บทที่ 171 ความรักที่ลึกซึ้งของพ่อแม่?
เมื่อเฉินตงได้ยินคำพูดของท่านหลงนั้น
ก็ตกใจเป็นอันดับแรก จากนั้นก็ขมวดคิ้ว มีความสงสัยในใจ
“แม่ผมหายตัวไป มีเพียงแต่ผมที่จะหาเจอ?”
คำพูดของท่านหลง เห็นได้ชัดว่ามันคลุมเครือ
หากหายตัวไปจริง ด้วยฝีมือของท่านหลง ต้องพลิกแผ่นดินหาไปทั้งเมืองแล้ว ไม่ใช่มาบอกเขาว่ามีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่จะหาเจอ
ปลายสาย ท่านหลงก็ถอนหายใจขึ้นมา
“กระผมกับคุนหลุนใกล้จะถึงหน้าบริษัทของคุณชายแล้ว เจอกันค่อยคุยนะครับ”
หลังจากวางสาย สีหน้าของเฉินตงมืดมน รีบร้อนลงไปชั้นล่าง
คำพูดท่านหลงมีข้อสงสัย แต่สิ่งที่แน่ใจได้ แม่ต้องเกิดเรื่องอย่างแน่นอน
เรื่องเกี่ยวกับแม่ เขานั้นร้อนใจดั่งไฟ
ลงมาถึงหน้าบริษัท ก็เห็นรถโรลส์-รอยซ์จอดอยู่ขอบถนน
เขาเดินเข้าไปโดยตรง หลังจากขึ้นไปบนรถ ท่านหลงก็บอกกับคุนหลุนโดยตรง “ออกรถเถอะ”
“ใครเป็นทำ?”
ใบหน้าของเฉินตงเย็นเหมือนน้ำแข็ง ในใจหดหู่
ท่านหลงให้คุนหลุนขับรถโดยตรง เห็นได้ชัดว่าหาคนเจอแล้ว
ในเมื่อหาคนเจอแล้ว ก็ควรจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว!
“คุณชายจะไม่ถามเลยเหรอว่าใครทำให้คุณผู้หญิงหายตัวไป?” ท่านหลงยิ้มแล้วถาม
“จำเป็นด้วยเหรอ?” เฉินตงกล่าว
ท่านหลงนวดขมับเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “อันที่จริงคุณผู้หญิงก็ไม่ถือว่าหายตัวไป เป็นเพราะว่าเธอนั้นไปด้วยตัวเอง แน่นอนมันเป็นเพราะอีกฝ่ายได้เรียกเธอไป”
นิ่งไปสักพัก ท่านหลงก็กล่าวขึ้น “อีกอย่าง คุณชายต้องใจเย็น เรื่องนี้เกรงว่าคุณจะไม่สามารถจัดการเหมือนกับที่คิดไว้ในใจ”
เฉินตงขมวดคิ้วจนกลายเป็นเส้นสามเส้น
แม่เป็นเหมือนชีวิตของเขา
คนที่ทำร้ายมารดา เขาไม่สนใจหรอกว่าจะใช้วิธีการใดในการแก้แค้น
แต่คำพูดของท่านหลง กลับทำให้เขาหวั่นไหวเล็กน้อย
หายใจเข้าลึกๆ เฉินตงถาม “ทำไมถึงมีแต่ผมที่จะสามารถหาแม่ผมเจอ?”
“เพราะอีกฝ่ายต้องการให้คุณไปพบเขา ไม่อย่างนั้นใครก็จะไม่ได้เจอคุณผู้หญิง” ท่านหลงกล่าว
“เห่อ!”
มือขวาของเฉินตงกำแน่น ข้อกระดูกดังขึ้นด้วยเสียง แกระ หนึ่งที “ผมก็อยากจะดู ใครกันแน่ที่จะให้ผมไปพบ!”
ครั้งที่แล้ว ยังเป็นคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินที่ต้องการเจอกันเขา!
ท่านหลงมองเฉินตงด้วยสายตาที่แปลกๆแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างมีความหมาย
หากคุณชายรู้ว่า คนที่ต้องการพบเขาก็คือคุณตาที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน คุณชายจะมีปฏิกิริยาอย่างไรนะ?
