บทที่ 200 มังกรอยู่ที่นี่ด้วยรึ? 5 (2)
“..ดาบของข้า?”
ไม่! มันไม่ใช่ดาบของเขาแต่มันเป็นสิ่งที่ดูเหมือนกับดาบของเขาไม่มีผิด เขารู้สึกถึงพายุลูกเห็บและภูเขาไฟระเบิดจากดาบเล่มนี้ ถึงมันจะเป็นเพียงของเลียนแบบแต่มันก็คล้ายกับพลังของเขาเป็นอย่างมาก
อัศวินหมวกเหล็กได้ยินเสียงเล็กๆคล้ายกับเสียงเด็กลอดเข้ามาในหัวของเขา
~เจ้าต่างหากที่จะตายก่อน! ~
เขามองไม่เห็นอะไรเลย เขาไม่รู้ว่าเสียงนี้ดังมาจากไหน มันดังขึ้นมาให้เขาได้ยินเพียงคนเดียวเท่านั้น ทันใดนั้นดวงตาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา
มันเป็นดวงตาสีฟ้าเข้ม
ดวงตาคู่นี้มีรูปร่างที่แตกต่างจากแววตามังกรและมันยังส่องประกายสดใสราวกับกำลังเอ่ยทักทายอัศวินหมวกเหล็กอยู่
แคร็กกกกกกก!!!
มีประกายไฟลุกท่วมก่อนที่ร่างของอัศวินหมวกเหล็กจะปรากฏพอให้ได้เห็นรางๆอีกครั้ง อัศวินหมวกเหล็กพยายามขยับตัวหนีแต่ดาบที่แทงเข้ามายังคงหมุนวนอยู่ภายในร่างกายของเขาจนการขยับตัวเพื่อไปตั้งหลักเป็นไปด้วยความลำบาก
ดวงตาสีฟ้าเข้มของราอนยังคงจ้องเขม็งไปยังศัตรู มันจะไม่มีทางปล่อยให้ศัตรูหนีรอดไปได้เป็นอันขาด
“อึ่ก!อั่กกก!”
อัศวินหมวกเหล็กกระอักออกมาเป็นเลือด เชวฮันไม่ยอมพลาดโอกาสนั้น เขาอาศัยช่วงเวลาที่ดาบแห่งหายนะอ่อนกำลังลงและส่งออร่าสีดำของเขาไปตัดแขนของอัศวินหมวกเหล็กจนขาดทันที
ฉับ!
แขนที่ถูกตัดขาดปรากฏให้เห็นเด่นชัดอีกครั้งเมื่อมันหลุดออกจากขอบเขตของเวทย์เคลื่อนย้ายมวลสาร อย่างไรก็ตามอัศวินหมวกเหล็กไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องนั้น
ดาบแห่งหายนะ
มันกลับมาและเข้าล้อมรอบร่างของอัศวินหมวกเหล็กอีกครั้ง พลังของเขาเท่านั้นที่จะสามารถทำลายพลังจากเวทย์มนตร์ที่สร้างเลียนแบบพลังของเขาได้
อย่างไรก็ตามพลังเวทย์ของราอนเคลื่อนตัวเข้าสู่หัวใจของอัศวินหมวกเหล็กแล้ว ดาบเวทย์ที่สร้างเลียนแบบกลายเป็นอุ้งเท้ามังกรและกำลังบดขยี้หัวใจของอัศวินหมวกเหล็กอยู่
หมับ!
อัศวินหมวกเหล็กกุมหน้าอกตัวเองไว้แน่น อย่างไรก็ตามพลังที่คล้ายคลึงกับพลังเฉพาะตัวของมังกรเริ่มหลั่งไหลออกมา มันเป็นพลังที่สามารถเข้าจัดการเสียงคำรามและการพ่นไฟของมังกรได้โดยง่าย พลังศักดิ์สิทธิ์โบราณที่มีคุณสมบัติเหล่านี้ทำลายดาบเวทย์ของราอนอย่างรวดเร็ว
เคร้งงงงงง!
ดาบเวทย์แตกออกเป็นเสี่ยงๆและพลังที่ดูคล้ายกับงูเลื้อยก็โอบล้อมหน้าท้องของอัศวินหมวกเหล็กเอาไว้ มันเป็นพลังที่มาจากจุดตันเถียน[2] มันเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณอีกหนึ่งอย่างของเขา
ในที่สุดเขาก็เริ่มขยับตัว
มันเป็นจังหวะเดียวกับที่คาร์ลรู้สึกเสียวสันหลัง
“ห๊ะ?”
เขาได้ยินเสียงประหลาดใจของแมรี่ดังขึ้นก่อนจะหันกลับไปมองร่างจางของๆอัศวินหมวกเหล็กอีกครั้ง
‘หรือว่า?’
