บทที่ 115 แลกชีวิต !
เปรี้ยง !
แสงของฟ้าผ่าทำให้ห้องรับแขกสว่างขึ้น
เฉินตงวิ่งเข้าหาเฉินเทียนเซิงทันทีด้วยท่าทีดุร้ายที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก พร้อมกับเสียงขู่คำรามและถือกริชที่ดูน่ากลัวอยู่ในมือ
เจตนาฆ่าที่รุนแรงทำให้คุนหลุนและกูหลังหน้าถอดสี
คุนหลุนตะโกนออกมาเสียงดัง “คุณชาย” คิดที่จะเข้าไปขวางแต่ก็สายไปเสียแล้ว
ทันใดนั้นเอง เหมือนกับเวลาค่อยๆ เดินช้าลง
สีหน้าของเฉินเทียนเซิงซีดเผือด ใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ รูม่านตาขยายจนถึงขีดสุด
เขาในตอนนี้ ไม่หลงเหลือท่าทีที่สงบดังเช่นก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย จะหลงเหลืออยู่ก็เพียงแค่ท่าทีที่แสดงออกถึงความหวาดกลัวต่อความตาย
เขาไม่สงสัยเลยสักนิดว่าเฉินตงจะแทงเขาด้วยกริชจริงๆ !
ความเป็นความตาย อยู่ในเสี้ยววินาที !
“อ้า !”
เฉินเทียนเซิงร้องตะโกนเสียงดังออกมาทันที
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัว หรือเป็นเสียงตอบโต้ของคนที่กำลังตาย
พรึบ !
ตัวของเฉินตงกับเฉินเทียนเซิงแนบเข้าด้วยกัน
ซวบ !
เสียงของกริชแทงเข้าไปในเนื้อ ดังสะท้อนอยู่ในห้องรับแขก
จากนั้นทั้งสองคนดูราวกับถูกตรึงอยู่
ติ๋ง……ติ๋ง……
เลือดสีแดงสด ค่อยๆ หยดลงบนพื้นระหว่างทั้งคู่ทีละหยดๆ ไม่นานบนพื้นก็ฉาบไปด้วยสีแดง
คุนหลุนและกูหลังยืนนิ่งด้วยความตกตะลึง
กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งทำให้ทั้งสองคนได้สติกลับมา
คุนหลุนถอนหายใจออกมาอย่างหดหู่ : “จบเห่แล้ว……”
หลังจากพูดจบ
“อ้า !”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นมา
คุนหลุนและกูหลังต่างตกตะลึงไปพร้อมกัน
เสียงนี้เป็นเสียงของเฉินเทียนเซิง !
ทั้งสองรีบตามไปติดๆ จึงเห็นภาพของเฉินเทียนเซิงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความสงสัย ความโกรธแค้น……
ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ มีความรู้สึกมากมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าซีดเผือดของเฉินเทียนเซิง
จนสุดท้าย ใบหน้าที่ซีดเผือดนั้นก็เผยให้เห็นความโกรธแค้นที่อัดแน่นออกมา
ถึงขั้นที่ร่างกายของเฉินเทียนเซิงสั่นอย่างรุนแรง
“แก แกนี่มัน……”
“เหอะ !”
เฉินตงหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นเพื่อตัดบทคำด่าทอของเฉินเทียนเซิง
หลังจากนั้น
เขายกมือซ้ายขึ้น แล้วผลักเฉินเทียนเซิงที่กำลังโกรธแค้นออกไป จากนั้นตนเองจึงเดินโซเซถอยหลังไป
เสียงล้มดังขึ้น
เฉินตงร่วงลงไปนั่งอยู่บนพื้น สีหน้าซีดเผือดอย่างรวดเร็ว แต่มุมปากยังปรากฏรอยยิ้มที่น่ากลัวอยู่ แววตายังคงเชือดเฉือนราวกับมีด
ส่วนมือซ้ายของเขานั้นกุมบริเวณท้องเอาไว้แน่น
กริชที่แหลมคมจนส่องแสงแวววาวถูกถือเอาไว้ในมือ ไม่ได้เสียบอยู่ในเนื้อ
เลือดสีแดงสดไหลอาบลงมา
บูม !
