เมื่อถูกมองแปลกๆ จากผู้ที่อยู่ในตลาดที่คึกคัก ซาร่าห์ยังคงเดินต่อไปอย่างแน่วแน่ไปยัง ดรงที่โรงแรมหมุป่า
เป็นโรงแรมธรรมดาที่เธอรู้ว่าอยู่ใกล้กับครอบครัว แม็กเวลล์ มากที่สุดและวางแผนที่จะอยู่ที่นั่นสักคืนในขณะที่เดเมียน ฟื้นตัวก่อนที่พวกเขาจะมุ่งหน้าไปยัง สถาบันอเคเกรีย
เมื่อเดินเข้าไปในโรงแรมเธอได้รับสายตาหื่น ๆ จากชายหนุ่มร่างกำยำที่เมาแล้วดื่ม ที่ชั้นล่างสุดของโรงแรม แต่เมื่อเห็นปอกแขนไฟที่มีตัวอักษร ‘M’ ที่เธอสวมที่แขนพวกเขาก็เริ่มกลัว
ทุกคนรู้จักครอบครัวนี้ และทำให้พวกเขาหยุดจ้องมอง แม้ว่าพวกเขาจะยังคงกระซิบกระซาบกันเกี่ยวกับเธอ
“1 ห้องพร้อมเตียงสองเตียงสำหรับคืนนี้”
เธอกล่าวกับเจ้าของโรงแรมขณะที่เธอวางเหรียญวิญญาณ 3 เหรียญไว้ที่เคาน์เตอร์ต่อหน้าเขา
“เดินขึ้นไปชั้นบนแล้วเลี้ยวขวาห้อง 7”
เจ้าของโรงแรมกล่าวขณะที่เขาหยิบเหรียญวิญญาณ 3 เหรียญลงในกระเป๋าและวางกุญแจไว้บนเคาน์เตอร์
“ นำทางเธอไป และถือกระเป๋าให้เธอด้วย”
เจ้าของโรงแรมบอกหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังทำงานอยู่
เธอยังคงอุ้มเดเมียนไว้ในอ้อมแขนและกระเป๋าใบใหญ่สองใบในมือเธอเดินขึ้นบันไดโดยไม่สนใจคำพูดและความคิดเห็นของคนที่กำลังซุบซิบเกี่ยวกับเธอ ที่เธอได้ยินในขณะที่คนงานวิ่งตามเธอไปพร้อมกับกุญแจห้อง
คนงานเปิดประตูให้ซาราห์และวางกุญแจไว้ข้างในห้อง แล้วออกไปอย่างลนลานเมื่อเห็นสีหน้าโกรธของซาราห์
ซาร่าห์ วางเดเมียนเบา ๆ บนเตียงและวางกระเป๋าลงบนพื้น ซาร่าห์มีสีหน้ากังวลขณะที่เธอเริ่มตรวจร่างกายของเขา
เธอรู้สึกได้ว่าชีพจรจาง ๆ ของเขายังคงเต้นอยู่และรู้ว่าหลังจากใช้พลังงานและพลังวิญญาณมากเกินไปร่างกายของเขาจะต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว
“ ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่ฉันก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องเขาน้อยลงเท่านั้น”
เธอพึมพำขณะเดินไปที่อีกเตียงที่อยู่ตรงข้ามกับเตียงของเดเมียน
หลังจากที่ซาร่าห์ต้องจัดการทุกอย่างมาตลอดทั้งวันเธอก็รู้สึกเหนื่อยล้าและหลับตาลงพยายามจะนอน
ขณะนอนอยู่บนเตียงเธอครุ่นนึกถึงความลึกลับของตัวลูกชายที่เธอคิดไม่ออก
ในขณะเดียวกันภายในความคิดของเดเมียน
“ อุสึสึฉันวิเศษมากไม่ใช่เหรอ”
เดเมียนกล่าวกับหนังสือเวทย์มนต์ของเขา
“ เปล่าเลย เจ้าโง่ถ้านั่นเป็นสนามรบ นายคงตายไปแล้ว”
อุทสึกล่าว ย้ำพฤติกรรมตื่นเต้นของเดเมียน
“ นายต้องการพิสูจน์ตัวเองกับแม่ของนายและแสดงให้เธอเห็นว่าเธอสามารถพึ่งพานายได้ แต่สิ่งที่นายทำก็คือ แสดงให้เธอเห็นว่านายเป็นคนที่ประมาทและไม่สามารถพึ่งพาได้”
อุทสึสึกล่าวย้ำ
คำพูดแต่ละคำทำให้ความมั่นใจและความมุ่งมั่นของเดเมียนลดลง
ทันใดนั้นการแสดงออกอย่างมีความสุขของเดเมียนก็กลายเป็น ความบึ้งตึงขณะที่เขาทรุดตัวลงกับพื้นและตระหนักว่าสิ่งที่อุตสึสึเพิ่งบอกเขานั้นเป็นเรื่องจริง
“นายจะยอมแพ้เพราะคำพูดไม่กี่คำ นี่ฉันบอกนายเพราะนายทำผิดไปจริงๆ แต่การใช้ทักษะและความกล้าหาญของนายนั้นเหลือเชื่อมากและถ้านายยอมให้ความตั้งใจของนายถูกบดขยี้ด้วยคำพูดไม่กี่คำและยอมแพ้ นายก็ไม่คู่ควรกับฉัน “
