บทที่ 163 แสงที่เจิดจรัส สำหรับผู้หญิงสวยเท่านั้น
กู้ชิงหยิ่งแก้มแดงระรื่น
เมื่อความเข้าใจผิดได้รับความกระจ่าง หลุมที่อยู่ในใจก็ได้หายไปแล้ว
เหลือเพียงแต่ ภาพการขอแต่งงาน
เธอรอภาพนี้ มาสามปีแล้ว
สามปีก่อน เธอเป็นเพื่อนเจ้าสาว เป็นคนส่งเฉินตงกับหวางหนันหนันเข้าไปในห้องโถงที่จัดพิธีแต่งงาน
วันที่สอง เธอก็ข้ามมหาสมุทรไปยังอีกซีกโลกหนึ่ง
สามปีมานี้ ภาพนั้นยังคงอยู่ในความคิดของเธอ ทำให้เธอปฏิเสธลูกคนรวยเป็นจำนวนมาก
บัดนี้………ในที่สุดก็สมดั่งปรารถนาแล้ว
“เสี่ยวหยิ่ง…….เดี๋ยวลูกต้องสงวนท่าทีบ้างนะ อย่าทำให้ตระกูลกู้ต้องขายหน้าละ” จู่ๆกู้โก๋ฮั้วก็กล่าวขึ้น
หลี่หวั่นชิงที่อยู่ด้านข้างก็กล่าวอย่างต่อว่า คุณนี่มันเป็นพ่อประสาอะไร? ชั่วชีวิตลูกก็มีแบบนี้เพียงครั้งเดียว อะไรคือสงวนท่าที? คุณพูดแบบนี้ ก็เพราะเมื่อกี้ต่อว่าเฉินตง ตอนนี้ก็เลยไม่รู้จะทำหน้ายังไง?
คำพูดเพียงประโยคเดียวก็ทำลายความคิดของกู้โก๋ฮั้ว
กู้โก๋ฮั้วเกาหัว ก้มหน้ายิ้มเจื่อนๆ
บนยอดเขาเทียนซาน
เวลานี้สว่างไสวไปด้วยดวงไฟ
จุดศูนย์กลาง เวทีได้จัดเตรียมเสร็จนานแล้ว
พนักงานของไท่ติ่งก็ได้รวมกลุ่มไว้ด้วยกัน
และมีแขกจำนวนมากที่เฉินตงเชิญมา
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่รถของเฉินตงเคลื่อนตัวออกไป ทุกคนก็มองหน้ากันและกัน เหมือนกับคาดไม่ถึง
คืนนี้เป็นพิธีขอแต่งงานของเฉินตง
ทำไมนางเอกถึงไม่มา พระเอกก็มาจากไปเสียแบบนี้?
“ไอ้เมิ่ง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” เจิ้งโก๋โส่วที่สีหน้าตกตะลึง “ไม่ใช่เพราะไอ้กู้โรคดื้อรั้นกำเริบหรอกนะ?
“เหี้ย แกนึกว่าไอ้กู้มันมีนิสัยที่ดื้อรั้นเหมือนแกเหรอ?” ผู้อำนวยการหลิวเหลือบมองเจิ้งโก๋โส่วแวบหนึ่ง
ท่านเมิ่งที่มองด้วยสายตาลึกๆ ถอนหายใจกล่าวอย่างเบาๆ “ตอนนี้รอเพียงโชคชะตา หวังว่าไอ้กู้คงจะไม่พลาดโอกาสนี้”
ได้ยินแบบนี้
ผู้อำนวยการหลิวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ส่วนเจิ้งโก่โส่วนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง
พวกเขาสามคน ล้วนเป็นคนที่เฉินตงเชิญมา
ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทของกู้โก๋ฮั้ว และก็ยังเป็นผู้อาวุโสที่กู้ชิงหยิ่งเคารพ
ภาพในคืนนี้ ก็ต้องมีพวกเขาอยู่ในนี้ด้วย
“มาแล้ว!”
ทันใดนั้น ในกลุ่มคนก็มีคนตะโกนขึ้น
บนทางขึ้นเขา รถโรลส์-รอยซ์ขับมาพร้อมไฟที่สว่าง
“ทุกคนประจำที่!”
เสี่ยวหม่ารีบสั่งการ
พนักงานไท่ติ่งทุกคนก็กระจายตัว เตรียมพร้อมประจำที่
และด้านข้าง ท่านหลงกับหลี่หลาน และฟ่านลู่ยืนอยู่ในมุมมืด
มองดูรถโรลส์-รอยซ์และรถเบนซ์จิ๊บขับเข้ามา
ท่านหลงแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รีบส่งข้อความออกไป คุณชาย ทุกอย่างได้เตรียมพร้อมแล้วครับ
เอี๊ยด!
