ชายคนนั้นหลับตานิ่ง ใบหน้าของเขาซีด ขาท่อนล่างสองข้างเลอะไปด้วยเลือดและเห็นกระดูก เนื้อและเลือดมันหายไปนานแล้ว!
สาวงามสั่นสะท้านกับฉากเบื้องหน้าของเธอ นั่งอยู่ในทะเลโดยไม่กล้าที่จะขยับ
“ อย่าดูเลย ชายคนนี้ตายไปนานแล้ว!” กู่เสี่ยวเล่อซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาเดินไปข้างๆ เธอ เอื้อมมือไปแตะชายคนนั้น หลังจากไม่เห็นการตอบกลับ กู่เสี่ยวเล่อก็ส่ายหัวอย่างเสียใจและพูดว่า : “เขาน่าจะถูกฉลามโจมตีในทะเลและเสียเลือดมากเกินไปจนตาย!”หลังจากพูด กู่เสี่ยวเล่อถือเสื้อชูชีพของชายคนนั้นด้วยมือของเขาและลากชายคนนั้นไปที่ฝั่ง
สาวงามนั้นตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอจึงค่อยๆ ลุกขึ้นจากน้ำและตามมาข้างหลังกู่เสี่ยวเล่อที่ลากชายคนนั้นไปที่ชายหาด ปลดกระดุมเสื้อชูชีพและเริ่มตรวจสอบกระเป๋าของชายคนนั้น …
“ คุณจะทำอะไร!” สาวงามอุทานเสียงดัง : “ ย้ายศพเหยื่อทำไม!”
“ค้นหาของ?” กู่เสี่ยวเล่อไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น แต่ส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น ค้นตัวของชายคนนั้นต่อไป ไม่นานเขาก็พบกระเป๋าสตางค์,ปากกา,นาฬิกากันน้ำและโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในน้ำจากชายคนนั้น ในที่สุด เขาก็เปิดห่อแท่งขนมช็อกโกแลตเล็ก ๆ ที่ห่อมาอย่างดี!
เขาเปิดกระเป๋าเงิน นอกจากธนบัตรดอลลาร์สหรัฐแล้วยังมีบัตรธนาคารจำนวนมาก ดูเหมือนว่าคน ๆ นี้จะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในประเทศจีน น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาสามารถเพียงอาศัยอยู่บนเกาะร้างและตายในต่างแดน! กู่เสี่ยวเล่อโยนกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือของชายคนนั้นกลับไป โยนปากกา,นาฬิกาและแท่งขนมล้ำค่าที่เหลือทั้งหมดลงในกระเป๋าตาข่ายที่ทำจากเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็เริ่มถลกชายเสื้อออก
“คุณ คุณช่างไร้ยางอาย!” สาวงามสั่นสะท้านด้วยความโกรธ และเธอสาปแช่งกู่เสี่ยวเล่อด้วยนิ้วสีชมพูของเธอ
“ไร้ยางอาย?” กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่สาวงาม เขาไม่ได้หยุดงานที่ทำอยู่เพียงแค่เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า : “ เขาไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้อีกแล้ว แทนที่จะทิ้งมันไปโดยเปล่าประโยชน์ มันจะดีกว่าที่จะมอบมันให้กับพวกเราที่รอดชีวิต ถ้าเธอรู้สึกไร้ยางอาย นั่นก็เยี่ยมมาก! เดิมทีฉันวางแผนที่จะให้แท่งช็อกโกแลตครึ่งหนึ่ง? ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่จำเป็นแล้ว! “
ในขณะที่พูด กู่เสี่ยวเล่อได้ถอดเสื้อของชายคนนั้นออกแล้วสวมไว้บนร่างกายของเขา
จากนั้นเขาก็วางถุงตาข่ายที่มีข้าวของทั้งหมดของเขา หากิ่งไม้หนาและเริ่มขุดหลุมบนพื้นทรายนุ่ม
“ คุณจะทำอะไรอีก?” สาวงามถามอย่างอธิบายไม่ถูก
“ กำลังทำอะไรนะเหรอ? แน่นอนว่ากำลังขุดหลุมและฝังชายคนนี้!” กู่เสี่ยวเล่อก็รู้สึกว่าทุกคำถามของสาวงามนี้ดูงี่เง่าเล็กน้อย
“ฝังศพ? คุณจัดการศพของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากครอบครัวของเขา? “สาวงามเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ
