บทที่ 193 ทำลายมัน! 2 (2)
เท้าของคาร์ลยังคงก้าวไปข้างหน้า ในขณะเดียวกันก็เอ่ยถามสามชิกจากเผ่าเสือที่กำลังเดินตามหลังมา
“ตอนกลางคืนจะเป็นอันตรายต่อพวกท่านหรือไม่?”
การ์ชานเริ่มหัวเราะ
“เราชอบกลางคืนขอรับ”
เสือมักออกล่าในตอนกลางคืน อีกทั้งเผ่าเสือยังเป็นเผ่าพันธุ์นักรบมากฝีมือดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะปีนลงไปในช่องเขาในตอนนี้ได้
เหล่านักเวทย์จากอาณาจักรเบร็ครีบมุ่งหน้าไปหาพวกคาร์ลอย่างรวดเร็ว
คาร์ลหยุดยืนที่ริมหน้าผาและยื่นกระเป๋าเวทย์ส่งให้กับเคานต์เอ็ทครอส
“ในนี้มีแผนที่ที่ระบุตำแหน่งในการติดตั้งระเบิดพลังเวทย์เอาไว้และระเบิดพลังเวทย์ทั้งหมดก็อยู่ในนี้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน เชิญท่านจัดการได้เต็มที่เลยขอรับ”
เคานต์เอ็ทครอสรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นว่าคาร์ลยังคงให้ความเคารพตนอยู่ เขารับกระเป๋าเวทย์จากมือคาร์ลและตอบกลับ
“…เจ้าเองก็จัดการได้เต็มที่เช่นกัน”
เคานต์เอ็ทครอสเห็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของคาร์ล
คาร์ลจึงเริ่มออกคำสั่งทันที
“ไปกันเถอะ”
มันเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่คาร์ลออกคำสั่ง
พรึ่บ!พรึ่บ!พรึ่บ!
เสื้อคลุมสีดำนับสิบผืนร่วงลงไปกองกับพื้น
ร่างใหญ่โตของเสือนับสิบตัวเผยโฉมให้กับทุกคนได้เห็น
“อ่า…”
เคานต์เอ็ทครอสถอยหลังกลับโดยอัตโนมัติ ความกดดันยิ่งเพิ่มสูงมากขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อครู่นี้
นักรบจากเผ่าเสือเหล่านี้ต่างเคยปกครองภูเขาทางเหนือมาก่อน เสือทั้งหมดไม่ได้ซ่อนร่างกายของตนเอาไว้ แสงสีดำและแสงสีทองต่างส่องประกายในความมืด
นักรบจากเผ่าเสือต่างหันมามองคาร์ลอย่างพร้อมเพรียง
คาร์ลจึงเอ่ยขึ้น
“กระโดดลงไป!”
กรรจ์~~~
การ์ชาน เสือขาวเพียงตัวเดียวเริ่มหัวเราะลั่น
จากนั้นก็กระโดดลงจากหน้าผาทันที
นั่นคือสัญญาณเริ่มต้น
นักรบจากเผ่าเสือทั้งสิบเริ่มพุ่งตัวลงตามหลังการ์ชานทันที
หิมะสีขาวและแสงสีทองส่องประกายล้อกับความมืดสามารถดึงความสนใจจากคนที่อยู่แถวๆนั้นได้เป็นอย่างดี แสงสีทองเริ่มหายไปเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น
ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก!
ด้านล่างหน้าผาเริ่มส่งเสียงดัง
นักรบจากเผ่าเสือกำลังเร่งฝีเท้าไต่ลงตามหน้าผา
กรรจ์~~~กรรจ์~~~
เสียงคำรามของเสือแว่วตามลมขึ้นมา เผ่าเสือดูเหมือนกำลังจะสนุกกับสถานการณ์ที่เป็นอันตรายยิ่งนัก
“ท่านคาร์ล”
คาร์ลหันศีรษะไปยังเสียงเรียกของเชวฮัน
“กระผมจะรีบกลับมาขอรับ”
“อืม”
เชวฮันกระโดดลงจากหน้าผาทันที
คาร์ลเริ่มขยับมือของตนเมื่อเห็นว่าเชวฮันกระโดดลงไปแล้ว
แปะ!
