บทที่ 112 ใครกล้าล่วงเกินแม่ฉัน ฉันจะขอแลกกับมันด้วยชีวิต !
ขณะที่แม่กำลังเกิดเรื่อง เฉินตงก็กำลังประชุมอยู่ที่บริษัท
เมื่อรับโทรศัพท์ของท่านหลง เฉินตงก็ตบโต๊ะดัง “ปัง”
แก้วน้ำชาบนโต๊ะก็ถูกปัดจนแตกไปด้วย เศษแก้วบาดเข้าที่ฝ่ามือของเฉินตงจนเลือดสีแดงสดไหลออกมา
ภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกใจจนสะดุ้งเฮือก
บรรยากาศในห้องประชุมเงียบจนน่ากลัว
เฉินตงในตอนนี้ เหมือนสิงโตที่กำลังโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเขาเป็นสีแดงก่ำ
“เสี่ยวหม่า นายดูแลการประชุมต่อ ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ”
เฉินตงหันหลังเดินจากไป
เสี่ยวหม่าอึ้งไปครู่หนึ่ง : “พี่ตง แต่นี่มันเกี่ยวกับเรื่องการขายล่วงหน้า ต้นเดือนตึกทั้งสามแห่งจะมีการเปิดขายล่วงหน้าพร้อมกัน ผม ผมกลัวว่าผมจะทำได้ไม่ดี !”
“ทำได้ไม่ดีก็ต้องทำ !”
เสียงของเฉินตงดังเข้ามาจากทางเดินด้านนอกห้องประชุม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรง
เงินไม่มีก็หาใหม่ได้ แต่หากร่างกายของแม่เป็นอะไรไป นั่นถึงจะถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ !
……
โรงพยาบาลลี่จิง
เฉินตงลงจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที
คนที่อยู่บริเวณโดยรอบต่างก็ตกใจรีบหลบทางให้
“คุณหมอจาง เขา เขาคนนั้นน่ากลัวมาก คงจะไม่ได้มาก่อเรื่องอะไรหรอกใช่ไหม ?”
พยาบาลคนหนึ่งตื่นตกใจ หลายปีมานี้มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นในโรงพยาบาลไม่น้อย ทำให้ทั้งหมอและพยาบาลต่างรู้สึกกลัว
คุณหมอจางไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นหมอเจ้าของไข้ของหลี่หลานพอดี
“อย่าพูดเหลวไหล นั่นคือคุณเฉิน”
คุณหมอจางกล่าวออกมาด้วยความเคารพ จากนั้นจึงเข้าไปขวางเฉินตงเอาไว้ : “คุณเฉิน แม่ของคุณพ้นขีดอันตรายแล้ว”
“คุณหมอจาง ตอนนี้แม่ของผมอยู่ที่ไหน ?”
เฉินตงจับมือของคุณหมอจางเอาไว้ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เพิ่งออกมาจากห้องไอซียู ผมจัดการย้ายเข้าไปอยู่ในห้องผู้ป่วยเรียบร้อยแล้ว”
คุณหมอจางพูดพลางขมวดคิ้ว : “ครั้งนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ร่างกายของแม่คุณฟื้นฟูแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เพราะได้รับความกระทบกระเทือนจากอารมณ์โกรธอย่างสุดขีด ก็ไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างเช่นวันนี้ขึ้นได้”
“ผมขอไปดูแม่ของผมก่อน”
เฉินตงเองก็รู้สึกสงสัย ท่านหลงเองก็ไม่ได้อธิบายในสายโทรศัพท์อย่างละเอียดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
เมื่อได้ยิน
คุณหมอจางจึงรีบเดินนำทางไปทันที
ภานในห้องพักผู้ป่วยวีไอพี หลี่หลานยังคงนอนหมดสติอยู่ โดยมีอุปกรณ์ต่างๆ ระโยงระยางไปทั้งตัว
ฟ่านลู่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าโศกเศร้า กุมมือของหลี่หลานเอาไว้
ส่วนท่านหลงกับคุนหลุนนั้นยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เฉินตงเปิดประตูออก และตรงเข้าไปในห้องผู้ป่วย
“คุณเฉิน”
“คุณชาย”
เมื่อเห็นเฉินตง ฟ่านลู่ ท่านหลง และคุนหลุนก็ตะโกนเรียกออกมาพร้อมกัน
เฉินตงพยักหน้า แล้วรีบเดินตรงเข้าไปหาหลี่หลาน เมื่อเห็นว่ายังนอนหมดสติอยู่ก็ขมวดคิ้วแน่น
ฟ่านลู่พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น : “ขอ ขอโทษด้วยคุณเฉิน ฉัน……”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณไม่ต้องโทษตัวเอง”
เฉินตงยกมือขึ้นตัดบทฟ่านลู่
ฟ่านลู่คอยดูแลแม่ เขาเองก็เห็นมาโดยตลอด ส่วนแม่ของเขาเองก็ปฏิบัติต่อฟ่านลู่เหมือนเป็นลูกสาวคนหนึ่ง
เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้อยู่นอกเหนือการควบคุม ถึงทำให้แม่ได้รับความกระทบกระเทือนได้
พูดจบ เขาก็หันไปมองท่านหลงและคุนหลุนด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“คุณชาย ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะครับ”
ท่านหลงถอนหายใจ แล้วเดินนำออกไปที่ทางเดินด้านนอกก่อน
ที่ทางเดินด้านนอก เฉินตงจ้องมองท่านหลงกับคุนหลุนด้วยความโมโห : “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ?”
