จ้าวแห่งเกาะ – ตอนที่ 88

“ว้าว! คุณตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้พวกเราเหรอ ช่างเป็นกัปตันที่ดีของพวกเรา!”
หลินเจียวกล่าวชื่นชมอย่างมีความสุข ซึ่งเป็นคนแรกที่ตื่นจากการหลับใหล
จากนั้น หลินรุ่ยและหนิงเล่ยต่างก็ตื่นขึ้นมาและน้ำลายไหล มองดูปลาเค็มย่างที่ส่งเสียงดังบนกองไฟ
“ช่วยไม่ได้ ใครให้ผมเป็นกัปตันของคุณ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะดูแลครอบครัวใหญ่แบบนี้! ผมต้องให้ความสนใจกับคำร้องเรียนจากผู้หญิงบางคนได้ตลอดเวลา และเมื่อออกไปโลกภายนอกได้ และไม่ให้รางวัลตามที่สัญญา จะทำอย่างไรถ้าผมแต่งงานกับภรรยาไม่ได้?” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวติดตลกในขณะที่หมุนปลาย่าง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนิงเล่ยก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธและท้าวเอวชี้ไปที่กู่เสี่ยวเล่อและพูดว่า : “ฉัน! ฉันไม่ได้ขี้เหนียวขนาดนั้น กู่เสี่ยวเล่อ ฉันบอกคุณไว้นะว่า ค่าตอบแทนที่ฉันบอกคุณจะมอบให้คุณแน่นอน ฉันสัญญาว่าตอนนี้คุณรอให้เราได้ออกไป ฉันจะเอาเงินสดไปให้คุณ 5 ล้านทันที และจะจัดให้คุณเป็นผู้บริหารของบริษัทในเครือของเรา! คุณจะไม่มีความกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้าไปตลอดชีวิต ใช่ไหม?”
คำสัญญาของเธอ สาวๆ ทั้งสอง หลินรุ่ยและหลินเจียวที่อยู่ข้างๆ เขาตกตะลึง โดยเฉพาะสาวน้อยหลินเจียวที่เต็มไปด้วยความอิจฉา

เธอใช้มือเล็ก ๆ จับแขนรากบัวสีชมพูของหนิงเล่ยและกระซิบเสียงต่ำ : ” พี่สาวเสี่ยวเล่ยของฉัน ปรากฎว่าคุณมีความสามารถมาก! คุณคิดว่าคุณสามารถทำมันได้ และคุณให้เงินและจัดเตรียมงานให้กับกัปตันเสี่ยวเล่อ พี่สาวน้องสาวสองคนอย่างเราอยู่ที่เกาะนี้มานานกับคุณความรู้สึกที่ลึกซึ้งในการปฏิวัติทางอารมณ์ใช่ไหม? แล้วเรื่องนี้ล่ะ? เงินอยู่ไหน? ฉันไม่ได้วางแผนที่จะรับมันอีกต่อไป รอให้น้องสาวอย่างฉันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย พี่เสี่ยวเล่ย คุณสามารถจัดให้ฉันเป็นผู้อำนวยการภูมิภาคเล็ก ๆ ของบริษัทของคุณได้ เพื่อเป็นพนักงานออฟฟิศสาวสวย ปิ้งป่อง น้องสาวอย่างฉันพอใจมาก! “

