จ้าวแห่งเกาะ – ตอนที่ 73

“โอกาสเหรอ? เหลาชาง คุณหมายถึงอะไร?” ฉินเหว่ยเหลือบมองไปที่เหลาชางอย่างสงสัย

เหลาชางพูดต่อด้วยรอยยิ้ม : “ฮ่าฮ่า ถ้าฉันเดาถูก แผนการล่าของกู่เสี่ยวเล่อไม่มีอะไรมากไปกว่าการวางกับดักสำหรับจระเข้ เมื่อเราออกล่าในวันพรุ่งนี้ หากเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด มืดกว่านี้อีกสักหน่อย ฮ่าฮ่า แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะเป็นเด็กในชนบทที่เติบโตมาในภูเขา ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน ฉันไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะสู้กับจระเข้ตัวใหญ่สูงยาวกว่าหกเมตรได้ด้วยมือเปล่า!”

” เอ่อ … ” หลายคนในค่ายอดไม่ได้ที่จะหยุดหายใจ ในใจด่าว่าเหลาชางอย่างหญิงแก่ไม่ใจร้อนเกินไปใช่มั้ย?
อาจจะเห็นความหมายในสายตาของคนอื่น เหลาชางยิ้มจาง ๆ : “กัปตันฉิน ดั่งคำกล่าวที่ว่า ไม่ดุร้ายไม่มีพิษไม่ใช่สามี ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่โลภสำหรับสามสาวสวยในแคมป์กู่เสี่ยวเล่อ ถ้าคุณฆ่าเจ้าเด็กคนนั้นด้วยน้ำมือของจระเข้ ในเวลานั้น แคมป์ของเขาซึ่งเป็นเหมือนโรงแรมระดับห้าดาวเมื่อเทียบเคียงกับเรา และแหล่งอาหารเพื่อเอาชีวิตรอดมากมายที่อยู่ข้างๆ รวมทั้งนางฟ้าตัวน้อยทั้งสามที่สวมเสื้อผ้าที่น่าดึงดูดเช่นนี้ ทั้งหมดนี้อยู่ในมือของคุณหรือไม่? เรื่องนี้ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรคุณก็ไม่แพ้! ” เหลาชางกล่าวด้วยท่าทางโน้มน้าวใจและดวงตาของฉินเหว่ยในอีกด้านหนึ่งก็สว่างขึ้นเรื่อย ๆ
…

เช้าวันรุ่งขึ้น ตามเวลาและสถานที่ที่พวกเขาตกลงกันล่วงหน้า กู่เสี่ยวเล่อ,ฉินเหว่ย,เหลาหม่าและเหลาชางสี่คนพบที่ทางเข้าป่า
แม้ว่าหลินรุ่ยและสาวๆ จะย้ำซ้ำ ๆ อยู่หลายครั้งว่าพวกเขาต้องปฏิบัติตาม แต่ถึงอย่างนั้นกู่เสี่ยวเล่อก็ยังคงเกลี้ยกล่อม
ในเวลานี้ กู่เสี่ยวเล่อยังคงสวมอุปกรณ์ป่าดั้งเดิม กระชับขากางเกงของเขาให้แน่น กระชับด้ามมีดอยู่ในมือและถือหอกธรรมดาไว้ที่อีกมือของเขา
สิ่งเดียวที่เขาแบกไว้บนหลังของเขาคือแถบโลหะสองสามอันที่ในที่สุดเขาก็กู้ขึ้นมาจากเรือชูชีพเมื่อวานนี้ เช่นเดียวกับปลาเค็มหมักหลายตัว
“สิ่งนี้คืออะไร” ฉินเหว่ยถามมองอย่างสงสัย
“เดี๋ยวคุณจะเข้าใจ! มาออกเดินทางกันก่อน!” กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ โบกมือและพาทั้งสามคนเข้าไปในป่า
อุณหภูมิและความชื้นของป่าในตอนเช้าลดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับบ่ายวานนี้ แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสี่คนก็เดินช้ามากในป่า และพวกเขาถูกแมลงมีพิษโจมตี มีปัญหาเป็นครั้งคราว
หลังจากที่คนทั้งกลุ่มก้าวไปประมาณสี่หรือห้ากิโลเมตร พวกเขาก็สามารถได้ยินเสียงของธารน้ำจากระยะไกลแล้ว เนื่องจากฝนที่ตกโปรยปรายในคืนก่อนวานนี้ การไหลของสายน้ำยังคงมีอยู่มาก
“เอาล่ะ เรามาดูกันว่าตอนนี้สัตว์เลื้อยคลานอยู่ที่ไหนใช่มั้ย?” กู่เสี่ยวเล่อส่งสัญญาณให้คนสองสามคนหมอบลงก่อน และเข้าใกล้แม่น้ำสายเล็กอย่างช้าๆ
แม่น้ำสายเล็กยังคงเป็นเหมือนที่เห็นเมื่อวานนี้ ยกเว้นเสียงน้ำที่ไหลแรง ไม่มีการเคลื่อนไหวของสัตว์ป่าอื่น ๆ และยังทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ได้

