“ เขาทำได้จริง ๆ เขาทำภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ซึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยเจ้านายของฉันและผู้สร้างม้วนหนังสือด้วยการก้าวข้ามขีดจำกัด ทางร่างกาย จิตใจและจิตวิญญาณของร่างกายของเขาหลังจากหลายพันปีมาแล้วไม่มีใครสามารถทำได้ และฉันคิดว่าอาจารย์บ้าไปแล้วที่ทำแบบทดสอบยากมาก แต่ฉันเดาว่าอาจารย์ไม่เคยผิดตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่วิญญาณของฉันจะได้พักผ่อนในขณะที่เขาได้รับมรดกของเจ้านายของฉัน “
วิญญาณของม้วนหนังสือระบุไว้ในรูปแบบของ แม่ของเดเมียนในขณะที่มันเริ่มสลายไป
เดเมียนที่ใกล้จะตายจู่ๆก็รู้สึกฟื้นขึ้นมาและมีสติขณะที่เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่างกายของเขา
“นี่มันอะไรกัน”
เขาอุทานขณะที่เขารู้สึกได้ถึงแสงสีทองที่ห่อหุ้มร่างกายของเขาและพาเขาขึ้นไปในอากาศ
[ฉันเสียสติไปแล้วดังนั้นนี่ต้องหมายความว่านี่เป็นเรื่องจริงเพราะฉันไม่สามารถสูญเสียสติภายในจิตใจของตัวเองได้]
เขาคิดกับตัวเอง
หลังจากที่เขารู้สึกถึงความอบอุ่นบรรเทาลงเขาก็รู้สึกได้ถึงกระแสทั้งหมดที่มุ่งหน้าไปยังศีรษะและสิ่งแปลกปลอมก็ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเขาในขณะที่เขาถูกเหวี่ยงกลับเข้าร่างของเขาบนเตียง
“ ความเจ็บปวดทั้งหมดนั้นและการเอาชีวิตรอดที่ฉันได้ผ่านความฝันมาทั้งหมด”
เดเมียนพึมพำกับตัวเองขณะที่เขามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูว่าเวลาผ่านเท่าไหร่
หลังจากที่เขาหมดสติบนภูเขาเขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นนอกจากเปลวไฟแห่งเจตจำนงของเขาที่ลุกโชนสว่างไสวแล้วเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงอันอบอุ่นที่ส่องผ่านร่างของเขาอย่างประหลาด
{เกิดอะไรขึ้น}
อุทสึสึถามเดเมียน
[อืมฉันกำลังพูดกับวิญญาณบางอย่างที่อยู่ในร่างแม่ของฉันและกำลังพูดเกี่ยวกับมรดกบางอย่างจากนั้นมันก็บอกว่าฉันต้องผ่านการทดสอบเพื่อให้ได้มรดก ฉันอยู่บนเกาะคนเดียวเท้าเปล่าและสวมเพียงผ้าขี้ริ้วต้องหาอาหารและปีนภูเขาที่อยู่ใจกลางเกาะเพื่อทำแบบทดสอบให้เสร็จ แต่ในขณะที่ปีนภูเขาฉันหมดสติจากนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองแปลก ๆ และฉันก้กลับมาที่นี่]
เดเมียนอธิบาย
{นายใช้เวลาบนเกาะนานแค่ไหน}
อุทสึสึถาม
[อืมฉันคิดว่าฉันอยู่ที่นั่นประมาณ 2 วัน]
เดเมียนตอบ
อุทสึสึตกใจขึ้นมา
[เกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงตกใจมาก]
เดเมียนถาม
{ฉันตกใจมาก เพราะมันเป็นเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง แต่นายใช้เวลาเกือบ 2 วันในที่อื่น}
อุทสึสึกล่าว
[นั่นหมายความว่ามันไม่ใช่ความฝันและนั่นก็หมายความว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าเข้ามาในใจเป็นเรื่องจริงด้วย]
เดเมียนอุทานออกมาในใจของเขาอย่างตื่นเต้น
เดเมียนนั่งขัดสมาธิบนเตียงของเขาได้ซึมซับสติของเขาเข้าไปในความคิดและภายในจิตใจของเขา เขาพบความทรงจำเกี่ยวกับร่างกายที่เขายึดครองในรูปแบบของลูกกลมและลูกกลมสีทองเรืองแสงอีกลูก
ภายในจิตใจของเขา เขารู้สึกว่าเขาสามารถเข้าถึงสามสิ่งได้คือความทรงจำในร่างกายของเขา พื้นที่ทางจิตของอุทสึสึ และลูกกลมสีทองลึกลับ
