The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – ตอนที่ 108

บทที่ 108 ประกาศสงคราม

ตอนเที่ยง

เฉินตงกำลังยุ่งอยู่ในห้องทำงาน

เสี่ยวหม่าเดินเข้ามา “พี่ตง มีใครคนหนึ่งให้ยามเอาจดหมายขึ้นมา”

เฉินตงรับจดหมายมา เปิดอ่าน คิ้วของเขาขมวดทันที

เนื้อหาในจดหมายนั้นสั่นมาก

“เจอกันร้านกาแฟที่อยู่ใต้ตึก”

สิ่งที่ทำให้เฉินตงขมวดคิ้วก็คือ คนส่งจดหมายคือ เฉินเทียนเซิง

“พี่ตง ใครเหรอ?” เสี่ยวหม่าที่เห็นสีหน้าที่ดูแย่ของเฉินตง จึงถามด้วยความสงสัย

เฉินตงฉีกจดหมายทิ้ง โยนลงไปในทั้งขยะ “หมาตัวหนึ่ง”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก

เฉินเทียนเซิงอยากเจอเขากะทันหัน มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

พังพอนให้ไก่ส่งท้ายปีเก่า ต้องไม่หวังดีอย่างแน่นอน

เพียงแต่ เฉินตงกลับไม่ได้มีความคิดที่จะหลีกเลี่ยง ไม่ว่ายังไงสุดท้ายทั้งสองคนก็ต้องขึ้นลานประลองอยู่ดี มันคือการต่อสู้ที่ไม่ใช่เขาก็เป็นเราที่ต้องตาย

เวลานี้เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี

ร้านกาแฟที่ใต้ตึก เต็มไปด้วยผู้คน

เมื่อเฉินตงเดินเข้าไปในร้านกาแฟนั้น แวบเดียวก็มองเห็นเฉินเทียนเซิงที่นั่งใกล้หน้าต่าง

เฉินเทียนเซิงนั่งเงียบๆอยู่บนเก้าอี้ สายตามองไปที่ผู้คนมากมายที่กำลังเดินอยู่ด้านนอกถนน มือขวาที่ถือช้อนเอาไว้ ค่อยๆคนกาแฟที่เต็มไปด้วยไอร้อน

ก็ธรรมดาเหมือนกับคนที่อยู่รอบๆโดยไม่อะไรแตกต่างกัน

แต่ใครจะไปคิดถึง ก็คนแบบนี้แหละ กลับทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้เป็นผู้สืบทอดอำนาจบารมีของตระกูลเฉิน?

“นายหาฉัน?”

เฉินตงเดินเข้าไป แล้วนั่งลงโดยตรง

เฉินเทียนเซิงไม่ขยับเลย ยังคงมองข้างอย่างสงบ มุมปากมีรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ฉันสังเกตเห็น “พื้นที่บริเวณนี้ของบริษัทนาย สาวสวยไม่น้อยเลย”

เฉินตงขมวดคิ้ว

ตามมาด้วย เฉินเทียนเซิงยกมือชี้ไปที่ด้านนอก “นายดูคนนั้นสิ เอวบางขายาว จุ๊……….ไม่เลว”

ขนาดที่พูด เขาก็ส่ายหัว “เพียงแต่มันไม่น่าตื่นเต้นเลย ฉันเสียเงินล้านสองล้าน ก็สามารถทำให้เธอมาสยบแทบเท้าได้แล้ว”

“มาเพื่อพูดเรื่องนี้?” เฉินตงเอือมระอาแล้ว

เฉินเทียนเซิงหันหน้ากลับมา ยิ้มแล้วมองเฉินตงไปแวบหนึ่ง จิบกาแฟไปหนึ่งคำ จึงได้แสดงท่าทางที่รู้สึกผิดออกมา

“ขอโทษ ก่อนหน้านั้นฉันไม่รู้ว่าหวางหนันหนันเป็นอดีตภรรยาของนาย”

“เห่อ!”

เฉินตงยิ้มหยัน

เฉินเทียนเซิงพิงอยู่บนเก้าอี้อย่างขี้เกียจ “ดังนั้น เพื่อเป็นการขอโทษ ฉันได้ไล่เธอไปแล้ว”

“แล้วไง?” เฉินตงขมวดคิ้วมองเฉินเทียนเซิง

แววตาของเฉินเทียนเซิงกะพริบๆ พริบตาเดียวก็กลับสู่ความสงบ

จู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา นายพูดถูก “เธอมันคือของเหลือเดน ไม่น่าตื่นเต้นเลย และก็ลดฐานะของฉันด้วย”

เฉินตงที่สงบ มองไปที่เฉินเทียนเซิงอย่างเงียบๆ

เผชิญกับสายตาของเฉินตง ใบหน้าของเฉินเทียนเซิงก็ยังคงมีรอยยิ้มจางๆ แต่ว่านิ้วที่จับช้อนไว้ กลับออกแรงโดยที่ไม่รู้ตัว

“ฮู้………”

เฉินตงถอนหายใจ “หากมาเพื่อพูดเรื่องนี้ งั้นฉันขอตัวก่อน”

พูดจบ เขาลุกขึ้นก็จะเดินจากไป

“นายว่า หลังจากที่เธอกลับไปแล้ว บ้านเธอจะเกิดอะไรขึ้น?”

เฉินเทียนเซิงเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม แววตาเป็นประกาย “นายดูสิ ฉันดูแลนายมากแค่ไหน ตอนแรกที่นายไม่สามารถเด็ดขาดกับครอบครัวนี้ แต่ฉันทำได้แล้ว ฉันกำลังทำให้นายดูเป็นตัวอย่าง”

ทำเป็นตัวอย่าง?

เฉินตงหยุดฝีเท้าลง

หน้าตาบูดบึ้งและโกรธ

แววตาเปล่งประกายด้วยแรงอาฆาต

เขากับหวางหนันหนันได้ตัดขาดกันแล้ว ไม่ได้ติดค้างซึ่งกันและกัน

ถึงแม้ว่าตระกูลหวางจะตอแยเขาไม่เลิก เขาก็ไม่เอาเรื่อง ไม่ใช่เพราะเขาใจอ่อน แต่รู้สึกว่ามันไม่จำเป็น

นอกจากเวลาที่ทำร้ายแม่ของเขา เขาจึงจะตอบโต้กลับด้วยความโกรธ

แต่เฉินเทียนเซิงละ

แค่เพื่อจะทำให้เขารู้สึกอัปยศ ก็เลยมาสร้างสวรรค์แห่งฝันให้กับตระกูลหวาง

ทำอะไรก็อยากให้มันเกินไป มันอาจจะย้อนกลับมาทำร้ายเราได้ การที่ฝันสลายนั้นอาจทำให้คนถึงตายได้

หากไม่คิดที่จะให้แสงสว่างกับอีกฝ่าย ก็อย่าไปพาเขาออกมาจากในที่มืดมิด มาเจอกับแสงสว่าง

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยนิสัยของตระกูลหวาง การกระทำของเฉินเทียนเซิง โหดยิ่งกว่าเอามีดมาเฉือนเนื้อของพวกเขาอีก!

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เฉินตงระงับไฟโกรธในทรวง ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก

มองดูแผ่นหลังของเฉินตง ในที่สุดใบหน้าของเฉินเทียนเซิงก็ปรากฏด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ บ่นพึมพำคนเดียว “ฉัน……..นึกว่านายจะไม่โกรธเสียอีก”

พรึบ!

เขาตบมือหนึ่งที เรียกบริการหญิงมา

ดูแล้วเอวบางร่างน้อย บริกรหญิงที่หน้าตาค่อนข้างจะดี เฉินเทียนเซิงขยับแว่นที่อยู่ตรงสันจมูก แล้วนำใบบัตรเอทีเอ็มม่วงทองวางไปในถาดของบริกรหญิง

จากนั้นก็ขยับไปใกล้บริกรหญิง กระซิบที่ข้างหู “นอนกับฉันหนึ่งคืน ให้เธอหนึ่งล้าน!”

บริกรหญิงตัวสั่น ใบหน้าที่สวยงามของเธอจู่ๆก็แดงระรื่น

แต่เธอกลับไม่ได้ตอบ มองเฉินเทียนเซิงด้วยสีหน้าที่ตกใจ

“เธอคือสาวบริสุทธิ์ ฉันดูออกแล้ว หนึ่งล้านไม่ได้ สองล้าน” เฉินเทียนเซิงเอนกายลงบนเก้าอี้ ดวงตาของเขาจ้องมองไป เย่อหยิ่งเหมือนจักรพรรดิที่นั่งอยู่บนบัลลังก์

แววตาของบริกรหญิงเปล่งประกาย สองมือกำแน่น ฟันกัดริมฝีปากแดงเอาไว้

“สามล้าน!” เฉินเทียนเซิงกล่าว

บริกรหญิงสั่นสะท้าน ก้มหน้าลง ตอบกลับด้วยเสียงที่เบาเหมือนเสียงยุง: “…………โอเค”

……

เฉินตงที่ออกจากร้านกาแฟ ไม่ได้ทานอาหารเที่ยง

แต่กลับเข้าบริษัทด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น

การมาที่กะทันหันของเฉินเทียนเซิง เหมือนกับหนาม ได้ทิ่มอยู่บนหัวใจของเขา

เขาไม่ใช่คนนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง ไม่ได้อาลัยอาวรณ์เรื่องของหวางหนันหนันอยู่แล้ว

แต่เพราะเรื่องเมื่อคืน ทำให้เขารู้แผนการชั่วๆของเฉินเทียนเซิง

ดังนั้น สิ่งที่ทำให้เขาไม่สบายใจคือจุดประสงค์ของการมาเยือนของเฉินเทียนเซิง!

