บทที่ 93 ความกังวลของเฉินตง
ระเบิดกะทันหัน ทำให้เฉินตงและกูหลังที่คาดไม่ถึงพากันตกตะลึง
หันหลังกลับไปมองไฟที่ลุกโชน
ที่ไกลห่าง ยังมีเสียงร้องด้วยความตกใจและโมโหของโจวจุนหลง
เฉินตงย่นจมูกเล็กน้อย หัวเราะด้วยความจนปัญญา：“เมื่อกี้พูดเกลี้ยกล่อมแล้ว แต่ไม่ฟัง ทำเวรทำกรรมเอาไว้เยอะ บาปกรรมก็เลยตามทัน”
กูหลังเองก็ส่ายหน้าด้วยความจนปัญญา
บริเวณโดยรอบรถยนต์ไมบัคมีควันลอยฟุ้งออกมาและกลิ่นน้ำมันที่เหม็นจนแสบจมูก
หากโจวจุนหลงสงบสติลงเล็กน้อย ก็จะสามารถได้กลิ่น
ทว่า โจวจุนหลงดันเป็นคนหยิ่งไม่มีความคิดที่จะใจเย็นลง
“คุณเฉิน ความแค้นที่มีกับโจวจุนหลง ก็ไม่สามารถจัดการให้หมดสิ้นไปได้แล้ว”
กูหลังพูดด้วยความเป็นห่วง มีชีวิตของโจวเห้าอยู่ ถึงแม้โจวจุนหลงจะเป็นคนทำให้เกิดขึ้น จากนิสัยของโจวจุนหลง ต้องโยนความผิดทั้งหมดให้กับเฉินตงอย่างแน่นอน
เฉินตงลูบจมูก：“ความแค้นในอดีต สามารถจัดการแก้ไขได้?”
กูหลังหยุดชะงัก ตามด้วยส่ายหน้า
“เช่นนั้นก็ไม่ถูกแล้ว”
เฉินตงหมุนตัวหันหลัง สีหน้าเย็นยะเยือก พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ：“ฉันไม่เคยฆ่าเขา แต่เขาอยากตาย แต่ฉันก็จะทำให้พวกสมหวัง”
……
ท้องฟ้ายามค่ำคืนหนาวเย็นเล็กน้อย
ตอนที่เฉินตงกลับเข้าไปยังเขตวิลล่าเขาเทียนซาน
คุนหลุนยืนอยู่ในห้องรับแขกด้วยความเคารพ
“คุณชายครับ คุณผู้หญิงและฟ่านลู่นอนหลับไปแล้วครับ”
เฉินตงพยักหน้า：“ท่านหลงล่ะ?”
“ท่านหลงอยู่ที่ระเบียงชั้นบนครับ” คุนหลุนพูด
“นายไปพักผ่อนเถอะ ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วค่อยไปหาเขา” เฉินตงหมุนตัวหันหลังเดินจากไป
คุนหลุนมองดูเสื้อผ้าสกปรกของเฉินตง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ
เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าแปรงฟัน เฉินตงเดินไปยังบนระเบียง
ท่านหลงกำลังถือกาน้ำชา นั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูภาพทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองที่อยู่ไกลออกไปเงียบๆ
“ท่านหลง……”
เฉินตงร้องตะโกน
ท่านหลงดึงสติกลับมา ยิ้มด้วยความใจดี：“ตอนกลางคืนเกิดเรื่องขึ้น?”
“อื้ม มีความแค้นกับโจวจุนหลงของเมืองนี้ คืนนี้มีปัญหากันนิดหน่อยครับ” เฉินตงไม่ได้ปกปิด
ความเป็นจริง ท่านหลงพึ่งพิงตระกูลเฉิน คอยช่วยเหลือเขาในเมืองนี้ เขาไม่มีความสามารถในการปิดบังท่านหลง
ขอเพียงท่านหลงต้องการ ไม่มีเรื่องที่เขาไม่รู้
“เรื่องของโจวจุนหลง ควรรีบจัดการอย่าได้รอช้า”
ท่านหลงดื่มชา พูดด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก：”ต้องรู้ เลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้”
เฉินตงพยักหน้า เหยียดตัวลงนั่ง
ใบหน้าที่นิ่งสงบ ความหดหู่ปรากฏออกมา เอ่ยถาม：“ท่านหลง เฉินเทียนเซิงมีท่าทีอะไรหรือยังครับ?”
“ไม่มี” ท่านหลงพูด เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย：“ทำไมจู่ๆถึงถามถึงเขา?”
