บทที่ 86 ท่านหลงกลับมาแล้ว
พร้อมเสียงของเฉินตงที่พูดจบ
กู้ชิงหยิ่งก็น้ำตาไหล ส่วนหลินเสว่เอ๋อใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง มองไปที่คุณป้าทำความสะอาดข้าง ๆ กูหลังในเวลาเดียวกัน
คุณป้าทำความสะอาดมองไปที่หลินเสว่เอ๋อและพยักหน้า “สาวน้อยคืนนั้นท่านนี้เมื่อส่งคุณที่โรงแรมเสร็จก็ให้เงินสองร้อยหยวนกับฉันเพื่อให้ฉันดูแลคุณ”
กู้ชิงหยิ่งมองด้วยความลังเลอยู่พักหนึ่ง
ส่วนดวงตาของหลินเสว่เอ๋อขยายกว้าขึ้น ใบหน้าของเธอแสดงออกอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เป็นไปไม่ได้!
เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
ฉันในสภาพแบบนั้นในคืนนั้น เขาแค่ไปส่งฉันที่โรงแรมเหรอ?
หลินเสว่เอ๋อเกิดมาฐานะต่ำต้อย แต่โชคดีที่เธอเกิดมาพร้อมผิวพรรณที่ดี และเธอก็รู้วิธีใช้สิ่งนี้ให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง
สิ่งนี้ทำให้เธออยู่ในสังคมได้ ไปที่ไหนก็มีแต่ความสำเร็จ!
“ข้อความนั้นล่ะ? ข้อความนั้นมาได้ยังไงกัน?”
ดวงตาของหลินเสว่เอ๋อกะพริบถี่เร็วราวกับว่าเธอกำฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตเธออยู่ เธอจับแขนของเฉินตงด้วยมือทั้งสองข้าง “ถ้านายไม่ได้ทำอะไร ทำไมนายถึงทิ้งข้อความไว้?”
เฉินตงผลักหลินเสว่เอ๋อออกและยิ้ม “เธอคิดว่าไงล่ะ?”
หลินเสว่เอ๋อตกตะลึง ความคิดของเธอเปลี่ยนไปทันที
นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นกับเฉินตง
ทันใดนั้นเธอก็สั่น จ้องไปที่เฉินตงอย่างหวาดกลัว “นายกำลังหลอกใช้ฉัน ใช้ฉันเพื่อล้างแค้นตระกูลหวางเหรอ?”
เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมา กู้ชิงหยิ่งก็ขมวดคิ้วมองไปที่เฉินตง
เฉินตงดูนิ่งและมองไปที่หลินเสว่เอ๋ออย่างไม่แยแส “ก็ประมาณนั้นแหละ เธอเดินมาหาฉันเอง ทำไมฉันจะไม่ใช้มันสักหน่อย?”
เสียงที่เย็นชาทำให้หลินเสว่เอ๋อตกตะลึงอย่างมาก
ความฝันที่ได้อยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยของเธอนั้นพังทลายลงในพริบตา
เหตุผลเดียวที่เหลืออยู่ ทำให้ใบหน้าสวยของหลินเสว่เอ๋อมืดมนลง เธอกรีดร้อง “ทำไม? ทำไมนายถึงหลอกใช้ฉัน? ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธกัน นายไม่อยากนอนกับฉัน ก็ไม่จำเป็นต้องหลอกใช้ฉัน!”
เฉินตงโบกมือและพูดกับกูหลังว่า “พาพวกเธอลงไปเถอะ”
กูหลังพยักหน้าและพาหลินเสว่เอ๋อที่ทรุดตัวลงออกไป
ดนตรีไพเราะและผ่อนคลายยังคงดังอยู่
แต่บรรยากาศกลับยิ่งแปลกไปกว่าเดิม
เฉินตงมองไปที่กู้ชิงหยิ่งด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ถ้าเธอยังไม่เชื่อฉัน ฉันจะพาเธอไปดูกล้องวงจรปิดที่โรงแรม”
กู้ชิงหยิ่งและเฉินตงมองกันและกันด้วยดวงตาที่แดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา
จู่ ๆ เธอก็หัวเราะเป็นรอยยิ้มแปลกประหลาด
เธอกระซิบเบา ๆ “เฉินตง อยู่ดี ๆ ฉันก็เหมือนจะไม่เข้าใจนายขึ้นมา”
“หลอกใช้?” เฉินตงยักไหล่
กู้ชิงหยิ่งพยักหน้าและยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า “แต่ก่อนนายคงไม่ได้เป็นแบบนี้ใช่ไหม?”