ไม่มีใครพูด มองไปที่ผิวน้ำที่เงียบสงบและวางแผนที่จะดูว่าจระเข้ที่กลืนเหลาเว่ยอยู่ที่ไหน? แต่หลังจากค้นหาทั่วทุกมุมของแม่น้ำก็ไม่พบก้อนหินหรือวัตถุอื่นใดปลอมตัวเหมือนจระเข้

“เหลาชาง คุณจำผิดหรือไม่ว่าสถานที่เมื่อวานนี้เหลาเว่ยถูกจระเข้กิน?” ฉินเหว่ยจ้องมองเหลาชางที่อยู่ข้างๆ เขาและถาม

“ไม่ต้องถามเขาหรอก ฉันรู้ดี ฉันเห็นจระเข้เมื่อวานนี้ มันน่าจะอยู่ใกล้ ๆ นี่ วันนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ปลอมตัวเป็นหินริมแม่น้ำ” กู่เสี่ยวเล่อโบกมือและพูดด้วยความมั่นใจ

“ ถ้าอย่างนั้น … แม่น้ำสายเล็ก ๆ นี้ค่อนข้างยาว เราควรเดินไปตามต้นน้ำบนและล่างของแม่น้ำและมองหามันหรือไม่?” โปรแกรมเมอร์เหลาหม่าเสนอคำแนะนำของตัวเอง

“ไม่ ผมมีลางสังหรณ์ว่าเจ้าตัวนี้ต้องอยู่ใกล้ๆ ที่นี่!” ด้วยมีดที่อยู่ในมือของเขา กู่เสี่ยวเล่อสแกนทุกซอกทุกมุมอย่างเคร่งขรึมเมื่อ จู่ๆ มีท่อนไม้เหี่ยว ๆ ในแม่น้ำดึงดูดความสนใจของเขา
“มันเป็นสัตว์เลื้อยคลานที่ปลอมตัวมาหรือไม่?” กู่เสี่ยวเล่อเอื้อมมือออกไปหยิบหินก้อนเล็ก ๆ บน เล็งไปที่ท่อนไม้และโยนมันไป
ด้วยเสียง “ป๊อก” ก้อนหินกระทบกับไม้อย่างแม่นยำ และท่อนไม้ที่ดูเหมือนจะยาวกว่าหนึ่งเมตรก็ขยับอย่างกะทันหัน ดวงตาสีเหลืองคู่หนึ่งก็เปิดขึ้น! ดังคาดเป็นจระเข้ที่ปลอมตัวเป็นท่อนไม้!
“ ไอ้หมอนี่มันซ่อนตัวอยู่ลึกเกินไป!” ฉินเหว่ยลุกพรวดพราดด้วยความตกใจ
ถ้ากู่เสี่ยวเล่อไม่ได้โยนหินก้อนนี้ คนใดคนหนึ่งจะถือว่าสิ่งนั้นเป็นเพียงไม้แห้งที่ลอยอยู่ในแม่น้ำ
“เอาล่ะ ตั้งแต่ที่พบมันก็จัดการได้ง่าย!” กู่เสี่ยวเล่อพูดขณะที่แจกจ่ายแถบโลหะที่หลังของเขาให้กับคนหลาย ๆ คน
“ นี่คือ นี่มันจะเอาไว้ทำอะไร?” ฉินเหว่ยยังคงไม่เข้าใจ
“อีกสักครู่ เราไปที่สถานที่ริมแม่น้ำให้ห่างจากจระเข้เล็กน้อยแล้วขุดหลุมสักสองสามหลุม หลุมนั้นไม่จำเป็นต้องลึกเกินไป ตราบเท่าที่แถบโลหะที่มอบให้คุณจะสามารถตั้งได้อย่างมั่นคงบนพื้น โปรดจำไว้ว่า ขอบของแถบโลหะอย่าตั้งออกมาจากพื้นสูงหรือต่ำเกินไปประมาณ 10 ซม. หรือมากกว่านั้นเกือบเท่ากัน แต่คุณต้องตั้งอย่างมั่นคงและต้องไม่ล้มลงจากการสัมผัส มิฉะนั้นเราจะสูญเสียความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมา แน่นอนว่าสุดท้ายแล้วคุณจะต้องขุดลึกลงไปอีกนิด ผมเป็นห่วงว่าถ้าจระเข้ไม่ตายผ่านกับดัก มันจะไล่ล่าอย่างดุร้าย กับดักสุดท้ายคือที่ฝัง! “
” คุณต้องการให้จระเข้ฆ่าตัวตายหรือ? “เหลาชางคงเข้าใจความคิดของกู่เสี่ยวเล่อ

