บทที่ 30 ความสงสัยของหวางเห้า
หวางหนันหนันรู้สึกหายใจไม่ออก
พลางมองจางซิ่วจือด้วยความอึ้งไป
“แม่ เรื่องในงานหมั้น ฉันคุยกับหลินเสว่เอ๋อดีแล้วจริงๆ ！” หวางหนันหนันรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก
งานหมั้นทำให้ตระกูลหวางเสียหน้า ช่วงนี้โดนจางซิ่วจือว่าประจำ จนเธออธิบายไปไม่รู้กี่รอบแล้ว
“คุณยังจะมาโกหกอีก！”
จางซิ่วจือโกรธจนด่าออกมาว่า： “เสว่เอ๋อมีพื้นเพดีขนาดนั้น คุณกำลังจะบอกว่าเธอหลอกตบตาพวกเรา เพื่อก่อเรื่องในงานหมั้นงั้นเหรอ？”
“พี่ คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่？” หวางเห้าเองก็ร้อนใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน： “เสว่เอ๋อเป็นคนแบบไหน ฉันรู้ดี เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน”
หวางหนันหนันโกรธตัวสั่น พลางน้อยใจจนน้ำตาแทบไหลออกมา
เธอร้องไห้พลางพูดว่า： “ทำไมพวกคุณไม่เชื่อฉันเลย？แม่ ใครเป็นลูกสาวแม่กันแน่เนี่ย？”
จางซิ่วจือหน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะเอามือกุมหน้าอก： “ฉันดูที่เรื่องไม่ได้ดูที่คน คุณเป็นลูกสาวฉัน เสว่เอ๋อก็เป็นสะใภ้ที่จะแต่งเข้ามา คุณยังจะมาท้าทายกันอีกเหรอ？”
“ฉัน……” หวางหนันหนันกำลังจะเปิดปากพูด
หวางเต๋อพูดออกมาด้วยความเหลืออด： “พอแล้วหวางหนันหนัน คุณยังอยากจะทำให้แม่อาการกำเริบอีกเหรอ？”
ประโยคเดียว ทำให้หวางหนันหนันเลิกเถียง
“แม่ คุณพักผ่อนให้มากๆ ฉันจะไปทำงาน” หวางหนันหนันวางกระติกเก็บความร้อนลง ก่อนจะปิดตาแล้ววิ่งออกไป
“ทำงานๆ เอาแต่สนใจเงินเดือนเท่าขี้มด มันพอใช้ไหมน่ะ？ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของคุณ ตอนนี้ป่วยอยู่ ยังจะไม่สนใจกันอีกเหรอ？”
ด้านหลัง มีเสียงของจางซิ่วจือพูดด้วยความโกรธ
เมื่อได้ยิน หวางหนันหนันก็แทบบ้า เลยเดินจากทางเดิน เข้าไปที่ตรงบันไดตึก ก่อนจะทนไม่ไหว แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“ทำไมทุกคนถึงโทษฉัน？ฉันทำอะไรผิด？ทำไมถึงให้ฉันแบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียว？”
เมื่อถามเองตอบเอง และร้องไห้ไปด้วย ความกดดันในช่วงนี้ ก็ถูกปลดปล่อยออกมาหมด
แม่ป่วยอยู่โรงพยาบาล เธอมีแรงกดดันสูงมาก วิ่งวุ่นไปหมด ไม่เพียงแค่ส่งข้าวส่งน้ำให้แม่กับน้องชาย แต่ยังต้องไปทำงานอีก
แต่สิ่งที่ได้รับ กลับเป็นคำถามที่ไร้เยื่อไงและไม่เข้าใจจากแม่
เธออยากจะถามหลินเสว่เอ๋อเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้นในงานหมั้น
แต่เธอก็อดทนไว้
เพราะว่าเธอรู้ ว่าหลินเสว่เอ๋อไม่มีทางพูดความจริง ในสถานการณ์แบบนี้ตอนนี้ทุกคนกำลังอยู่ข้างหลินเสว่เอ๋อ จนเธอต้องอธิบายแก้ต่างมากมาย
