จ้าวแห่งเกาะ – ตอนที่ 26

คราวนี้ กู่เสี่ยวเล่อที่รู้สึกงุนงงถึงกับผงะ เป็นไปได้ไหมว่ามีต้นไม้วิญญาณบนภูเขาอื่น ๆ บนเกาะนี้ ที่กลายเป็นผู้หญิงสวยในตอนกลางดึกเพื่อหลอกล่อเขาและดูดซับพลังหยางของเขา?
เขารีบลืมตาขึ้นเพื่อดูว่านางฟ้าคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร? ในกรณีที่เธอใช้เคล็ดลับความงามกับตัวเอง เขาควรจะตายดีหรือไม่? หรือเอาชนะใครสักคนในเกมของตัวเอง?
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลักษณะและรูปร่างของนางฟ้า!

แต่กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวอย่างมึน ๆ และตระหนักว่าไม่มีนางฟ้าอยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นหลินรุ่ยอยู่ในเครื่องแบบของเจ้าหน้าที่หญิงนั่งอยู่ข้างๆ เขา พร้อมกับ
ดวงตาเรียวสีแอปริคอทคู่หนึ่งมองมาที่เขาด้วยความห่วงใย
“อา กลายเป็นคุณเหรอ? ทำให้ผมกลัว ผมคิดว่าสัตว์ร้ายกำลังจะมา?” กู่เสี่ยวเล่อหน้าแดงและหยิบกิ่งไม้สองสามอันบนพื้นแล้วโยนมันเข้าไปในกองไฟ
“ กัปตัน คุณคงจะง่วงเหมือนกัน เอาอย่างงี้ฉันจะมาเปลี่ยนกับคุณสักพักไหม? ยังมีงานอีกมากที่ต้องรอคุณในวันพรุ่งนี้!” หลินรุ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“มะ ไม่เป็นไร ผมยังไหว มันเป็นเรื่องใหญ่ พรุ่งนี้ระหว่างวันผมจะนอนในแคมป์ คุณไปนอนก่อนดีกว่า กลางดึกนี้คุณไม่ได้นอนและมาอยู่ข้างผม ถ้าเป็นหนิงเล่ยหญิงน่าตายแล้วมาเห็นคุณ ต้องบอกเลยว่าผมมีความคิดที่ไม่ดี! ” กู่เสี่ยวเล่อพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น
“เฮ้ ผู้หญิงคนนี้ หนิงเล่ยดูเหมือนจะเป็นลูกสาวที่เอาแต่ใจของครอบครัวที่ร่ำรวย อาจเป็นเพราะคนรอบตัวเธอเคยแค่คุยกับเธอ ดังนั้นอารมณ์ของคุณหนูในร่างกายของเธอจึงไม่สามารถกำจัดได้สักพัก แต่ฉันคิดว่าเธอเป็นคนไม่มีความมุ่งร้ายและฉันหวังว่ากัปตัน คุณจะไม่ไปลึกซึ้งอะไรกับเธอ” หลินรุ่ยเอนร่างของเธอไปทางกู่เสี่ยวเล่อในขณะที่พูด

ทั้งสองคนนั่งอยู่บนท่อนไม้แห้งบนพื้น ร่างกายของหลินรุ่ยเอนกายลง กลิ่นหอมจาง ๆ กระจายไปทั่ว และกู่เสี่ยวเล่อซึ่งยังเป็นชายหนุ่มก็รู้สึกมีความสุขเล็กน้อย

การเต้นของหัวใจของกู่เสี่ยวเล่อเร่งขึ้นทันที และพูดอยู่ในใจ : “คุณหมายถึงอะไร แม่สาวน้อยคนนี้? พูดคุยกันอยู่ดีๆ ทำไมเราถึงมาใกล้ชิดกันมากจัง? ในตอนกลางคืน  เราสองคนชายหนุ่มหญิงสาวใกล้ชิดกัน เธอไม่กลัวอะไรหรอ? กับฉันที่เป็น … ”

แต่หลินรุ่ยดูเหมือนจะให้ความสนใจกับเขา เห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของกู่เสี่ยวเล่อ และเธอยังคงเอียงตัวช้าๆ เดิมทีเธอสวมเครื่องแบบที่เต็มไปด้วยความยั่วยวน ตอนนี้เนื้อตัวชิดใกล้เข้ามาแล้ว ภายใต้แสงจันทร์จาง ๆ เสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิงคนหนึ่งจะแสดงอย่างเต็มที่ตรงหน้าของกู่เสี่ยวเล่อ

