เมื่อเห็นว่านักเรียนระดับทองสองสามคนกำลังจะมอบโต๊ะให้เขา ล็อคก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้อง เรามากินด้วยกันเถอะ!”
นี่ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนระดับทอง พวกเขาเรียกบริกรมาอย่างตื่นเต้น แต่ละคนตบหน้าอกของตนเองและประกาศความปรารถนาที่จะเลี้ยงข้าวล็อค พวกเขายังผลัดกันแนะนำตัวเอง
“ข้ามาจากตระกูลแม็กซ์! แบทเทิลบีสต์ของข้าคือระดับ 1 ขั้น 2…”
“ข้าชื่อลิลิธ แบทเทิลบีสต์ของข้าคือระดับ 3 ขั้น 2…”
“ข้าแรมเรียล! แบทเทิลบีสต์ของข้าคือระดับ 3 ขั้น 2…”
ล็อคทำตัวไม่ถูก เขาจะจำพวกมันทั้งหมดได้อย่างไร?
สิบกว่านาทีต่อมา ขณะที่มองไปยังเนื้อปีศาจที่เย็นชืดตรงหน้าเขา ล็อคก็เริ่มเสียใจที่ตัดสินใจมาทานอาหารที่นี่
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่เรื่องประหลาดใจเดียวที่นักเรียนระดับทองต้องเจอ
เพราะหลังจากนั้นไม่ถึงสองนาที นักเรียนระดับเพชรสี่คนก็ได้เดินเข้ามาในร้านอาหาร
“หากไม่ใช่เพราะความสามารถแกะรอยของแบทเทิลบีสต์ ข้าคงไม่เชื่อว่านักเรียนระดับเพชรผู้สง่างามจะลดตัวมารับประทานอาหารในร้านที่มีแต่พวกเห็บหมัดเช่นนี้!”
“ช่างน่าอายเสียจริง”
แม้ว่าคำพูดของนักเรียนระดับเพชรสองคนจะทำให้พวกเขาไม่พอใจมาก แต่มันกลับไม่มีนักเรียนระดับทองหรือเจ้าหน้าที่คนใดในร้านอาหารพูดออกมาเลย
ท้ายที่สุดแล้วความต่างของพลังมันก็เป็นที่จัดเจนทำให้พวกเขาไม่อยากถูกทุบตี
“เจ้าคือล็อคสินะ?” นักเรียนระดับเพชรคนหนึ่งก้าวออกมาและถาม
พวกที่อยู่รอบๆ ล็อคแต่เดิมเริ่มถอยห่างออกจากโต๊ะทันที
พวกเขากลัวจะตกเป็นเป้า
“ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่!”
เมื่อเห็นว่าล็อคยังคงนิ่งอยู่ นักเรียนตนหนึ่งจึงเตะโต๊ะของเขาออกไป
อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะกระจัดกระจายไปทั่วพื้น
“ดูเหมือนเจ้าจะไม่รู้กฎ นักเรียนระดับเพชรที่เข้าใหม่ทุกคนต้องแสดงความเคารพต่อนายน้อยเอเดรียนและมอบของขวัญให้ท่าน!”
นักเรียนระดับทองที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้ไม่ได้ออกจากร้านเหมือนคนอื่นๆ
แต่พวกเขากลับซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง และเตรียมที่จะเฝ้าดูความขัดแย้งที่จะเกิดขึ้นระหว่างนักเรียนระดับเพชร
“ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นคนของเอเดรียน…”
“ข้าว่าพวกเขากำลังจะสู้กัน…”
“โอ้ไม่นะ! ข้าเคยเห็นพวกเขาเหล่านี้มาก่อน พวกเขานั้นแข็งแกร่งมาก!”
“เฮ้อ ผู้อุปถัมภ์ที่เราเพิ่งพบนั้นถึงฆาตเสียแล้ว…”
ล็อคเช็ดปากของเขาและมองไปยังคนสี่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
เขาพูดอย่างเฉยเมย “ตอนแรกข้าก็ดันคิดไปว่าเป็นพวกตัวใหญ่ที่มา หึ ที่ไหนได้ปรากฎว่าผู้มาใหม่ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าสุนัขที่ทำได้แค่เดินไปมาและทำลายข้าวของ ข้าล่ะไม่แปลกใจเลยที่เห็นพวกเจ้าเห่าได้…”
“เจ้า…!”
