บทที่ 122 เขาเป็นลูกชายของผม!
โครม!
ท่านหลงกับคุนหลุนเหมือนถูกฟ้าผ่า ตกใจจนสุดขีด
ท่านหลงนั้นน้ำตาคลอเบ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ทีนี้………..มันจบสิ้นแล้วจริงๆ!
“แก……….”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินโกรธจนถึงสุดขีด
ไอ้ลูกสวะคนหนึ่ง ก็กล้าทำแบบนี้กับเธอ?
มันช่างเหลวไหลสิ้นดี!
เธอที่ควบคุมอำนาจทั้งหมดของตระกูลเฉิน ฐานะนั้นสูงกว่าทุกอย่าง ต่อให้เป็นหัวหน้าของตระกูลก็ยังต้องเคารพเธอ
ในใจเธอ ต่อให้เฉินตงเป็นลูกของเจ้าบ้านตระกูลเฉิน
ในขณะที่เธอพอใจ ยังพอที่จะเรียกเฉินตงว่าไอ้ลูกสวะ
หากไม่พอใจ เฉินตงนั้นอะไรก็ไม่ใช่?
ลูกสวะก็ยังไม่ใช่เลย!
และแล้ว
เฉินตงก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เวลานี้ ท่าทางน่าเกรงขาม สายตาที่กดขี่
“ผมเคารพคุณ เพราะคุณเป็นคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน หากผมไม่เคารพคุณ ผมก็ไม่ใช่อะไรเลยงั้นเหรอ?”
คำพูดที่สะท้านเหมือนสายฟ้า ทำให้สีหน้าของคุณหญิงใหญ่ตระกูลแดงก่ำ
ด้วยนิสัยของเธอ เวลานี้หัวใจปั่นป่วน ไฟโกรธเต็มทรวง ใบหน้าแดงก่ำ กัดฟันอย่างแน่น
แต่ เฉินตงยังคงไม่ถอยหลัง
ยังคงก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว
“คุณมาถามหาความผิด ผมให้เกียรติคุณ แทงตัวเอง ใช้เลือดเพื่อแลกให้คุณยอมถอยหนึ่งก้าว”
“ผมหวังว่าคุณจะยอมถอยหนึ่งก้าว ไม่ใช่ให้คุณมาบีบบังคับผมทุกก้าว ยังสวด《กษิติครรภโพธิสัตวมูลปณิธานสูตร》บทสวดที่สวดให้คนตายให้กับผม!”
น้ำเสียงราวกับเสียงฟ้าคำราม แม้กระทั่งคนหูหนาวยังได้เยิน
เฉินตงไม่ใช่คนอ่อนแอ และไม่ใช่คนโง่
เมื่อเจอกับคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำของเธอ เห็นได้ชัดว่ามาถามหาความผิดโดยไม่ให้พ่อเขารู้ เพื่อจะได้ตบเขาให้ตายคาฝ่ามือ!
เขาสามารถยอมถอย ยอมอดทน ถึงขั้นสามารถที่จะคุกเข่า
แต่จะให้เขารอตาย เขาทำไม่ได้!
ในห้องโถง อากาศจับตัวเป็นก้อนจนหายใจไม่ออก
ชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาวขมวดคิ้วจนลึก สายตาที่มองเฉินตงที่ยิ่งอยู่ยิ่งคมเฉียบ
ท่านหลงกับคุนหลุนที่ใบหน้าเศร้าหมอง น้ำตาคลอเบ้า
ใครๆก็รู้ ถังดินปืนนั้นระเบิดแล้ว
ระเบิดโดยสิ้นเชิง!
ใบหน้าคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินดำคล้ำ หายใจหอบอย่างต่อเนื่อง สายตาที่มองเฉินตง อยากที่จะกลืนกินมันลงไปทันที
สถานะและอำนาจของตระกูลเฉิน ทำให้เธอที่ตั้งแต่เข้ามาตระกูลเฉิน ก็อยู่ในที่สูงส่งตลอด เหมือนนั่งอยู่บนเมฆ
ไม่ว่าจะมองใคร ก็เหมือนเทพเจ้าที่มองเห็นสิ่งมีชีวิตทั้งหมดเหมือนกับมด
ชินกับการอยู่ในที่สูง วันนี้จู่ๆก็เจอคนโง่ที่กล้าฉุดเธอลงมาจากที่สูง ทำให้เธอยากที่จะใจเย็น
ทันใดนั้น คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้
จ้องมองเฉินตงเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ กัดฟันแล้วกล่าว “หนุ่มน้อย อย่าโอหังให้มันมากนัก!”
ข่มขู่ อย่างเปิดเผย!