เมื่อรถหยุดลง
เฉินตงนั้นลงจากรถก่อน แล้วรีบก้าวเดินไปเปิดประตูรถเบนซ์จิ๊บอย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวหยิ่ง ตามผมมา!”
เขายื่นมือขวาออกไป จับมือกู้ชิงหยิ่งลงรถ
จากนั้นทั้งสองคนค่อยๆเดินไปบนเวที
กู้โก๋ฮั้วกับหลี่หวั่นชิงก็ลงรถตาม แวบเดียวก็เห็นท่านเมิ่งสามคนที่ขอบเวที
ทั้งสองคนก็ก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว กู้โก๋ฮั้วกล่าวด้วยความตกใจ “พวกนาย ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้?”
“ก็ต้องมาเป็นพยานน่ะสิ” ท่านเมิ่งยิ้มๆ กล่าวอย่างจริงจัง “คืนนี้ นายอาจจะเป็นคนที่ยิ้มอย่างมีความสุขมากที่สุด”
กู้โก๋ฮั้วยกมือห้ามอย่างไม่สบอารมณ์ “อย่าพูดถึงมันอีกเลย เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างล่างโกรธมากเลย”
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะถาม
บนเวที แสงไฟก็ได้สว่างไสวขึ้น
เฉินตงพากู้ชิงหยิ่งเดินไปตรงกลางเวที
“เตรียมพร้อมหรือยัง?” เฉินตงถามอย่างยิ้มๆ
กู้ชิงหยิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยักหน้า
“ดูหน้าจอ!”
เฉินตงเงยหน้ามองหน้าจอที่อยู่บนเวที
ในเวลาเดียวกัน หน้าจอก็สว่างขึ้นด้วยแสง
จากนั้นก็มีภาพถ่ายปรากฏขึ้นมา ภาพสลับไปมาอย่างช้าๆ
เมื่อมองไปที่ภาพบนหน้าจอ กู้ชิงหยิ่งนั้นอึ้งไปเป็นอันดับแรก
ตามมาด้วย เธอก็เซอร์ไพรส์ทันที ใช้มือที่เรียวสวยกุมปากเอาไว้
“นี่ นี่มันเป็นรูปถ่ายสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเรา?”
“ผมหามันมาหมดแล้ว!”
เฉินตงพยักหน้าอย่างจริงจัง
กู้ชิงหยิ่งตกตะลึงไปเลย มองภาพแต่ละภาพบนจอ มีความรู้สึกเหมือนฝันไป
รูปบางรูป แม้แต่ตัวเธอเองยังจำไม่ได้แล้ว
กว่าเฉินตงจะรวบรวมรูปภาพเหล่านี้จนครบ คงต้องใช้พละกำลังที่เยอะพอสมควร!
พิธีขอแต่งงานที่เธอต้องการ ไม่ใช่พิธีที่สั่นสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน เหมือนแบบนี้ที่เป็นความทรงจำเล็กน้อย อ่อนโยนเหมือนสายน้ำ
ด้วยการสลับภาพ “คนที่นั่งข้างโต๊ะอย่างคุณ” ดังขึ้นทางซ้ายและขวาของเวที
ชั่วพริบตาเดียว เสียงเพลงก็ได้ดึงกู้ชิงหยิ่งกลับไปยังสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัย
เปิดแฟ้มแห่งความทรงจำ
ภาพแต่ละภาพในอดีต เหมือนกับรูปภาพบนจอ ผุดขึ้นที่หัวสมองของเธออย่างต่อเนื่อง
เดิมเบ้าตาที่แดงและบวม ค่อยๆคอลขึ้นด้วยน้ำตาอีกครั้ง
เฉินตงยกมือขึ้น ค่อยๆเช็ดหางตาที่เปื้อนน้ำตาของกู้ชิงหยิ่ง “ยัยโง่ แค่นี้เอง ก็จะร้องไห้แล้วเหรอ?”
“นี่ยังไม่พออีกเหรอ?” กู้ชิงหยิ่งถามกลับ
รูปภาพบางรูปแม้แต่เธอยังจำไม่ได้แล้ว แค่คิดก็รู้ เฉินตงหากอยากจะคิดรวบรวมจนครอบ ต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน?
แต่
เฉินตงยิ้มจางๆ “เธอเป็นผู้หญิงของผมเฉินตง ให้คุณแค่นี้ จะพอได้อย่างไร?”
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด
โครม!
ในระยะไกล พลุก็ได้พุ่งขึ้นไปสู่บนท้องฟ้า
เมื่อดอกไม้ไฟพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืน มันก็คำรามอีกครั้ง และระเบิดเป็นดอกไม้ไฟทั่วท้องฟ้า
ตามติดมาด้วย
โครม! โครม! โครม!