ลูกสมุนทั้งสี่เรียกแบทเทิลบีสต์ของพวกเขาออกมาทันที
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ต้องการเอาชีวิตล็อค แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ขอทุบตีชายตรงหน้าให้ปางตายเพื่อสอนบทเรียนให้เขา!
บังเอิญว่าล็อคก็มีความคิดแบบนี้เช่นเดียวกัน!
แม้ว่า [ตัวต่อทุ่งดอกไม้] จะไม่ได้มาเป็นฝูง แต่มันสามารถเปลี่ยนพิษของเหล็กในได้อย่างอิสระ ภายใต้คำสั่งของเจ้านาย มันสามารถเปลี่ยนพิษให้เป็นประเภทที่สามารถทำให้เป้าหมายพิการได้
“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย! มากับเราและไปแสดงความเคารพต่อนายน้อยเอเดรียน…” แบทเทิลบีสต์ของนักเรียนอีกคนใหญ่กว่าเล็กน้อย ชื่อของมันคือ [ชีตาห์ตาแดง]
เมื่อดูจากขาหน้าที่หนาของมัน ความเร็วในการกระโจนของมันน่าจะเร็วมาก!
ส่วนแบทเทิลบีสต์ต์อีกสองตัวมีชื่อว่า [ลิงมวย] และ [นักรบโครกระดูก]
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน คนพวกนี้ก็ไม่ได้แข็งแกร่งนักเมื่อเทียบกับเขา
แน่นอนว่าล็อคเป็นคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้น เหล่านักเรียนระดับทองที่เหลืออยู่ตรงมุมนั้นค่อนข้างอิจฉาแบทเทิลบีสต์ที่ถูกอัญเชิญมา!
“อุฟ…” เมื่อเห็นระดับแบทเทิลบีสต์ตรงหน้าของเขา ล็อคก็พบว่ามันยากที่จะควบคุมเสียงหัวเราะไม่ให้หลุดออกมา
ล็อครู้สึกทึ่งมาก!
‘เจ้านั่นมันจะดูถูกเรามากเกินไปหน่อยรึเปล่า?’
เพียงอึดใจเดียว แบทเทิลบีสต์ทั้งสี่ก็พุ่งเข้าใส่ล็อค!
ในตอนนั้นเองที่ขาวน้อยปรากฏตัวขึ้นและใช้การเคลื่อนไหวเชิงพื้นที่เพื่อช่วยนายของมันให้พ้นจากอันตราย!
“โอ้พระเจ้า! นั่นมันทักษะเชิงพื้นที่?”
“มันหายากมาก!”
“การเคลื่อนไหวของเจ้างูสองหัวตัวนี้มันเร็วเกินไป! ข้าไม่ทันเห็นรูปร่างของมันเลยด้วยซ้ำ!”
โดยไม่สนใจเสียงร้องของนักเรียนระดับทอง…
แบทเทิลบีสต์ทั้งสี่เริ่มเข้ามาล้อมรอบล็อคอีกครั้ง!
เมื่อเห็นว่าคู่ต่อสู้เข้ามาในระยะโจมตีแล้ว ล็อคจึงสั่งให้ขาวน้อยใช้ทักษะออกไป
แดนเยือกแข็ง!
แท่งน้ำแข็งนับไม่ถ้วนตกกระทบแบทเทิลบีสต์ทั้งสี่ทันที
พวกมันส่งเสียงครวญครางออกมาก่อนที่การเคลื่อนไหวของพวกมันจะช้าลง!
แน่นอนว่าล็อคได้จำกัดพื้นที่การโจมตีของเขาเอาไว้ เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายผู้บริสุทธิ์
“เป็นไปได้ยังไง! ความเร็วของชีตาห์ตาแดงของข้านั้นไม่มีใครสามารถเทียบได้!”
“ตัวต่อทุ่งดอกไม้พุ่งไปข้างหน้า!”
“ลิงมวยเจ้าห้ามแพ้!”
“ขยับสิ! นักรบโครกระดูก! ขยับ!”
ด้วยแก้วกาแฟในมือ ล็อคสังเกตแบทเทิลบีสต์ที่กำลังคร่ำครวญตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น
ล็อคสั่งขาวน้อยด้วยกระแสจิต “ทำลายพวกมัน…”
ทันทีที่เขาพูดจบ หยาดน้ำแข็งที่ตกลงมาก็รุนแรงขึ้นและรุนแรงมากยิ่งขึ้น!