เมื่อเห็นว่าใครบางคนพอใจในตัวเธอเองมาก อารมณ์ของหนิงเล่ยก็พุ่งมากขึ้นเช่นกันเธอตบแขนของหลินเจียวและกระซิบว่า : “ไม่ต้องห่วงน้องสาว ฉันไม่กล้าพูดอะไรอีก
ฉันแค่เลือกบริษัทจดทะเบียนภายใต้ครอบครัวของเรา เพียงประโยคเดียวและจะให้คุณเป็นรองประธาน อย่างน้อยก็ต้องได้เงินเดือนมากกว่า 500,000 หยวนต่อปี!”
หลินเจียวรู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดเหล่านี้ แม้ว่ามหาวิทยาลัยของเธอจะไม่เลวร้าย แต่สถานการณ์การจ้างงานในตอนนี้ช่างน่ากังวลจริงๆ! หลังจากเรียนจบมหาลัยแล้วนับประสาอะไรกับการหางานทำ มีเงินเดือน 500,000 หยวน พี่สาวของฉันซึ่งทำงานหนักมาหลายปีในที่ทำงาน มีเงินเดือนเพียงไม่กี่แสนหยวนต่อปีเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อสาวทั้งสองมีความสุขที่ไม่อยากปล่อยไป ทันใดนั้นก็มีคนเทน้ำเย็นในหม้อ ถูกต้อง ไม่รู้ว่าเป็นกู่เสี่ยวเล่อที่กำลังย่างปลาอยู่ข้างๆ หรือเปล่า!
“ชิ! กลับไปเป็นผู้บริหารของบริษัทเหรอ? เงินเดือนปีละ 500,000 นี่คือเช็คปลอมที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราคาดหวัง ยังไงก็ตาม นี่คือเกาะร้าง คุณจะพูดอะไรก็ได้!”

ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ แน่นอนว่าหนิงเล่ยไม่มีความสุข เอียงคอและมองไปที่เขา : “ฉันขอบอกคุณนะ กู่เสี่ยวเล่อ คุณยังไม่เชื่อในตัวฉันอีกเหรอ? โอเค ก็แค่นั้น ตอนนี้ฉันไม่มีทรัพย์สินอยู่กับฉันตอนนี้ Longines F45 ในมือของฉันคือของขวัญวันเกิดที่พ่อของฉันให้ฉันเมื่อปีที่แล้ว มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งล้าน เอามันไปก่อนก็ได้ เพื่อที่จะได้ไม่บอกว่าฉันไม่ได้จ่ายเงินมัดจำเสมอไป!” หนิงเล่ยถอดนาฬิกาข้อมือผู้หญิงแวววาวออกจากข้อมือขณะพูด และส่งมันให้กู่เสี่ยวเล่อ

กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่นาฬิกา แม้ว่าปกติแล้วเขาจะไม่ได้ศึกษานาฬิกา แต่ตัดสินจากฝีมืออันประณีตและการประดับประดาอย่างหรูหราที่ฝังด้วยทองคำและเพชร แต่นาฬิกาเรือนนี้เป็นสิ่งที่มีค่าอย่างแน่นอน

แต่เขาส่ายหัว : “ลืมไปเถอะคุณหนิงของผม ผมแค่คุยกับคุณไม่มีอะไรร้ายแรง! คุณไม่ต้องสัญญาว่าจะได้รับผลประโยชน์ใด ๆ คุณควรเก็บนาฬิกานี้ไว้ใช้เอง ท้ายที่สุด คุณยังคงอยู่ในสภาพที่แอบออกจากบ้าน คุณจะออกไปจากเกาะร้างแห่งนี้ คุณต้องชี้ไปที่นาฬิกาเรือนนี้ เพื่อรับประทานในกรณีฉุกเฉิน!! ไม่ว่าผมจะยากจนแค่ไหน ผมก็ไม่ได้ยากจนถึงขนาดที่ต้องการของของผู้หญิง!”