รถโรลส์-รอยซ์ที่แล่นอยู่ ได้ออกไปจากตัวเมือง
ในฤดูร้อน สิ่งที่เห็นก็คือภาพชาวนากำลังง่วนอยู่กับเกี่ยวข้าว
บางครั้งขอบถนนยังสามารถมองเห็นชาวนาแก่ๆ กำลังจนวัวแก่ ค่อยๆเดินอยู่
ท่านหลงมองชาวนาแก่ๆและวัวแก่ที่อยู่ขอบถนน ยังมีวัวเด็กที่เดินอยู่ข้างๆวัวแก่ ถอนหายใจแผ่วเบาแล้วกล่าว “ความรักของพ่อแม่นั้นลึกซึ้ง พูดได้ถูกมั้ย?”
เฉินตงที่กำลังหดหู่ก็ได้สติ สายตาก็ได้มองตามท่านหลงไป
เขายิ้มๆ “ความรักพ่อแม่นั้นลึกซึ้งอยู่แล้ว หากไม่ใช่แม่ผม ผมก็คงไม่มีชีวิตมาจนถึงวันนี้”
“หากมันเป็นคำพูดที่ตลกละ?” ท่านหลงหันหน้าไปมองเฉินตง
เฉินตงตกใจ มีความสงสัยขึ้นมาทันที
เห็นได้ชัดว่าคำพูดของท่านหลงมีความหมายแอบแฝงอยู่
มันทำให้เฉินตงก้มหน้าครุ่นคิด
บ่อฉุยส่วย เป็นจุดชมวิวแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้เมือง
และยังเป็นสถานที่พักฟื้นร่างกายที่ดีแห่งหนึ่ง
ป่าเขียวชอุ่ม ที่เต็มไปด้วยออกซิเจน
เงียบและสงบ ทำให้คนที่พักอยู่ในนี้ มีความรู้สึกเหมือนได้หลบหนีจากโลกที่วุ่นวาย
ในสวนบ้านเดี่ยวแห่งหนึ่ง เสียงน้ำกำลังไหลวน
บ่อปลาที่ออกแบบมาอย่างประณีต กระจายไปด้วยน้ำพุ ปลาในบ่อกำลังเวียนว่ายไปมา
ข้างบ่อ ฝั่งชายชราผมสีขาวนั่งอยู่บนหิน และโปรยอาหารลงไปในน้ำ ทำให้ปลาเวียนว่ายกันดุเดือดมากขึ้น
หลี่หลานนั่งอยู่ด้านข้าง สีหน้ามืดมน
“พ่อเรียกหนูมาที่นี่ เพื่อมาดูพ่อเลี้ยงปลาเหรอ?”
ชายชราผมขาวที่กำลังให้อาหารปลา พลางยิ้มแล้วกล่าว “เพื่อให้พ่อลูกได้ระลึกความหลังกันต่างหาก”
หลี่หลานขมวดคิ้วลึกกว่าเดิม ใบหน้าเย็นชา
“คำพูดของหนู ก่อนหน้านี้มันยังพูดไม่ชัดเจนอีกเหรอ?”
“ชัดเจน!”
ชายชราผมขาวยิ้มแล้วกล่าว “เพียงแต่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก แต่มันเกี่ยวกับหลานชาย ดึงนั้นต้องให้เขามาตัดสินใจ ด้วยธุรกิจที่รุ่งเรืองของตระกูลหลี่ เชื่อว่าหลานชายคงไม่มีความคิดโบราณเหมือนเธอ บุ่มบ่ามไม่รู้เรื่อง”
“ตงเอ๋อไม่ขาดในสิ่งที่พ่อพูด” หลี่หลานกล่าวอย่างดูถูก
ชายชราผมขาวหว่านอาหารปลาลงในบ่อ สะบัดมือ ลุกขึ้นพูดกับบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างกาย “จับตัวที่กินได้มีความสุขที่สุดออกมา นึ่งซีอิ๊วเย็นนี้”
จากนั้น เขาจึงเดินไปด้านหน้าของหลี่หลาน “ตงเอ๋อนั้นไม่ขาดจริง แต่มีเพิ่มขึ้น ใครจะคิดมากเหรอ? สิ่งที่ตระกูลหลี่ให้ตงเอ๋อนั้นมัน มากกว่าที่เธอคิด แม้ว่าตอนนั้นจะไม่เกิดเรื่องพวกนั้น จนถึงวันนี้ เธอก็ไม่มีปัญญาให้ตงเอ๋อได้!”
