บทที่ 150 เธอยอม เขารอด! เธอไม่ยอม เขาตาย!
ได้ยินเสียงร้องไห้ของฟ่านลู่
เสียงโครมดังขึ้นที่หัวสมองของเฉินตงหนึ่งที พริบตาเดียวสมองก็ว่างเปล่า
กินเวลาไปหนึ่งวินาที เขาจึงได้สติ ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าปกคลุมด้วยความเย็นชา กล่าวด้วยเสียงที่ต่ำ “อยู่ไหน?”
เพิ่งจะพูดออกมา ในสายจู่ๆก็ดังขึ้นด้วยเสียงร้องที่เจ็บปวดของฟ่านลู่
ตามมาด้วย เสียงหัวเราะที่ดุร้ายของชายคนหนึ่ง
“ทำร้ายพี่น้องของฉัน ติดหนี้พนันเป็นล้าน อยากให้มันสองคนปลอดภัย ก็รีบเอาเงินห้าล้านมาที่ทิ้งศพท้ายหมู่บ้านหม่าเถียนเพื่อมาขอโทษ”
พรึบ!
เสียงวางสายที่เด็ดขาด
ในห้องนอนที่สลัว เฉินตงนั่งตัวตรง มือขวากำโทรศัพท์เอาไว้ กลับดังขึ้นด้วยเสียงกึกๆกักๆ
หลายวินาทีผ่านไป
เขาลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้อง
“แทงน้องชายฉัน ยังอยากจะให้ฉันขอโทษ?” เห่อ~”
ไม่ได้ทำให้ท่านหลงและแม่ตื่น
เฉินตงขับรถโรลส์-รอยซ์ออกไปจากเขตวิลล่าเขาเทียนซาน มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านหม่าเถียน
สิ่งเดียวที่ทำในระหว่างทาง ก็คือโทรศัพท์ไปหากูหลัง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
เฉินตงมาถึงหมู่บ้านหม่าเถียน ได้จอดรถไว้หน้าหมู่บ้าน เดินไปยังภูเขาด้านหลังด้วยความมืด
ท้องฟ้าเหมือนหมึกสีดำ
บนท้องฟ้าดำทะมึน ปกคลุมไปด้วยเมฆดำ
ฝนใกล้จะตก
หลังเขาที่ทิ้งศพ ควรจะเต็มไปด้วยความลับและความเศร้าหมองในยามค่ำคืน
แต่ในเวลานี้ ไฟกลับสว่างไสว มุมเต็มไปด้วยผู้คน
มีเสียงร้องไห้ของผู้หญิง
ในฝูงชน ฟ่านลู่กอดคุนหลุนที่หน้าซีดนั่งอยู่บนพื้น ร้องไห้อย่างหนัก
และตรงท้องของคุนหลุน มีมีดสั้นด้ามหนึ่งเสียบอยู่ เลือดไหลไม่หยุด ย้อมเสื้อของคุนหลุนจนเป็นสีแดง และก็ไหลเต็มพื้น
ไม่ไกลนัก มีป้ายสุสานป้ายหนึ่งล้มอยู่บนพื้น ดินหลุมฝังศพกองอยู่รอบ ๆ หลุม
ชายร่างผอมมองไปที่คุนหลุนที่อยู่ในอ้อมแขนของฟ่านลู่อย่างตัวสั่น พูดด้วยความกังวล
“พี่ชาย นี่มันจะตายมั้ยเนี่ย?”
เพี้ย!
ชายวัยกลางคนในวัยสามสิบที่อยู่ข้างกายเขา จู่ๆก็ตบหน้าชายร่างผอมไปหนึ่งที แรงตบทำให้ชายร่างผอมล้มลงบนพื้นโดยตรง
“ใครเป็นพี่น้องกับแก?”
ชายวัยกลางคนก้าวไปข้างหน้า และตะโกนอย่างดุเดือด “ทำร้ายพี่น้องของฉัน ถ้าฉันจะฆ่ามันแล้วจะทำไม? ตอนนี้แกไปคิดดูให้ดีๆไอ้หมอนั่นมันจะเอาเงินห้าล้านมาหรือเปล่า!”
ในขณะที่เขาพูด เขาชี้ไปที่หลุมฝังศพที่ถูกขุดไปครึ่งหนึ่ง และพูดด้วยเจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัว
“หากมันไม่มา พวกแกสามคนก็เตรียมตัวลงไปฝังพร้อมกับบรรพชนของพวกแกเลย!”
ชายวัยกลางคนตื่นตกใจกลัว จนไม่กล้าพูดอะไร
เขาเล่นการพนันที่บ่อนของหวางเทียนป้ามานานหลายปี ก็ได้ยินอำนาจที่อยู่เบื้องหลังต่างๆนาๆมาบ้าง
ในใจเขา ไม่สงสัยคำพูดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
ฆ่าคน พวกเขานั้นทำได้จริงๆ!