“ได้รับอนุญาตจากครอบครัว?” กู่เสี่ยวเล่อหยุดงานของเขาและจ้องที่สาวงามตรงหน้าเขาเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาว
“คุณ? คุณกำลังมองหาอะไร?” สาวงามที่ถูกจ้องมองโดยกู่เสี่ยวเล่อทั่วร่างของเธอ เธอถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและถามอย่างตื่นตัว
“กำลังมองอะไรอยู่? ฉันกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่คนพูดว่าอกใหญ่และไร้สมอง มันสมเหตุสมผลจริงๆ!” กู่เสี่ยวเล่อยิ้ม
“ คุณ ทำไมคุณถึงบอกว่าคนไม่มีสมอง?” สาวงามวางมือปิดลงบนหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าจะน่ารำคาญและเกลียดมัน แต่ดูเหมือนว่าเกี่ยวกับขนาดหน้าอกของเธอ ความคิดเห็นของทั้งสองคนค่อนข้างเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
“ชิ นี่คือเกาะร้าง สาวงามของฉัน! คุณคิดว่านี่อยู่ในโรงแรมหรือไง? กำลังรอการอนุญาตจากครอบครัวของเขา อุณหภูมิที่นี่สูงมาก กว่าจะหายเหม็นต้องใช้เวลากว่าสามวัน! คุณไม่อยากเป็นเพื่อนบ้านกับศพเน่า ๆ แบบนี้ใช่ไหม? ” คำตอบของกู่เสี่ยวเล่อทำให้หญิงงามพูดไม่ออก
ใช่ การช่วยเหลือไม่ทราบว่าจะมาถึงเมื่อใด เห็นได้ชัดว่าไม่สมจริงที่จะปกป้องศพเช่นนี้ ในไม่ช้า กู่เสี่ยวเล่อขุดหลุมลึกประมาณหนึ่งเมตร วางร่างของชายคนดังกล่าวเข้าไป หลังจากเติมทรายแล้ว ในกรณีที่ไม่สามารถหาทรายได้ในอนาคต กู่เสี่ยวเล่อยังปักกิ่งไม้หนาสองสามกิ่งไว้เป็นเครื่องหมาย สาวงามยังพบเปลือกหอยและดอกไม้ป่าบางส่วนและแขวนไว้บนกิ่งไม้
“ชิ ทุกคนให้ตายเถอะ! ทำไมมีของไร้ประโยชน์มากมายขนาดนี้” เมื่อเห็นหญิงสาวสวยยืนอยู่หน้าหลุมศพที่เรียบง่าย โดยหลับตาและพนมมือเข้าด้วยกันดูเหมือนว่าเธอกำลังสวดอ้อนวอน กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวและดึงถุงตาข่ายที่บรรจุสิ่งของทั้งหมดของเขาขึ้นและกำลังจะออกไป
“เดี๋ยวก่อน! ฉันมีสองสามคำที่จะแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า!” ทันใดนั้น สาวงามก็ลืมตาขึ้นและหยุดกู่เสี่ยวเล่อ
“แจ้ง? แจ้งเรื่องอะไร?” กู่เสี่ยวเล่อไม่สามารถเข้าใจได้มากนัก สาวงามนี้จะอะไรมากมายไปไหน?
“ ก่อนอื่น แม้ว่าเราจะติดอยู่บนเกาะเดียวกัน แต่เราทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่ที่มีความสามารถดังนั้นเราจึงต้องปฏิบัติตามกฎหมายเช่นกัน และเคารพความเป็นส่วนตัวของผู้อื่น! กล่าวอีกนัยหนึ่งคือจากนี้ไป คุณจะไม่รบกวนหรือสอดแนมอีกฝ่ายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากอีกฝ่าย! “
สาวงามกระแอมในลำคอของเธอและพูดต่อ : “ ประการที่สอง หวังว่าคุณจะเข้าใจว่าแม้ว่าฉันจะเป็นหญิงสาว แต่ฉันได้เรียนรู้การป้องกันหมาป่าและโยคะ ดังนั้นหากคุณรู้สึกว่าอยู่บนเกาะร้างแห่งนี้ คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการและวางแผนเรื่องร้าย ๆ หากคุณมีเจตนาร้ายกับฉัน ฉันสัญญาว่าคุณจะไม่ลงเอยด้วยดี! ” ท้ายที่สุด สาวงามนี้ได้หยิบกิ่งไม้ที่แห้งแล้วออกมา และหักออกเสียงดังคลิก
“ชิ! ท่าจะป่วย ถ้าไม่ใช่เพราะคัพ 36E เหล่าจื้ออย่างฉันก็ไม่คิดที่จะมองเธอ! ” แต่เมื่อพูดถึงมัน กู่เสี่ยวเลก็เหลือบมองหน้าอกของอีกฝ่ายอย่างดุเดือด จากนั้นก็หันกลับมาและหยิบถุงตาข่ายของเขาแล้วเดินจากไป
ยังคงสงสัย : เก่งโยคะ! ได้ยินมาว่าสาว ๆ ที่รู้จักโยคะมีคุณสมบัติในการปลดล็อกท่าใหม่ ๆ โดยอัตโนมัติ!
