The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – ตอนที่ 75

บทที่ 75 ถูกจับได้ง่ายๆ แบบนี้เลย

การที่จาวซิ่วจือกับหวางเต๋อไปที่วิลล่าเขาเทียนซานนั้นเป็นเรื่องเล็กสำหรับเฉินตง

เขาไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยซ้ำ

เมื่อคุณเดินอยู่บนท้องถนน คุณจะใส่ใจกับมดตัวน้อยที่คุณเหยียบตายไหม?

แน่นอนว่าไม่!

การเปิดจองล่วงหน้าของโครงการหลงถิงฮัวหยวนเป็นประวัติการณ์ทำให้เป็นข่าวดังในทั่วทั้งเมือง

เพียงแค่วันแรก ห้องพักทุกประเภทก็ขายกันหมดแล้ว

ดังนั้น สิ่งนี้จึงเป็นไปตามความคาดหมายของเฉินตง

แต่อย่างไรก็ตาม น้ำขึ้นให้รีบตัก ดังนั้นตอนนี้จึงต้องรีบดำเนินการตามแผนการขายล่วงหน้าในรอบถัดไป

ตอนนี้มีเงินหนึ่งพันล้านในบัญชีของชงโค เงินหมุนเวียนของเขาก็เพียงพอแล้ว และในขณะเดียวกันก็สามารถปรับปรุงย่านสลัมในภาคตะวันตกของเมืองได้ด้วยเช่นกัน

เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ เขาจึงไม่ได้เข้าบริษัทเป็นระยะเวลาหนึ่ง ดังนั้นวันนี้เขาจึงต้องใช้เวลาเกือบทั้งเช้าเพื่อจัดการกับเอกสารในบริษัท

จากนั้นใช้เวลาเล็กน้อยในการเปิดกล่องอีเมลที่เต็มไปด้วยอีเมลแสดงความยินดีจากเพื่อนร่วมงานและอีเมลจากการเชิญชวนของบริษัทวัสดุก่อสร้างต่างๆ

เฉินตงตอบอีเมลที่แสดงความยินดีกับเขาทีละคน ในอาชีพนี้ มีพันธมิตรเพิ่มมากขึ้นดีกว่าเป็นศัตรูกัน ไม่ว่าการแสดงความยินดีนั้นจะจริงใจหรือไม่ เขาก็ต้องตอบอย่างมีมารยาท

สำหรับอีเมลคำเชิญจากบริษัทวัสดุก่อสร้างต่างๆ เขาทำได้เพียงยิ้มจางๆ แล้วลบมันไปทีละข้อความ

ในตอนั้น บริษัทวัสดุก่อสร้างหลายๆ บริษัททั่วเมืองรวมตัวกันเพื่อคว่ำบาตรไท่ติ่ง

แต่หลังจากหลงถิงฮัวหยวนโด่งดัง พวกเขาต่างก็มาขอความร่วมมือจากเขาอีกครั้ง?

มันช่างไร้สาระจริงๆ!

ตอนเราลำบากไม่มีใครเห็นใจ แต่ตอนเราฟื้นตัวขึ้นอีกครั้งทุกคนต่างก็อยากร่วมงานด้วย?

ก๊อกๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เสี่ยวหม่าเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “พี่ตงครับ ประธานบริษัทวัสดุก่อสร้างกื๋อหลานอยากเชิญพี่ไปร่วมรับประทานอาหารด้วยกันครับ พี่ตงว่า……”

“นายคิดว่ายังไงล่ะ?” เฉินตงยิ้มพูด

เสี่ยวหม่ากะพริบตาแล้วยิ้มตอบ “งั้นเดี๋ยวผมจะปฏิเสธไปเลยนะครับ เพราะเขาเคยร่วมต่อต้านเราเหมือนกัน พอเห็นเราได้ดิบได้ดีก็อยากเข้าหาเรา ช่างโลกสวยจริงๆ เลยนะครับ”

“ตามนั้นเลย”

เฉินตงยิ้มพูดต่อ “จริงสิ ถ้าบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่เป็นคนนัดเรา ช่วยแจ้งพี่ด้วยนะ พี่จะไป”

ก่อนหน้านี้บริษัทค้าวัสดุต่างพากันคว่ำบาตรเรา มีเพียงบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่เท่านั้นที่ยืนหยัดที่จะไม่ร่วมอุดมการณ์นั้นและประกาศอย่างเป็นทางการว่าพวกเขาจะให้ความร่วมมือกับไท่ติ่งของเราจนถึงที่สุด

แม้ว่าในตอนนั้นเฉินตงจะหาทางออกให้กับไท่ติ่งได้แล้ว แต่บริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่นั้นมาด้วยความจริงใจและกล้าที่จะยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของบริษัททั้งหมด

เรื่องนี้เขายังจำได้ดี

“ครับผม!”