ตอนที่ตกอยู่ในภวังค์ หวางหนันหนันก็มองไปที่ด้านหน้าอย่างเหม่อลอย ก่อนจะพึมพำ： “เฉินตง……”
แต่งงานมาสามปี ความน้อยใจแบบนี้ เธอเองก็เคยได้รับ
แต่ทุกครั้งจะมีเฉินตงคอยปลอบ ช่วยเธอแก้ไข
ตอนที่กำลังพึมพำ หวางหนันหนันก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะส่งข้อความให้เฉินตง
“เฉินตง ฉันเหนื่อยจังเลย”
รอมานาน แต่ก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับ
หวางหนันหนันร้องไห้อยู่แบบนั้นด้วยความเจ็บปวด และดูไม่มีหวังอะไรแล้ว
ในห้องพักผู้ป่วย
หวางเต๋อมองจางซิ่วจืออย่างไร้ทางเลือก： “คุณดูแลตัวเองดีๆ นะ ช่วงนี้ เห็นลูกสาวก็โกรธขึ้นมาแล้ว จะไม่รักษาร่างกายแล้วเหรอ？”
“คุณโทษฉันเหรอ？”
จางซิ่วจือเลิกคิ้วขึ้น พลางมองหวางเต๋อตาขวาง： “เธอเป็นคนสัญญาว่าทำเรื่องกับเสว่เอ๋อเรียบร้อยแล้วแท้ๆ แต่งานหมั้นล่ะ？เพื่อนพี่น้องกว่าสามสิบโต๊ะ ฉันต้องมาเสียหน้าไปหมดเลย！”
หวางเต๋อพึมพำ กำลังจะแก้ต่าง จางซิ่วจือก็พูดต่อ： “ตระกูลหวางของพวกเราเสียหน้าไปหมดแล้ว！ถ้าเกิดมันทำให้เสว่เอ๋อไม่พอใจแล้ว เลิกกับเสี่ยวเห้าไป ตระกูลหวางยังจะมีคนสืบทอดตระกูลได้อีกเหรอ？คุณฝันไปเถอะ！”
เมื่อได้ยินแบบนั้น หวางเต๋อนิ่งไป
เขารู้ ว่าลูกไร้ประโยชน์นั้น ได้มาเจอหลินเสว่เอ๋อที่การศึกษาดี มีตระกูลที่ดี งานก็ดี มันถือว่าเหลือเชื่อเกินพอแล้ว
หลินเสว่เอ๋อจะเลิกกับหวางเห้าจริงๆ หวางเห้าจะไปหาผู้หญิงแบบนี้อีก คงจะไม่มีใครชอบหวางเห้าได้
จางซิ่วจือเหมือนจะคิดอะไรออก เลยมองหวางเห้า： “จริงสิลูกชาย งานหมั้นน่ะเสว่เอ๋อไม่พอในมาก คุณ คุณได้ไปอธิบายให้เธอฟังหรือยัง？”
“แม่ เสว่เอ๋อไม่สนใจฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันไปหาเธอที่บ้าน เธอก็ไปทำงาน เธอไม่นั่งรถของฉันแล้ว ไม่พูดกับฉันสักคำ” หวางเห้าโกรธควันออกหู ใบหน้ารีบร้อน
“ให้ตายเถอะ……”
จางซิ่วจือถอนหายใจพลางมองเพดาน： “ถ้าไม่ใช่เพราะหวางหนันหนันนั่น พวกเราคงหาอีกแสนหนึ่ง จะเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน？”
หวางเห้าถูกคำพูดของจางซิ่วจือทำให้คิดถึงแต่หลินเสว่เอ๋อ
เขาคิดถึงก่อนหน้านี้ที่หลินเสว่เอ๋อพูดกับเขา บอกว่าเฉินตงมีเงิน ให้เขาไปเอากับเฉินตง
จากนั้นเขาก็ไปบังคับหวางหนันหนัน หวางหนันหนันกลับไม่ได้ไปหาเฉินตงเหรอ？ทำไมถึงไปหาหลินเสว่เอ๋อแทนล่ะ？
ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ หวางเห้าโกรธเป็นอย่างมาก： “พ่อแม่ แม่ของเฉินตงป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลลี่จิงใช่ไหม？”
หวางเต๋อกับจางซิ่วจือตกใจอึ้งไปตามๆ กัน
จากนั้นหวางเต๋อพยักหน้า： “ได้ ได้ยินว่าพี่สาวคุณเคยพูด น่าจะอยู่ที่โรงพยาบาลลี่จิง”
