บทที่ 197 มังกรอยู่ที่นี่ด้วยรึ? 2 (2)
หนึ่งในโครงกระดูกขนาดเล็กที่โดนออร่าของโคลเปย์จัดการจนปีกหายไปข้างหนึ่งกำลังกระพือปีกบินพร้อมกับวนไปรอบๆร่างของโคลเปย์
แน่นอนว่ามันทำให้เขาโกรธ เขาจะปล่อยให้สิ่งต่างๆดำเนินไปเช่นนี้ไม่ได้
โคลเปย์สำรวจโครงกระดูกทั้งหมดก่อนจะบังคับไวย์วิร์นกลายพันธ์ที่ตนบังคับอยู่ให้หันไปมองด้านล่าง
เขาเห็นคาร์ลกำลังส่งยิ้มให้ตนอยู่
‘ข้าต้องจัดการเจ้าบ้านี่ก่อน!’
เขาต้องทำให้ตัวเองกลับมาได้เปรียบอีกครั้ง
วี๊ดดดดดดดดด~~~~~
ดวงตาของไวย์เวิร์นกลายพันธุ์เริ่มเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว มันกลายเป็นสีแดงราวกับเปลวเพลิง จากนั้นก็เพิ่มความเร็วเพื่อพุ่งไปหาคาร์ลทันที โคลเปย์แนบร่างของตนให้ชิดกับไวย์เวิร์นมากขึ้น
พวกมันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเต็มพิกัด
อย่างไรก็ตามชายผมแดงยังคงส่งยิ้มให้เขาเช่นเดิม
คาร์ลกำลังยิ้มให้กับพวกเขา สายตาของเขาจ้องไปยังไวย์เวิร์นกลายพันธุ์ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆและเอ่ยขึ้น
“เข้ามา”
โครงกระดูกมังกรที่นิ่งค้างมาได้พักใหญ่ในที่สุดก็เริ่มเคลื่อนไหว
คนที่อยู่ทางด้านหลังของคาร์ลก็เริ่มเคลื่อนไหวเช่นกัน
แมรี่ที่อยู่ในสภาพล่องหนเริ่มขยับมือของตนเป็นจังหวะช้าๆ ใบหน้าของเธอเริ่มซีดเซียวเมื่อทำการควบคุมโครงกระดูกมังกรแต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่มีแม้แต่ความลังเลที่จะใช้แรงทั้งหมดในการควบคุมการเคลื่อนไหวของตัวเอง
กองกำลังโครงกระดูกเหินเวหาเป็นเพียงตัวล่อเท่านั้น โครงกระดูกสีขาวทั้งหมดเริ่มขยับตัวและพุ่งตัวบินรอบท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว มันสร้างความปั่นป่วนไปทั่วทั้งท้องฟ้า
อย่างไรก็ตามโครงกระดูกมังกรขนาดใหญ่เริ่มเคลื่อนไหวโดยไม่ส่งเสียงใดๆออกมา ดวงตาที่ว่างเปล่าของโครงกระดูกมังกรสว่างวาบขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีดำในที่สุด จากนั้นมันก็บินมายังทิศที่ตั้งของโล่ป้องกันอย่างรวดเร็ว
โครงกระดูกมังกรอ้าปากกว้างเตรียมขย้ำไปที่ลำคอของไวย์เวิร์นกลายพันธุ์
“ฮึ!”
กรรจ์!!! ~~~~~
ไวย์เวิร์นกลายพันธุ์แยกเขี้ยวออกและพยายามสู้กลับทันที อย่างไรก็ตามโครงกระดูกมังกรไม่ได้ถูกสะบัดออกแม้ว่ามันจะเป็นเพียงโครงกระดูกก็ตาม
“ฮึ่ก!”
โคลเปย์รีบดึงสายบังเหียนไว้แน่น
พรึ่บ!
โครงกระดูกมังกรกางปีกออกกว้างบริเวณด้านหน้ากำแพงเมืองเฮนิตัส ใครที่มองเห็นก็พอจะเดาออกว่าโครงกระดูกมังกรกำลังปกป้องกำแพงเมืองและปราสาทเฮนิตัสเอาไว้
เปรี้ยง!