“เสี่ยวเห้า บางทีชีวิตของเธอมีแสงแดดเจิดจ้ามาตั้งแต่เด็กจนโต แต่สำหรับฉันต้องปีนออกมาจากความมืดทีละก้าว”
เฉินตงหัวเราะเยาะตัวเอง “คนที่ออกมาจากความมืดมิด ในใจของฉันไม่ได้มีแสงแดดจริง ๆ สิ่งที่ฉันทำได้คือมอบแสงแดดให้คนที่สำคัญที่สุดของฉัน ส่วนคนรอบข้างฉันไม่คิดจะสนใจ”
คำพูดแต่ละคำ เต็มไปด้วยความจริงใจ
แต่มันยิ่งทำให้สายตาของกู้ชิงหยิ่งที่มองเฉินตงแปลกไป
เธอไม่เคยได้สัมผัสชีวิตของเฉินตง
ตั้งแต่เล็กจนโตเธออาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ได้รับการปกป้องจากพ่อของเธอและเป็นที่รักของแม่เหมือนที่เฉินตงพูดว่าทุก ๆ วันจะมีแต่แสงแดด
ส่วนความมืดเธอไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจจริง ๆ !
เฉินตงยังคงหัวเราะ ดวงตาของเขาเศร้าเล็กน้อย “ตระกูลหวางเกือบจะฆ่าแม่ของฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยความโกรธแค้นของฉัน เมื่อหลินเสว่เอ๋อเดินเข้ามาหา ฉันเลยจงใจหลอกใช้เธอ ซึ่งฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรผิด”
“หลังจากที่ฉันหย่า ฉันก็ตัดขาดจากตระกูลหวาง ส่วนเรื่องก่อนหน้านี้ฉันก็สามารถที่จะไม่สนใจมันได้ แต่ฉันก็ต้องเก็บไพ่ไว้ในมือเพื่อให้ฉันได้ระบายความโกรธ แก้แค้นกลับไปสักหน่อย”
“ดังนั้นนายเลยหลอกใช้หลินเสว่เอ๋ออย่างโหดร้าย?” ริมฝีปากแดงของกู้ชิงหยิ่งกระซิบ
“ใช่!”
เฉินตงตอบ “ฉันเป็นคนที่ปีนออกมาจากความมืดทีละก้าว ฉันสามารถทนได้ ฉันแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่เรียกว่าวัยเด็ก ฉันรู้แค่ว่า…………ผู้ชนะคือราชา!”