อุทสึสึกล่าว
เดเมียนล้มลงบนพื้นกำหมัดแน่นและกระโดดขึ้นทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของอุทสึสึ
“ ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้”
เขาคำรามโดยแรงผลักดันจากจิตวิญญาณของเขา
“นั่นแหละคือจิตวิญญาณ”
อุทสึสุกล่าว
“ ฉันจะไม่พึ่งพาแม่หรือใครอีกแล้ว”
เขาสาบานกับตัวเอง
คำสาบานนั้นตราตรึงอยู่ลึกเข้าไปในหัวใจและจิตวิญญาณของเขาและหลังจากการต่อสู้ครั้งแรกของเขาได้สาบานว่าเขาต้องการพึ่งพาตัวเองเท่านั้น
“นายถูกดึงตัวมาที่นี่จากที่หมดสติ ทำให้เวลาไหลเร็วขึ้นมากในสภาพความคิดของนายดังนั้นก่อนที่นายจะไปฉันต้องเตือนนายอีกครั้งให้ระวังเสมอ”
อุทสึสึเตือน
เดเมียนพยักหน้าเป็นเชิงยืนยันและนั่งลงบนพื้น หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเขาก็เริ่มรู้สึกว่าร่างวิญญาณของเขาเริ่มถูกดูดกลับเข้าสู่ร่างกายของเขา
“อุสึสึฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
เขากล่าวขณะที่เขาหายตัวไปและกลับสู่ร่างที่มีสติในตอนนี้
เมื่อลุกขึ้นเขายังคงรู้สึกเจ็บที่ไหล่และเห็นว่าเขาอยู่ในห้องเล็ก ๆ ที่มีเตียงสองเตียงอยู่ตรงข้ามกันและกระเป๋าของพวกเขาอยู่บนพื้น
บนเตียงอีกหลังเขาสามารถมองเห็นแม่ของเขานอนหลับแม้จะมีแสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
[เธอคงเหนื่อยหลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้นฉันจะปล่อยให้เธอนอนหลับ]
เดเมียนพยายามจะลงจากเตียงอย่างเงียบ ๆ เขาค่อยๆวางเท้าลงบนพื้น
เสียงเหยียบพื้นกระดานดังเอี๊ยดอ๊าดและดังก้องไปทั่วห้องที่เงียบงัน
ทันใดนั้นซาร่าห์ก็สะดุ้ง ตื่นตัวด้วยพร้อมหมัดของเธอที่กำแน่นและพร้อมที่จะต่อสู้
“ แม่ นี่ผมเองของโทษที่ทำให้ตื่น”
เดเมียนร้องลั่นด้วยความกลัวหลังจากสัมผัสได้ถึงออร่าการต่อสู้ของแม่และเห็นว่าเธอพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว
เมื่อเห็นสถานการณ์เธอก็สงบลงและทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นความสุขเมื่อเห็นลูกชายของเธอมีสติ
“เดเมียน”
เธอกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อเธอปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อและกอดเขาอันอบอุ่น
“ แม่ไหล่ของผม”
เขาเปล่งออกมาด้วยความเจ็บปวดพยายามที่จะหนีจากอ้อมกอดที่แน่นของเธอ
“ขอโทษนะเดเมียนแม่ลืม”
เธอพูดปล่อยเขาแล้วเกาหัว
“ แต่อย่าทำให้แม่กังวลแบบนั้นอีก”
เธอตวาดใส่เขาขณะที่เธอตบหน้าเขาเบา ๆ
เดเมียนตกใจและไม่สามารถตอบสนองได้
“ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
เขาตอบพร้อมกับก้มหัวลงด้วยความอับอาย
[แม่ผ่านเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองมากมายและเสียสละเพื่อฉันมามากมายและจากนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้แม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป]
ในอดีตและแม่เป็นแรงผลักดัน เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาได้รับประสบการณ์โดยตรงในชีวิตและเรียนรู้ที่จะไม่ยอมแพ้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
