บทที่ 160 กลิ้งไปตามเถาไม้เลื้อย 7 (2)
คาร์ลเหาะออกจากระเบียงทันทีโดยการใช้เสียงเรียกของวายุ
ใช้เวลาไม่นานเขาก็ไปปรากฏตัวอยู่ในมุมมืดๆของสวนสวรรค์
~ มนุษย์!ไม่มีอัศวินลาดตระเวนอยู่แถวนี้ ~
คาร์ลปัดใบไม้ที่หล่นใส่เสื้อผ้าของเขาออกเมื่อฟังคำรายงานของราอน เขาปลดเข็มกลัดและผ้าเช็ดหน้าของตนออกก่อนจะยัดมันใส่ในกระเป๋าเสื้อของตน
ฟิ้วววว!!!
ลมลูกเล็กเริ่มหมุนวนอยู่บนผ่ามือของคาร์ล เขาเริ่มออกเดินช้าๆตามทิศทางที่ลมหมุนพาเขาไป ท่าทีของเขาดูสบายๆเหมือนกับมาเดินชมสวนเล่นเท่านั้น
คาร์ลนึกถึงข้อความในสมุดไดอารี่ที่มีมากกว่าครั้งที่ราอนอ่านให้เขาฟัง
< เครื่องมือพระเจ้าจะแสดงพลังอันแท้จริงต่อหน้าผู้ที่พระเจ้ายอมรับเท่านั้น..คริตจักรที่เน่าเฟะเช่นนี้ไม่มีทางที่จะใช้งานมันได้>
< คนโง่พวกนั้นไม่มีทางรู้จักเครื่องมือพระเจ้าได้แม้ว่ามันจะปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็ตาม>
< มันทั้งเก่าและชำรุดเสียหาย! พวกชั่วเหล่านั้นที่ไร้พลังศักดิ์สิทธิ์จะรู้ได้อย่างไรว่านี่คือเครื่องมือพระเจ้า?>
<ตลอดกาล! ข้าหวังว่ามันจะถูกฝังอยู่ใต้ตำหนักของข้าตลอดกาล>
อย่างไรก็ตามถือว่าเป็นโชคไม่ดีของหญิงสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่ในตอนนี้มีคนสามารถสัมผัสได้ถึงเครื่องมือพระเจ้าแม้ว่าจะไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม
หัวขโมยผู้เป็นเจ้าของพลังเสียงเรียกของวายุสามารถทำได้
‘ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณจะสามารถทำตามความสามารถดั้งเดิมของเจ้าของได้’
คาร์ลยังคงก้าวต่อไปตามที่พลังเสียงเรียกของวายุแนะนำ สวนสวรรค์มีบางจุดที่ตกแต่งคล้ายกับเขาวงกต คาร์ลจึงเร่งฝีเท้าผ่านสวนวงกตแห่งนี้ไปโดยไว
ใบ้ไม้ร่วงหล่นเมื่อคาร์ลก้าวเท้าเร็วๆผ่านเขาวงกตแห่งนี้
ตอนนั้นเองที่ราอนพูดขึ้นมา
~ มนุษย์!เรามาถูกทางหรือเปล่า? ~
คาร์ลหยุดเดินทันที
ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!
หัวใจของคาร์ลเริ่มเต้นรัวขึ้นทำให้เขาทราบในทันทีว่ามาถึงจุดหมายแล้ว
~ มนุษย์!..ทำไมเจ้าถึงเดินไปที่ถังขยะล่ะ?~
คาร์ลหัวเราะออกมาเบาๆ
ถังขยะที่ตั้งอยู่มุมสวนดูน่าทึ่งยิ่งนักแต่มันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่ามันเป็นเพียงที่ทิ้งขยะ
เขาต้องนำเครื่องมือพระเจ้าออกจากพื้นใต้ถังขยะนั่น
‘มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเท่าไร’
คาร์ลเริ่มเอ่ยขึ้น
“มีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า?”
~ ไม่! ~
คาร์ลดึงแขนเสื้อขึ้นและเริ่มผลักถังขยะที่มีขนาดครึ่งหนึ่งของตัวเขาออกไปด้านข้างจากนั้นก็หยิบเสียบขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าเวทย์ของตน
ปึ่ก!ปึ่ก!ปึ่ก!ปึ่ก!
