The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – ตอนที่ 101

บทที่ 101หวางหนันหนันที่ฝัน

ค่ำคืนนี้

ด้านนอกโรงแรมไท่ซาน ฝนตกกระหน่ำ ดังไปด้วยเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า

หวางหนันหนันที่อยู่ในห้องสวีท กลับเหมือนอยู่ในความฝันที่สวยงามเป็นเวลาที่ยาวนานมาก

ราวกับว่าเธอได้กลับไปยังสวนสนุกในช่วงวัยเด็ก เล่นรถปั๊มเสร็จ ก็ไปเล่นรถไฟเหาะต่อ

มีความสุขและอบอุ่น เหมือนถูกคนที่รักใคร่เอ็นดู ถูกอุ้มชูเหมือนกับเจ้าหญิง

เธอเพิ่งจะรู้ว่า ที่แท้บทละครที่เจ้าชายตกหลุมรักซินเดอเรลล่านั้นได้ถูกดัดแปลงมาจากเรื่องจริง

เมื่อฝนหยุดตก ดวงอาทิตย์สาดส่อง

หวางหนันหนันที่ใส่เสื้อเชิ้ตของเทียนเซิง เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าต่าง เปิดผ้าม่านออก

แสงอาทิตย์ที่นุ่มนวลอบอุ่น ได้ส่องมาที่ร่างกายของเธอ

เธอเหมือนกับแมวน้อย ยื่นมือสองข้างออกแล้วบิดขี้เกียจ พร้อมรอยยิ้มจางๆ

มองดูพระอาทิตย์ที่อบอุ่นค่อยๆขึ้นสู่ท้องฟ้า จู่ๆเธอมีความรู้สึกเหมือนกับมีชีวิตใหม่

ความทุกข์ยากทั้งหมด ได้หายไปตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่เธอเจอกับเทียนเซิง ทุกอย่างได้สิ้นสุดไปแล้ว

เฉินตงจะนับประสาอะไร?

เทียนเซิงนั้นถึงจะเป็นรักแท้ของเธอ

อีกอย่าง เธอมั่นใจ ด้วยฐานะทางบ้านของเทียนเซิง เมื่อพากลับบ้าน พ่อแม่จะไม่ปฏิบัติกับเธอเหมือนกับที่เคยทำมาก่อน

“ทำไมตื่นเช้าจัง?” ด้านหลัง น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของเทียนเซิงดังขึ้น

หวางหนันหนันหาวไปหนึ่งที “ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่นิดหน่อย”

พูดจบ เธอก็หันเดินกลับไปที่เตียง

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ไท่ติ่ง

เฉินตงได้เข้ามาที่บริษัทแต่เช้า

ครั้งที่แล้วที่ตัดสินใจจะเปิดขายอสังหาริมทรัพย์สามแห่งในเวลาเดียวกัน เลยต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมด

เพียงแต่ ข้อดีมันอยู่ที่ ได้รับหุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลง ได้สร้างศักยภาพให้กับไท่ติ่งเป็นอย่างมาก

หากอาศัยคลื่นลมนี้ สิ่งที่พวกเสี่ยวหม่ากังวลเกี่ยวกับผลกระทบที่จะเปิดขายอสังหาริมทรัพย์สามแห่งในเวลาเดียวกัน บางทีอาจจะถูกขจัดไปทั้งหมด

เมื่อเป็นแบบนี้ แรงกดดันของเขาก็ลดลงไปอย่างมาก

เวลาใกล้เที่ยง เฉินตงวางงานในมือลง พิงพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ สายตาที่ลึกซึ้งมองออกไปท้องฟ้าที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง

หลายวินาทีผ่านไป เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปหากู้ชิงหยิ่ง

โทรศัพท์ดังจนมันวางสายไปเอง ไม่มีคนรับสาย

เขาขมวดคิ้ว เปิดวีแชทขึ้นมา ค้นหาชื่อกู้ชิงหยิ่งจนเจอ: “คุณอยู่ทางโน้นเป็นยังไงบ้าง?”

กู้ชิงหยิ่งก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “สบายดี”

คำตอบสั้นๆเพียงสองคำ กลับทำให้เฉินตงรู้สึกถึงความห่างไกลและห่างเหิน

ก็เหมือนกับเหรียญที่ถูกเผาจนแดง จู่ๆมันก็ถูกสาดด้วยน้ำเย็นยังไงอย่างนั้น

เฉินตงถูจมูกที่บวมของเขา เรื่องครั้งที่แล้ว จนบัดนี้แล้วกู้ชิงหยิ่งยังไม่หายโกรธเหรอ?