ภาพที่เห็นนี้ ทำให้เหมือนมีเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องกังวานอยู่ในหัวของคุนหลุนและกูหลัง
ความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในทันที ดวงตาเบิกโพลงจนถึงขีดสุด
ทำไม ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ?
มีดเล่มนี้ควรจะปักอยู่ที่เฉินเทียนเซิงไม่ใช่หรือ ?
“คุณชาย !”
“คุณเฉิน !”
หลังจากความตื่นตระหนกผ่านพ้นไป คุนหลุนและกูหลังก็พุ่งเข้าไปหาเฉินตงพร้อมกัน
“อ่า……ไอบ้า ไอลูกนอกคอก แกมันบ้าไปแล้ว !”
เฉินเทียนเซิงตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง รีบสะบัดเลือดสีแดงสดในมือออกจากสุดกำลัง เขารู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
เขาไม่มีทางคิดถึงเลยว่า สุดท้ายแล้วเฉินตงจะใช้ไม้นี้กับเขา !
เมื่อครู่เขาถึงขั้นได้สัมผัสถึงความรู้สึกของคนที่กำลังจะตาย แต่ขณะที่สัมผัสกับเฉินตง ความกลัวที่จะต้องตายก็กลับกลายเป็นความวิตกกังวลในทันที
ในชั่วขณะนั้นที่เฉินตงนำกริชใส่เข้าไปในมือของเขา จากนั้นก็จับมือของเขาเอาไว้ แล้วนำกริชแทงเข้าไปในท้องของตนเอง !
ทุกอย่าง ถูกวางแผนเอาไว้หมดแล้ว !
ด้วยสมองระดับเฉินเทียนเซิงแล้ว ตอนนี้เขาจึงสามารถรับรู้ได้ทันที
ตั้งแต่ต้นจนจบ เฉินตงไม่ได้คิดที่จะเอาชีวิตเขา !
แต่กลับใช้วิธีเอาหนึ่งชีวิตแลกกับอีกหนึ่งชีวิต เพื่อระบายความโกรธแค้นที่ทำลายแม่ของเขา !
หากทำเช่นนี้ ต่อให้ทำผิดกฎของตระกูลจริง ก็ยังพอจะเหลือทางหนีทีไล่ !
คำถูกคุนหลุนและกูหลังทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส ภายใต้คำสั่งของเฉินตง
แต่สุดท้าย เขาเองก็แทงเฉินตงไปหนึ่งครั้ง
การทำผิดกฎของตระกูลเช่นนี้ ต่อให้มีผู้ใหญ่ภายในตระกูลคอยหนุนหลังอยู่ แต่จะใช้กฎของตระกูลจัดการได้อย่างไร ?
“แม้แต่แลกชีวิตก็ไม่กล้า แล้วแกคิดจะเอาอะไรมาจัดการกับฉัน ?”
เฉินตงหัวเราะเยาะเย้ยออกมา ขณะที่เผชิญหน้าอยู่กับเฉินเทียนเซิงที่แทบจะเป็นบ้า แววตาที่เขาใช้มองเฉินเทียนเซิงเต็มไปด้วยการดูถูกเยาะเย้ย
เฉินเทียนเซิงนิ่งไป
จู่ๆ เขาก็พบว่า นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตัวเขาเองรู้สึกถึงความหวาดกลัว !
ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเป็นหัวกะทิของตระกูลเฉิน กระทั่งว่าเป็นถึงผู้สืบทอดมรดกที่แข็งแกร่งที่สุดคนหนึ่งของตระกูลเฉินเลยก็ว่าได้
รัศมีนตัวของเขา ความหยิ่งผยองของเขา ทำให้เขามีความเชื่อมั่นว่าเขาอยู่เหนือผู้อื่น
แต่ตอนนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับเฉินตง ซึ่งเป็นแค่ลูกนอกคอกคนหนึ่งของตระกูลเฉิน
เขา……กลับรู้สึกกลัว !