“น้องสาวเสี่ยวเล่ย คุณแอบออกจากบ้านหรือ?” กู่เสี่ยวเล่อที่เพิ่งกล่าวจบไป ทางฝั่งของหลินเจียวที่อยู่ด้านข้างถามทันทีเหมือนเด็กน้อยที่อยากรู้อยากเห็น

หนิงเล่ยรู้สึกโกรธมาก ในใจบอกว่าเธอไม่ควรเปิดปากบอกกู่เสี่ยวเล่อเกี่ยวกับเรื่องสำคัญเช่นนี้ ตอนนี้ก็เรียบร้อยทุกคนรู้หมด แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว คำพูดที่เอ่ยออกไปแล้วก็เหมือนเรือที่ปล่อยจากท่าไม่อาจให้กลับคืนมา ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้เพื่อแก้ไขมัน

ทำได้แค่ยิ้มให้หลินเจียวโดยแสร้งทำเป็นใจเย็น : “ที่จริงมีหลายอย่างที่นี่ ที่ฉันอธิบายให้คุณฟังไม่ได้ แต่ตราบใดที่คุณสองพี่น้องเชื่อฉัน สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปจะมีผลอย่างแน่นอน! “
แต่กู่เสี่ยวเล่อตรงนั้นเป็นคนใจร้อนเล็กน้อย : ” โอเค โอเค! ไม่ว่าคุณจะเป็นลูกสาวเศรษฐีตัวจริงหรือปลอมก็ไม่สำคัญตอนนี้! สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเราในตอนนี้คือรีบกินให้อิ่มเพื่อที่เราจะได้เคลื่อนตัวลงจากภูเขา! คุณไม่รู้ว่าวันนี้เรายังมีงานต้องทำอีกมาก? “
คำพูดปลุกคนในฝัน สาวทั้งสามเริ่มกินปลาย่างในมือของพวกเธอทีละคน หลังจากกำจัดอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว กู่เสี่ยวเล่อก็พาสาวทั้งสามที่มีจินขี่บนไหล่ที่เอาแต่ยิ้ม และสั่งให้ทุกคนเดินไปข้างหน้า เดินไปตามไหล่เขาที่ค่อนข้างราบเรียบนี้อย่างยิ่งใหญ่

หลังจากเลี้ยวไปสองสามครั้ง พวกเขาก็มาถึงถ้ำที่หนิงเล่ยเคยไปเมื่อวานนี้ ถ้ำในตอนกลางวันยังคงเหมือนเดิมมืดมิดจากภายนอก มันมืดและผู้หญิงหลายคนโดยเฉพาะน้องสาวตระกูลหลินที่ไม่เคยมาที่นี่มาก่อนซ่อนตัวด้วยความกลัว

บางทีอาจเป็นเพราะเพิ่งถูกกู่เสี่ยวเล่อทำให้ตัวเองเสียหน้า หนิงเล่ยได้ริเริ่มในครั้งนี้และชี้ไปที่ถ้ำมืดและพูดว่า : “ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรต้องกลัวในถ้ำนี้! พวกเราผู้หญิงยุคใหม่ไม่ควรทำตัวเป็นแจกันดอกไม้เสมอไป! พวกเราต้องกล้าหาญด้วย ถ้าคุณไม่เชื่อ ตามฉันมา … “
น่าเสียดายที่ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็มีการกระพือปีก ค้างคาวผลไม้ฝูงใหญ่ขนาดตัวยาวกว่าหนึ่งเมตร บินออกจากถ้ำอีกครั้ง … หนิงเล่ยซึ่งไม่ได้เตรียมตัว จึงรู้สึกกลัวและเธอกรีดร้องตะโกน : ” Oh My God!” หมอบหลบตัวลงไปทันทีที่ด้านหลังกู่เสี่ยวเล่อ ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงสองคนนั้น หลินเจียวฉี่รดออกมาทันทีและนั่งยองๆ บนพื้นโดยไม่กล้าขยับ
เห็นได้ชัดว่ากู่เสี่ยวเล่อมีความคาดหวังและเตรียมการสำหรับสถานการณ์นี้ เขาหยิบไม้วอร์มวูดที่พกติดตัวออกมาจุดไฟขึ้นสูง และโยนมันเข้าไปในถ้ำต่อไป …ในไม่ช้า สิ่งที่ยังอยู่ในถ้ำที่เป็นรังรักของพวกมัน ค้างคาวผลไม้ตัวใหญ่ทนควันโขมงไม่ไหว พวกมันจึงบินออกไปอย่างหมดจด
“โอเค โอเค ผู้หญิงยุคใหม่ที่กล้าหาญ เราควรลืมตาหรือไม่?” กู่เสี่ยวเล่อสะกิดหนิงเล่ยที่ตัวสั่นอยู่ข้างหลังขาของเขาและกล่าว
หนิงเล่ยค่อยๆ หันศีรษะเพื่อสังเกตอย่างระมัดระวังเป็นเวลานาน จากนั้นหันไปรอบ ๆ และพบว่าท่าทางการหมอบอยู่ใต้ร่างของกู่เสี่ยวเล่อและจับเขาไว้ระหว่างต้นขาของเขานั้นดูไม่สง่างามเล็กน้อย จากด้านหลัง คิดว่าพวกเธอเป็น …