ท่าทางที่ไม่สบายแบบนี้ กินเวลาไปถึงบ่ายสามโมง

เมื่อเสี่ยวหม่าเดินเข้ามาในห้องทำงาน เฉินตงเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง เห็นว่าสีหน้าของเสี่ยวหม่านั้นดูแย่มาก

“เป็นอะไร?” เฉินตงถาม

สีหน้าของเสี่ยวหม่ามืดมน ขมวดคิ้ว พี่ตง “พี่ยังจำซัปพลายเออร์ที่ขายวัสดุที่อยู่นอกพื้นที่ที่โจวเย่นชิวช่วยประสานงานให้เราได้มั้ย?”

เฉินตงพยักหน้า

“เมื่อกี้พวกเขาโทรศัพท์ บอกว่าจะหยุดส่งสินค้าให้เรา อีกอย่างยังยินดีที่จะชดใช้ค่าผิดสัญญา” เสี่ยวหม่ากล่าว

ใจที่ว้าวุ่นของเฉินตง ทันใดนั้นก็สงบลงทันที

พรึบ!

มือที่อยู่ในมือ ถูกหักด้วยนิ้วมือ

“จุดประสงค์ที่นายมานี่ ก็เพื่อมาประกาศสงครามเหรอ?”

เฉินตงยิ้มอย่างเย็นชา: “เวลาสั้นๆ ประธานโจวก็ยอมสยบให้นายแล้ว นายให้ผลประโยชน์ที่ใหญ่ขนาดกับเขากันนะ?”

“ประกาศสงคราม สยบ? พี่ตง เมื่อเกิดเรื่องอะไรกันแน่?”

เสี่ยวหม่าเต็มไปด้วยความสงสัย คำพูดของเฉินตง เห็นได้ชัดว่ารู้ถึงสาเหตุของเรื่องแล้ว

“ไม่เป็นไร นายออกไปก่อนเถอะ ทางบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่จะยังคงจัดส่งวัสดุให้เราอย่างต่อเนื่อง” เฉินตงยกมือกล่าว

แม้แต่โจวเย่นชิวยังยอมสยบให้มันแล้ว เขาไม่สงสัยเลย ต่อจากนี้ผู้ค้าวัสดุก่อสร้างทั้งหมดก็จะร่วมมือกันคว่ำบาตรไท่ติ่งอีกครั้ง

เพียงแต่โชคยังดีที่กูชิงหยิ่งเป็นเจ้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ ยังมีวัสดุของยิงลี่ โครงการของไท่ติ่งยังไม่ถึงกับต้องหยุดชะงัก

“แต่หากเป็นแบบนี้ การทำงานของโครงการ ก็จะเกิดความล่าช้า” เสี่ยวหม่ากล่าว

หากมีวัสดุจากหลายๆซัปพลายเออร์ มันทำให้งานก่อสร้างย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองคืบหน้าได้อย่างรวดเร็ว

ก็เหมือนกับมีสายน้ำจากสายยางไหลสายปล่อยน้ำลงไปในบ่อ วันนี้ได้ถูกตัดขาดจนเหลือสายยางเพียงเส้นเดียว อยากจะให้น้ำในบ่อเต็ม ก็ต้องใช้เวลานาน

“ไม่เป็นไร”

เฉินตงสะบัดมือ ส่งสัญญาณให้เสี่ยวหม่าออกไป

หลังจากที่เสี่ยวหม่าออกไป ใบหน้าที่สงบของเขาจู่ๆก็ปรากฏท่าทีที่เบื่อหน่าย

การเกิดสองคำนี้ มันสามารถกดทับให้คนตายได้จริงๆ!

ประจวบเหมาะตอนนี้

โทรศัพท์ในวีแชทก็ดังขึ้น

เมื่อเฉินตงหยิบขึ้นมาดู อาการเบื่อหน่ายและความเศร้าก็หายไปทันที

เป็นข้อความที่กู้ชิงหยิ่งส่งมา

“เฉินตง เดือนหน้าฉันจะกลับประเทศแล้ว อีกอย่าง พ่อแม่ฉันก็อยากจะเจอคุณด้วย