ตอนที่274แผนชั่วร้ายของเป่ยเตอหยง
ในรถ
ชาเหมิงยื่นมือออกมาเปิดดูชุดเกราะของหลินเขามองไปที่บาดแผล ไม่เป็นไรเสื้อเกราะกันกระสุนไว้ได้ยังไม่ทะลุกล้ามเนื้อ
เอาออกไปเลย! ฉีหลินกัดฟันพูด
ได้เลยผมจะทายาชาให้! ชาเหมิงพยักหน้า
ไม่จําเป็นถ้าใช้ยาชาฉันคงขยับแขนได้ไม่ถนัดแน่ ฉีหลินปฏิเสธทันที แผลแค่นี้ยังไกลหัวใจ…ทําแผลให้ได้ไหม?
งั้นอดทนหน่อยนะ ชาเหมิงสวมถุงมือแพทย์แบบใช้แล้วทิ้งก่อนหยิบอิ่มขึ้นมาหลังจากฆ่าเชื้อแล้วจึงเริ่มคีบกระสุนออก
ฉีหลินหลับตาพลางกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดจากไหล่ของเขาก่อนจะตะโกน ติดต่อคนของเราผ่านวิทยุสื่อสาร!
ครับ คนขับพยักหน้าตอบ
หลังพูดจบกระสุนก็ถูกดึงออกหลอดเลือดที่เพิ่งถูกกระสุนกดทับก็มีเลือดพุ่งออกมา
ชาเหมิงใช้ผ้ากอซหนากดบริเวณบาดแผลของฉีหลิน คงเป็นกองทหารที่มาปล้นสินค้า
เดาสิ ฉีหลินพยักหน้า
คนในกองทัพมีส่วนร่วมกับเราแต่อาจเพราะคนของเราในฮ่งเจียงตัดความสัมพันธ์กับพวกเขา ชาเหมิงขมวดคิ้ว ผมว่าเราควรรายงานหม่าเหลาเอ๋อ
โอ๊ย!
ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นบนไหล่ฉับพลันขณะที่ก้มมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมาเขากดโทรหาหม่าเหลาเอ่อ
บนถนน
ไม่ยอมพูดอย่างงั้นเหรอ?! หยางหนานชี้ปืนไปยังชายหนุ่มทั้งสามที่กําลังคุกเข่าอยู่ก่อนเลิกคิ้วขึ้น
ทั้งสามมองมาที่เขาด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่พูดอะไร
ไม่อยากจะเชื่อจริงๆไอ้พวกเวรนี่! หยางหนานกําลังจะเหนี่ยวไกปืน
ใกล้จะได้เวลาแล้ว ชายวัยกลางคนสวมหน้ากากหยุดเขาไว้ รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ
หยางหนานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดกับทั้งสามคนตรงหน้าเขา ไม่พูดก็ไม่เป็นไรเรายังมีเวลาอีกเยอะ!
ทั้งสามยังคงเงียบ
ไปเถอะเอาของขึ้นรถ! หยางหนานตะโกนออกคําสั่ง
ข้างถนนมีรถตู้ขนาดเล็กสองคันมาจอดข้างตู้สินค้าที่พลิกคว่าจากนั้นคนมากกว่าสามสิบคนวิ่งกรูเข้ามาขนย้ายสินค้าทุกอย่างถูกดําเนินการโดยใช้เวลาไม่ถึงสามนาที
อีกไม่กี่นาที่ทุกคนก็ขึ้นรถ
หยางหนานรับโทรศัพท์และพูดกับคนในสาย เสร็จแล้ว!
มีสินค้าเสียหายมั้ย? เปียเตอหยงถามด้วยรอยยิ้ม
สินค้าสภาพดีทุกกล่อง
เยี่ยมเลย! เปียเตอหยงพยักหน้าอย่างพึ่งพอใจ ฉันจะเตรียมการอย่างดีเมื่อนายกลับมา
ได้เลย!
แค่นี้ก่อนนะ!
ทั้งสองวางสายไปหลังพูดจบ
ที่ห้องทํางานในเขตเจียงหนานเป่ยเตอหยงนั่งไขว้ขาบนโซฟาพลางหันไปถามหยวนเค่อ รู้ไหมว่าทําไมฉันต้องทําแบบนี้?
ทําไมละพี่? หยวนเค่อยิ้มพลางถามอย่างกระตือรือร้น
ฉันให้คนไปสืบมาสินค้าพวกนั้นอยู่ไกลจากซ่งเจียงต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนตั้งแต่ออกคําสั่งซื้อจนมาส่งในฮ่งเจียง เป่ยเตอหยงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ พวกนั้นมีการส่งสินค้าถึงสองครั้งและที่ฉันปล้นไปครั้งนี้รู้ไหมเพราะอะไร?
หยวนเค่อตกตะลึงเพราะเขาคิดตลอดว่าเป่ยเตอหยงคนนี้ทําทุกอย่างเพื่อเงินแม้เขาจะเคยเป็นหมอแต่จากการกระทําที่ผ่านมาเขาเหมือนกับหัวหน้าอันธพาลคนหนึ่งเท่านั้น
แต่สิ่งที่อีกฝ่ายพูดวันนี้ทําให้หยวนเค่อแปลกใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่คิดว่าเปยเตอหยงจะคิดวางแผนเกี่ยวกับการแข่งขันทางธุรกิจ
พี่ต้องการให้สินค้าพวกนั้นหมดหรือขาดตลาดใช่ไหม? หยวนเค่อถามหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
ใช่! เป่ยเตอหยงพยักหน้า คราวนี้ฉันปล้นสินค้าไปสาขาเจ้าหม่าเหลาเอ่อที่ฮ่งเจียงจะไม่มีสินค้าให้ขายภายในห้าวันแล้วอย่างงี้ลูกค้าจะแห่กันไปไหนล่ะ?