เสี่ยวหม่าหันหลังแล้วเตรียมออกไป

แต่เฉินตงก็หยุดเขาไว้อีกครั้ง “จริงด้วย นายช่วยสืบให้ทีว่าใครเป็นผู้ดูแลบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่? ถ้าเป็นไปได้พี่อยากเชิญเขาออกมาเจอกันสักหน่อย”

“ได้ครับ”

จากนั้นเสี่ยวหม่าก็ออกจากออฟฟิศของเขา

เฉินตงเคาะโต๊ะด้วยปลายนิ้วแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ช่วงวิกฤตของไท่ติ่งนั้น บริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ทำให้เขารู้สึกสับสนไม่น้อย

บางที กุญแจสำคัญอาจขึ้นอยู่กับผู้นำของบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ก็ได้!

สิบนาทีต่อมา

เสี่ยวหม่าเปิดประตูออฟฟิศของเฉินตงเข้ามาด้วยสีหน้าแปลกๆ

เฉินตงปิดกล่องจดหมายอีเมลแล้วถามเขาว่า “มีอะไรไหม?”

“พี่ตงครับ ผมพลาดเอง เพราะผมไม่ค่อยประสานงานกับการจัดหาวัสดุ ตอนนี้ประธานใหม่ของบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ ถ้าพี่เห็นแล้วพี่ต้องตกใจแน่เลยครับ”

เสี่ยวหม่าวางเอกสารไว้ตรงหน้าเฉินตง

เมื่อเฉินตงหยิบขึ้นมามองก็ต้องตะลึงทันที

ด้านบนของเอกสารเขียนไว้อย่างน่าทึ่งว่า กู้ชิงหยิ่ง!

เสี่ยวหม่าพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “ไม่แปลกเลยที่ตอนนั้นบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ถึงยอมร่วมมือกับไท่ติ่ง ที่แท้พี่ตงเอาบอสใหญ่ของยิงลี่อยู่หมัดแล้วนี่เอง วิธีการแบบนี้ผมชอบมากเลยนะครับ”

“อย่ามั่วเลย”

เฉินตงกลอกตาขาว เขาไม่คิดเลยว่าประธานคนใหม่ของบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่จะเป็นกู้ชิงหยิ่ง

มันคืออะไรกัน?

ยัยซื่อบื้อคนนั้นบอกว่าแค่เป็นพนักงานทั่วไปไม่ใช่เหรอ?

พนักงานอะไรกัน ทำงานได้ไม่นานก็เป็นถึงประธานบริษัทวัสดุอันดับต้นๆ ของเมืองแล้ว?

เฉินตงเกาหัวและรู้สึกแปลกๆ เมื่อนึกถึงการสนับสนุนที่ผ่านมาของบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่

นี่มัน……ถือว่า……เรากำลังถูกปั่นหัวอยู่ใช่ไหม?

เสี่ยวหม่ายิ้มพูดต่อ “แล้วพี่จะให้ผมนัดพี่สะใภ้……โอ้ ไม่สิ จะให้ผมนัดท่านประธานบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ไหมครับ?”

เฉินตงมองออกว่ารอยยิ้มของเสี่ยวหม่านั้นมีเลศนัย

เขาจึงกลอกตาแล้วพูดกับเขา “ดูนายว่างมากสินะ งั้นไปแบกเหล็กที่ไซต์งานไหม?”

เสี่ยวหม่ายักไหล่แล้วออกจากออฟฟิศทันที

เมื่อเห็นเอกสารตรงหน้า เฉินตงก็รู้สึกจนปัญญา

กู้ชิงหยิ่งผู้หญิงคนนี้จะเซอร์ไพรส์เขามากเกินไปแล้ว!

หลังจากลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดเฉินตงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหากู้ชิงหยิ่ง

ทันทีที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้น กู้ชิงหยิ่งก็รับสายเขา

“ฮ่า ๆ ๆ ……ตาบ๊อง คุณโทรหาฉันเวลานี้อยากเลี้ยงข้าวฉันเหรอ?”

เฉินตงยิ้ม “แน่นอนสิ ไม่ทราบว่าท่านประธานกู้พอมีเวลาไหมครับ?”