นอกจากนักรบโครกระดูกแล้ว แบทเทิลบีสต์อีกสามตัวก็ไม่มีลมหายใจอีกต่อไป!
“โอ้พระเจ้า! นี่มัน…”
“พวกเขาทั้งหมดมาจากห้องระดับเพชร! แต่เหตุใดพวกเขาถึงได้ต่างกันมากนัก?”
“งูสองหัวนี้ดุร้ายเกินไป! มันเชื่อมต่อกับเจ้านายของมันอย่างสมบูรณ์!”
“ทรงพลังเกินไปแล้ว! ทำไมในห้องระดับเพชรถึงมีพวกสัตว์ประหลาดมากมายนัก!”
นักเรียนจากห้องระดับทองสองสามคนกำลังกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข มีโอกาสไม่มากนักที่จะสามารถสังเกตแบทเทิลบีสต์ที่ทรงพลังในการต่อสู้เช่นนี้ได้!
ขณะเดียวกัน ลูกสมุนทั้งสี่ก็กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นและตัวสั่นไม่หยุด!
นั่นเป็นเพราะพวกเขาได้สัมผัสกับความเร็วและทักษะของงูสองหัวโดยตรง!
มันไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากหนี! กลับกันเลยต่างหาก มันไม่มีช่องให้พวกเขาหนีตั้งแต่แรกแล้ว!
ล็อคยืนขึ้นพร้อมแก้วเปล่าในมือ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน “บริกร! ช่วยเติมกาแฟให้ข้าหน่อย!”
จากนั้น เขาก็เตะนักรบโครงกระดูกที่ถูกแช่แข็งตรงจุดนั้นทันทีและบดมันให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!
ในฐานะที่เป็นประเภทอันเดด นักรบโครงกระดูกนั้นจะถูกลบข้อจำกัดทางกายภาพออกไป
วิธีเดียวที่จะเอาชนะพวกมันได้นั่นคือการบดขยี้พวกมัน!
ล็อคเคยอ่านเรื่องจุดอ่อนของพวกมันในหนังสือมาก่อน
“กะ กาแฟของท่าน…” บริกรที่ซ่อนตัวอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ยื่นกาแฟหนึ่งแก้วมาให้เขาในขณะที่ตัวสั่น
หลังจากรับไป ล็อคก็หยิบเก้าอี้ขึ้นมาวางไว้ข้างหน้าทั้งสี่ที่กำลังคุกเข่าอยู่
หลังจากนั่งลงแล้ว เขาก็มองไปที่ทั้งสี่ที่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น พวกเขาทั้งโกรธและขบขัน
ท้ายที่สุดแล้วแบทเทิลบีสต์ของพวกเขาก็อยู่เหนือกว่าถึง 2 ขั้น!
อย่างไรก็ตาม ล็อคกลับจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดาย
ไม่ว่าเป็นใครก็คงพูดไม่ออกแน่หากได้เห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น!
หลังจากจิบกาแฟไปอีกหนึ่งจิบ ล็อคก็พูดขึ้นมา “ยังมีโต๊ะ เก้าอี้ และอาหารที่ยังไม่ได้จ่ายเงิน…”
“เราจะจัดการมัน! เราจะจัดการมันเอง!” ความเย่อหยิ่งของพวกเขาก่อนหน้านี้หายไปอย่างสมบูรณ์ในขณะที่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ข้าเชื่อว่านายน้อยเอเดรียนและคุณหนูอลิซจะเต็มใจเป็นเพื่อนกับเจ้าอย่างแน่นอน…”
“ใช่! ใช่!”
คงจะดีหากเขาไม่พูดเช่นนั้นออกมา แต่เมื่อเขาพูดออกมาแล้ว ล็อคก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
‘นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?’
‘ใครมันจะไปอยากเป็นเพื่อนกับไอบ้านั่น?’
“เราจะจ่ายเอง! และนี่คือบัตร VIP ของร้านอาหารชั้นนำในเขตเพชรที่นายน้อยเอเดรียนมอบให้ข้า…”
ลูกสมุนคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาต้องการมอบการ์ดให้
แต่สิ่งที่ทักทายเขากลับเป็นสายตาที่เย็นยะเยือก…