แต่เฉินตงกลับหัวเราะออกมา
แล้วก็ก้าวเดินไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว กล่าวอย่างบังอาจ “ไม่โอหัง จะยังเรียกว่าหนุ่มน้อยได้เหรอ?”
โครม!
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินเหมือนถูกฟ้าผ่า
อกของเธอกระพือขึ้นลงอย่างแรง เกือบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว
“แก แกมันไอ้ลูกสวะ…….วันนี้ฉันจะทำให้แกตายโดยไม่มีที่ฝัง ต่อให้พ่อแกเป็นหัวหน้าของตระกูล ก็ไม่สามารถที่จะปกป้องแกได้!”
ความอาฆาตที่รุนแรง
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินไม่เคยมีความคิดที่อยากจะฆ่าคนแบบสุดๆแบบนี้มาก่อน
วันนี้เมื่อเจอกับเฉินตง ทุกคำพูดทุกการกระทำของเฉินตง กลับทำให้ศักดิ์ศรีที่เธอสั่งสมมาหลายสิบปี ถูกถอดถอนออกจนหมด
“คุณแน่จริงก็ลองดู?”
เฉินตงเลิกคิ้ว สายตาจ้องมองลึกๆ แล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ตอนนี้ผมห่างจากคุณ แค่สามก้าว!”
เต็มไปด้วยแรงฆ่าเหมือนกัน
ข่มขู่อย่างเปิดเผยเหมือนกัน
ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน ก็ต้องสู้สุดชีวิต!
ตั้งแต่เล็กจนโต เขาที่แบกคำว่าลูกสวะเอาไว้ เดินออกมาจากในมุมมืดทีละก้าวจนมาถึงวันนี้
ถ้าคิดแต่ในมุมของตัวเอง เขามั่นใจว่าตัวเองนั้นได้มามากพอแล้ว!
ดังนั้น ต่อให้เป็นคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน ก็ต้องเป็นที่รองศพให้กับเขา!
สำหรับคุณแม่และคนอื่นๆ มีพ่อปกป้อง ก็คงไม่มีเรื่องอะไร
เป็นจริงเช่นนั้น
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินใบหน้ากระด้าง รูม่านตาหดลงอย่างสุดขีด
พลังอำนาจของเธอ ถูกสร้างขึ้นโดยอำนาจบารมีทั้งหมดของเธอ
ร่างกายที่เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ห่างกันแค่สามก้าว หากเฉินตงเดินเข้ามาจริง ใช้เพียงมือเดียวก็สามารถบีบคอเธอตาย
ไม่ว่าจะเป็นเฉินเทียนเซิงหรือเฉินเทียนหย่าง ล้วนเป็นผู้เก่งกาจของตระกูล เคยได้รับการฝึกฝนทักษะการต่อสู้อย่างเป็นระบบ แต่พวกเขาล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินตง คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินก็ไม่ได้หวังว่าชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างกายเธอจะสามารถคุ้มกันเธอได้
อีกอย่าง เธอไม่สงสัยคำพูดของเฉินตง
ลูกสวะที่คนโง่ๆคนหนึ่ง มีเรื่องอะไรที่จะทำไม่ได้เหรอ?
ในห้องโถง เหมือนกับเวลาได้หยุดเดิน
ทุกอย่างถูกหยุดเอาไว้
ท่านหลงกับคุนหลุนหัวสมองว่างเปล่าไปนานแล้ว รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มแล้ว
ชายวัยกลางคนสองที่มีจอนผมสีขาว ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเลย เป็นเพียงผู้เฝ้าดูเหตุการณ์
เฉินตงกับคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน ขิงก็ราข่าก็แรง ไม่มีใครยอมใคร
หากภาพนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ต้องสะเทือนไปทั้งเมืองอย่างแน่นอน
ตระกูลเฉิน เป็นตระกูลที่สูงส่งมากด้วยอำนาจบารมีที่ไม่มีใครสามารถมาเทียบได้!
ไม่ว่าจะเป็นเทพแห่งสงคราม ตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจ ก็ยังต้องก้มหัวให้กับตระกูลเฉิน
แต่ตอนนี้ หนุ่มน้อยคนหนึ่ง จะปลิดชีวิตคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินภายในสามก้าว ให้เลือดกระเด็นไปสามฟุต!
เวลาค่อยๆผ่านไป
ด้านนอกห้องโถง ดังขึ้นด้วยเสียงน้ำไหลของลำธาร
ทันใดนั้น
เสียงที่ทุ้มเสียงหนึ่ง ที่แฝงความเย็นชาที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดังมาจากหลังลานป่าไผ่ที่อยูด้านหลังของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและชายวัยกลางคน
“คุณน้าสาม เขาเป็นลูกชายผม!”
