จอมเวทย์แห่งการเลียนแบบ (The copy mage) – ตอนที่ 22

ฟู่ววววววววว

เปลวไฟก่อตัวขึ้นใต้เท้าของเดเมียนในวินาทีสุดท้าย

เดเมียนนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งเพื่อเตรียมตัวที่จะพุ่งออกไปในขณที่แบกไมโลไว้ข้างหลัง

“จบการแข่งขัน !”

อีวานประกาศขณะที่เดเมียนพุ่งตัวไปแล้วล้มไถลเลยโคลไปเพียงนิดหน่อย แต่ไมโลพุ่งเลยเดมียนไป

ในขณะที่ล้ม เดเมียนตั้งใจให้ไมโลพุ่งออกไปอีกเพื่อทีเขาจะได้ที่ 1

แต่ว่าทั้งเดเมียนและไมโลต่างมีรอยถลอกบนร่างกายแต่พวกเขาก็ไม่ได้รับความเสียหายที่รุนแรงนักและสามารถรักษาให้หายได้โดยเร็ว

เมื่อปล่อยเด็กชายทั้งสองไป ไมโล ก็สะดุ้งขึ้นและเหมือนจะล้มลงไปข้างหน้าและโชคดีที่เดเมียนจับได้

“ ทำไมร่างกายของฉันถึงเจ็บ”

เขาพึมพำในขณะที่เขาตื่นขึ้นและเห็นเดเมียนพยุงร่างของเขาด้วยไหล่ของเขา

“รอดูนะ”

เดเมียนตอบอย่างยิ้มกว้าง

“ตอนนี้จะประกาศผลการทดสอบ”

มีเพียง 7 คนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมสำหรับตำแหน่งที่จะให้คะแนนแก่พวกเขา

อันดับที่ 7 ฟิน คอร์เบ็ต, อันดับที่ 6 จาสปาล คาร์ลีย์, อันดับ 5 มาทิลด้า เดล, อันดับ 4 จูเลีย วาเลนไทน์, อันดับ 3 แม็ก โคล, อันดับ 2 เดมียน และอันดับ 1 ไมโล กรีน “อีวานประกาศลำดับการชนะ

“อะไรกันเนี่ย”

ไมโลกรีดร้องด้วยความตกใจและมองลงไปที่รอยยิ้มทะเล้นของเดเมียน ก็เดาได้ว่าเดเมียนเป็นคนทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งนั้น

ไมโล อยู่ที่ 4 ในการทดสอบร่างกาย แต่ด้วยพลังวิญญาณของเขา มันยากที่จะทำให้เขาได้อยู่ระดับที่สูงกว่านั้น เขารู้ว่าเขาจะต้องอยู่ที่ระดับล่างๆ

เดเมียนรู้เรื่องนี้และแค่อยากจะช่วยเหลือเพื่อนใหม่ของเขา เขาก็รู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นซึ่งเขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับพลังงานที่คล้ายกัน

“ ขอบคุณมากนะเดเมียน ฉันรู้สึกขอบนายจริงๆ”

เขาขอบคุณอย่างสุดซึ้ง

ในตอนแรกไมโลเป็นคนดีกับเดเมียนที่เขาเห็นว่าเป็นเด็กไร้เดียงสาและด้วยนิสัยที่เป็นมิตรของเขาและเพราะเขารู้สึกว่าเขาคุ้นเคยและน่าสนใจมาก

อย่างไรก็ตามมิตรภาพของพวกเขาเบ่งบานและทั้งคู่รู้สึกว่าพวกเขาสามารถพึ่งพาซึ่งกันและกันได้แม้จะเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงหนึ่งวันและทั้งคู่ก็เติมเต็มความว่างเปล่าของพี่น้องที่เชื่อถือได้และห่วงใยกัน

“ ไม่งั้นเราจะเป็นเพื่อนกันเพื่ออะไรละ ฮ่าๆ ”

เขากล่าวด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขรู้สึกถึงความผูกพันฉันพี่น้องแบบเดียวกับที่ไมโลรู้สึก

ในขณะเดียวกันโคลก็มีสีหน้าเกรี้ยวกราด แต่ทันทีที่เขาถอนพลังจิตวิญญาณของเขาออก ก็ดูเหมือนเขาจะสงบลงและดูเหมือนจะเขินอายเล็กน้อย

“อะแฮ่ม”

