเป็นประกาย