ก็จะมาซื้อกับเรา หยวนเค่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่…นี่ก็ไม่ใช่แผนระยะยาวถ้าจะทําอีกก็คง
ยาก
กลุ่มที่ร่วมมือกับหยางหนานในครั้งนี้คือแนวป้องกันร่วมในกองทหารรักษาการณ์และพวกนั้นไม่ใช่คนโง่…พวกเขาก็มั่นใจในคุณภาพคนของเรา เป่ยเตอหยงยืนขึ้นขณะพูดต่อ กองแนวป้องกันร่วม…นายคิดเหรอว่าพวกเขาจะมาโดยไม่คิดให้ดีก่อน?
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com
ดวงตาหยวนเค่อเป็นประกาย สมเหตุสมผลดี
ฉันไม่ต้องการทําแบบนี้ไปตลอดหรอกถ้าหม่าเหลาเอ๋อไม่มีสินค้าขายในสามหรือสี่เดือนเท่านี้เราก็ครองตลาดทั้งหมดในย่านถนนเถ้าธุลีได้แล้ว เป๊ยเตอหยงอธิบายต่อ พวกฉินอวี่กับเฒ่าหลี่พวกนั้นยังไงก็ต้องดูแลเรื่องยาพร้อมกับหน้าตาของอาชีพตํารวจไปด้วยถึงจะขายถูกแต่ถ้าเจ้าหม่าเหล่าเอ่อไม่มีสินค้าแล้วคนป่วยเหล่านั้นก็ต้องการยาจึงไม่สนว่าต้องซื้อจากไหนและต้องจ่ายเท่าไหร่ฉันจึงเตรียมหนึ่งล้านดอลลาร์ไว้สําหรับให้พวกนั้นรับยาไปแล้วค่อยจ่ายที่หลังทีนี้พอเป็นหนี้ฉันลูกค้าพวกนั้นก็ไม่หนีไปไหนแน่นอน
แล้วถ้าเก็บหนี้ไม่ได้ล่ะไม่ขาดทุนเหรอพี่? หยวนเค่อถามด้วยเสียงแผ่วเบา
อาจมีคนกล้าเป็นหนี้นายแต่พวกเขาไม่กล้าติดหนี้ฉันแน่ เป๊ยเตอหยงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หยวนเค่อรู้สึกเบื่อมกับคําพูดอีกฝ่ายโดยคิดว่าเป่ยเตอหยงดูมั่นอกมั่นใจเกินไปที่จะทําธุรกิจนี้และยังดูเป็นคนบ้ายอด้วย
เสี่ยวเค่อเราปล้นสินค้าพวกนั้นได้พวกนั้นก็ทํากับเราได้เหมือนกัน เป่ยเตอหยงเตือนด้วยเสียงเรียบ นายต้องเตือนลูกน้องตลอดนะว่าให้ระวังช่วงนี้ไว้
พี่ไม่ต้องห่วงหรอก หยวนเค่ออธิบายเสียงเบา บริษัทเภสัชกรรมหลงสิ่งในเฟิงเป่ยเป็นองค์กรหลักในเขตพี่เศษที่เก้าสถานที่จัดส่งของพวกเขาก็อยู่ใกล้กับเรามากแถมสินค้ายังถูกส่งโดยรถไฟพิเศษมีคนดูแลอย่างแน่นหนาเราใช้เวลาทั้งหมดแค่ห้าหรือหกชั่วโมงในการขนส่งฉันว่าพวกฉินอวคงไม่เสี่ยงตายไปปล้นหรอก
ไม่มีปัญหาสินะฮ่าฮ่า! เบี้ยเตอหยงหัวเราะเสียงดัง
ในพื้นที่โครงการละแวกภูเขาเหลาเย่ฉีหลินหยิบโทรศัพท์มาโทรออก สินค้าถูกเอาไปแล้ว!
ใครเอาไป?! หม่าเหลาเอ๋อถามอย่างเร่งด่วน
เหมือนจะมีทหารมาเกี่ยวแต่ฉันนก็ยังไม่แน่ใจ ฉีหลินตอบด้วยสีหน้าว่างเปล่าแต่สิ่งที่ฉันมั่นใจก็คืองานนี้เป็นฝีมือของเฒ่าเบี้ยแน่
มันเอาไปหมดเลยเหรอ?!
เฮ้อ…พวกมันเล่นที่เผลอแถมอาวุธและกําลังคนของพวกนั้นยังเยอะกว่าด้วย ฉีหลินส่ายหัว
หลังจากครุ่นคิดอยู่นานหม่าเหลาเอ๋อจึงพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง เดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นพวกไหนกันแน่!นายพาคนกลับมาก่อนเดี๋ยวจะเป็นอันตรายถ้ายังอยู่ที่นั่นพวกมันอาจไม่หยุดแค่นั้น
ฉีหลินส่ายหัวพลางตอบ ฉันจะไม่กลับไป!
หม่าเหลาเอ๋อตะลึง นายคิดจะทําอะไร?
ฉันจะโต้กลับ! ฉีหลินตอบอย่างรวบรัด