คนที่ก้าวเดินไปให้ถึงผลลัพธ์โดยไม่สนใจวิธีการ ถึงขั้นจัดวางตนเองเอาไว้ในแผนการ และไม่เกรงกลัวที่จะต้องทำร้ายตัวเอง คนเช่นนี้จะน่ากลัวแค่ไหนกัน ?
เฉินเทียนเซิงถามตัวเอง เขาไม่มีทางทำแบบเดียวกับที่เฉินตงทำได้ !
ไอ้ลูกนอกคอกคนนี้ มันบ้าไปแล้วจริงๆ !
เสียงล้มดังขึ้น !
เฉินเทียนเซิงล้มลงไปบนพื้นอย่าไร้เรี่ยวแรง เสียงดูถูกเยาะเย้ยของเฉินตง ดังก้องอยู่ในหู
ตอนนี้เอง ความมั่นใจในตัวเองของเขาถูกสั่นคลอนแล้ว
และสิ่งที่ตามมาคือ ความรู้สึกอัปยศอดสูที่หลั่งไหลมาเหมือนกับสายน้ำที่เชี่ยวกราด
หัวกะทิของตระกูลเฉิน ต้องมาพ่ายแพ้ให้ไอ้ลูกนอกคอกเช่นนี้หรือ ?
สมควรตายจริงๆ !
ไอ้ลูกนอกคอกนี่ สมควรตายจริงๆ !
“หึ ! ฉันจะฆ่าแก !”
ทันใดนั้นดวงตาก็เฉินเทียนเซิงก็เป็นสีแดงก่ำ เขาพุ่งเข้าไปหาเฉินตงด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง
“เกมจบแล้ว”
เฉินตงเลิกคิ้วแล้วหันมองคุนหลุน : “ลงมือ !”
ตุ๊บ !
คุนหลุนก้าวเข้ามาแล้วพุ่งหมัดเข้าใส่เฉินเทียนเซิงทันที จนเขาลอยกระเด็นออกไป
หลังจากตกกระแทกลงบนพื้น หน้าอกของเฉินเทียนเซิงขยับขึ้นลงอย่างรุนแรง “พรวด” เขากระอักเลือดออกมา สภาพเลวร้ายถึงขีดสุด
“ถ้าแกอยากจะสู้ ฉันก็จะยอมเล่นกับแกจนจบ แต่ถ้าหากแกทำร้ายคนที่ฉันต้องการจะปกป้องแล้วล่ะก็ ฉันจะทำทุกวิถีทางที่จะทำให้แกต้องตาย !”
กูหลังค่อยๆ ประคองเฉินตงขึ้นมา ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่แสดงถึงความเจ็บปวดออกมาเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าที่ซีดเผือดยังคงฉาบไปด้วยรอยยิ้มที่เย้อหยันเฉินเทียนเซิงอยู่ตลอดเวลา
พูดจบ เขาก็พาคุนหลุนและกูหลังกลับออกจากวิลล่าไป
ด้านนอก ฟ้าฝนยังคงกระหน่ำและมีฟ้าผ่ารุนแรงอยู่อย่างต่อเนื่อง
รถโรลส์-รอยซ์และรถบีเอ็มดับเบิลยูขับออกไปจากเขตวิลล่าเขาเทียนซานอย่างรวดเร็ว ภายใต้สายฝนที่ตกกระหน่ำอยู่
ภายในรถโรลส์-รอยซ์
ร่างกายของเฉินตงเปียกปอนไปด้วยฝน มือขวายังคงกุมอยู่ตรงบริเวณท้องที่ถูกมีดแทงเอาไว้แน่น เสื้อครึ่งตัวถูกย้อมด้วยเลือดจนเป็นสีแดง เพียงแต่เมื่อครู่ตอนที่เดินออกมาจากวิลล่า ถูกน้ำฝนชะล้างจนกระทั่งจางไปเล็กน้อย
แต่ก็ยังคงมีเลือดสดไหลออกมาเรื่อยๆ จากบาดแผล จนกระทั่งเสื้อกลายเป็นสีแดงสดอีกครั้ง
“คุณชาย อดทนเอาไว้นะครับ กำลังจะถึงโรงพยาบาลแล้ว”
คุนหลุนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนรน
“ไม่ต้องรีบร้อน ฉันไม่เป็นอะไรมาก” เฉินตงยังยิ้มออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
คุนหลุนขมวดคิ้วแน่น เหมือนมีคลื่นลูกใหญ่กำลังถาโถมอยู่ภายในจิตใจ
ต่อให้เฉินตงจะกำหนดจุดที่จะให้กริชแทงเข้าไปเอาไว้แล้วว่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่หากสูญเสียเลือดเป็นเวลานาน ก็อาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้
สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวในตอนนี้ก็คือความใจเย็นของเฉินตง
ภายใต้การบาดเจ็บแบบเดียวกัน คุนหลุนเองก็สามารถใจเย็นเช่นนี้ได้เช่นเดียวกัน แต่นั่นเป็นเพราะเขาผ่านการฆ่าคนมาอย่างโชกโชน การที่ต้องเหยียบย่ำศพของคนอื่นเพื่อให้ตนเองไต่เต้าขึ้นมานั้น ทำให้เขากลายเป็นคนที่มีอุปนิสัยเช่นนี้
แล้วเฉินตงล่ะ ?