“ จริงๆ แล้วฉันก็เคยคิดเหมือนกันนะว่า บนเกาะร้างนี้ มีเพียงพวกเราไม่กี่คนที่โชคดีพอที่จะได้มาอยู่ด้วยกัน นี่ไม่ใช่ชะตากรรมแบบนั้นเหรอ? ฉันพูดถูกไหม? ” ในเวลานี้ใบหน้าของหลินรุ่ยกำลังจะติดที่หน้าอกของกู่เสี่ยวเล่อ กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกว่าเลือดลมของเขากำลังปั่นป่วนและความรู้สึกมึนงง เมื่อมองไปที่ใบหน้าทะเล้นของร่างเล็กตรงหน้า เขาก็อยากจะวางลงและจูบอย่างไม่รู้ตัว
แต่ในส่วนลึกของจิตใจ ดูเหมือนจะมีเสียงเตือนเสมอว่าการทำเช่นนั้นไม่ถูกต้อง แต่ในเวลานี้ เมื่อกู่เสี่ยวเล่อกำลังต่อสู้กับจิตใจของตัวเอง ไม่ไกลจากป่าที่หลินเจียวและหนิงเล่ยหลับอยู่

ทันใดนั้น เสียงตะโกนก็ดังขึ้น : “โอ้ ตัวอะไรสักอย่างกัดฉันด้วย! ” เสียงกรีดร้องนี้ ทำให้กู่เสี่ยวเล่อตกใจ ซึ่งตอนนี้ไม่สามารถควบคุมได้เล็กน้อย หลินรุ่ยที่อยู่ข้างๆ เขาก็ตื่นตระหนกเช่นกัน ทั้งสองมองไปยังสถานที่ที่หญิงสาวทั้งสองนอนหลับอยู่และพบว่าหลินเจียวกำลังกระโดดไปกระโดดมา ราวกับว่าพยายามเขย่าบางอย่างออกจากเสื้อผ้าของเธอ

แน่นอนว่าเธอปลุกหนิงเล่ยที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ เธอด้วยการสะบัดอะไรบางอย่าง ขยี้ตาที่หลับใหลของเธออย่างสับสนเล็กน้อย “เสี่ยวเจียว มีอะไรกัดหรือ? ” หลินรุ่ยวิ่งไปด้วยความกังวลและถาม
” พี่สาว ฉันไม่รู้ มันอยู่ในชุดของฉัน เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาที่เพิ่งหลับไป ตอนนี้ถูกกัดอย่างแรงและมันได้ปลุกฉันทันที! ” หลินเจียวยังคงกระโดดขึ้นๆ ลงๆ อยู่ในที่ตั้งแคมป์ใกล้กองไฟ ร่างของหญิงสาวลอยขึ้นและลงอย่างรุนแรง เมื่อเห็นแบบนี้ กู่เสี่ยวเล่อหายง่วงเป็นปริดทิ้ง
เยี่ยม! เมื่อกี้พี่สาวของเธอมายั่วยวนฉัน, ตอนนี้น้องสาวเธอกำลังกระโดดต่อหน้าฉันอีกครั้ง โชคดีที่เหล่าจื้อมีสมาธิดี และยังสามารถควบคุมไว้ได้ในขณะนี้ แต่ไม่ได้คาดหวังว่าหลินเจียวยัยปีศาจน้อยจะมีพัฒนาการที่ดีตั้งแต่อายุยังน้อย! กู่เสี่ยวเล่อจิบน้ำและคิดในใจอย่างเงียบ ๆ
หลินเจียวที่กระโดดมาเกือบนาทีแล้วและเธอก็เกือบล้มลง เพียงได้ยินเสียง “ตุ๊บ” และมีบางอย่างหลุดออกมาจากเสื้อของเธอ สิ่งนี้คลานออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากตกลงบนใบตอง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิต
“โอ้พระเจ้า! นั่นคืออะไร?” ก่อนที่พวกเธอจะเห็นว่ามันคืออะไร หญิงสาวทั้งสามก็ตกใจและหนีไป
ด้วยเสียง “ฟุ๊บ” หอกแทงเข้าไปที่ตัวสัตว์ กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะและดึงหอกที่ติดอยู่ในชายหาดเพื่อดู
“มันเป็นแค่ปูตัวเล็ก ๆ ที่ชายหาด เอะอะอะไรอย่างนั้น? “ในขณะที่เขาพูด เขายื่นปูที่เจาะด้วยปลายหอกให้หญิงสาวทั้งสามคน แน่นอนว่ามันคือปูขนาดเท่ากำปั้นเด็ก ถึงแม้ว่าลำตัวจะถูกแทง แต่ยังคงดิ้นรนและควงสองคีมตลอดเวลา