“เป็นเพราะเฉินเทียนเซิงครับ” คุนหลุนพูด
เฉินตงกำหมัดแน่นจนเสียงกระดูกดังกรอบทันที แววตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
ท่านหลงค่อยๆ พูดว่า : “วันนี้หวางเห้าขับรถบุกเข้าไปในวิลล่า เพื่อที่จะมาคิดบัญชีกับเฉินเทียนเซิงเรื่องตระกูลหวางของเขา เดิมทีพวกเราเองก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปยุ่ง แต่เฉินเทียนเซิงได้มอบเช็คมูลค่าห้าล้านบาทให้หวางเห้า บอกว่าให้เพราะเห็นแก่หน้าคุณ”
บูม !
มีเสียงระเบิดดังขึ้นในหัวของเฉินตง เขาอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มออกมา : “เฉินเทียนเซิง เลวจริงๆ !”
ท่านหลงพูดต่อ : “ตอนนั้นคุณหญิงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก จึงได้พาพวกเราไปออกหน้า จนในที่สุดหวางเห้าก็ถูกไล่กลับไป แต่เฉินเทียนเซิงกลับทำให้คุณหญิงโกรธจนหมดสติจนต้องเข้าโรงพยาบาล”
“เขาพูดอะไรบ้าง ?” เฉินตงหรี่ตาถาม
มีความหนาวเย็นแผ่ซ่านออกมาจากทั่วทั้งตัวของท่านหลงและคุนหลุน รู้สึกว่าเหมือนว่าอุณหภูมิลดลงไปหลายองศา
“เขาพูดว่า ชีวิตของคุณหญิงนั้นไร้ค่า ให้กำเนิดลูกนอกคอกออกมา !” ท่านหลงพูด
“เหอะ !”
เฉินตงแสยะยิ้ม เขาไม่อาจระงับความโกรธที่มีอยู่ได้อีกต่อไป แต่รอยยิ้มที่เขาแสดงออกมานั้นกลับสงบเยือกเย็นผิดปกติ
ภาพที่เห็นทำให้ท่านหลงและคุนหลุนต้องตกตะลึง
แล้วจึงรีบเดินตามไปติดๆ
เฉินตงค่อยๆ พูดออกมาหนึ่งประโยค
“คุนหลุน ไปกับฉันหน่อย !”
ตู้ม !
ท่านหลงกับคุนหลุนเหมือนถูกฟ้าผ่า
“คุณชาย จะแก้ไขปัญหาด้วยอารมณ์ไม่ได้นะครับ เขาตั้งใจที่จะยั่วโมโหคุณ เพื่อล่อให้คุณทำผิดกฎของตระกูล !” ท่านหลงรีบคว้าเฉินตงเอาไว้
แต่เฉินตงกลับสะบัดมือของท่านหลงออกอย่างแรง : “มันทำให้แม่ของฉันต้องเข้าโรงพยาบาล นายยังจะห้ามไม่ให้ฉันแก้ไขปัญหาด้วยอารมณ์อีกหรือ ? เรื่องล้อเล่นแบบนี้ มันไม่ตลกเลยสักนิด !”
“ไม่ว่าจะเป็นกฎของตระกูลหรือจะเป็นตำแหน่งผู้สืบทอดมรดกของตระกูลเฉิน ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าแม่ของฉันทั้งนั้น”
“หากเขาหาเรื่องฉัน ฉันยังจะพอทนได้ แต่นี่เขาแตะต้องแม่ของฉัน ต่อให้เป็นเทวดามาจากไหนฉันก็ไม่มีทางยอมละเว้นทั้งนั้น !”
ในคำพูดแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธและเจตนาฆ่าที่เต็มเปี่ยม
ใครกล้ากระตุกหนวดเสือ มันผู้นั้นต้องตาย !
