The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – ตอนที่ 144

บทที่ 144 รอคอยสามปี จะไม่มีทางทำให้คุณผิดหวัง

กู้โก๋ฮั้วนั้นเมาแล้วจริงๆ

เมาหนักมากด้วย

เฉินตงไม่กล้าจะอยู่นาน ก็จากไปอย่างเศร้าๆ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าการพบเจอการดีๆแบบนี้ เพราะความเมาของกู้โก๋ฮั้วทำให้เรื่องวุ่นวาย จนกลายเป็นการสู่ขอ

ว่าที่พ่อตาคนนี้……..ทำไมช่างดีแบบนี้?

ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ของหลักร้อยล้านนี้มันไม่เยอะจริงๆ!

หากเป็นการสู่ขอจริง เขาต้องเตรียมของขวัญที่เป็นทางการกว่านี้ อย่างน้อยก็ต้องเป็นของขวัญล้ำค่าที่ท่านหลงพูดถึง

สิ่งที่ทำให้เขาไม่รู้จะทำยังไงก็คือ ภาพสถานการณ์เมื่อกี้ ทำให้กู้ชิงหยิ่งเสียใจ

สถานการณ์ได้ถูกกู้โก๋ฮั้วทำให้วุ่นจนเป็นแบบนี้ไปแล้ว ต่อให้มีร้อยปากก็พูดกันไม่เข้าใจแล้ว

บนรถโรลส์-รอยซ์ เฉินตงมีท่าทีที่เซ็งๆ มีความลำบากใจแต่พูดไม่ออก

ท่านหลงกับคุนหลุนใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง

“คุณชาย มีเรื่องในใจเหรอครับ?” ท่านหลงถาม

เฉินตงยิ้มอย่างเซ็งๆ “ของขวัญราคาหลักล้านที่มอบให้เขา หลังจากที่คุณอาเมาแล้ว นึกว่าผมนั้นไปสู่ขอลูกสาว”

ทันใดนั้นท่านหลงก็ยิ้มขึ้นมา

“ของขวัญแค่หลักร้อยล้านก็ถือว่าสู่ขอ ช่างดูถูกตระกูลเฉินจริงๆเลย”

เฉินตงยกมือขึ้น “ผมก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ก็ได้พูดตามความจริง แต่คุณอาไม่เชื่อ เสี่ยวหยิ่งก็โกรธแล้ว การเจอหน้ากันที่ดีๆ สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าแยกจากกันอย่างไม่มีความสุข”

ท่านหลงยิ้มอย่างมีความหมาย “อันที่จริง อายุของคุณชายก็ได้เวลาแล้ว อีกอย่างตอนนี้คุณชายก็โสด เสี่ยวหยิ่งก็โสด ทั้งสองคนต่างมีใจให้กัน ก็ได้เวลาคิดแล้วนะครับ”

“แต่ตอนนี้ผมอยากที่จะทำให้ไท่ติ่งมั่งคงเสียก่อน”

แววตาของเฉินตงเป็นประกาย

วิกฤตใหญ่ของไท่ติ่ง ทำให้เขาเห็นถึงความร้ายกาจของตระกูลเฉิน

ต่อให้ตอนนี้เขามีความสามารถ อยู่ต่อหน้าตระกูลเฉิน ก็เป็นไม่ต่างจากมดตัวเล็กตัวหนึ่ง ใช้นิ้วดีดก็ตาย

ความรู้สึกเหมือนถูกคนเอามีดมาจี้คอเอาไว้ ได้เพียงแต่รอความตาย เขานั้นไม่อยากที่จะประสบกับมันอีก

“คุณชาย คุณชายรอได้ แล้วเสี่ยวหยิ่งจะรอได้มั้ย?”

ท่านหลงยิ้มแล้วพูด “น้ำเสียงนั้นต่ำเป็นพิเศษ “เธอรอคุณชายมาสามปีแล้ว หญิงสาวคนหนึ่ง จะมีสามปีที่ให้รอกี่ครั้ง?”

คำพูดเพียงประโยคเดียว มันเหมือนมีที่คมกรีบ เสียบลงกลางใจของเฉินตง

เฉินตงเหมือนถูกฟ้าผ่า หัวใจกระตุกอย่างแรงไปหนึ่งที

พริบตาเดียว เฉินตงอึ้งอยู่แบบนั้น สายตาล่องลอย

รู้สึกผิดอย่างมาก ความรู้สึกพรั่งพรูออกมา

ความสาวสามปี กู้ชิงหยิ่งใช้เวลาสามปีเต็มในการรอเขา เขากลับคิดว่าจะแต่งงานกับเธอหลังจากที่ประสบความสำเร็จ?

แบบนี้มันคืออะไร?

ผิดต่อเธอ!