“เฉินตง……………”
ดวงตาของกู้ชิงหยิ่งสั่นไหว ใจของเธอเหมือนสำลีที่เน่ายุ่งเหยิง
หัวของเธอเหมือนแป้งเปียกเละที่ต้มอยู่ในหม้อ
เธอไม่รู้ว่าจะไปต่อกับเฉินตงได้อย่างไร สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ส่งผลต่อมุมมองของเธอมากเกินไป
แม้แต่คำพูดบางคำที่พ่อของเธอสอนเธอ ก็ยังเหมือนกับสิ่งที่เฉินตงทำทุกอย่าง
แต่เธอไม่เคยสัมผัสเรื่องพวกนี้ ดังนั้นเธอจึงรับไม่ได้อยู่บาง
กู้ชิงหยิ่งพูดและจับไปที่ผมเธอ “ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ ฉันต้องการใช้เวลาสักพักเพื่อทบทวนเรื่องของเรา”
เฉินตงยิ้มอย่างไม่ปิดบัง
สิ่งที่เขาพูด แน่นอนว่ามันน่าตกใจอย่างมาก
แต่เขาต้องให้กู้ชิงหยิ่งเข้าใจเหตุผลทั้งหมด
เรื่องแบบนี้ เขาไม่อยากให้เป็นเพราะการปิดบังของเขาทำให้กู้ชิงหยิ่งมีหนามทิ่มแทงอยู่ในใจ
หายใจเข้าลึก ๆ
เฉินตงเรียกพนักงานมาเช็กบิล
เมื่อเดินจนถึงประตูGenting Sky เฉินตงมองย้อนกลับไปที่ “Genting Sky” สี่คำนี้ที่เมือนความฝัน เขายิ้มเล็กน้อยดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าอย่างมาก
เมื่อเฉินตงกลับไปที่เขตวิลล่าเขาเทียนซาน โทรศัพท์จากกูหลังก็ดังพอดี
ตามคำสั่งของเขา หลังจากที่กูหลังพาหลินเสว่เอ๋อออกไปจากGenting Sky เขาก็ส่งหลินเสว่เอ๋อออกนอกเมืองทันทีและสั่งให้หลินเสว่เอ๋อไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกตลอดชีวิต
เขาตอบกลับนิ่ง ๆ และก็วางสายทันที
เขาไม่คิดว่ามันแรงเกินไป
เป็นผู้ใหญ่เมื่อสร้างปัญหาเอาไว้ก็ต้องยอมรับราคาที่ต้องจ่าย
นอกจากนี้เขาเคยให้เงินหลินเสว่เอ๋อ 5 ล้านมาก่อนด้วย จากเงินจำนวนนั้นแม้ว่าหลินเสว่เอ๋อ จะไม่กลับมาเธอก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม
ทำแบบนี้ก็ยังทำให้ตระกูลหวางหยุดความคิดที่จะมาก่อกวนเขาทุกครั้ง!
สำหรับตระกูลหวาง เขาเกลียดอย่างมาก
…………………….
เวลาผ่านไปช้า ๆ
เวลาผ่านมาได้ครึ่งเดือน ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ
โครงการปรับปรุงย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองดำเนินไปอย่างต่อเนื่องและอสังหาริมทรัพย์แห่งที่สองกำลังจะเปิดจอง
คุนหลุนและฟ่านลู่ก็กลับมาอยู่บ้านตามปกติ เพียงแต่หลังจากพวกเขาได้เจอสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เฉินตงรู้สึกถึงบางอย่าง
ทางด้านของตระกูลหวางก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย
โจวจุนหลงที่มีความผิด ช่วงเวลานี้ก็ไม่มีการปรากฏตัวขึ้น
สิ่งเดียวที่ทำให้เฉินตงกังวลคือท่าทางของกู้ชิงหยิ่งที่มีต่อเขา
นับตั้งแต่แยกทางที่Genting Sky กู้ชิงหยิ่งก็ทำตัวแปลก เธอมักจะหลบเขาทั้งอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
การพบกันในแต่ละครั้งดูเหมือนว่าจะไม่เหมือนแต่ก่อนที่ดูผ่อนคลาย การพูดคุยกันก็เปลี่ยนเป็นคุยกันเพียงแค่คำสองคำ
เรื่องนี้ เฉินตงรู้สึกทำอะไรไม่ถูก
เรื่องที่Genting Skyทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกู้ชิงหยิ่งเย็นชาลงอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามในเวลานี้เขาก็ไม่สามารถหาวิธีที่จะทำให้มันดีขึ้นได้เลย
ทำได้เพียงก้าวไปหนึ่งก้าวและมองดู
ตอนเที่ยงของวันนั้นจู่ ๆ เฉินตงที่ทำงานอยู่ที่บริษัทก็ได้รับโทรศัพท์จากคุนหลุน
“คุณชาย ท่านหลงกลับมาแล้ว!”
ได้ยินแบบนั้นเฉินตงก็ดีใจมาก
ท่านหลงใช้เวลาเกือบหนึ่งเดือนในการจากไป ทั้งเขาและคุนหลุนก็ไม่สามารถติดต่อได้
เขาเป็นห่วงท่านหลงมากและยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วย?