“ใช่ ผมได้ยินวิธีนี้จากลุงคนที่สองของผมที่เป็นนักล่าเช่นกัน ว่ากันว่าคนในภูเขา พวกเขาใช้วิธีนี้ในการฆ่างูตัวใหญ่มาก่อน แต่เขาไม่เคยเห็นมันด้วยตัวเอง ส่วนจะดีหรือไม่นั้นพูดยาก! ” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวอย่างเคร่งขรึม
” ฉันเข้าใจความจริงเกี่ยวกับการล่าสัตว์ของคุณ แต่ทำไมจระเข้ถึงริเริ่มที่จะโจมตีกับดักของคุณ? ถ้ามันไม่เร็ว เศษโลหะก็แทบจะไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมันได้? ” เหลาชางถามต่อ
” แน่นอนว่าจระเข้จะไม่มีความคิดริเริ่มที่จะชนกับดัก เว้นแต่จะมีเหยื่อ! ” กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่พวกเขาทั้งสามขณะพูด
เหยื่อ? ทันทีที่ฉินเหว่ยและคนอื่นๆ ได้ยินต่างก็เหงื่อตก เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในใจถามหาแม่และยายของฉัน เหยื่อรายนี้จะเป็นใคร? งานนี้ไม่ยากไปเหรอ? จระเข้อาจไม่ติดกับดักถ้ามันวิ่งเร็วเกินไป ถ้าคุณวิ่งช้าล่ะก็ … ทั้งหมดเป็นเพราะจระเข้!
เมื่อมองไปที่ใบหน้าของทั้งสามคน กู่เสี่ยวเล่อก็ยิ้มเล็กน้อย : “มั่นใจได้ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นเหยื่อล่อ ไม่ต้องกังวลกับเรื่องแบบนี้! แค่นี้แหละ เดี๋ยวผมจะเป็นเหยื่อพวกคุณแค่ตั้งแถบโลหะให้ผมแน่นๆ แค่นี้ก็ยืนเฉยๆ ได้แล้ว! เป็นยังไงบ้าง? “
หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้ ฉินเหว่ยผู้และเหลาชางสามารถเห็นรอยยิ้มในดวงตาของกันและกัน