เขาได้ยินเสียงแมรี่ตะโกนขึ้นมา
“ข้า..ข้าไม่สามารถควบคุมมันได้!”
คาร์ลอ่านปากของอัศวินหมวกเหล็กที่กำลังพูดบางอย่างแก่เขา
‘ข้าบอกแล้วว่าข้า..จะไม่ยอมตายง่ายๆ!’
เชวฮันก้มศีรษะลงเพื่อดูว่าอะไรกำลังจับข้อเท้าของเขาเอาไว้ มันคือไวย์เวิร์นซอมบี้!
ไวย์เวิร์นยังคงเป็นทาสของนักล่ามังกรแม้ว่ามันจะตายไปแล้วก็ตาม มันไม่สามารถหนีพ้นได้ ซากไวย์เวิร์นเริ่มกระตุกแรงขึ้นราวกับน้ำเดือด
คาร์ลตะโกนดังลั่น
“หลบ!”
‘มันกำลังจะระเบิด’
ร่างของไวย์เวิร์นกำลังจะระเบิด พวกซอมบี้ไวย์เวิร์นตามไล่อัศวินหมวกเหล็กไปยังเขตกำแพงเมือง ตอนนี้พวกมันต่างออกันอยู่บริเวณนี้ กำแพงเมืองและเผ่าเสือจะตกอยู่ในอันตรายหากร่างของไวย์เวิร์นระเบิดขึ้นมา คาร์ลไม่สามารถสร้างโล่ของเขาป้องกันปืนใหญ่และธนูเอาไว้ได้ พวกเขาจะไม่สามารถโจมตีเผ่าหมีได้หากคาร์ลทำเช่นนั้น ตอนนี้ทั้งทหารและอัศวินจำนวนหลายนายต่างประจำการอยู่บนกำแพงเมืองเช่นกัน
คาร์ลขมวดคิ้วมุ่น นี่คือเหตุผลที่เขาเกลียดสงคราม
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆ”
อัศวินหมวกเหล็กไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ได้ เขาพบว่าใบหน้าบึ้งตึงของคาร์ลสร้างความบันเทิงให้กับเขาไม่น้อย
ครืดดดดดด!!
ร่างของเขาเลือนหายไปอีกครั้ง เขาตั้งใจที่จะอาศัยจังหวะที่ชายผมดำถูกกักตัวเอาไว้ ส่วนหมอผีก็ไม่สามารถควบคุมไวย์เวิร์นไว้ได้และคาร์ลไม่มีแรงพอที่จะใช้พลังศักดิ์สิทธิ์โบราณของตนเอง
แน่นอนว่ามังกรยังคงใช้พลังเวทย์ของตัวเองต่อไป
อัศวินหมวกเหล็กใช้พลังของเขาเล็งไปยังจุดที่เขาต้องการ
ปั้งงงงงง!!!!
หนึ่งในซอมบี้ไวย์เวิร์นระเบิดขึ้นทันที มันคือจุดเริ่มต้นของระเบิด ผู้คนที่อยู่ใกล้ตำแหน่งของอัศวินหมวกเหล็กต่างพากันกระโดดหนีจากแรงระเบิดทันที
“อ๊ากกกก!..ทำไมเจ้าถึงทำกับเราแบบนี้!!!”
การที่ซอมบี้ไวย์เวิร์นระเบิดขึ้น มันหมายถึงพร้อมทำลายทุกย่างให้ราบคาบโดยไม่เกี่ยวว่าเป็นศัตรูหรือพันธมิตร
สมาชิกจากเผ่าหมีเริ่มเสียชีวิตลงจากแรงระเบิด
“อึ่กกก!!..ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้!..อั่กกกๆๆ”
“ไม่นะ! ไม่!!! อ๊ากกกกกกก!!”
เผ่าเสือถอยหลังกลับพร้อมกับมองไปที่หมีด้วยความตกใจ
‘เขาฆ่าพันธมิตรของตัวเองงั้นรึ?’
อัศวินหมวกเหล็กกำลังฆ่าไวย์เวิร์นและหมีเพื่อหาช่องทางให้ตัวเองหนีรอด
ร่างของไวย์เวิร์นนับร้อยเริ่มระเบิดขึ้นเรื่อยๆ คาร์ลรีบใช้โล่นิรันดร์กาลเพื่อป้องกันทหารทันที
อัศวินหมวกเหล็กหัวเราะดังขึ้นทุกครั้งเมื่อเห็นภาพเหล่านี้
เขาไม่รู้ว่าทำไมธรรมชาติถึงอนุญาตให้คนที่มีฐานรองรับอ่อนแอสามารครอบครองพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณได้ อย่างไรก็ตามพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณมักจะเลือกคนเช่นเขาเป็นเจ้านายและสามารถครอบครองพลังได้หลายอย่าง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคนส่วนใหญ่ถึงสามารถครอบครอบพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณได้เพียงอย่างเดียว
‘แต่เจ้าอ่อนแอนั่น!’
