ตอนที่ 272 เส้นทางที่ไม่ค่อยราบรื่น
ในที่พักเขตโครงการ ฉีหลินระมัดระวังตัวเป็นอย่างดีพร้อมโบกมือเรียก พวกพ้องจากบริษัทเหยากวงมาสองคนและกระซิบสั่ง ถ้าถึงเวลากินข้าว พวกนายสองคนช่วยไปรออยู่แถวประตูหน่อยล่ะ
ทําไมเหรอ?
ปกติแล้วรถของทีมป้องกันร่วมจะไม่ขับมาถึงที่นี่พวกนายจับตาดูเอาไว้ ให้ดี ฉีหลินตอบกลับ ขบวนรถเรายาวมากมันค่อนข้างลายตาหน่อย
ได้ เดี๋ยวเราไปตอนนี้เลย
อืม!
ทั้งสามคุยกันเสร็จ ลูกน้องทั้งสองจึงหันหลังเดินกลับไปที่ลานใหญ่อีก ครั้งโดยที่ยังไม่ทันกินข้าวเลยสักนิด
หลายนาทีผ่านไป
ฉีหลินเดินเข้าไปในห้องอาหารที่อยู่ทางด้านซ้ายของที่พักก่อนจะเดิน เข้าไปเจอกับพวกของชาเหมิงที่นั่งล้อมทั้งสามโต๊ะเอาไว้แล้วและกําลังคุย เล่นกันอย่างสนุกสนาน
ทางนี้ ผมเว้นที่ไว้ให้พี่แล้วล่ะ ชาเหมิงโบกมือ
ฉีหลินได้ยินจึงเดินไปแล้วนั่งลงก่อนจะยิ้มพลางพูดสั่ง อยากกินอะไรก็สั่ งมาเถอะแต่ห้ามดื่มเหล้าเด็ดขาด!
รู้แล้วล่ะ
เห้อ! ในที่สุดก็ใกล้ถึงที่หมายสักที
ทุกคนพากันตอบกลับเสียงดัง
ไม่นานก็มีเจ้าของที่พักเดินมาพร้อมกับหนุ่มบริกรอีกสามคนพวกเขายก สตูหลายหม้อออกมาเสิร์ฟพร้อมกับหมั่นโถวอีกมากมายก่อนจะวางไปบน โต๊ะ
สตูหม้อใหญ่ร้อนๆ มีควันลอยออกมาวางอยู่บนโต๊ะ ฉีหลินมองไปในจานก็เห็นว่ามีเนื้ออยู่แค่สองแผ่นบางๆ ซึ่งน้อยจนน่าอนาถที่เหลือก็เป็นผักราคาถูกทั่วไปที่ปลูกในห้องเรือนกระจกของตัวเองอีกอย่างก็ล้างดินที่ติดตร งก้านผักไม่สะอาดอีกด้วย
ตรงนอกเขตมีคนที่ส่งของแบบนี้อยู่เยอะจึงเลือกกินไม่ได้ปกติถ้าเข้า ที่พักแล้วก็จะสั่งอาหารตามที่เจ้าของที่พักทําแต่ยังดีที่พวกลูกน้องบริษัทเห ยากวงต่างใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่ายทั้งเดินของอยู่ข้างนอกเป็นประจําเลยเป็นคนไม่เลือกกินเช่นกัน
ทุกคนกินรองท้องกันไปก่อนพอถึงซ่งเจียงเราค่อยแก้มือกัน ฉีหลินยิ้มพลางพูดทัก มา รีบกินกันเถอะ
ทุกคนได้ยินแล้วจึงเริ่มทานอาหาร
ฉีหลินหยิบหมั่นโถวขึ้นมาแล้วหันไปถามเจ้าของที่พัก เถ้าแก่!เราจะไป สักระยะหนึ่งแล้วเดี๋ยวจะกลับมาอีกทีไหนๆ เราก็เป็นลูกค้าเก่า ครั้งหน้าช่วย ทําอาหารพิเศษให้พวกฉันหน่อยนะ ของพวกนี้กินแล้วไม่มีประโยชน์เอาซะเลย
ฉันก็อยากเหมือนกันแหละวะ! เถ้าแก่ก็ทําตัวไม่ถูก ช่วงนี้หิมะตกหนัก ทางนั้นเลยส่งวัตถุดิบเข้ามาไม่ได้เลยน่ะ
งั้นเอาแบบนี้ เดี๋ยวฉันจะให้เงินเถ้าแก่ไว้ห้าร้อยหยวน ฉีหลินตั้งใจล้วง เงินออกมาจากกระเป๋า เถ้าแก่เอาเงินนี่ซื้อวัตถุดิบไว้รอเรามาคราวหน้า แล้วช่วยทําพวกของเผ็ดๆให้หน่อยล่ะ
ได้สิ เถ้าแก่ได้ยินแล้วจึงตอบกลับอย่างดีใจ เหอะๆนายช่างทํางานเก่งจริงๆ คนพวกนี้อยู่กับนายคงไม่อดตายแล้วล่ะ
ฉีหลินหัวเราะพลางตีเนียนถาม เออ เถ้าแก่ เมื่อกี้ตอนที่ฉันกําลังเข้ามา เห็นว่ามีรถแนวป้องกันร่วมจอดอยู่นอกประตู!ทางนี้มีเรื่องอะไรกันเหรอ?