จนถึงตอนนี้ โดยมีหลุมฝังศพของเหยื่อผู้โชคร้ายเป็นขอบเขต ทั้งสองคนจึงใช้พื้นที่ครึ่งหนึ่งบนชายหาดและในขณะนี้ พวกเขาทั้งสองถือว่าอยู่ร่วมกันอย่างสมานฉันท์ เมื่อเทียบกับสาวงามนั้น การปกป้องสัญญาณขอความช่วยเหลือของ SOS ทั้งสามที่เธอเขียนออกมาด้วยความยากลำบากเพื่อรอการช่วยเหลือ
กู่เสี่ยวเล่อมีความใส่ใจในวิกฤตมาก ตอนนี้ปัญหาเรื่องน้ำจืดได้รับการแก้ไขชั่วคราวแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการเสริมโปรตีนและคาร์โบไฮเดรตในป่า กล่าวคือกำลังมองหาอาหารเช่นกัน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีแท่งขนมเล็ก ๆ อยู่ในมือ แต่สำหรับกรณีฉุกเฉิน เขาไม่สามารถทนที่จะกินมันได้ในตอนนี้
กู่เสี่ยวเล่อสังเกตชายหาด แม้ว่าจะมีสัตว์ตัวเล็ก ๆ เช่นปูเสฉวน แต่ถ้าเขาใช้เป็นอาหารหละก็ เป็นเรื่องไร้สาระอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่ายังคงมองหามันในน้ำ เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็เหลือบไปเห็นสาวงามที่นั่งอยู่อีกด้านของชายหาดและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าใจบอกว่าแม้ว่าตัวเองจะโชคร้ายพอที่จะต้องเจอกับเรือที่อับปางและอาศัยอยู่บนเกาะร้าง แต่เธอก็เป็นเพื่อนบ้านที่มีความงามแต่ช่างโง่เขลาและน่ารักเช่นนี้ อย่างน้อยก็โชคดี ได้มองดูความกระตือรือร้นที่เย่อหยิ่งของอีกฝ่าย เขารู้ว่าเขาไม่ต้องกังวลว่าอีกฝ่ายจะมาแอบดูและขโมยข้าวของไปหมด
ดังนั้น กู่เสี่ยวเล่อจึงลงไปในน้ำลึกระดับเอวอย่างมั่นใจ โดยยังคงถือมีพับสวิสไว้ในมือและเริ่มมองหาทุกอย่างที่สามารถกินได้ โชคดีที่แม้ว่าเกาะร้างแห่งนี้จะอยู่นอกเส้นทางที่ถูกโจมตี แต่ก็ยังคงอุดมไปด้วยทรัพยากรสัตว์น้ำ ไม่นานเขาก็ได้หอยนางรมขนาดเท่าฝ่ามือสามหรือสี่ตัว และหอยเม่นขนาดเท่ากำปั้นห้าหรือหกตัวจากแนวปะการัง แต่เมื่อเขากลับไปที่ชายหาดที่แบ่งครึ่งอย่างมีความสุขเพื่อเตรียมอาหารให้อิ่ม กลับพบความจริงว่า สาวงามยืนอยู่หน้ากองข้าวของเธอด้วยท่าทางลำบากใจราวกับว่าเธอกำลังรอเขาอยู่!
“หือ? ดูเหมือนคุณจะข้ามเขตมาแล้ว?” กู่เสี่ยวเล่อวางการเก็บเกี่ยวไว้ในมือของเขาและถามด้วยความประหลาดใจ
“ คุณ มะพร้าวของคุณขายได้ไหม ขายให้ฉันไหม?” สาวงามมองดูมะพร้าวมากมายนั้นในถุงตาข่าย เขากลืนน้ำลายและถามด้วยความลำบากใจ
“ขาย ขายให้คุณหรือไม่?” กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่สาวงามที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ขายให้คุณก็ไม่เลวนะ แต่คุณจะใช้อะไรซื้อได้บ้าง?”