จะต้องมีเหตุผลบางอย่างที่พลังศักดิ์สิทธิ์โบราณเลือกเจ้างั่งนี้เป็นเจ้านายของพวกมัน ทุกสิ่งที่เกิดในโลกนี้ย่อมมีเหตุผลรองรับ
อัศวินหมวกเหล็กยิ้มเยาะคนโง่ที่ใช้พลังเกินตัวเพื่อช่วยเหลือทหารแทนที่จะเข้ามาจับตัวเขาเอาไว้
เขากวาดสายตาไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย
กรรจ์!!!
เงาขนาดใหญ่ปกคลุมเหนือกำแพงเมือง
ทุกคนต่างลืมสิ่งนี้ไปแล้ว ทุกคนต่างลืมไวย์เวิร์นกลายพันธุ์ที่มีความยาว 15 เมตรไปชั่วขณะ
ดูเหมือนมันจะไม่สามารถขัดคำสั่งของเจ้านายมันได้เมื่อมันลากร่างกายที่มีรอยแผลทั่วร่างมาจนถึงกำแพงเมือง
จากนั้นอัศวินหมวกเหล็กก็สั่งมันทันที
“ตาย!”
ไวย์เวิร์นส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด อย่างไรก็ตามสัตว์ที่สูญเสียอิสรภาพไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟังเท่านั้น
ไวย์เวิร์นที่มีความยาว 15 เมตรเคลื่อนตัวไปยังกำแพงเมืองทันที หากให้พูดชัดขึ้นต้องบอกว่ามันมุ่งหน้าไปหาเชวฮัน
บู้มมมม!
ไวย์เวิร์นตัวนี้มีขนาดเท่ากับมังกร มันกำลังพุ่งโจมตีไปที่เชวฮัน
เชวฮันมีโอกาสสูงที่จะได้รับบาดเจ็บจากสิ่งนี้
ในที่สุดคาร์ลก็เริ่มพูดขึ้น ไหล่ของเชวฮันได้รับบาดเจ็บและราอนก็ไม่สามารถสู้กับนักล่ามังกรได้ เขาไม่ควรเสียเวลาไปจัดการนักล่ามังกรที่พยายามจะหลบหนีไป เอาไว้จัดการทีหลังก็ยังไม่สาย
“ราอน..รีบไปช่วยเชวฮัน”
คาร์ลได้ยินเสียงของการ์ชานดังขึ้น
“หมอบ!”
คาร์ลหลับตาลง ลมแรงพัดร่างเขาไปและมันคือผลพวงจากแรงระเบิด
.
.
.
คาร์ลค่อยๆลืมตาขึ้น
เขามองเห็นความยุ่งเหยิงด้านนอกกำแพงเมือง ทั้งต้นไม้ โขดหิน พื้นดินและทุกสิ่งทุกอย่างถูกทำลายจนราบคาบ สิ่งที่ยังคงเด่นชัดในสายตาของเขาคือพื้นโคลนที่เต็มไปด้วยซากศพไวย์เวิร์นและเผ่าหมี
นักล่ามังกรก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เช่นกัน
พื้นดินเริ่มมีการเคลื่อนไหวก่อนที่สมาชิกจากเผ่าเสือจะหยัดกายลุกขึ้น เชวฮันที่ถูกปกคุลมด้วยลูกทรงกลมโปร่งแสงค่อยๆมุ่งหน้าไปใกล้กำแพงเมือง
คาร์ลเงยหน้าขึ้น
เมฆครึ้มหายไปเหลือทิ้งไว้เพียงท้องฟ้าแจ่มใส แสงแดดอ่อนๆยามเย็นเริ่มส่องลงมาสู่พื้นดินด้านล่าง
“ท่านคาร์ล”
คาร์ลหันไปมองเชวฮันและเริ่มพูด
“เจ้าทิ้งเครื่องหมายเอาไว้อย่างนั้นรึ?”
ไม่ใช่เชวฮันที่เอ่ยตอบเขาแต่เป็นมังกรที่ยังคงล่องหนอยู่ต่างหากที่เอ่ยขึ้น
~ใช่!ข้าทิ้งมันไว้ ~
คาร์ลเริ่มออกเดินช้าๆ ร่างของเขาเซเล็กน้อยเพราะฝืนใช้พลังมากเกินไป อย่างไรก็ตามยังมีสิ่งที่เขาต้องจัดการให้เรียบร้อยเสียก่อน เขาไปหยุดยืนข้างๆเคานต์เดอรัช
“ท่านพ่อ”
คาร์ลช่วยพยุงร่างของเคานต์เดอรัชให้ยืนขึ้น
การกระทำดังกล่าวทำให้ทหารและอัศวินค่อยๆลุกขึ้นยืนเช่นกัน พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ท้องฟ้าแจ่มใสไม่มีเมฆบดบังสักก้อนเดียว โล่เงินที่ใช้ปกป้องทหารก็ยังคงอยู่ที่เดิม
‘ข้ายังไม่ตาย..ข้า!..ข้ารอดแล้ว!’