รีบลุกขึ้นเพื่อจัดเสื้อผ้าและผมให้เป็นระเบียบและกระแอมคออย่างโกรธ ๆ แล้วพูดว่า
“กู่เสี่ยวเล่อ คุณหลอกฉันเหรอ? ทำไมค้างคาวที่เราขับไล่ไปเมื่อวานถึงกลับมาอีก?”
กับคุณหนูผู้เอาแต่ใจที่ไร้เหตุผลคนนี้ กู่เสี่ยวเล่อแทบจะพูดไม่ออก เขายกมือขึ้น : “ผมขอบอกคุณหนิงนะ เมื่อไหร่ที่ผมบอกว่าพวกมันจะกลับมาไม่ได้ถ้าพวกเราจากไป? หากมีควันในบ้านของคุณ และมีการรายงานสัญญาณเตือนไฟไหม้ คุณจะต้องกลัว ทำไมคุณจะไม่กลับบ้านหละ หลังจากที่หน่วยดับเพลิงเคลียร์อันตรายจากไฟไหม้? “

หนิงเล่ยพูดไม่ออกเล็กน้อยเมื่อเขาพูดเช่นนี้

“คุณหมายความว่าพวกมันยังถือว่าถ้ำนี้เป็นบ้านของพวกมันหรือ?” หลินรุ่ยถามจากด้านข้าง
“ถูกต้อง!” กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้า
“ ถ้าอย่างนั้นมันก็ลำบาก! จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกมันกลับมาทุกวัน?” หลินเจียวซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้นพร้อมคราบปัสสาวะของเธอ ถามด้วยใบหน้าเศร้า
“โอ้ พวกเราเป็นมนุษย์ที่มีวิญญาณของทุกสิ่ง! ถ้ำนี้เดิมเป็นที่อยู่ของค้างคาวของพวกมัน แต่ตอนนี้พวกเราจะมาอยู่แล้ว และมันก็ต้องเป็นของพวกเราโดยธรรมชาติ! ไม่ต้องห่วง เจ้าพวกนี้ไม่ใช่เล็ก แต่พวกมันไม่กล้าหาญ พวกมันไม่กล้ากลับมาอีกตราบเท่าที่พวกมันเห็นใครบางคนในถ้ำนี้ มาเถอะ สาวงามตามผมเข้าไปในถ้ำ! ” หลังจากพูด กู่เสี่ยวเล่อก็แสดงท่าทางยินดีอย่างเป็นสุภาพบุรุษ
แม้ว่าตอนนี้สาวๆ จะกลัวพอสมควร แต่เมื่อกัปตันพูดเช่นนั้น ภายใต้การนำของหนิงเล่ย พวกเธอก็เดินเข้าไปในถ้ำ ด้วยความสูงหลายคนตรวจสอบในถ้ำและไม่มีสิ่งผิดปกติ หนิงเล่ยชี้ไปที่หินย้อยตรงมุมถ้ำ : “น้องสาวดูสิ นี่เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในถ้ำนี้ยังมีน้ำไหลลงมา!”