เสียมเริ่มขุดลงไปใต้พื้นดิน
คาร์ลถอยออกมาหลังจากขุดดินได้เล็กน้อยจากนั้นราอนก็เป่าลมกระโชกเพื่อให้สิ่งที่อยู่ด้านในปรากฏโฉมออกมา
~ มนุษย์! ไม่เห็นมีอะไรเลย~
“ทำต่อไป”
ราอนรับมือต่อจากคาร์ลและใช้พลังเวทย์ขุดดินออกไป มันขุดจนหลุมมีขนาดเท่ากับส่วนสูงของคาร์ล
~ มันอยู่ที่นี่จริงๆงั้นหรือ? ~
“ต่อไป”
ราอนไม่ได้พูดในสิ่งที่ตนคิดจะพูดต่อเมื่อได้ยินคำตอบสั้นๆจากคาร์ล เสื้อผ้าที่คาร์ลสวมใส่โบกสะบัดไปกับสายลม
เสียงเรียกของวายุกำลังส่งเสียงเชียร์เขา
สายตาของคาร์ลจ้องไปยังหลุมที่เริ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ
<แม้ว่าข้าจะไม่เคยใช้เครื่องมือพระเจ้า!..แต่ถ้าข้าได้ใช้มันก็ไม่มีใครสามารถเรียกข้าว่าคนนอกรีตได้>
กึก!
มีเสียงบางอย่างดังขึ้น
คาร์ลยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้กับราอน มันจึงใช้พลังเวทย์ยกสิ่งของที่มีเศษดินปกคลุมออกมาจากหลุมอย่างรวดเร็ว
คาร์ลหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อและเช็ดทำความสะอาดมันทันที
~ มนุษย์!..มันมีออร่าน่ากลัวออกมาจากสิ่งนี้!..มันร้อนมากเลย! ~
คาร์ลไม่คิดที่จะซ่อนรอยยิ้มของตนเอาไว้
มีกระจกขนาดเล็กกะทัดรัดอยู่ในมือของเขา
เขาเปิดฝากระจกออก
“…กระจกแตกนี่นา”
เมื่อเปิดฝาออกแล้วเขาก็เห็นว่ากระจกบางส่วนได้แตกออก คงไม่มีใครคิดว่าสิ่งนี้จะเป็นตรากล่าวโทษจากแสงตะวัน สิ่งของที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับชื่อน่ากลัวนั่นสักนิด
“อ่า..น่าสนุกจริงๆ”
คาร์ลพับฝากระจกลงและเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อตัวในของเขา
“ไปกันเถอะ”
~ ตกลง!..แต่ว่ามนุษย์ ~
คาร์ลซึ่งกำลังจะกลับไปที่ระเบียงอย่างรวดเร็วพยายามไม่สนใจกับสิ่งที่ราอนจะพูด
~ หนังสือที่เราพบเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา..มันดูน่ากลัวกว่ากระจกบานนี้อีก! ~
อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถช่วยได้เมื่อต้องฟังสิ่งที่ออกมาจากปากของมังกรตนนี้ ความสามารถของมันไม่ธรรมดาแม้ว่ามันจะมีอายุเพียง5ขวบแต่มันก็ยังเป็นมังกรอยู่ดี
คาร์ลรู้สึกถึงหัวใจที่ฟูขึ้นและแผ่นหลังที่เบาหวิวราวกับขนนกหลังจากได้รับสมบัติมูลค่าหลายหมื่นล้านแกลลอนและเครื่องมือพระเจ้าอีกสองรายการ
~ มนุษย์!..เจ้ามีความสุขใช่มั้ย? ~
‘แน่นอน’
คาร์ลมุ่งหน้ากลับไปที่ระเบียงอย่างมีความสุขและมองเห็นตำหนักแสงตะวันที่อยู่ตรงหน้าชัดขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเขาก็เริ่มตื่นตระหนก
“ฮิลส์แมน!”
“น..นายน้อย!”
ฮิลส์แมนรีบวิ่งไปหาคาร์ลทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เราต้องหลบก่อนขอรับ!”
“อะไรนะ?”
‘เขาพูดอะไรของเขา?..แล้วทำไมผู้คนถึงวิ่งออกจากตำหนักแสงตะวันกันด้วยล่ะ?’
จากจุดที่คาร์ลยืนอยู่แม้ว่ามันจะไกลพอสมควรแต่คาร์ลก็มองเห็นอัศวิน ทหารยามและเหล่าขุนนางต่างรีบวิ่งกรูออกจากประตูทางเข้าตำหนักแสงตะวัน
ผ่าง!ผ่าง!