คุนหลุนสูดหายใจเข้าเต็มปอด จากนั้นจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า : “คุณชาย อันที่จริงแล้วคุณวางแผนทั้งหมดเอาไว้ตั้งแต่ต้นแล้วใช่ไหม ?”
“ไม่เช่นนั้นล่ะ ?”
รอยยิ้มของเฉินตงแฝงไปด้วยความเจ็บปวดจางๆ แววตาดูลึกซึ้ง : “ถ้าไม่กวนน้ำให้ขุ่น จะหลีกเลี่ยงกฎของตระกูลข้อนั้นได้อย่างไร ? ในเมื่อกล้าทำร้ายแม่ของฉัน ก็จะต้องชดใช้ ถึงต่อให้ฉันต้องชดเชยความผิดนี้ ฉันก็ไม่รู้สึกเสียดาย”
“วิธีนี้อันตรายเกินไปแล้ว แลกชีวิตหรือ……ถ้าหากเมื่อครู่เกิดข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยตอนที่มีดแทงเข้าไป คุณชายก็คงจะต้องจบชีวิตอยู่ที่นั่นแล้ว” ในใจของคุนหลุนยังคงรู้สึกกลัว
รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินตงเริ่มมีความเจ็บปวดและจนใจผสมปนเปเข้ามามากขึ้น
เขาค่อยๆ หันหน้าออกไปมองฝนที่ตกกระหน่ำอยู่นอกหน้าต่าง
“คุนหลุนเอ๋ย……ชีวิตนี้เกิดมาเหมือนกับความผิดพลาด เป็นอคติที่ฝังอยู่ในใจของทุกคน การที่คิดจะก้าวข้ามไปนั้นช่างยากลำบากเหลือเกิน !”
“ด้วยชาติกำเนิดของฉัน จำจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลเฉินด้วยความเสียเปรียบแทบทุกด้าน หากต้องการจะแก้แค้นให้แม่ ถ้าไม่ใช้วิธีเอาชีวิตเข้าแลกเช่นนี้ นายว่าฉันยังมีวิธีไหนอื่นอีกหรือ ?”
“คุณชาย……” คุนหลุนรู้สึกสะเทือนใจ
เมื่อลองคิดดูดีๆ ก็ไม่มีวิธีอื่นจริงๆ
เมื่อแม่ได้รับความอับอาย จึงจำต้องแก้แค้น
แต่เมื่อแก้แค้น ก็ต้องละเมิดกฎของตระกูล
จึงเหลือแค่เพียงวิธียอมเจ็บไปพร้อมกับศัตรู จึงจะสามารถทำทั้งสองอย่างให้สำเร็จได้
“วิธีการไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือผลลัพธ์”
รอยยิ้มของเฉินตงดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย : “ผู้ชนะถึงจะได้เป็นราชา สิ่งที่ต้องการก็คือผลลัพธ์ไม่ใช่หรือ ?”