เรื่องแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงให้กู้ชิงหยิ่งหายโกรธ สิ่งเดียวที่ทำได้ มีเพียงแค่รอ

โลกของผู้ใหญ่ มีแสงสว่างก็ต้องมีความมืด

เขากับกู้ชิงหยิ่งเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนกัน ในเวลาที่จัดการปัญหา ก็ต้องมีความคิดไม่ตรงกันบ้าง

เขาที่คลานออกมาจากในความมืด การเผชิญกับเรื่องครั้งก่อน มันก็ต้องไม่เหมือนกับกู้ชิงหยิ่งที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย

เขาลังเลไปครู่หนึ่ง เฉินตงก็ได้ส่งข้อความไปทางวีแชทอีกครั้ง

“อยากให้ผมไปหามั้ย?”

ครั้งนี้ รอไปสิบนาที กู้ชิงหยิ่งก็ไม่ได้ตอบกลับ

เฉินตงยิ้มอย่างเซ็งๆ วางโทรศัพท์ลง ก็ทำงานที่ยุ่งๆต่อ

ในเวลาเดียวกัน

ห้องสูทที่โรงแรมโรงแรมไท่ซาน

หวางหนันหนันอาบน้ำเสร็จแล้ว และได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดเดรสยาวสีดำของ Chanel ที่เทียนเซิงให้พนักงานโรงแรมช่วยออกไปซื้อมา

ยืนอยู่หน้ากระจก ชื่นชมร่างอันสง่างามในกระจกที่สวมใส่ด้วยชุดเดรสยาวของ Chanel

ดวงตาของหวางหนันหนันเป็นเปล่งประกาย ยิ้มเล็กน้อย ความสิ้นหวังก่อนหน้านั้นได้หายไปหมดเลย

เกิดใหม่!

ใช่ มันคือการเกิดใหม่!

นี่คือสิ่งที่หวังหนันหนันนิยามขึ้นกับการพบเจอกันอย่างสวยงามของเมื่อคืนนี้

นี่ถึงจะเป็นชีวิตที่เธอต้องการ

อีกอย่าง เธอเชื่อว่าเทียนเซิงสามารถให้เธอได้ แค่รถยนต์ลัมโบร์กินีคันนั้น มันก็เพียงพอที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์

เทียนเซิงเดินเข้าไปในห้องน้ำ

กอดเอวของหวางหนันหนันจากด้านหลัง ยิ้มแล้วก็กระซิบที่ข้างหูของหวางหนันหนันด้วยไออุ่น: “คุณสวยจัง…….”

แก้มของหวางหนันหนันแดงขึ้นเล็กน้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน “คนผีทะเล ยังไม่พออีกเหรอ?”

เทียนเซิงยิ้มๆ “ไปเถอะ ออกไปขับรถเล่นกัน”

หวางหนันหนันยิ้มแล้วพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยหลักหลายความรู้สึก ราวเป็นหญิงสาวที่เรียบร้อย ถูกเทียนเซิงจูงมือ ค่อยๆเดินตามเขาออกไป

หลังจากที่ทำเรื่องเช็คเอาท์แล้ว เข้าไปนั่งในรถลัมโบร์กินี

จู่ๆหวางหนันหนันก็เลิกคิ้ว “สามารถพาฉันไปวนรอบๆเขตวิลล่าเขาเทียนซานได้มั้ย? ได้ยินว่า วิวตรงนั้นสวยมาก”

แน่นอนเธอไม่ได้อยากไปดูวิวอะไรหรอก

เป็นเพราะว่าเฉินตงพักอยู่ตรงนั้น

ช่วงเวลานี้ ที่บ้านเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง ทำให้ความเย่อหยิ่งของเธอในอดีตหายไป เวลาที่เผชิญหน้ากับเฉินตง ต้องเจียมตัวเหมือนฝุ่นที่อยู่บนพื้น

วันนี้เธอได้พบเจอกับเทียนเซิง ก็ต้องอยากที่จะไปโอ้อวดต่อหน้าเฉินตงเป็นธรรมดา กลับไปเชิดหน้าชูตาอีกครั้ง

เพียงแต่ คำพูดแบบนี้ไม่สามารถที่จะพูดกับเทียนเซิง

เพราะหวางหนันหนันรู้ดี มันจะมีผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเขากับเทียนเซิง

“ได้สิ”

เทียนเซิงสตาร์ทรถ

เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ลัมโบร์กินีที่ทำให้เลือดของคนพลุ่งพล่าน เหมือนกับการกะพริบของสายฟ้าสีเหลือง เสียงรถที่ดังได้ขับไปทางเขตวิลล่าเขาเทียนซาน

อยู่ในรถมองดูวิวของเขาเทียนซานที่ด้านนอก ในใจของหวางหนันหนันกลับยิ้มอย่างเย็นชา

“เฉินตง คุณสามารถเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ สักวันหนึ่ง ฉันก็สามารถที่จะมาอยู่ในสถานที่ไฮเอนด์แบบนี้ได้เหมือนกัน”

เทียนเซิงที่อยู่ข้างๆมองหวางหนันหนันไปแวบหนึ่ง แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน: “ชอบมั้ย?”