เขาเองก็ไม่แน่ใจ หลังจากที่แม่ของเฉินตงป่วยหนักและเข้าโรงพยาบาล พวกเขาเลยสนใจแต่เรื่องราวและเหตุผล เคยมาที่โรงพยาบาลครั้งเดียว เลยไม่ได้รู้จักมากมาย
“ฉันจะไปหา”
หวางเห้าหันตัวออกจากห้องผู้ป่วยไป
เขาจะไปยืนยันสักหน่อย ว่าเฉินตงมีหรือไม่มีเงินกันแน่
คำพูดของหลินเสว่เอ๋อนั้น เขาเชื่อ
ถ้าเกิดว่าเฉินตงมีเงิน งั้นอาการป่วยของแม่เขาก็ต้องได้ดีขึ้น
ถ้าอย่างนั้น……เป้าหมายที่เฉินตงหย่ากับพี่สาวเขาก็คือ……
กัดฟันกรอด หวางเห้ามีแววตาที่พร้อมฆ่าคนออกมา
ในห้องผู้ป่วย
ฟ่านลู่กำลังช่วยหลี่หลานเช็ดล้างร่างกาย อย่างระมัดระวัง และละเอียดมาก เพราะกลัวว่าหลี่หลานจะเจ็บ
หลี่หลานยิ้มขึ้นในทันใด： “เสี่ยวลู่ มือของคุณที่ด้าน……”
“ขอโทษ ที่ทำให้คุณป้าเจ็บ” ฟ่านลู่ตกใจ ก่อนจะรีบขอโทษ
“ไม่ๆ เสี่ยวลู่คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว” หลี่หลานรีบอธิบาย： “คุณป้าสงสัยในตัวหนูน่ะ ทำไมมือถึงได้ด้านขนาดนี้ ลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ？”
ฟ่านลู่นิ่งไป ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา พลางก้มหน้าพูด： “ไม่เป็นไรหรอกคุณป้า ฉันไม่สนใจ”
เมื่อเห็นท่าทีของฟ่านลู่ หลี่หลานก็ถอนหายใจออกมาอย่างไร้ทางเลือกใดๆ พลางยิ้มเบาๆ แล้วพูด： “เด็กโง่”
ปัง！
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก
หลี่หลานกับฟ่านลู่ต่างตกใจ และมองไปด้วยความสงสัย
หวางเห้าเดินเข้ามาในห้องพักด้วยความรวดเร็ว เมื่อเห็นหลี่หลานบนเตียง ก็ขึ้นเสียง： “เฉินตงบอกว่าคุณใกล้ตายแล้วใช่ไหม？”
หลี่หลานตกใจกลัวตัวสั่น
เธอไม่ได้รู้จักอะไรหวางเห้ามากมาย แต่ด้วยอาการป่วยของเธอในตอนนี้ เปิดประตูเดินเข้ามาพูดแบบนี้ มันเหมือนแช่งกันชัดๆ ！
ฟ่านลู่ยิ่งเย็นชากว่า ก่อนจะรีบพูดสั่งว่า： “ขอให้คุณออกไป！”
“ทำไมต้องให้ฉันออกไปด้วย？” หวางเห้าโกรธมาก “ฉันเป็นน้องของภรรยาเฉินตง ทำไมต้องให้ฉันออกไปด้วย？”
อาการของหลี่หลานนั้นดีกว่าแต่ก่อนแล้ว แน่นอนว่าได้รับการรักษาไปไม่น้อย
เฉินตงรักษาแม่ที่ใกล้ตายคนนี้ เลยจะมาหย่ากับพี่สาว！
ถ้าเกิดว่าเขาสองคนไม่ได้หย่า แล้วพี่สาวเอาเงินจากเฉินตงมาหน่อย เขากับหลินเสว่เอ๋อก็จะหมั้นกันอย่างราบรื่น และเตรียมงานแต่ง จะมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไรกัน？
หลี่หลานตัวสั่นเทา และร้องไห้ออกมาในทันที
เมื่อเห็นหลี่หลานร้องไห้ ฟ่านลู่ก็ร้อนใจ
ตอนที่เฉินตงรับเธอมาทำงาน ก็ได้กำชับเอาไว้แล้วว่า ตอนนี้หลี่หลานรับแรงอะไรต่อไปไม่ไหวแล้ว！
“คุณออกไปให้พ้น อย่ามาทำร้ายจิตใจคุณป้านะ！”
ฟ่านลู่รีบปรี่เข้ามา
หวางเห้าเองก็เข้ามาด้วยท่าทีเหิมเกริม ก่อนจะต่อยไปที่หน้าของฟ่านลู่： “หลบไป คุณเกี่ยวอะไรด้วย？”