ชายวัยกลางคนได้ถ่มน้ำลายลงไปบนตัวพ่อของฟ่านลู่ จากนั้นก็หันหลังเดินไปตรงหน้าของฟ่านลู่ นั่งลง
บนใบหน้าที่โหด ปรากฏขึ้นรอยยิ้มที่เย็นชา
“ร้องไห้ ร้องไห้ เอาแต่ร้องไห้ อีทอม หากไม่ใช่เพราะแก พี่น้องของกูก็ไม่ต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล?”
ขณะที่คำรามด้วยความโกรธนั้น ผู้ชายคนนี้ก็ได้ยกมือจะตบไปหน้าของฟ่านลู่
พรึบ!
พริบตาเดียว มือที่ใหญ่ก็ได้มาคว้าข้อแขนของชายคนนี้เอาไว้
ชายวัยกลางคนที่ท่าทีเย็นชา ก้มหน้ามองหน้าคุนหลุน “แก………..กล้าขวางฉันเหรอ?”
“เธอ เป็นผู้หญิงของฉัน”
คุนหลุนที่หน้าซีด มีเสียงแต่ไร้แรง
แต่มือขวาของเขา เหมือนเหล็กที่ยึดข้อแขนของชายวัยกลางคนไว้อย่างแน่นหนา ทำให้ชายวัยกลางคนขยับไม่ได้
ฟ่านลู่จ้องมองคุนหลุนที่อยู่ในอ้อมแขนพร้อมน้ำตา ค่อยๆเงยหน้าขึ้น จู่ๆสายตาก็เกิดความแน่วแน่
เธอที่กำลังสะอื้น กล่าวด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ขอร้องละ ได้โปรดปล่อยพี่คุนหลุน………..”
“เสี่ยวลู่……….ฉัน ฉันไม่ต้องการให้ใครมาปล่อย”
ดวงตาของคุนหลุนเปล่งประกายออกมา พยายามสูดลมหายใจเข้า คำรามด้วยความโกรธ: “เมื่อกี้หากไม่ใช่พวแกเล่นสกปรก ฉันไม่มีทางที่จะเป็นแบบนี้”
ความโกรธที่รุนแรง เต็มไปด้วยแรงอาฆาต
เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เขานั้นเป็นทหารรับจ้างสู้รบที่มีฉายาว่าราชาทหาร เป็นปีศาจที่คลานออกมาจากกองศพที่นับไม่ถ้วน
ให้ก้มหัวให้กับศัตรู นั่นถือเป็นการลบหลู่เขาอย่างมาก!
เมื่อกี้ หากไม่ใช่คนขี้ขลาดอย่างพ่อของฟ่านลู่ ถูกคนเหล่านี้ใช้เป็นเหยื่อล่อ ล่อให้ฟ่านลู่มันเป็นตัวประกันแล้วก็ข่มขู่เขา
เขาไม่มีทางที่จะถูกคนเหล่านี้จู่โจมสำเร็จ!
“พี่คุนหลุน พี่ทำเป็นฉันมามากพอแล้ว ฉันไม่สามารถที่จะเป็นตัวถ่วงของพี่อีก ไม่สามารถทำร้ายพี่ได้อีก”
ฟ่านลู่ร้องไห้พูด สายตาที่มองชายวัยกลางคน ยิ่งอยู่ยิ่งแน่วแน่ “ขอร้องแกละปล่อยเขาไป ขอเพียงแกปล่อยเขาไป ฉันยอมทุกอย่าง!”
น้ำเสียงที่เศร้า กลับแน่วแน่มาก
อยู่ในความมืดมนตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งมาเจอกับคุนหลุน ฟ่านลู่ถึงรับรู้ได้ถึงแสงสว่าง
ทุกสิ่งอย่างในคืนนั้น ทำให้ฟ่านลู่สัมผัสถึงความรู้สึกที่มีที่พึ่งและปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ทั้งหมด ทำให้ฟ่านลู่นั้นหัวใจสลายแล้วจริงๆ
บางที……..ชั่วชีวิตนี้ของฉันคงไม่อาจที่จะหลบหนีเคราะห์กรรมนี้ได้มั้ง?
นี่คือสิ่งที่ฟ่านลู่คิดในใจ
เธอถูกชีวิตแบบนี้ทรมานจนจะไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถที่จะทนดูคุนหลุนต้องตกลงไปในกองไฟนี้พร้อมกับเธอ ถึงขึ้นต้องเสียชีวิต
“ยอมทุกอย่าง?”