“อืม เจ้าสิ่งนี้ไม่ได้กัด แต่มันจะเจ็บจริงๆ ถ้าถูกคีมของมันหนีบ เสี่ยวเจียว เราไปโดนเจ้าตัวเล็ก ๆ นี้จากที่ไหน?” กู่เสี่ยวเล่อถามหลินเจียวที่ยังเป็นหญิงสาวตัวเล็ก ๆ หน้าแดงลังเลอยู่นานโดยไม่บอกว่าทำไม
กู่เสี่ยวเล่อไม่สะดวกที่จะถามเพิ่มเติม เขานำหอกกลับไปที่ที่นั่งของเขา เขาวางปูผู้เคราะห์ร้ายบนกองไฟและย่างมัน
“ใช่ ใช่ ใช่! ย่างมัน ฉันต้องกินเนื้อของมันเพื่อบรรเทาความโหดร้ายของฉัน!” ตอนนี้หลินเจียวกลับมามีพลังอีกครั้ง และกู่เสี่ยวเล่อก็ยิ้มและส่ายหัว ปูใหญ่เท่านี้ มีเนื้ออะไรได้บ้าง!

อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์นี้ทำให้กู่เสี่ยวเล่อสัมผัสได้เล็กน้อย พวกเขาทั้งสี่กำลังนอนบนชายหาดชั่วคราวและมีปัญหามากมาย คราวนี้พวกเขาโชคดีที่เจอกับปู แต่ถ้าเป็นงูพิษหรือตะขาบ,แมงป่องล่ะ? นี่เป็นพื้นที่เขตร้อนและสัตว์เล็ก ๆ เหล่านี้ไม่ใช่ของหายากเมื่อฝนเริ่มตกและมีลมแรงบนเกาะร้างแห่งนี้ เราจะทำอย่างไร? ด้านบนไม่มีหลังคาและฝาบ้านเพื่อปกคลุมตัว? สร้างบ้าน?

เฮ้! พูดง่ายๆ คือ ตอนนี้พวกเขาแทบไม่มีเครื่องมือที่ดีอยู่ในมือ ไม่สามารถใช้วัสดุได้หากมี! กู่เสี่ยวเล่อตกอยู่ในการไตร่ตรองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

กู่เสี่ยวเล่อตอนนี้ที่หยุดพูด แต่สามสาวที่นั่นมีพลังจากปู “ฉันขอถามพี่หน่อย เมื่อฉันถูกปูหนีบแล้วกระโดดไปมา ฉันไม่เห็นว่าพี่นอนข้างๆ ฉัน ทำไมฉันจำได้ว่าพี่มาจากทางด้านกัปตันทีมเสี่ยวเล่อ? ” หลินเจียวกระพริบตาโต และถามหยินและหยางอย่างแปลก ๆ
คำถามของเธอดึงดูดความสนใจของหนิงเล่ยที่อยู่ข้างๆ เธอด้วย ใช่มั้ย? หลินรุ่ยไม่ได้นอนกับเราในตอนกลางดึกและวิ่งไปที่ข้างๆ ของกู่เสี่ยวเล่อ มีบางอย่างที่ไม่สามารถบรรยายได้เกี่ยวกับพวกเขาสองคนหรือไม่? อย่างไรก็ตาม หลินรุ่ยอายุมากกว่าพวกเธอสองสามปี สิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ยังไม่เพียงพอที่จะไปถาม :

“ไม่มีอะไรนิ ฉันกำลังเฝ้ายามกับกัปตันทีมเสี่ยวเล่ย มันยากเกินไปที่จะเฝ้าระวังด้วยตัวคนเดียว และต้องการช่วยเขาเพื่อเปลี่ยนกะกลางคืน เขาเป็นกำลังหลักที่แท้จริงในทีมนี้ “
‘มันง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ?’ หลินเจียวจ้องมองพี่สาวของเธอด้วยความไม่เชื่อ

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นมั้ง พี่ต้องมีอะไรอีก?” พี่เสี่ยวเล่อเป็นกัปตันที่ได้รับเลือกจริงจาก พวกเรา พี่ไม่สามารถคิดถึงเขาในทางที่ไม่ดีได้ตลอดเวลาใช่ไหม? ” หลินรุ่ยหน้าแดงเมื่อถูกเด็กปีศาจถาม รีบเอาตัวตนของกู่เสี่ยวเล่อในฐานะกัปตันออกมาอย่างรวดเร็วและพูด
“เอาเถอะ เขาคือกัปตันแน่นอนว่าเป็นกัปตัน แต่มันยากที่จะพูดว่าพี่ไม่จริงจัง!” หลินเจียวผู้ซึ่งเป็นปีศาจตัวน้อยส่งเสียงกร้าวอย่างหนัก