“เช่นนั้นคนที่อยู่หลังฉากกั้น ก็น่าจะไม่ใช่เขาแล้วครับ”
เฉินตงลูบจมูก หัวเราะแปลกๆ
ถ้าคำพูดนี้โจวเย่นชิวได้ยิน ต้องตกลงจนคางหลุดอย่างแน่นอน
ความเป็นจริง หลังจากเฉินตงเข้าไปในเทียนเก๋อ ในตอนแรกเริ่มฉากกั้น《รูปเทพเซียนแปดสิบเจ็ดองค์》ได้ดึงดูดความสนใจจากเขา
แต่ หลังจากที่เขาถูกคุนหลุนฝึกซ้อมอย่างหนัก ไม่เพียงแต่ความสามารถของร่างกายและทักษะในการต่อสู้เพิ่มสูงขึ้น แม้แต่ความสามารถในการทำสงครามก็เพิ่มขึ้นไม่น้อย
แววตาคมกริบด้านหลังฉากกั้น แม้เพียงแค่กวาดสายตาผ่านตัวเขาไป เขาก็สามารถจับมันได้
ถึงอย่างไร ภายใต้สถานการณ์เผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้าม ความรู้สึกที่ถูกจดจ้องแบบนั้น มันรุนแรงมากเป็นพิเศษ！
เพียงแต่ ตอนที่โจวเย่นชิวเข้ามา เกี่ยวข้องกับ《รูปเทพเซียนแปดสิบเจ็ดองค์》โดยตรง ในเมื่อโจวเย่นชิวกำลังช่วยปกปิด เช่นนั้นเขาจึงทำได้เพียงข้องเกี่ยวกับ《รูปเทพเซียนแปดสิบเจ็ดองค์》
เฉินตงรู้ดี ก่อนหน้านั้นโจวเย่นชิวช่วยเขาขนาดนั้น มีความเป็นไปได้สูงว่าเป็นเพราะท่านหลง
ชื่อเสียงของคนสำคัญราวกับเงาของต้นไม้ สามารถทำให้โจวเย่นชิวไล่คนของเทียนเก๋อ เวลาแรกที่เขานึกถึงก็คือคนที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นคือเฉินเทียนเซิง
ดังนั้นเขาจึงถามท่าทีของเฉินเทียนเซิงจากท่านหลง
เพียงแต่ หากคนที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นไม่ใช่เฉินเทียนเซิง แล้วจะเป็นใคร?
“วันนี้ผมไปร่วมงานเลี้ยงกินข้าวของโจวเย่นชิว พบเจอคนๆหนึ่ง ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด แม้แต่โจวเย่นชิวยังคอยช่วยเหลือเขา” เฉินตงยิ้มแล้วพูด
ท่านหลงยิ้มฮ่าๆ：“คุณชาย บนโลกใบนี้มีแต่ผลประโยชน์ที่ยั่งยืน ไม่มีมิตรภาพที่ยั่งยืน ฮีโร่แบบโจวเย่นชิวประจบและแอบอิงผู้มีอิทธิพล แสวงหาข้อดีและหลีกเลี่ยงข้อเสีย”
“ผมเข้าใจ” เฉินตงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “รบกวนท่านหลงช่วยตรวจสอบ ท่าทีของเฉินเทียนเซิงในตระกูล”
“ผมเข้าใจ”
ท่านหลงพยักหน้า：“เฉินเทียนเซิงเคร่งขรึมนิ่งสงบและอดทนยิ่งกว่าเฉินเทียนหย่าง หากปกปิดการกระทำแล้วมาเมืองนี้เงียบๆ จะส่งผลเสียอย่างมากต่อตัวคุณชายจริงๆครับ！”
“ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคือเวลา” เฉินตงลุกขึ้น เดินลงไปชั้นล่าง
ย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองเปลี่ยนแปลงโครงการ กำลังดำเนินการต่อไปอย่างต่อเนื่อง
ไท่ติ่งของเขา ก็ต้องอาศัยการแก้ไขโครงการ บินสะท้านขึ้นฟ้า
ช่วงเวลานี้ ไม่ก่อให้เกิดปัญหาใดๆ！
ตอนที่ไท่ติ่งแก้ไขโครงการย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองเสร็จสิ้น ไม่มีใครในเมืองนี้สามารถกำราบเขาได้！
แม้ว่าโจวเย่นชิวและโจวจุนหลงร่วมมือกัน ก็ไม่ได้！