ในอีกด้านหนึ่งของสาย กู้ชิงหยิ่งเงียบไปสักพัก

จากนั้นค่อยๆ พูดขึ้นว่า “คุณ คุณรู้แล้วเหรอ?”

“ถ้าช่วงนี้งานไม่ยุ่ง ผมคงรู้ตั้งนานแล้ว” เฉินตงเกาหัวแล้วพูดต่อ “คุณกู้ชิงหยิ่งครับ จู่ ๆ คุณก็กลายเป็นประธานบริษัทแบบนี้ มันทำให้แฟนคุณลำบากใจเลยนะครับ”

“แหม่ๆ ๆ ก็เค้าจะบอกตั้งนานแล้ว แต่เซอร์ไพรส์ที่คุณเตรียมไว้ให้ฉันมันใหญ่เกินไป ฉันจึงไม่รู้จะพูดยังไงดี”

กู้ชิงหยิ่งพูดอย่างรู้สึกผิด “คุณโกรธเหรอ? อย่าโกรธกันเลยนะ ได้โปรด”

ในเสียงเหมือนกับเด็กตัวเล็กๆ ที่กำลังร้องขออย่างน่าสงสารอยู่

เฉินตงยิ้มแล้วพูดต่อ “อย่ามา นอกจากคุณจะออกมาทานมื้อเที่ยงกับแฟนคนนี้ด้วยกัน ไม่อย่างนั้นไม่จบนะ”

“รับทราบค่ะ คุณแฟน” กู้ชิงหยิ่งยิ้มตอบ

หลังจากวางสายลง เฉินตงก็ลูบขมับของเขาและมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขบนใบหน้า

แต่ว่า ถ้ากู้ชิงหยิ่งเป็นถึงประธานบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ สถานะนี้ก็ยิ่งทำให้เขาสงสัยเกี่ยวกับภูมิหลังครอบครัวของเธอมากขึ้น

ตามความจริง ตั้งแต่ที่รู้จักกู้ชิงหยิ่งมา เขาไม่เคยสืบเบื้องหลังของครอบครัวเธอเลย

เพราะเขาคิดว่าการที่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของครอบครัวคนอื่นอาจจะทำให้มิตรภาพมันเปลี่ยนไป

ดังนั้นที่ผ่านมาเขาคิดว่ากู้ชิงหยิ่งนั้นเป็นแค่ลูกเศรษฐีเท่านั้น

แต่ลูกเศรษฐีจู่ ๆ จะรับหน้าที่เป็นประธานบริษัทวัสดุก่อสร้างชั้นนำในเมืองนี้ได้อย่างไร?

เมื่อมองดูเวลาก็ใกล้ถึงเที่ยงวันแล้ว เฉินตงจึงลุกขึ้นและเดินออกไป

ในเมื่อจะนัดกู้ชิงหยิ่งกินข้าวด้วยกัน คนที่เป็นสุภาพบุรุษ แม้จะไม่มีรถยนต์ก็ควรไปรอที่ใต้ตึกบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ก่อนเวลานัด เพราะนี่เป็นท่าทีที่ควรแสดงออก

และในเวลาเดียวกัน

คุนหลุนที่ได้รับสายโทรเข้าก็สีหน้าเคร่งเครียดทันที

ในสายนั้นเป็นเสียงร้องไห้ของฟ่านลู่

“พี่คุนหลุน ช่วยหนูที ช่วยหนูทีนะ…… หนูไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใครแล้ว คุณเฉินงานยุ่งมาก หนูไม่กล้ารบกวนแกเลย คุณป้าก็สุขภาพไม่ค่อยดี หนูทำได้แค่ขอความช่วยเหลือจากพี่แล้ว…… ฮือ ๆ ๆ ……”

“เธออยู่ไหน?” คุนหลุนรีบถามไป

“ฮือ ๆ ๆ …… ฮือ ๆ ๆ ……”

เสียงร้องไห้ของฟ่านลู่ยังคงดังต่อเนื่องในสาย

คุนหลุนขมวดคิ้วแล้วถามอย่างเคร่งเครียด “อยู่ที่ไหน?”

“หนูอยู่หน้าไซต์งานในเขตชุมชนเฮติ”

ในที่สุดฟ่านลู่ก็ยอมบอกที่อยู่ของเธอไป

“รอพี่อยู่ที่นั้นนะ!”

หลังจากวางสายลง คุนหลุนก็รีบออกไปทันที