ออร่าสีขาวปะทะเข้ากับแสงสีดำ
ในเวลาเดียวกันกรงเล็บและเขี้ยวของไวย์เวิร์นกลายพันธุ์ก็พุ่งไปยังร่างของโครงกระดูกมังกรทันที อย่างไรก็ตามพลังเวทย์แห่งความตายเพียงแค่สั่นสะเทือนเล็กน้อยไม่ได้แม้แต่จะหายไปและโครงกระดูกมังกรก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
ปั้ง!ปั้ง!ปั้ง!ปั้ง!
เสียงกระแทกเข้ากับโล่ดังก้องไปทั่วบริเวณเมื่อไวย์เวิร์นเริ่มพุ่งชนเข้ากับโล่ป้องกันอีกครั้ง ดูเหมือนไวย์เวิร์นจะจดจ่อกับการทำลายโล่เป็นพิเศษ ดวงตาของพวกมันเป็นสีแดงเพลิงเมื่อพยามรุมทึ้งโล่ป้องกันให้แหลกละเอียด
อย่างไรก็ตามคาร์ลยังคงนิ่ง
“เชวฮัน”
คาร์ลกำลังเริ่มขั้นตอนสุดท้ายตามแผนของเขา
“ขอรับท่านคาร์ล”
เชวฮันไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆคาร์ลเท่านั้น คาร์ลกำจัดแสงสีเงินซึ่งเชื่อมต่อกับโล่ป้องกันออกจากมือข้างหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ถึงตาเจ้าแล้ว”
“…กระผมต้องทำอะไรบ้างขอรับ?”
คาร์ลยังไม่ได้อธิบายรายละเอียดว่าเชวฮันต้องทำสิ่งใดให้ฟัง นั่นคือสาเหตุที่เชวฮันเลือกยืนอยู่ข้างๆคาร์ลเพื่อคอยอารักขาความปลอดภัยให้เท่านั้น
แน่นอนว่าคาร์ลได้กำหนดสิ่งที่เชวฮันต้องทำไว้ล่วงหน้าแล้ว
“จงใช้พลังทั้งหมดที่เจ้ามี”
“..นี่คือประวัติศาสตร์หน้าใหม่ที่ท่านเคยพูดเอาไว้หรือขอรับ?”
เชวฮันมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอันซีดเซียวของคาร์ลก่อนที่เขาจะเริ่มตอบคำถาม
“ใช่แล้ว..มันคือประวัติศาสตร์หน้าใหม่ที่เจ้าจะเป็นคนเขียนมันขึ้นมา”
‘ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ที่ข้าจะเขียนมันขึ้นมาในบ้านหลังที่สองของข้า’
คำพูดเหล่านี้สะท้อนอยู่ในใจของเชวฮัน
ทหารที่ยืนอยู่รอบๆเริ่มหันไปมองคนทั้งคู่ด้วยความสับสน เหล่าทหารกำลังนึกสงสัยว่าพวกเขาทั้งสองกำลังทำอะไรในสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้
คาร์ลหยิบดาบออกจากกระเป๋าเวทย์และยื่นส่งให้เชวฮัน มันเป็นดาบที่มุลเลอร์ดัดแปลงมันขึ้นมา
“มันเป็นของเจ้า”
คาร์ลวางแผนที่จะให้เชวฮันดำเนินรอยตามบทบาทดั้งเดิมตามเนื้อหาในนิยาย
นี่คือสถานการณ์ที่เชวฮันจะกลายเป็นวีรบุรุษ
กำเนิดวีรบุรุษ
เนื้อหาในเล่มที่ห้าอาจสิ้นสุดลงแล้วแต่นี่คือโอกาสที่เขาจะสร้างวีรบุรุษหน้าใหม่ขึ้นมา
“ข้ามั่นใจ..ว่าเจ้ารู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป”
คาร์ลเอ่ยกำชับขึ้นอีกครั้ง
“แล้วรีบกลับมาเร็วๆล่ะ”
เชวฮันรับดาบมาถือไว้โดยไม่มีแม้แต่ความลังเลใดๆ เขาค่อยๆชักดาบออกมาจากฝัก คมดาบวาววับจนสะท้อนเข้ากับตาของเขา
เชวฮันส่งยิ้มสดใสให้กับคาร์ล
“กระผมชอบดาบเล่มนี้”
ดาบเริ่มส่งเสียงบางอย่างขึ้นมา ผมสีดำและตาสีดำ ออร่าสีเดียวกับดวงตาและสีผมของชายหนุ่มผู้นี้เริ่มปกคลุมไปทั่วดาบ
“ป..ปร..ปรมาจารย์ดาบ!”