คำพูดง่ายๆเพียงคำพูดเดียว มันเหมือนกับเสียงคำรามของสายฟ้า
ทุกคนล้วนตกตะลึงพร้อมมัน
“คุณ คุณท่าน……..เป็นคุณท่าน!”
แววตาของท่านหลงเปล่งประกายทันที ราวกับว่าคนที่กำลังจะตายได้คว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้
คุนหลุนก็ตื่นเต้นดีใจ กำมือแน่นทั้งสองข้าง
ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ลุกขึ้นมาอย่างรีบร้อน คารวะอย่างสุขภาพ
“คำนับเจ้าบ้านตระกูลเฉิน!”
“ท่านเมิ่งมากพิธีไปแล้ว!”
หลังลานป่าไผ่ น้ำเสียงที่หนาและทุ้มต่ำ ตอบกลับวัยกลางคนอย่างสบายๆ
“ฮึ่ม!”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ทำเสียงฮึ่มหนึ่งที หัวเราะอย่างโกรธเคือง “เต้าหลิน นายมาได้เร็วเหมือนกันนะ!”
“ก็ไม่ได้เร็วไปกว่าน้าสามนะ?”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินยิ้มมากขึ้น ยกมือขึ้นชี้ไปทางเฉินตง “นายมาดูหน่อย ลูกสวะที่ดื้อรั้นเช่นนี้ มีคุณสมบัติอะไรมาเทียบกับคนเก่งกาจของตระกูลเฉิน? ยิ่งไปกว่านั้นมีสิทธิ์อะไรมาเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเฉิน?”
ปกป้องชีวิตของเฉินตงไว้ได้แล้ว
พริบตาเดียว ในใจนั้นสับสนถึงสุดขีด
สายตาจ้องมองไปด้านหลังลานป่าไผ่
ระหว่างนั้น เขามองเห็นเงาดำที่ไม่ชัดเจนยืนอยู่ตรงนั้น
ยี่สิบกว่าปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเขาหลังจากที่เขาเกิด!
เฉินตงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตามอง พยายามกดลูกตาตัวเอง อยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของชายที่อยู่ด้านหลังลานป่าไผ่
แต่ว่าที่ตรงนั้นมันมืดมาก มืดจนไม่สามารถที่จะมองเห็นมัน!
ตามมาด้วย เสียงของเฉินเต้าหลินค่อยๆดังขึ้นมา
“น้าสาม เขาทำอะไรผิดเหรอ?”
ประโยคที่ถามกลับ ทำให้คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินตัวแข็งทื่อไปเลย เฉินเต้าหลินก็ได้พูดต่อ “เขาไม่ใช่ลูกสวะ แต่เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผมเฉินเต้าหลิน!”
โครม!
เฉินตงเหมือนโดนฟ้าผ่า ร่างกายกระตุกอย่างแรง
“เลือดเนื้อเชื้อไข” สี่คำนี้ เหมือนกับค้อนที่หนัก ได้ทุบลงบนหัวใจของเขา
เสียงของเฉินเต้าหลินยังไม่หยุด ยังคงพูดต่อ จังหวะจะโคนน้ำเสียงที่ชัดเจน
เฉกเช่นเดียวกับเฉินตงเมื่อกี้ น่าเกรงขาม องอาจไม่มีใครเหมือน!
“เขาไม่ใช่ดื้อรั้นทะนงตน ไม่ว่าใครที่ถูกกดไว้บนเขียง ก็ต้องสู้สุดชีวิต ไม่ว่าใครที่ทำให้แม่เขาอับอาย เขาก็ต้องเอาคืน เลือดเนื้อของเขา ไม่เสียทีที่เป็นลูกของผมเฉินเต้าหลิน!
“ในเมื่อเขาเป็นลูกของผม เหตุใดถึงจะไม่มีสิทธิ์ที่จะแข่งขันกับผู้เก่งกาจคนอื่นของตระกูลเฉินเพื่อชิงตำแหน่งผู้สืบทอด? เฉินเทียนหย่างผู้ที่เก่งกาจ วันนี้ยังรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาอยู่ที่บ้าน เฉินเทียนเซิงหากไม่ถูกจำกัดโดยกฎของบ้าน วันนี้ก็ได้ฝังไปแล้ว คุณว่าลูกผมเทียบไม่ได้กับผู้เก่งกาจเหล่านั้น?”
“น้าสาม ผมถึงจะเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉิน ในตระกูลเฉิน ผมเท่านั้นที่มีสิทธิ์พูดสิทธิ์การตัดสินใจ!”