……
รอบๆเวที พลุได้พุ่งทะยานสู่บนท้องฟ้า
ท้องฟ้าในยามค่ำคืน กลายเป็นกลุ่มดอกไม้ที่พร่างพราว
กระจัดกระจายเต็มท้องฟ้า
ภูเขาเทียนซานทั้งลูกสว่างไสวราวกับกลางวัน
แสงที่เจิดจรัส สำหรับผู้หญิงสวยเท่านั้น!
เฉินตงกอดกู้ชิงหยิ่งยืนอยู่บนเวที เงยหน้ามองพลุดอกไม้ไฟที่กระจัดกระจายเต็มท้องฟ้า
ท่าทีที่ตะลึงของกู้ชิงหยิ่ง ทำให้เธอเข้าสู่ห้วงแห่งพลุดอกไม้ไฟที่งดงาม
และคนที่อยู่ในงาน ภายใต้แสงที่เจิดจรัสเปล่งประกายนี้ ก็ทำให้เกิดเสียงอุทานออกมาเป็นระยะ
ไม่เพียงเท่านี้
ที่ด้านล่างเขาเทียนซาน เพราะการควบคุม ดังนั้นสื่อทุกสำนักไม่สามารถขึ้นมาทำข่าวได้
แต่ด้วยท้องฟ้ายามค่ำคืนที่สว่างไสวเหมือนกลางวัน
สื่อทุกสำนักต่างบ้าคลั่งกันแล้ว
เลนส์กล้องยาวและเลนส์กล้องสั้นทั้งหมดต่างมุ่งเป้าไปที่ยอดเขาเทียนซานบันทึกภาพที่งดงามนี้
ในเวลาเดียวกัน
การเคลื่อนไหวบนภูเขาเทียนซาน สร้างความตกใจให้กับคนทั้งเมืองที่อยู่ใต้ภูเขา
เพราะการควบคุมที่เข้มงวดของภูเขาเทียนซาน มันได้ดึงดูดความสนใจของคนในเมืองนานแล้ว
ตอนนี้แสงเจิดจรัสเปล่งประกายที่เกิดขึ้นบนเขาเทียนซาน ยิ่งทำให้คนในเมืองแตกตื่น
ทุกคนต่างพากันสงสัย คืนนี้ที่เขาเทียนซาน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
จนกระทั่ง มาถึงพลุดอกไม้ไฟ ที่เต็มทั่วท้องฟ้า
จนสุดท้ายมันกลายเป็นลูกศรขนาดใหญ่ปักเข้าที่หัวใจ
ร้อนระอุไปทั้งเมืองแล้ว
ขอแต่งงาน!
นี่มีคนกำลังขอแต่งงาน!
โอ้พระเจ้า ใครกันนะที่ขอแต่งงานบนภูเขาเทียนซาน?
ไม่เพียงแต่ปิดภูเขา ยังยังคงอวดให้โลกได้รับรู้ถึงความรวยและมือเติบ?
บนยอดเขาเทียนซาน
กู้ชิงหยิ่งมองไปสิ่งที่แขวนอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืนด้วยความประหลาดใจ และลูกศรปักหัวใจที่เจิดจรัส
เวลานี้ ใจเธอเต้นแรงมาก ราวกับจะทะลุออกมาอย่างนั้น
“เร็วแบบนี้เหรอ ก็เข้าสู่ภาพนี้แล้ว?”
แม้ว่าเธอนั้นได้เตรียมความพร้อมมาแล้ว แต่เมื่อเห็นลูกศรปักกลางหัวใจ และรู้ถึงภาพที่จะตามมานั้น ก็ยังคงประหม่าเล็กน้อย
แต่ ข้างหูกลับดังขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนโยนของเฉินตง
“ยังไม่เพียงเท่านี้ คุณชอบดอกกุหลาบ จะขาดมันได้อย่างไร?”
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด
โครม……….
ท้องฟ้าในระยะไกล เสียงคำรามของใบพัดดังมาแต่ไกล
เฮลิคอปเตอร์ห้าลำ บินเข้ามาเขาเทียนซานอย่างรวดเร็ว
ลำแสงห้าดวงพุ่งลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ ปกคลุมร่างของเฉินตงและกู้ชิงหยิ่งที่อยู่บนเวที
วินาทีต่อมา
ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดอกไม้ โปรยปรายลงมา
กระจัดกระจายเต็มท้องฟ้าและพื้น พลิ้วไหวสวยงาม
ทั้งหมดนี้ เหมือนอยู่ในความฝัน
ทุกคนต่างอุทานขึ้นอีกครั้ง
และกู้ชิงหยิ่ง ก็เงยหน้ามองดอกไม้ที่เต็มท้องฟ้า จนตกอยู่ในภวังค์
เธอนั้นไม่รู้ตัวเลย เฉินตงที่อยู่ข้างกาย ค่อยๆคุกเข่าด้วยขาข้างเดียวลงบนพื้น……….