ในไม่ช้า พวกเขาทั้งสามคนขุดหลุมลึกสองสามแถบห่างจากแม่น้ำไม่ถึง 200 เมตร  สอดแถบโลหะเข้าไปลึก ในเวลานี้ กู่เสี่ยวเล่อได้เริ่มเข้าใกล้จระเข้ที่ปลอมตัวเป็นท่อนไม้อย่างช้าๆ หยุดห่างน้อยกว่า 10 เมตรจากมัน.
หนึ่งคนและอีกหนึ่งตัวเผชิญหน้ากันเช่นนี้ อย่างเห็นได้ชัดว่าจระเข้ยังพบกู่เสี่ยวเล่อ แต่กู่เสี่ยวเล่อยังคงอยู่ห่างจากผิวน้ำหลายเมตร เขาอยู่ไกลจากระยะการโจมตีที่มีประสิทธิภาพ ดังนั้นมันจึงสามารถลอยตัวบนผิวน้ำและไม่เคลื่อนไหวได้เท่านั้น
มุมปากของกู่เสี่ยวเล่อยกขึ้นเล็กน้อย โดยบอกว่าความอดทนของจระเข้ชรานั้นไม่เลวเลย แต่เขาหยิบมือสังหารของตัวเองออกมา หยิบปลาเค็มหนึ่งตัวที่เขาถือมาด้วยและโยนมันไปที่ริมแม่น้ำ
กลิ่นแปลก ๆ ของปลาเค็มกระตุ้นจระเข้ในแม่น้ำ แม้ว่ามันจะสับสนมากว่าทำไมมนุษย์คนนี้ถึงโยนอาหารใส่มัน แต่สัญชาตญาณในการกินของมันยังคงกระตุ้นให้มันขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว เปิดปากกว้าง งับปลาตัวใหญ่ได้ในคำเดียว ทะยานขึ้นไปในอากาศ ปลาตัวใหญ่ที่มีน้ำหนักมากกว่า 3 จินตกลงไปในปากของจระเข้ทันที
อร่อยมาก นี่อาจเป็นปลาที่ดีที่สุดเท่าที่จระเข้ชราเคยกินมาในชีวิต ความเค็มทำให้รสชาติอูมามิกำลังพอดี และปลาตัวโตก็หายวับไปในปากจระเข้ทันที

จระเข้จ้องมองกู่เสี่ยวเล่อด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เห็นได้ชัดว่ามันยังมีความอยาก กู่เสี่ยวเล่อยิ้มเล็กน้อยและโยนปลาเค็มอีกชิ้น แต่คราวนี้เขาโยนมันเข้ามาใกล้มากขึ้นแล้ว จระเข้ลังเลเล็กน้อย แต่ก็คลานขึ้นจากน้ำตามธรรมชาติและกินปลาเค็มลงท้องอีกครั้ง
เมื่อกู่เสี่ยวเล่อเห็นว่ามันงับเหยื่อได้ เขาก็ค่อยๆ ถอยห่างออกไปและบางครั้งก็โยนปลาเค็มล่อให้จระเข้เดินไปข้างหน้าด้วย
กู่เสี่ยวเล่อและจระเข้หนึ่งตัวเดินไปได้ไกลเกือบสิบเมตรติดต่อกันในเวลานี้ พวกเขาตั้งโลหะตำแหน่งของกับดักอยู่ห่างออกไปไม่ถึง 30 เมตร แน่นอนว่าคนเหล่านั้นได้ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆ พวกเขาแล้วดูการเคลื่อนไหวของกู่เสี่ยวเล่อทุกครั้งด้วยความเหนื่อยหอบ
ในตอนนี้ กู่เสี่ยวเล่อได้โยนปลาเค็มชิ้นสุดท้ายออกจากตัวของเขาแล้ว!

จระเข้ที่กินของหวานอย่างต่อเนื่องไม่ได้ระมัดระวังใด ๆ และกลืนปลาเค็มเข้าไปในท้องของมันในคำเดียว
แต่คราวนี้ กู่เสี่ยวเล่อยัดเส้นโลหะที่เรียวและแหลมคมลงไปในปลาเค็ม แม้ว่าคอของจระเข้จะกว้างมาก แต่ปลายแหลมของแถบโลหะเหล่านี้ก็เจาะเข้าไปในผิวหนังของหลอดอาหารของจระเข้ และทันใดนั้น ปลาเค็มตัวใหญ่ก็ติดอยู่ในลำคอของจระเข้!