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฉินตงอยู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา “ใช่ ก่อนหน้านี้เป็นความผิดของผม ผมน่าจะแสดงความรับผิดชอบต่อเธอ แค่แสดงความรักมันไม่พอ ผิดที่ให้เธอรอ!”

ขณะที่พูด สายตาของเฉินตงก็มีความแน่วแน่มาก

“เตรียมตัวให้เรียบร้อย ไปสู่ขอเธอ!”

ท่านหลงยิ้มพยักหน้า “ดีครับ รอให้วันที่คุณชายไปสู่ขอ กระผมจะเป็นคนจัดสินสอดที่ล้ำค่าให้ตระกูลกู้ด้วยตัวเอง!”

……

บ้านในลานป่าไผ่

กู้โก๋ฮั้วเมาจนหลับไปนานแล้ว

กู้ชิงหยิ่งที่พิงอยู่หน้าต่าง สัมผัสลมกลางคืน ใบหน้านั้นแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า

เวลาสามปี!

ที่เธอรอ!

กลับคิดไม่ถึง คำตอบที่ได้ในคืนนี้กลับเป็นแบบนี้!

ภาพเมื่อกี้ มันได้ถูกฉายอย่างซ้ำๆ ทำให้กู้ชิงหยิ่งนั้นทรมานมาก

แม้ว่า เธอรู้ว่าพ่อของเธอนั้นเมาแล้ว ทำให้เฉินตงที่ขี่หลังเสือแล้วลงยาก

แต่คำตอบของเฉินตง กลับทำให้เธอเสียใจ เจ็บปวดที่หัวใจ

“เสี่ยวหยิ่ง ดึกมากแล้ว นอนได้แล้ว ลมมันเย็น ระวังจะไม่สบาย” หลี่หวั่นชิงมองดูลูกสาวด้วยความสงสาร

ในฐานะที่เป็นแม่ เลี้ยงดูอบรมกู้ชิงหยิ่งตั้งแต่เด็ก

ความรู้สึกของกู้ชิงหยิ่ง เธอนั้นเข้าใจดี

“แม่คะ………”

กู้ชิงหยิ่งพยายามกดเสียงที่จะร้องไห้เอาไว้ กล่าว “เมื่อกี้เขาทำไมไม่ยอมรับว่าเป็นเรื่องสู่ขอ?”

หลี่หวั่นชิงยิ้มๆแล้วพูดอย่างเซ็งๆ “คุณพ่อหนูนั้นเมาแล้ว หนูก็เมาด้วยเหรอ? เห็นได้ชัดว่าเฉินตงเมื่อกี้นั้นถูกพ่อของลูกบังคับก่อน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก”

“แต่เขาแค่ยอมรับก็หมดเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ?” กู้ชิงหยิ่งไม่สามารถที่จะเข้าใจได้

หลี่หวั่นชิงยิ้มแล้วเดินเข้าไปข้างกายของกู้ชิงหยิ่ง นำเสื้อคลุมตัวหนึ่งคลุมให้กับกู้ชิงหยิ่ง

กอดกู้ชิ้งหยิ่งจากด้านหลัง เธอจึงได้พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “หนูรักเขามั้ย?”

กู้ชิงหยิ่งพยักหน้า

“แล้วเขารักหนูมั้ย?”

กู้ชิงหยิ่งอึ้งไปสักพัก แต่ก็พยักหน้า

หลี่หวั่นชิงเลิกคิ้ว “งั้นก็ไม่ถูกแล้ว ตราบใดที่ความรักของทั้งสองยังคงไม่เปลี่ยนแปลง งั้นจะไปโลภในความสุขทำไม? ลูกต้องรู้ เมื่อเรารักใครซักคน จึงมองคนนั้นเหมือนดั่งของล้ำค่า ไม่มีอะไรจะมาเทียบได้ ขาดการเตรียมพร้อมไปเพียงนิดเดียว ก็จะรู้สึกผิดมาก”

กู้ชิงหยิ่งหันหน้ากลับมามองหลี่หวั่นชิง “แม่หมายถึง เมื่อกี้เฉินตงนั้นยังไม่ได้เตรียมพร้อม ดังนั้นจึงพูดว่าไม่ใช่มาสู่ขอ?”

แต่เมื่อคำพูดประโยคนี้ถูกพูดออกมา เธอรู้สึกไม่ค่อยถูกนัก

ได้เตรียมของขวัญหลักร้อยล้านมาแล้ว แม้กระทั่ง《ผิงอันเถี่ย》ของหวางซีจือก็ได้มอบให้แล้ว แบบนี้ยังเรียกว่าเตรียมไม่พร้อมอีกเหรอ?

หลี่หวั่นชิงยิ้มอย่างจำยอม “บางทีเรารู้สึกว่าพอแล้ว ตงเอ๋อรู้สึกว่ามันไม่พอล่ะ?”