อีวานกระแฮ่มออกมาเพื่อดึงดูดความสนใจ

“คะแนนจะได้รับในลักษณะเดียวกับการทดสอบร่างกายโดยคนแรกได้รับ 10 คะแนนและแต่ละตำแหน่งที่ต่ำกว่าจะได้รับคะแนนน้อยกว่าหนึ่งคะแนนคราวนี้จบลงด้วยอันดับที่ 7 ได้รับ 3 คะแนน”

อีวานประกาศ

“รอบการต่อสู้จะจัดขึ้นใน 4 ชั่วโมงและในเวลานี้พวกคุณสามารถรับประทานอาหารกลางวันได้ในขณะที่มือใหม่ฟื้นตัว”

อีวานประกาศ

เมื่อได้ยินคำประกาศของอีวานผู้ชมก็เริ่มแยกย้ายกันไปและออกจากเวทีเนื่องจากข่าวลือเกี่ยวกับผลการแข่งขันได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน

ผู้คนเริ่มวางเดิมพันกับสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าจะเกิดขึ้นในรอบการต่อสู้และฝูงชนก็กระจายไปทั่วสถาบันซึ่งรวมตัวกันเป็นเหมือนเมืองเล็ก ๆ ของตัวเองและรับประทานอาหารกลางวัน

หลังจากที่ทุกคนจากไป อีวาน มองไปรอบ ๆ นักเรียนของเขาและยิ้มอย่างพึงพอใจกับความสามารถเพียงไม่กี่อย่างในชั้นเรียนของเขา

“ตามฉันมาคุณสามารถกินอาหารกลางวันและพักผ่อนและพักฟื้นสักสองสามชั่วโมงก่อนรอบการต่อสู้”

อีวานกล่าวขณะที่เขาเดินออกจากสนามประลอง

เดเมียน และ ไอโล ทั้งคู่เหลือพลังที่น้อยมากและได้รับบาดเจ็บดังนั้นจึงรีบฟื้นพลังและรับการรักษาจึงเดินตามหลังอีวาน ในขณะที่ทั้งคู่ช่วยกันพยุงซึ่งกันและกัน

“ให้ฉันช่วยไหม -//-”

โคลเสนอด้วยรอยยิ้มเขินอายขณะที่เขายื่นความช่วยเหลือ

เมื่อเห็นร่างใหญ่ตรงหน้าพวกเขาซึ่งมีอายุเท่ากับพวกเขา แต่ดูเหมือนร่างกายของผู้ใหญ่ พวกเขาก็ตกใจกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของโคล ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเหมือนคนบ้าคลั่งตอนนี้ต้องการช่วยพวกเขา

ไมโลและเดเมียนงุนงง

“ เมื่อฉันเปิดใช้งานพลังจิตวิญญาณของฉัน มันมีผลกระทบอย่างรุนแรงและบ้าคลั่งในการต่อสู้ในจิตใจของฉันซึ่งยากที่จะควบคุม”

เขาอธิบาย

เมื่อเห็นไมโลและเดเมียนเพิ่งมองหน้ากันและด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกันทั้งคู่เริ่มหัวเราะเบา ๆ

“งั้น รบกวนนายหน่อยนะ”

ไมโลพูดซึ่งเริ่มเข้าใจสถานการณ์และจำได้ว่าโคลเป็นอย่างไรในระหว่างการทดสอบร่างกาย

โคลคุกเข่าลงเล็กน้อยแล้วแขวนแขนข้างหนึ่งของเดเมียนและไมโลไว้บนไหล่ที่มีกล้ามใหญ่ๆ ของเขาและพยุงพวกเขาขณะที่พวกเขาเดินตามอีวานและนักเรียนคนอื่น ๆ

อย่างไรก็ตามร่างกายของเขาก็เหนื่อยเช่นกัน และพลังงานที่น้อยเพราะเห็นได้ชัดเขาเองต้องออกแรงอย่างมากในขณะที่แบกคน 2คนเอาไว้

“ทำไมเราไม่ไปช่วพวกเขาละ”

มาทิลด้าผู้เป็นมิตรแนะนำกับจูเลียที่ดูเหมือนจะจริงจังเสมอ

ดูเหมือนพวกเขาจะรู้จักกันและเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่เพราะการแข่งขันเขาจึงต้องการที่จะแข็งแกร่งกันและพยายามที่จะแข่งขัน

“ได้สิ”

จูเลียตัดสินใจโดยพยายามที่จะรักษาใบหน้าที่จริงจังของเธอ แต่เธอแอบประทับใจในมิตรภาพของพวกเขาและต้องการใกล้ชิดกับพวกเขามากขึ้น