เช้าวันรุ่งขึ้น
เฉินตงมาทำงานที่ไท่ติ่งแต่เช้า
สั่งให้เสี่ยวหม่าและคนที่รับผิดชอบมาที่ห้องทำงาน ประกาศข่าวใหญ่
หลังจากฟังจบ เสี่ยวหม่าและคนอื่นๆต่างตกตะลึง
“พี่ตง พี่ พี่คิดทบทวนให้ชัดเจน ขายอสังหาริมทรัพย์สามอันล่วงหน้าพร้อมกัน แบบนี้ แบบนี้มันเสี่ยงเกินไป！”
เสี่ยวหม่ากังวลเล็กน้อย：“โครงการเมืองภาคตะวันตกเราแม้จะได้รับความนิยมไปทั่วทั้งเมือง แต่การขายอสังหาริมทรัพย์พร้อมกันสามอัน จะเป็นการกระจายความสนใจของผู้ซื้อบ้าน ลดผลการขายล่วงหน้า”
“จริงด้วยพี่ตง โครงการเมืองภาคตะวันตกของเรา ตอนนี้คือไก่ที่ออกไข่เป็นทองคำ ขอเพียงเราดำเนินการด้วยความมั่นคง สามารถกินเนื้อได้ทั้งหมด ไม่ต้องรีบร้อนกังวลใจ”
“พี่ตง พี่เสี่ยวหม่าพูดมีเหตุผล ลดผลการขายล่วงหน้า หากถูกคนในธุรกิจเดียวกันเข้ามายุ่งวุ่นวาย เช่นนั้นจะทำให้ราคาบ้านที่เมืองภาคตะวันตกได้รับกระทบ”
……
ฟังคำพูดของพวกคนที่รับผิดชอบ
เฉินตงนวดขมับ：“ฉันรู้ดีว่าจะเป็นยังไง ทำตามนี้แหละ”
ใช้เวลาสามปีก็ไปถึงตำแหน่งประธาน สายตาเฉียบแหลมนี้ เขามี
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถค่อยเป็นค่อยไปได้ ต้องรีบหาเงินเข้าบริษัท เพื่อขยายไท่ติ่ง
เมื่อเห็นเฉินตงยืนกราน พวกเสี่ยวหม่าก็จนปัญญา หลังจากรับคำ ก็ออกไปจากห้องทำงาน
ในห้องทำงาน เงียบสงัด
เฉินตงนวดขมับด้วยความเหนื่อยล้า：“ฉันอยากรอ อยากทำให้ได้กำไรสูงสุด แต่หากเรื่องของยี่เคอกรุ๊ป เกิดขึ้นล่ะ?”
ท่านหลงกลับมา โจวเย่นชิวคนในเทียนเก๋อ และความแค้นที่มีต่อโจวจุนหลง ปลุกให้เขาระมัดระวัง
พูดถึงที่สุด โครงการย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองสามารถทำให้เขากินอิ่ม ล้วนเป็นเพราะอาศัยข่าวของยี่เคอกรุ๊ปจากตระกูลเฉิน
ใช้หนังเสือตีกลอง ไม่ว่าใครก็สามารถตีให้ดังสนั่นได้
แต่พ่อที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนของเขาตอนอยู่ในตระกูลไม่ใช่คนที่ใช้ฝ่ามือเดียวในการปิดท้องฟ้าได้ หากข่าวปลอมที่ยี่เคอกรุ๊ปประจำในเมืองถูกเปิดเผย
ถึงเวลานั้นเขาก็จะตกที่นั่งลำบาก หนังเสือถูกตีจนฉีกขาด ต่อให้เปลี่ยนเป็นเทพบนสวรรค์ ก็ไม่สามารถตีกลองให้ดังได้
ในเวลาเดียวกัน
วิลล่าภายในตระกูลโจว
เต็มไปด้วยชุดไว้อาลัยสีขาว
ชั่วข้ามคืน วิลล่าตระกูลโจวกลายเป็นโถงไว้ทุกข์
ในอากาศ เคล้าไปด้วยควันแสบจมูก
ทั้งยังเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้
“จุนหลง……เสี่ยวเห้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย นาย นายปล่อยให้เขาตายฟรีๆแบบนี้ไม่ได้……” หญิงวัยกลางคนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด น้ำหูน้ำตารินไหล
โจวจุนหลงนั่งเงียบ มองดูรูปของโจวเห้าที่แขวนอยู่ตรงกลางโถงไว้ทุกข์ กัดฟันกรอด
“ใครก็ได้มาที！ไปเชิญเฉินตงมาให้ฉัน สวมชุดไว้อาลัยให้น้องชายฉัน！”