“วิวที่นี่สวยมากจริงๆ” หวางหนันหนันยิ้มอย่างจับใจ

“ด้านหน้าก็คือวิลล่า เราไปดูกันหน่อยมั้ย?” เทียนเซิงถาม

หวางหนันหนันส่ายหัว “ช่างเถอะ ได้ยินมาว่ายามของวิลล่าเขาเทียนซานเข้มงวดมาก อย่าให้ถึงตอนนั้นแล้วเราถูกไล่ออกมาเลย”

“เข้มงวดมากเลยเหรอ?”

เทียนเซิงยิ้มอย่างเรียบเฉย เหยียบคันเร่งจนมิด เสียงรถลัมโบร์กินีดังสนั่น มุ่งหน้าขับไปยังเขตวิลล่าเขาเทียนซานด้วยความเร็ว

ดวงตาของหวางหนันหนันเปล่งประกาย ยังไม่ทันได้สติ ประตูทางเข้าของเขตวิลล่าเขาเทียนซานก็อยู่ด้านหน้าแล้ว

เทียนเซิงขับรถลัมโบร์กินีที่เสียงดังสนั่นไปถึงบริเวณประตูวิลล่า

“ทำความเคารพ!”

ทันใดนั้นยามของวิลล่าก็ยืนตัวตรง ทำความเคารพอย่างสุภาพ “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!”

บู๊น!

หวางหนันหนันเหมือนถูกสายฟ้าฟาด มือที่เรียวยาวได้กุมปากแดงๆเอาไว้ เกือบจะตะโกนออกมา

โอ้มายก๊อด!

เทียนเซิงคุณพักอยู่ที่นี่เหรอ?

ด้านหน้าสายตา ประตูวิลล่าค่อยๆเปิดออก

ความเร็วของรถลัมโบร์กินีลดลงไปอย่างมาก ค่อยๆขับเข้าไปในวิลล่า

หวางหนันหนันกุมปากไว้ตลอดเวลา มีความรู้สึกเหมือนฝัน

สองข้างทางวิลล่าที่หรูหราเรียงต่อกันเป็นหลังๆ มันเหมือนกับค้อนหนักได้ทุบเข้ามาที่หัวของเธอ

จนกระทั่งรถลัมโบร์กินีได้หยุดอยู่หน้าวิลล่าหลังหนึ่งที่ติดภูเขาของเขาเทียนซาน

ในที่สุดหวางหนันหนันก็ไม่สามารถยับยั้งความตกใจของเธอเอาไว้ได้ “ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น เทียนเซิง คุณ คุณพักอยู่ที่นี่เหรอ?”

“ไม่อย่างนั้นละ?”

เทียนเซิงเลิกคิ้ว ดวงตาภายใต้แว่นตาประกายวิบวับ “ลงรถแล้วครับ เจ้าหญิงของผม”

คำพูดประโยคเดียว ทำให้หวางหนันหนันเหมือนลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

เจ้าหญิง?

เธอแก้มแดงเล็กน้อย ก้มหน้าด้วยความเขินอาย ในใจอบอุ่นขึ้นมาทันที

รอเทียนเซิงที่เป็นสุภาพบุรุษเปิดประตูให้เธอ เธอจึงค่อยๆลงจากรถ

“ชอบมั้ย?”

เทียนเซิงถาม

หวางหนันหนันพยักหน้าเปิดเผย

เวลานี้เธอ ตื่นเต้น ดีใจ ใจเต้นระรัว หัวสมองว่างเปล่า

นี่ใช่ความฝันหรือเปล่า?

หากเป็นความฝัน หวังว่าชีวิตนี้อย่าตื่นจากความฝันนี้เลย!

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ที่นี่ก็จะเป็นบ้านของเจ้าหญิง”

เทียนเซิงที่ยิ้มได้ลูบไปที่หลังของหวางหนันหนันเบาๆ สายตากลับชำเลืองมองไปวิลล่าอีกหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก แววตาแฝงไว้ด้วยความเย็นชา