“ ฉันสงสัยว่าฉันได้อะไรมา”
เดเมียนพึมพำกับตัวเองขณะที่เขาซึมสติของเขาลงในลูกกลมสีทอง
ในขณะที่เขาทำเช่นนั้นทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีหอคอยสูง 6 ชั้นปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาในใจของเขาเมื่อมีข้อความปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
“ นี่คือมรดกของปรมาจารย์เปลวเพลิงทองคำและคุณได้รับเลือกให้เป็นผู้รับมรดกเนื่องจากความสัมพันธ์ของคุณกับธาตุไฟและเนื่องจากคุณได้ผ่านการทดสอบที่กำหนดให้คุณต้องก้าวข้ามขีดจำกัด ทางร่างกายจิตใจและจิตวิญญาณของคุณและเอาชนะภารกิจ แต่ละชั้นมีวิธีการในการจัดอันดับและทักษะบางอย่างที่จะเต็มไปด้วยการสืบทอดและใช้สิ่งนี้คุณได้วางเป้าหมายไว้ที่ด้านหลังของคุณในขณะที่ฉัน มาสเตอร์แห่งเปลวเพลิง มีศัตรูมากมายและอีกมากมายที่กำลังมองหามรดกของฉัน ดังนั้นอย่าแสดงพลังที่แท้จริงของคุณ เว้นแต่คุณจะมั่นใจเมื่อคุณอ่านสิ่งนี้ฉันและวิญญาณของฉันได้ส่งต่อไปยังชีวิตหน้าแล้ว แต่คุณไม่สามารถทำให้ชื่อของปรมาจารย์เปลวเพลิงทองเสื่อมเสียได้และจะต้องกลายเป็นผู้มีอำนาจและเป็นที่เคารพนับถือ “
เดเมียนอ่านข้อความ
เมื่อข้อความหายไปเดเมียนรู้สึกขอบคุณปรมาจารย์เปลวเพลิงทองคำและสัญญาว่าจะใช้มรดกของเขาอย่างสุดความสามารถและทำให้แน่ใจว่ามรดกของเขายังคงอยู่ต่อไป แต่เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นวิธีการและทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้รับ
เมื่อเข้าสู่ชั้นแรกในใจของเขาเดเมียนรู้สึกได้ทันทีราวกับว่าเขาสามารถเข้าถึงหน้าแรกของวิธีการฝึกฝนและความรู้พื้นฐานบางอย่างและเขาอ่านบางส่วนในช่วงสั้น ๆ
[ดังนั้นไม่เหมือนกับวิธีการที่เป็นเพียงหนังสือที่คุณต้องอ่านและทำความเข้าใจมรดกนี้สอนฉันและฉันต้องไปถึงระดับความเข้าใจและความแข็งแกร่งที่น่าพอใจ เพื่อที่จะได้รับส่วนต่อไปของวิธีการและหลังจากทำพื้นฐานเสร็จแล้ว ฉันสามารถไปที่ชั้นถัดไปของหอคอยนี้ได้]
เดเมียนสังเกตเห็น
เมื่อดึงสติของเขากลับมาเพื่อถ่ายทอดสิ่งที่เขาได้เห็นไปยังอุทสึสึ เดเมียนมีความสุขมากและรู้สึกราวกับว่าการต่อสู้และความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขาต้องเผชิญในขณะที่ปีนภูเขานั้นคุ้มค่าอย่างมาก
[อุทสึสึฉันได้รับมรดกจากปรมาจารย์เปลวเพลิงทองคำ ไม่ได้มีแค่วิธีการฝึกฝนของเขเท่านั้น แต่ยังมีความรู้และทักษะของเขาที่จะสอนให้ฉันเมื่อฉันพัฒนา]
เดเมียนกรีดร้องอย่างมีความสุข
อุทสึสึยังมีความสุขกับโอกาสที่โฮสต์ของเขาได้รับในขณะที่เขารู้สึกว่า ในที่สุดเดเมียนก็ก้าวเข้าสู่เส้นทางการเป็นผู้ฝึกฝนที่แท้จริง แต่ไม่ปล่อยให้มันมาถึงหัวของเขาและต้องการทำให้โฮสต์ของเขาอ่อนน้อมถ่อมตนมากกว่านี้
[ฉันกำลังจะฝึกฝนให้เป็น จอมเวทย์แห่งไฟ และ นักสู้]
เดเมียนประกาศโดยใช้ความรู้ใหม่ที่เขาเรียนมาจากความรู้พื้นฐานที่เขาอ่านจากมรดกของอาจารย์เพลงิทองคำเพื่ออวดให้อุทสึสึดู
{ยอดเยี่ยมมาก แต่อย่าลืมว่า อย่านิ่งนอนใจและคุณจะฝึกฝนอย่างต่อเนื่องและหยุดเพียงเพื่อเรียนรู้หรือทำภารกิจเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้}
อุทสึสึกล่าวเตือน
[ได้เลย]
เดเมียนอุทานอย่างมุ่งมั่นและตื่นเต้นพร้อมที่จะเริ่มการฝึกฝนของเขา