ทหารต่างอ้าปากค้างพร้อมกับกลืนน้ำลายเข้าไปอึกใหญ่
ปรมาจารย์ดาบ
ชายหนุ่มที่ทุกคนรู้จักกันดีว่าเป็นองครักษ์ประจำกายของนายน้อยคาร์ลคือปรมาจารย์ดาบ
หมอผี!
ปรมาจารย์ดาบ!
เผ่าเสือ!
จากนั้นก็มีคาร์ลเป็นผู้สั่งการ!
อารมณ์บางอย่างที่นอกเหนือไปจากความกลัวทำให้ทหารอดขนลุกไม่ได้ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เชวฮันเอ่ยขึ้น
“กระผมจะฆ่าเขาและรีบกลับมาโดยไว”
เชวฮันเอ่ยเสียงเรียบเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องทำสิ่งใดบ้าง บทบาทที่เขาได้รับคือการสังหารอัศวินผู้พิทักษ์โคลเปย์หรือไม่ก็สังหารเจ้าไวย์เวิร์นกลายพันธุ์ที่หมอนั่นกำลังขี่อยู่ซะ!
ยังไม่ทันที่เชวฮันจะได้ลงมือทำสิ่งใด คาร์ลก็ขยับตัวเข้ามาใกล้พร้อมกับพูดตะกุกตะกัก
“เอ่อ..เรา..เอ่อ..เรามากอดกันเถอะ!”
‘กอด? กลางสนามรบนี่นะ?’
เชวฮันนึกสงสัยว่าคาร์ลไปหัดทำตัวน่ารักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เชวฮันสวมกอดคาร์ลเบาๆซึ่งกำลังใช้มืออีกข้างควบคุมโล่ป้องกันเอาไว้
คาร์ลเริ่มตะโกนเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“ข้าเชื่อใจเจ้า!”
เชวฮันพยายามระงับความรู้สึกของตนเมื่อตอบกลับ
“ขอบคุณขอรับ..กระผมจะกลับมาพร้อมกับหัวของหมอนั่นให้ได้!”
‘ทำไมหมอนี่พูดแบบนี้ล่ะ?’
คาร์ลจึงกระซิบเบาๆเพื่อให้พวกเขาได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น
“ไม่จำเป็นต้องฆ่าเขา”
ทำไมต้องรีบเสียเบี้ยที่มีประโยชน์ด้วยการฆ่าในทันทีด้วยล่ะ? คาร์ลมองไปที่เชวฮันซึ่งเต็มไปด้วยความใสซื่อแม้ว่าจะร่วมทำภารกิจกับเขามามากแล้วก็ตาม น้ำเสียงของคาร์ลดูเหี้ยมขึ้นเล็กน้อย
“เก็บพวกเขาทั้งคู่เอาไว้ก่อน”
“อ่า..”
เชวฮันดูอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของคาร์ลที่กำลังบอกเป็นนัยๆว่ามันเร็วเกินไปที่จะฆ่าเขาทิ้งในตอนนี้ อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องหาวิธีในการควบคุมไวย์เวิร์นให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยลงมือฆ่าเขาในภายหลัง
นอกจากนี้ถ้าเขาจับตัวโคลเปย์ไว้ได้ยังสามารถสร้างเงินให้คาร์ลได้เป็นจำนวนมากอีกด้วย
“กระผมจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ”
เชวฮันกระโดดลงจากกำแพงผ่านช่องว่างที่คาร์ลเปิดโล่ป้องกันขึ้น เท้าของเขาหยุดลงบนหลังสีดำของโครงกระดูกมังกร
ตุบ!
เชวฮันยืดตัวตรงก่อนจะจ้องเขม็งไปยังร่างสีขาวทั้งสอง แน่นอนว่ามันคือร่างของโคลเปย์และไวย์เวิร์นกลายพันธุ์
หูของเขาได้ยินเสียงของคาร์ลแว่วมาแม้มันจะเบาแต่เสียงนั้นก็ดูหนักแน่นยิ่งนัก
“เริ่มได้!”
คาร์ลออกคำสั่งให้โจมตีทันที
ปรมาจารย์ดาบไร้นามและมังกรซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่คนบนโลกอาจหลงลืมไปชั่วขณะ สิ่งมีชีวิตทั้งสองกำลังจะถูกจารึกในประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของทวีป พวกเขากำลังเริ่มเคลื่อนไหวตามคำสั่งของคาร์ล