เครื่องเวทย์ส่องแสงที่อยู่รอบๆสวนสวรรค์ก็เริ่มทำงานขึ้นทันที
คาร์ลเปลี่ยนเส้นทางที่จะมุ่งหน้าไปยังระเบียงและย้ายไปยังมุมมืดในสวนแทน เขามองเห็นร่างของฮิลส์แมนรางๆเพราะความมืดปกคลุมก่อนจะได้ยินเสียงของฮิลส์แมนดังขึ้นหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว
อย่างไรก็ตามคำพูดที่ออกมาจากปากของฮิลส์แมนนั้นทำให้คาร์ลตกใจยิ่งนัก
“เมื่อครู่นี้..มีคนพยายามลอบสังหารหัวหน้าหอระฆังขอรับ!”
‘หืม?..เรื่องบ้าอะไรกันนี่?’
ความตกใจปรากฏเต็มใบหน้าของคาร์ล
“นักฆ่าเป็นหนึ่งในอัศวินของจักรวรรดิ..แต่เขาสามารถทำให้หัวหน้าหอระฆังได้รับบาดเจ็บก่อนที่เขาจะหลบหนีไปขอรับ!”
‘ไม่มีทาง’
คาร์ลเริ่มเอ่ยขึ้น
“ใช่อัศวินผมสีแดงหรือเปล่า?”
“นายน้อยรู้ได้อย่างไรขอรับ?..นายน้อยพูดถูกแล้ว!..เขาถูกโจมตีจากนักเล่นแร่แปรธาตุและอัศวินของจักรวรรดิ..แต่เขาก็ยังพยายามหลบหนีและตอนนี้ทางจักรวรรดิก็กำลังค้นหาเขาอยู่!..กระผมเชื่อว่าเขาจะถูกจับตัวได้ในเร็วๆนี้เพราะเขาได้รับบาดเจ็บ!”
‘โอ้..พระเจ้า’
คาร์ลไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิด
“นายน้อยขอรับ…เราสามารถหาข้อแก้ต่างของเราได้..นายน้อยรู้สึกไม่สบายเลยออกมารับลมที่ระเบียงชั้นสอง..พอเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นกระผมก็เลยอุ้มนายน้อยลงจากระเบียงและวิ่งมาหลบในสวนแห่งนี้”
ฮิลส์แมนพูดขึ้นอย่างใจเย็น
“นายน้อยเห็นด้วยกับกระผมหรือไม่?..รีบมาขึ้นหลังกระผมเถิดขอรับ!..มันคงจะดีกว่าถ้าเรารีบไปยังจุดที่องค์ชายรัชทายาทประทับอยู่”
“รีบไปกันเถอะ”
คาร์ลตัดสินใจที่จะออกไปจากบริเวณนี้ก่อน
ทันใดนั้น!
ฟรึ่บบบบ! ตุ๊บ!
มีเสียงคล้ายกับกิ่งไม้หักพร้อมกับเสียงบางอย่างหล่นหลงมาจากต้นไม้
“อึ่ก..เมี๊–”
ดูเหมือนจะเป็นเสียงสัตว์ขนาดเล็กตกลงมาจากต้นไม้เมื่อมันพยายามกระโดดข้ามไปยังต้นไม้อีกต้น เสียงสัตว์ร้องครวญครางและพยายามจะลุกขึ้นวิ่งอีกครั้ง
คาร์ลเริ่มตะโกนออกมา
“ฮิลส์แมน..นั่นอะไร?”
“ขอรับ?”
“ไปจับมันมา!”
“อะไรนะ?”
คาร์ลหันไปมองแมวสีแดงที่มีเลือดซึมออกมาจากร่างของมัน
‘มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?’
~ มนุษย์!..นั่นแมวนี่? ~
‘ฉันรู้!’
ฮิลส์แมนขยับเข้าไปใกล้แมวตัวนี้ในขณะที่แมวก็ส่งเสียงคำรามออกมาอย่างอ่อนแรงพร้อมกับพยายามหลบหนีจากการจับกุมของฮิลส์แมน
คาร์บสบตาเข้ากับแมว
“เจ้าคิดที่จะทำลายหอระฆังเล่นแร่แปรธาตุด้วยหรือไม่?”
‘ด้วย’
คำนี้ทำให้แมวเริ่มสั่นไหว
คาร์ลเริ่มคิดบางอย่างขึ้นในใจ
‘พวกเขาต่างก็กลิ้งออกมาด้วยตัวของพวกเขาเอง’
สิ่งมีชีวิตที่จะช่วยให้เขาทำลายจักรวรรดิและการเล่นแร่แปรธาตุกำลังกลิ้งเข้ามาอยู่ในมือของคาร์ลแล้ว