นั่นคือสิ่งที่โผล่เข้ามาในความคิดของทหารทั้งหมด
คลิ๊ก!คลิ๊ก!คลิ๊ก!คลิ๊ก!
เหล่าชาวเมืองต่างเปิดประตูและหน้าต่างออกมาดูสถานการณ์ข้างนอก พวกเขาไม่เห็นศัตรูอีกต่อไป
‘พวกเขาทำได้!’
ชาวเมืองทั้งหมดต่างตระหนักได้ว่าพวกเขาชนะแล้ว
“ท่านพ่อ”
เคานต์เดอรัชรู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เขามองเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของคาร์ล
ปี๊บบบบบบบบบบ!!
บาเซ็นกำลังวิ่งมาหาพวกเขาอย่างรีบร้อนโดยที่อุปกรณ์เวทย์สื่อสารยังคงอยู่ในมือของเขา
บาเซ็นพูดขึ้นทันทีเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่
“เรือของข้าศึกถูกพบบริเวณน่านน้ำมหาสมุทรตะวันออกเฉียงเหนือ! มันใกล้เข้ามาทุกทีแล้วขอรับ!”
สีหน้าของเคานต์เดอรัชเครียดขึ้นทันที พันธมิตรไร้พ่ายกำลังตัดผ่านมหาสมุทรอันเย็นเยียบเพื่อมุ่งหน้าลงใต้ พวกเขาตั้งเป้าโจมตีมาที่อาณาจักรโรมันทั้งทางทะเลและทางอากาศ พวกเขาเลือกโจมตีทั้งสองทาง! มีโอกาสสูงที่กองกำลังขนาดใหญ่จะมุ่งหน้ามากับกองทัพเรือ มันต้องมีจำนวนข้าศึกมากกว่ากลุ่มของไวย์เวิร์นหลายเท่า!
เคานต์เดอรัชหันหน้าไปมองคาร์ลโดยอัตโนมัติจากนั้นก็สะดุ้งโหยงทันที เขาเห็นว่าบุตรชายของเขากำลังยิ้ม
เสียงของราอนดังเข้าไปหัวคาร์ล
~ร่องรอยพลังเวทย์ของข้ากำลังมุ่งหน้าไปยังมหาสุมทรตะวันออกเฉียงเหนือ! ~
ราอนทิ้งเครื่องหมายเวทย์ไว้ในหัวใจของนักล่ามังกร
คาร์ลหันไปมองเชวฮันและเอ่ยขึ้น
“ถึงเวลาออกล่าสัตว์แล้ว”
ไม่มีประชาชนและทหารที่พวกเขาต้องคอยปกป้องในน่านน้ำมหาสมุทร
ใครจะไปสนใจกันล่ะ?ว่าหมอนั่นเป็นนักล่ามังกร ถ้าพวกเขาจะรุมซ้อมหมอนั่นจนตายก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายเช่นกัน
คาร์ลหันกลับไปมองเคานต์เดอรัชและเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น
“โล่จะไม่พังขอรับ”
สีหน้าของเคานต์เดอรัชเริ่มผ่อนคลายขึ้น มือที่จับบุตรชายเอาไว้เริ่มสั่นเล็กน้อย เขาจับมือของคาร์ลไว้แน่นแทนที่จะพูดอะไรออกมา
แม้ว่าคาร์ลจะไม่ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแต่คำพูดของเขากระจายไปทั่วอาณาจักรโรมันผ่านอุปกรณ์เวทย์สื่อสารในมือของเบาเซ็นแล้ว
[2] บริเวณใต้สะดือของคนเราลงมาประมาณ 1 นิ้ว ลึกเข้าไปในช่องท้องประมาณ 2 นิ้ว แพทย์แผนจีนเรียกว่า จุดตันเถียน (Dantian) ตรงนี้เขาเปรียบเสมือนโถแก้วสําหรับเก็บของเหลวจําเป็น (จิ้ง) ที่เข้าสู่ร่างกาย ได้แก่ อากาศและอาหาร การหายใจเข้าให้ลึกจนถึงจุดตันเถียนจะช่วยให้ร่างกายสามารถเก็บอากาศไปใช้ประโยชน์ได้มากขึ้นส่งผลให้อายุยืนยาว