ไม่มีอะไรหรอก เถ้าแก่ตอบกลับ ได้ยินว่ามีคนนัดกันออกมาคงจะเจรจาตกลงกันเรื่องเงินใต้โต๊ะนะ
ออ! เป็นแบบนี้นี่เอง ฉีหลินได้ยินแล้วจึงโล่งใจขึ้น
โอเค พวกนายกินกันเถอะ
ได้เลย
ทั้งสองพูดคุยกันเสร็จเถ้าแก่จึงหันหลังเดินกลับไปพร้อมกับบริกรอีกสอง
คน
ประมาณสี่ถึงห้านาที่ผ่านไปก็มีเสียงดังขึ้นจากวิทยุสื่อสารก่อนที่ชายหนุ่มในรถที่อยู่ข้างนอกจะพูดเสียงเบา พี่หลิน รถของแนวป้องกันร่วมออกไปแล้ว
รับทราบ ฉีหลินถอนหายใจก่อนตอบกลับ
พอกินข้าวเสร็จทุกคนก็พักผ่อนกันไปหลายชั่วโมงจนถึงตอนนี้ก็เวลาสอง ทุ่มแล้ว
ฉีหลินรู้สึกว่าได้เวลาแล้วจึงปลุกลูกน้องแล้วสั่งให้ทุกคนตรวจรถเพื่อเติม น้ํามันก่อนออกเดินทางอีกครั้ง
รถแล่นไปทางทิศเหนือและวิ่งต่อไปอีกยี่สิบกิโลเมตรจึงมาถึงสถานที่ที่ เรียกว่าภูเขาโบราณ
ภายในรถ
ฉีหลินถามหม่าเหลาเอ๋อในสายโทรศัพท์ นายออกเดินทางรึยัง?
อยู่ระหว่างทางแล้วล่ะรับของที่เดิมนะ หม่าเหลาเอ๋อพยักหน้า ฉันน่าจะไปถึงก่อนนาย
โอเค งั้นฉันจะไม่ผ่อนความเร็วแล้วนะจะไปถึงให้เร็วที่สุด
ได้ไปถึงค่อยว่ากัน!
อืม!
กันเสร็จแล้ว ฉีหลินจึงตะโกนบอกชาเหมิง บอกรถข้างหลังว่าเร่งความเร็วกันหน่อย!
โอเค ชาเหมิงได้ยินจึงยกวิทยุสื่อสารขึ้นมา
บูม!
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น จู่ๆ ล้อหน้าทางฝั่งขวาของรถออฟโรดที่นี่หลิน!ก็แบนไป
คนขับมีประสบการณ์จึงเหยียบเบรคอย่างช้าๆ ทําให้รถออฟโรจึงที่สูญเสี ยการควบคุมชั่วคราว ทว่ามันไม่ได้ผลักดันไปข้างหน้า ทั้งที่บนถนนเต็มไป
ด้วยหิมะ
ยางแตกเหรอ? ฉีหลินขมวดคิ้ว
ใช่ ล้อหน้าทางฝั่งขวาน่ะ คนขับรถตอบกลับโดยไม่ทันได้ดูเลยด้วยซ้ํา อาศัยประสบการณ์ล้วนๆ
รีบเปลี่ยนยางรถซะ! ฉีหลินตะโกนสั่ง
พูดจบชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างหลังคนขับก็กระโดดลงจากรถแล้ววิ่งไปที่ กล่องสํารองหลังรถเตรียมเปลี่ยนยางล้อ
ภายในรถ ชาเหมิงชะโงกหน้าเหลือบมองด้วยแววตาสงสัย แถวนี้ก็ไม่เห็ นมีหลุมอะไรนี่แล้วยางแตกได้ยังไงวะ?
ปัง ปัง!!