ประจวบเหมาะในเวลานี้

วีแชทของกู้ชิงหยิ่งก็ดังขึ้น

เธอหยิบขึ้นมาดู เฉินตงเป็นคนส่งมา

ข้อความที่เรียบง่าย การรอคอยสามปี จะไม่มีทางทำให้คุณผิดมาก ผมจะเตรียมพิธีขอแต่งงานที่ไร้ที่ติ เพื่อสู่ขอคุณแต่งงานในวันสุดท้ายของเดือน

ร่างที่บอบบางของกู้ชิงหยิ่งสั่นเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้าง

เธอยกมือที่เรียวงามมากุมปากเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

เวลานี้ เธอตื่นเต้นจนใจเต้นระรัว ดีใจจนยื่นข้อความที่เฉินตงส่งมาให้ของเธอแม่ดู

“แม่คะ เหมือนกับที่แม่พูดเลยค่ะ!”

หลี่หวั่นชิงยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตงเอ๋อไม่มีทางที่จะทำให้ลูกผิดหวัง เขารักลูก ดังนั้นจึงไม่อยากให้มีตำหนิเลยแม้แต่นิดเดียว ยิ่งไปกว่านั้นคืนนี้ยังถูกพ่อที่เมาของลูกบีบบังคับ”

“ขอบคุณค่ะแม่”

กู้ชิงหยิ่งปัดความเศร้าเมื่อกี้ออกไป กอดหลี่หวั่นชิงอย่างอารมณ์ดี

จากนั้นเขาก็ก้มหน้าถือโทรศัพท์เอาไว้ ยิ้มแล้วมองดูข้อความที่เฉินตงส่งมา ในใจนั้นอบอุ่นมาก เต็มไปด้วยความรู้สึกเฝ้ารอ

แต่แล้วหลี่หวั่นชิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วสงสัย “ตงเอ๋อเด็กคนนี้ ไม่เห็นเงินหลักร้อยล้านอยู่ในสายตา สิ้นเดือนพิธีขอแต่งงานของลูก มันจะอลังการขนาดไหน?”

สองมือของกู้ชิงหยิ่งกอดโทรศัพท์ไว้ แววตาเปล่งประกายวาววับ พูดอย่างรอคอย “แม่คะ แม่ว่าเขาจะเหมือนซุนหงอคงมั้ย สวมชุดเกราะทอง ขี่ก้อนเมฆสีรุ้งมาขอแต่งงานกับหนู?”

หลี่หวั่นชิงใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าผากของกู้ชิงหยิ่งอย่างเคืองๆ

“เจ้าลูกคนนี้ เมื่อกี้ยังร้องไห้ฟูมฟายอยู่เลย ทำไมตอนนี้เหมือนกับพ่อที่เมาของหนูเลยละ เพ้อฝันไปใหญ่แล้ว?”

กู้ชิงหยิ่งเกาหัวตัวเอง แกล้งทำเหมือนเจ็บแล้วพูดว่า ”เจ็บจังเลย”

อีกฝ่ายหนึ่ง

เมื่อเฉินตงกับท่านหลุงคุนหลุนกลับถึงบ้านนั้น

ในห้องรับแขก ไฟยังคงสว่างไสว

เวลานี้คุณแม่ยังไม่นอน?

เฉินตงสงสัย เดินเข้าไปในห้องรับแขก ก็เห็นหลี่หลานกำลังกำโทรศัพท์เอาไว้ ร้อนรนเดินวนอยู่ในห้องรับแขก

“แม่ครับ ทำไมยังไม่นอน?”

เมื่อเห็นเฉินตง หลี่หลานก็วิ่งเข้าไปหาทันที พูดอย่างรีบร้อน “ตงเอ๋อ เสี่ยวลู่หายไป!”

“เสี่ยวลู่ก็โตขนาดนั้นแล้ว น่าจะแค่ออกไปเดินเล่นมั้ง?” คุนหลุนกล่าว

“เวลาห้าทุ่มแบบนี้นายจะออกไปเดินเล่นมั้ย?” ท่านหลงขมวดคิ้วประชดคุนหลุน

“ไม่ ไม่ใช่เดินเล่น”

หลี่หลานส่ายหัว ยื่นโทรศัพท์ให้กับเฉินตง “นี่คือข้อความที่เสี่ยวลู่ส่งมาให้แม่เมื่อกี้ เมื่อกี้เธอยังอยู่ในบ้าน”

เฉินตงดูวีแชทแล้ว ก็นิ่งไปสักพัก

ในวีแชทเสี่ยวลู่ส่งมาแค่ตัวอักษรสองตัว

ช่วยด้วย!

เห็นได้ชัดว่า ข้อความนี้ไม่สมบูรณ์

หรือฟ่านลู่ จะเกิดเรื่องแล้วจริง!