มือของเขาวางอยู่บนไหล่ของล็อกที่ตอนนี้ตัวสูงกว่าเขาหลายเซ็นแล้ว
“ล็อก ดูพวกเขาเอาไว้”
ล็อกไม่รู้ว่าตัวเองต้องแสดงออกเช่นไรเมื่อก้มลงมองไปใต้หน้าผา ภาพที่นักรบจากเผ่าเสือเริ่มกลายร่างยังคงติดตาของเขาอยู่ เขาได้ยินเสียงของคาร์ลดังขึ้นอีกครั้ง
“จนกว่าข้าจะเดินทางกลับมา..ข้าต้องการใครสักคนคอยดูแลหุบเขาแห่งความตายเอาไว้”
‘หรือว่า?’
ล็อกเห็นว่าคาร์ลยังคงสงบนิ่ง เขารอให้คาร์ลพูดอะไรออกมาอีกแต่คาร์ลกับสบตาเขานิ่งๆและหันหน้าไปมองทางอื่นเท่านั้น
คาร์ลละสายตาออกจากล็อกและหันไปมองคนอื่นๆที่กำลังมองเขาอยู่
เหล่านักเวทย์จากอาณาจักรเบร็คกำลังจ้องมาที่คาร์ลด้วยความสนใจ เคานต์เอ็ทครอสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็เผลอสบตาเข้ากับคาร์ล เขาเกิดคำถามขึ้นในใจ
‘ทำไมคนที่มีอำนาจอยู่ในมือเช่นองค์หญิงโรสลิน องค์ชายรัชทายาทอัลเบิร์กและท่านทูนก้าจึงให้คนเช่นคาร์ลอยู่ข้างกายพวกเขากันนะ?’
อย่างไรก็ตามเขาไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้อีกต่อไป
คาร์ลเริ่มพูด
“เริ่มกันเถอะขอรับ”
คาร์ลเห็นร่างของพวกเขาชะงักก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาแค่ยืนเงียบๆอยู่ตรงนั้นเช่นเดิม
.
.
.
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
พระอาทิตย์กำลังไต่ขึ้นท้องฟ้าทางทิศตะวันออกของหุบเขาอย่างช้าๆ พระอาทิตย์เริ่มส่องแสงร้อนแรงราวกับหิมะในฤดูหนาวไม่สามารถทำอันตรายมันได้
ในช่วงเวลานั้นเอง
ปั่ก!ปั่ก!
คาร์ลเริ่มยิ้ม
เขามองเห็นกรงเล็บคู่หนึ่งที่แตะตรงขอบหน้าผาก่อนที่ร่างของเสือขาวจะกระโดดขึ้นมาด้านบน
“นายน้อยคาร์ล ข้ากลับมาแล้ว!”
“วิ่งเล่นตอนกลางคืนสนุกดีหรือไม่?”
การ์ชานเริ่มหัวเราะกับคำถามของคาร์ล
“เป็นเพราะท่านมารอทักทายข้าน้อยที่นี่ ข้าน้อยก็เลยจะตอบว่าสนุกดีขอรับ ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ”
เสือตัวอื่นๆก็ทยอยกระโดดขึ้นมาบนหน้าผา โดยเชวฮันคือคนสุดท้ายที่กระโดดขึ้นมา เขากระโดดขึ้นมาหยุดยืนอยู่ข้างๆคาร์ล
“กระผมกลับมาแล้ว”
“ดี เจ้าทำได้—”
ปี๊บบบบบบ!!!!
คาร์ลที่กำลังจะเอ่ยปากชมเชวฮันหยุดชะงักทันที
ปี๊บบบบบบบบ!!!!! ปี๊บบบบบบ!!!!!