ทันใดนั้นก็มีเสียงกระสุนปืนดังขึ้นสองนัด แล้วกระจกจากไฟหน้ารถทั้งส องดวงก็แตกกระจายไปทันที
ฉีหลินนิ่งไปก่อนตะโกนผ่านวิทยุสื่อสาร ทุกคนระวัง! มีตํารวจ!
แอ๊ด!
ชายวัยกลางคนร่างกายบึกบึนเปิดประตูรถบรรทุกออกมาและหาทิศทางยิงปืนทันที
ปังปังปัง!
เสียงปืนดังสนั่นขึ้นอีกครั้งหัวกระสุนพุ่งชนไปที่ประตูรถบรรทุกแล้วจึงเกิดประกายไฟขึ้นทันที
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com
สองข้างทางของถนนมืดไปหมดไม่มีแสงสว่างเลยสักนิดและทิศทางของปี นก็มาจากสองฝั่ง ทุกคนในรถจึงไม่แน่ใจว่าฝั่งไหนเป็นคนยิง
อย่าเพิ่งทําอะไรนั่งอยู่ในรถเฉยๆ ก่อน! ฉีหลินยกวิทยุสื่อสารขึ้นพูดอี
กครั้ง
ทันทีที่พูดจบ ชายสวมหน้ากากสามคนก็ปรากฏตัวขึ้นหน้าถนนแต่ละคนสวมเสื้อหนังตัวใหญ่พร้อมถือปืนไว้ในมือ
ฉีหลินที่นั่งอยู่ในรถ พอเห็นอีกฝ่ายแต่งตัวแบบนี้ในใจจึงรู้สึกอึ้งทันที
ทั้งสามคนเดินตรงมาคนที่เดินนําหน้าโบกมือพลางตะโกน ใครเป็นหัวห น้าลงมาคุยกันหน่อย!
ฉีหลินครุ่นคิดอยู่นานก่อนตะโกนกลับไป ถ้าไม่รู้ว่าเป็นใครฉันไม่กล้าลง จากรถหรอก
เหอะๆ! ชายวัยกลางคนหัวเราะแล้วยืนอยู่บนพื้นหิมะพลางตะโกนเสียงดัง ทิ้งรถบรรทุกไว้แล้วพวกแกจะไปไหนก็ไป!
ฉันไปกับนายได้แต่นายห้ามยุ่งกับสินค้าเด็ดขาด! ฉีหลินขมวดคิ้ว ในรถมีเงินถ้าพวกนายต้องการเงินฉันช่วยได้!
ฉันไม่ได้มาเพื่อเงินฉันจะเอาของ!
แบบนั้นไม่ได้สิ
ไม่ได้งั้นเหรอ? คนที่อยู่บนถนนเป็นคนของฉันทั้งนั้นแค่ตะโกนครั้งเดียวฉันก็จัดการนายให้เละแล้วค่อยเอาสินค้ามาก็ได้วะ! อีกฝ่ายทําเสียงแข็ง
ฉีหลินครุ่นคิดสามถึงสี่นาทีก่อนจะหันกลับไปพูดกับชาเหมิง เตรียมตัว ส่องไฟ!
ได้ ชาเหมิงพยักหน้า
ฉีหลินกําฝ่ามือแน่นก่อนตะโกนออกไปนอกรถ พวก ฉันจ่ายห้าพันหยวนแล้วนายหลีกทางให้หน่อยได้ไหม?
ฉันบอกแล้วไงว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องเงิน! อีกฝ่ายยืนหยัดความคิดอ ย่างแน่วแน่
งั้นนายมาคุยกับฉันทําพระแสงอะไรล่ะ! ฉีหลินจ้องตาเขม็ง ส่องไฟให้ฉันแล้วยิงมัน!
ส่องไฟ! ชาเหมิงรีบตะโกนทันที ยิง!
ผล็บๆ!
คําสั่งถูกกระจายออกไปก่อนที่หลังคารถบรรทุกและรถออฟโรดจะถูกยก ขึ้น แล้วไฟสูงของรถทั้งสองคันจึงถูกเปิดขึ้นส่องไปทั่วทุกทิศทาง!
ไม่กี่วินาทีผ่านไป
ส่องไฟไปทางฝั่งซ้าย ดึงแผงกันกระแทกรถบรรทุกออก!! เตรียมตัวหนี้! ฉีหลินเปิดประตูรถก่อนจะกระโดดลงมาพร้อมกับถือปืนเล็งไปทางซ้าย
ปังๆๆ!
จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงปืนดังสนั่น