เด็กหญิงทั้งสองเดินไปและช่วยเหลือไมโลและเดเมียนทั้งสองข้างอย่างเชื่องช้า

“ เธอชอบฉันหรอ”

ไมโลกล่าวด้วยรอยยิ้มทะเล้นขณะที่จูเลียช่วยแบกเขาไว้

“ฉันแค่ช่วยเพราะมาทิลด้าลากฉันมาที่นี่”

เธอพูดขณะที่เธอศอกใส่เขา ที่ท้อง

ในขณะที่เดเมียนและมาทิลด้ามีการพูดคุยที่เป็นมิตรมากขึ้น

“ฉันมาช่วยแล้วค่าา”

เธอพูดขึ้นในขณะที่เธอพยุงร่างของเดเมียนขึ้นเหนือเธอด้วยรอยยิ้มกว้างของเธอ

(เพื่อให้ภาพชัดขึ้นก็คือ โคลกำลังพยุงไมโลกับเดเมียนโดยที่โคลอยู่ตรงกลางระหว่างไมโลกับเดเมียน และจูเลียไปพยุงแขนอีกข้างของไมโล และมาทิลด้าก็ไปช่วยพยุ่งแขนเดเมียนอีกข้าง)

“ ขอบคุณมาก ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆ”

เดเมียนกล่าวขณะที่ทุกคนกำลังช่วยพยุงเขาทั้ง 2

เด็กทั้งห้าทุกคนกำลังช่วยซึ่งกันและกันและถึงแม้จะเหลือพลังงานที่น้อยและอยู่ในสภาพอ่อนแอเดินโซซัดโซเซหลังจากการทดสอบ

กลุ่มมิตรภาพถือกำเนิดขึ้นและเมื่อพวกเขาเดินตามอีวานเข้าไปในห้องขนาดใหญ่ที่เตรียมไว้สำหรับพวกเขาและเต็มไปด้วยอาหารพวกเขาทั้งหมดก็นั่งกินด้วยกัน

ในขณะที่ไมโลและโคลกำลังทำหน้ามึนงง พวกเขาต่างก็กินและหัวเราะไปด้วยกันและความกดดันในการแข่งขันก็โล่งใจและพวกเขาต่างก็รู้สึกสบายใจ

หลังจากพักผ่อนและทานอาหารด้วยกันประมาณหนึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้น ก็เพลิดเพลินและไม่ได้คิดถึงเรื่องการแข่งขันต่อไป ทันใดนั้นจูเลียก็ลุกขึ้นยืน

“พวกคุณควรฝึกฝนและฟื้นตัวในช่วงสองสามชั่วโมงสุดท้ายก่อนรอบการต่อสู้”

เธอแนะนำ

“และแม้ว่าเราจะเป็นมิตรต่อกันและไม่มีปัญหาใด ๆ ต่อกัน แต่เมื่อถึงเวลาแข่งขัน ฉันจะไม่อ้อมมือให้หรอกนะ”

เธอกล่าวขณะที่เดินออกไปและนั่งไขว่ห้างอยู่ที่มุมหนึ่ง เธอเริ่มฟื้นคืนพลัง

“ขอโทษแทนเอ จริงๆ แต่เธอเป็นคนดีนะ แต่หลังจากทุกอย่างที่ผ่านมา เธอพบว่ามันยากที่จะแสดงความรู้สึกออกไป แต่สำหรับเธอที่พูดคุยกับพวกคุณก็หมายความว่าเธอเห็นพวกคุณเป็นเพื่อน ฉันมั่นใจ”

มาทิลด้าพูดอย่างมั่นใจ

“เธอพูดถูกเราควรฟื้นตัวและพยายามอย่างเต็มที่ที่สุดในรอบการต่อสู้”

มาทิลด้ากล่าวเพิ่มเติม

“ตกลง”

เดเมียน โคล และไมโลกล่าวอยางพร้อมเพรียงกัน

ไมโลรู้ดีว่าเขาอาจจะทำได้ไม่ดีนักในการแข่งขัน แต่เขาจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุด

ตอนนี่ทุกคนต่างเป็นเพื่อนกัน แต่เขาก็สามารถแยกแยะออกเมื่อถึงเวลาการแข่งขัน และทุกคนก็แยกย้ายไปตามมุมห้องเพื่อฟื้นตัวและเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันต่อไปที่จะเริ่มภายในไม่กี่ ชั่วโมง