คาร์ลหันหลังกลับไปมองกระโจมทันที
เสียงที่ฟังดูคล้ายกับสัญญาณฉุกเฉินดังออกมาจากกระโจมหลังหนึ่ง อุปกรณ์เวทย์สื่อสารปรากฏแสงสีแดงจ้าและยังคงกระพริบเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง
มันคือสายฉุกเฉินที่ต้องรีบรับโดยด่วน
คาร์ลมุ่งหน้าไปที่กระโจมหลังนั้นทันที องค์ชายเพ็นและเคานต์เอ็ทครอสก็รีบตามเข้าไปเช่นกัน
“รับสัญญาณเร็วเข้า!”
องค์ชายเพ็นรีบออกคำสั่งก่อนที่สัญญาณจะถูกเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว
คาร์ลยิ้มหยันเมื่อได้ฟังข้อความที่ก้องออกมาจากอุปกรณ์เวทย์สื่อสาร
< ‘ในวันนี้วันที่ 15 กุมภาพันธ์! ในนามของอาณาจักรพารันซึ่งเป็นอาณาจักรแห่งอัศวิน! ด้วยเกียรติของเราเหล่าอัศวินเราจะขอทำตามคำปฏิญาณที่เรายึดมั่นอย่างเคร่งครัดและจะไม่ทำอะไรลับหลังผู้อื่นเป็นอันขาด!’>
คำประกาศก้องของอาณาจักรพารันสะท้อนไปทั่วทวีปตะวันตก
<‘เราต้องการยึดครองแผ่นดินอื่นที่ไม่ใช่ธารน้ำแข็งเหมือนอาณาจักรเรา!’>
พันธมิตรทางตอนเหนือกำลังประกาศทำสงคราม
‘ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะทำแบบนี้?’
เขาไม่ได้คาดหวังให้พันธมิตรทางตอนเหนือประกาศออกมาชัดแจ้งเช่นนี้
‘ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้ล่ะ?’
มันอาจไม่ใช่เพราะความทระนงตนในการเป็นอัศวิน พวกเขาอาจกำลังวางแผนบางอย่างอยู่
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่ปัญหา
< ‘อาณาจักรพารัน,อาณาจักรนอร์แลนด์และอาณาจักรอัสโคซาน! รวมไปถึงเผ่าหมีและเผ่าคนแคระไฟ! ขอประกาศ ณ ที่นี่ว่า…เราจะเริ่มบุกโจมตีและยึดครองดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ของอาณาจักรทางตอนใต้นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป!!!’>
องค์ชายเพ็นและเคานต์เอ็ทครอสหันไปมองคาร์ลทันที
เผ่าหมีและเผ่าคนแคระไฟ?
พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนทำให้สายตาของพวกเขาหันไปมองคาร์ลโดยอัตโนมัติ
แน่นอนว่าคาร์ลไม่ได้สนใจพวกเขาเพราะกำลังจ้องเขม็งไปที่อุปกรณ์เวทย์สื่อสารอยู่จากนั้นก็เริ่มพูดออกมา
“พวกเขาก็เป็นได้แค่ลูกหมาเท่านั้นล่ะ!”
เฮือก!
ทุกคนต่างสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินคำสบถออกจากปากคาร์ล ช่วงจังหวะที่เชวฮันขยับตัวไปยืนอยู่ข้างหลังคาร์ล เขาจึงออกคำสั่งให้เชวฮันรีบปฏิบัติทันที
“ติดต่อกลับอาณาเขตโดยด่วน”
พวกเขาต้องรีบแล้ว
“บอกพวกเขาให้รวบรวบขุนนางทั้งหมดของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ”
คาร์ลออกคำสั่งให้ขุนนางภาคตะวันออกเฉียงเหนือทั้งหมดมารวมตัวกันโดยด่วน
ชายแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาจักรโรมันคือที่ตั้งของอาณาเขตเฮนิตัส มันเป็นอาณาเขตที่เต็มไปด้วยโขดหินมากที่สุดในอาณาจักรโรมัน
ถึงเวลาแล้วที่เหล่าผู้นำของภาคตะวันออกเฉียงเหนือจะมารวมตัวกันเพื่อเร่งหาทางออกให้กับเรื่องนี้