แม่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
หากผู้เป็นมารดาได้รับความอับอาย แต่ผู้เป็นลูกกลับไม่ออกมาปกป้อง เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าเป็นลูกอกตัญญูหรอกหรือ ?
“คุนหลุน !”
เฉินตงเดินจ้ำอ้าวออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
คุนหลุนรีบเดินตามไปทันที
“คุนหลุน ดูแลคุณชายด้วย !”
ท่านหลงรีบกล่าวเตือน รอจนกระทั่งทั้งสองหายลับจากทางเดินไป เขาถึงแอบถอนหายใจออกมา : “คุณชาย……อย่าให้ความพยายามทั้งหมดของนายท่าน ต้องมาสูญเปล่าไปในคราวเดียวเลย”
เขารับรู้ถึงความรู้สึกของเฉินตงและหลี่หลานสองแม่ลูกดี
แม่ต้องได้รับความอับอายเช่นนี้ เป็นใครก็ไม่มีทางทนไหวทั้งนั้น
ยิ่งไปกว่านั้น ความรู้สึกของทั้งสองแม่ลูกที่คอยประคับประคองกันมาตลอดยี่สิบกว่าปี
ด้วยความผูกพันที่มีต่อกันเช่นนี้ ต่อให้เป็นคนที่มีเหตุผลขนาดไหน ก็สามารถลืมความกลัวตรงหน้าได้หมดสิ้น
ดังนั้น เขาจึงไม่คิดที่จะเข้าไปขวาง เพราะรู้ดีว่าไม่อาจขวางได้
ให้คุนหลุนคอยจับตาดูเฉินตงเอาไว้ให้ดี ถือเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ท่านหลงสามารถคิดออกได้ในตอนนี้แล้ว
ขอเพียงอย่าล้ำเส้นที่ขีดไว้ คุณชายก็จะยังคงเป็นหนึ่งในผู้สืบทอดมรดกต่อไป !
เมื่อเดินออกมาจากโรงพยาบาล ขณะที่คุนหลุนกำลังหยุดรถ เฉินตงก็ส่งข้อความไปหากูหลัง
หลังจากขึ้นรถแล้ว คุนหลุนถามด้วยความสงสัยว่า : “คุณชาย เรียกกูหลังมาทำไมหรือครับ ?”
เฉินเทียนเซิงเป็นคนที่เขาสอนมาเองกับมือ ต่อให้เขาจะเชื่อฟังคำสั่งของท่านหลง ไม่ยอมปล่อยให้เฉินตงลงมือ เขาเพียงคนเดียวก็สามารถเอาชนะเฉินเทียนเซิงได้ !
จู่ๆ ใบหน้าที่เย็นชาของเฉินตงก็ปรากฏรอยยิ้มที่แปลกประหลาดออกมา แววตานั้นทำให้คุนหลุนรู้สึกเสียวสันหลัง
เขาค่อยๆ พูดว่า : “กูหลังเป็นคนรับใช้หรือเปล่า ?”
คุนหลุนเลิกคิ้ว แล้วเข้าใจทุกอย่างในทันที
แต่ทันใดนั้น เขาก็ขมวดคิ้ว : “คุณชาย ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้”
“เหรอ ?”
เฉินตงเลิกคิ้ว
คุนหลุนพูดว่า : “ตามกฎของตระกูลที่ท่านหลงว่าไว้ ต่อให้กูหลังจะไม่ใช่คนรับใช้ แต่ก็ถือว่าเป็นคนของคุณ หากมีความเกี่ยวข้องกันเช่นนี้ ก็จะต้องถูกจัดการตามกฎของตระกูลเช่นเดียวกัน !”
“เหอะๆ”
เฉินตงยิ้มเยาะออกมา : “ที่ฉันเรียกกูหลังมา ก้เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงกฎของตระกูลให้มากที่สุด ถ้าเช่นนั้นเห็นทีคงไม่จำเป็นต้องเลี่ยงอีกแล้ว !”
คุนหลุนฟังอย่างตั้งใจ และกำลังจะเปิดปากพูด
แต่เฉินตงกลับจ้องคุนหลุนตาเขม็ง : “นายบอกฉันมาซิ ถ้าหากเป็นแม่ของนายที่ถูกทำร้าย ถ้าหากต้องใช้ชีวิตนายและกับชีวิตของครอบครัวศัตรู นายจะยอมแลกหรือไม่แลก ?”
คุนหลุนนิ่งไป
จากนั้นจึงตอบกลับมาอย่างดุเดือดว่า : “แลก !”
เฉินตงยิ้ม แล้วหันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ จากนั้นจึงพึมพำออกมาเบาๆ ว่า : “ทุกคนก็เหมือนกันหมด”