ชายวัยกลางคนยิ้มๆ ลุกขึ้นมา มองไปพี่น้องที่อยู่รอบๆ ยิ้มด้วยสีหน้าที่หื่นกาม “หน้าตาเธอนั้นไม่เลว ไม่แปลกที่พวกเทียนป้าจะคิดไม่ดีกับเธอ คืนนี้ฉันมีพี่น้องทั้งหมดสิบสองคน รวมฉันเป็นสิบสามคน ก็แค่นี้”
น้ำเสียงที่เย็นชาของชายวัยกลางคนค่อยๆดังขึ้น ได้ชี้ไปที่คุนหลุน
“เธอยอม เขารอด เธอไม่ยอม เขาตาย!”
โครม!
เมฆดำที่สะสมมานาน ในที่สุดก็ท่วมท้น
แสงฟ้าแลบฉีกท้องฟ้ายามค่ำคืนออกจากกัน
“ไม่ เสี่ยวลู่…….อย่าตกลงนะ ฉัน ฉันไม่ต้องการให้เธอช่วย………”
คุนหลุนตื่นตระหนก พยายามที่จะลุกขึ้นมาใหม่ แต่เป็นเพราะเสียเลือดมาก แรงนั้นได้หมดไปนานแล้ว ได้ล้มลงไปที่อ้อมแขนของฟ้านลู่อีกครั้ง
“พอแล้ว! พี่คุนหลุน ฉันไม่คู่ควร!”
ฟ่านลู่ตะโกนพูด จากนั้นก็ยิ้มเศร้าๆ “ได้ ฉันตกลง”
โครม!
ท้องฟ้ายามค่ำคืน ฟ้าก็ได้แลบขึ้นมาอีกครั้ง
ฝนก็ได้โปรยปรายลงมา
ร่างกายที่แข็งแรงของคุนหลุนสั่นเทา ตามด้วยเสียงฟ้าร้อง หัวสมองของเขาก็ดังขึ้นด้วยเสียงโครม
เวลานี้ ในสายตาของเขา มีเพียงรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยของฟ่านลู่
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกมีดปัก ความเจ็บปวดที่แหลมคม
รอบ ๆ ชายวัยกลางคนและพี่น้องของเขาต่างก็หัวเราะขึ้นมา
เสียงหัวเราะนั้นน่ารังเกียจ และบ้าบิ่น
และพ่อของฟ่านลู่นั้น กลับล้มอยู่บนพื้น หดตัวเป็นก้อน ไม่แม้กระทั่งที่จะกล้าหายใจแรง ขี้ขลาดเหมือนหมาแก่
ภาพนี้ อยู่ในสายตาของฟ่านลู่ สายตาของเธอนั้นโกรธแค้นอย่างมาก “ชาติหน้า ต่อให้ฉันต้องเป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็ไม่ขอเป็นลูกสาวของพ่ออีก”
“ไม่ ไม่นะ………เสี่ยวลู่”
คุนหลุนยกมืออย่างอ่อนแรง จับข้อแขนของฟ่านลู่เอาไว้ ส่ายหัวอย่างหวาดกลัว
ปีศาจนับรบที่ดุร้ายในสนามรบ เป็นครั้งแรกที่แสดงท่าทีที่หวาดกลัวแบบนี้ออกมา
เขากล่าวอย่างอ่อนแรง “เดี๋ยวคุณชายก็มา เขาต้องมาอย่างแน่นอน เขา เขาต้องมาช่วยพวกเรา………..”
“ขอโทษด้วย พี่คุนหลุน”
ฟ่านลู่ยิ้มอย่างเศร้าๆ ค่อยๆลุกขึ้น
ภายใต้การจ้องมองของทุกคนและแสงไฟ เธอค่อยๆยกมือขึ้น พร้อมน้ำตาที่ไหลริน และค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ …
คุนหลุนที่อยู่บนพื้นโกรธจนลูกตาจะถลนออกมาแล้ว ความโกรธได้ลุกเหมือนไฟ
เขาอยากจะลุกขึ้น อยากปกป้องฟ่านลู่ให้ไปอยู่ด้านหลังของเขา
แต่เขาในเวลานี้ ไม่สามารถที่จะทำได้!
ครู่เดียว กระดุมเสื้อก็ถูกปลดหมด ในขณะที่ฟ่านลู่จะถอดเสื้อออกนั้น
น้ำเสียงที่เย็นชา แฝงไว้ด้วยความตำหนิ ดังมาจากถนนบนเขาที่ไม่ไกลนัก
“ยัยเด็กโง่ คุนหลุนก็บอกว่าคุณชายอย่างฉันจะมา คุณชายอย่างฉันจะยอมทอดทิ้งน้องชายและน้องสาวเหรอ?”