ความดูถูกบนใบหน้าของหลี่หลานนั้นยิ่งชัดขึ้น สายตามองชายชรา แล้วกล่าว “ตงเอ๋อต้องทำให้พ่อผิดหวังอย่างแน่นอน หนูกับเขาเป็นแม่ลูกกัน เข้าใจเขามากกว่าใครๆ”
เพียะ!
ชายชราผมขาวใช้ฝ่ามือตบไปที่หน้าของหลี่หลาน
“เธอกับฉันก็เป็นพ่อลูกกัน ทำไมไม่คิดว่าจะจะตบเธอ?”
แก้มของหลี่หลานแดงขึ้นด้วยรอยฝ่ามือ
เธอจ้องมองชายชราผมขาวอย่างโกรธแค้น กลับไม่ได้พูดอะไร
เวลานี้ บอดี้การ์ดคนหนึ่งได้เดินมาจากด้านนอก
“นายท่าน คนมาแล้ว”
ชายชราผมขาวยิ้มๆ ลูบไปที่หัวของหลี่หลานเบาๆ “ลูกสาวเอ๊ย คอยดูละกัน คงไม่มีใครที่ไม่โลภหรอก หากมี นั่นเป็นเพราะว่ายังให้ไม่มากพอ ขอเพียงมากพอ! มันพอที่จะลบล้างเรื่องในอดีตได้ทีเดียวเลย!”
สวนด้านนอก รถโรลส์ – รอยซ์จอดลงอย่างสนิท
เฉินตงลงจากรถ เดินอยู่ด้านหลังของท่านหลง คิ้วค่อยๆลึกขึ้น
ท่าทางของท่านหลง ราวกับว่าคุ้นเคยกับที่ตรงนี้
นี่แม่หายตัวไปจริงๆเหรอ?
ทั้งสามคนเดินไปถึงหน้าประตูนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกพอดี
ชายหนุ่มในชุดสูทและรองเท้าหนังเดินออกมา โค้งคำนับและเชิญ “ท่านทั้งสาม รอนานแล้ว เชิญเข้ามาเลยครับ”
เฉินตงเดินเข้าไปในสวนบ้าน แวบแรกก็เห็นหลี่หลาน
“แม่”
เฉินตงรีบเร่งฝีเท้า เดินไปตรงหน้าของหลี่หลาน
แต่เมื่อเห็นใบหน้าของหลี่หลานบวมแดงด้วยรอยฝ่ามือ สีหน้าของเขาก็เย็นชาทันที แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ
“ใครเป็นทำ?”
ยังไม่ทันที่หลี่หลานจะเปิดปากพูด
“ตงเอ๋อ!”
ชายชราผมขาวยิ้มๆ ลูบเคราแล้วกล่าว “ฉันเป็นตาของนาย”
โครม!
คำพูดนี้พูดออกมา เหมือนกับเสียงฟ้าร้อง
ร่างของเฉินตงกระตุกรุนแรง ตะลึงอยู่ตรงที่เดิม
ตา?
ตั้งแต่เขาจำความได้ มารดาไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องตามาก่อนเลย
เขาเข้าใจมาตลอดว่าตาอายุมาก น่าจะเสียไปนานแล้ว
ระหว่างที่มึนงง แววตาของเฉินตงสับสนเล็กน้อย
ชั่วพริบตาเดียวสายตาของเขาก็ไปหยุดอยู่ตรงแก้มที่บวมแดงด้วยรอยฝ่ามือของมารดา
ทันใดนั้น เขาก็คิดถึงคำพูดเมื่อกี้ของท่านหลง
ความรักที่ลึกซึ้งของพ่อแม่?
มันช่างเป็นความรักที่ลึกซึ้งจริงๆเลย!
เฉินตงมองหลี่หลานแล้วก็ยิ้มขึ้นมา “แม่ครับ เป็นฝีมือของคุณตาเหรอ?”
แม้ว่ากำลังยิ้ม แต่กลับกระจายไปด้วยไอที่เยือกเย็น ทำให้หลี่หลานหัวใจเต้นหนัก
แม้ว่ามารดาจะไม่พูด แต่การเงียบ ก็คือคำตอบแล้ว
เฉินตงหันกาย ยิ้มแล้วเดินไปทางชายชราผมขาว “คุณ เป็นตาของผมจริงๆเหรอ?”
“จริงสิ หลายปีมานี้ลำบากนายสองแม่ลูกแล้ว”
ชายชราผมขาวยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่มีความเย่อหยิ่งและเย็นชาแม้แต่น้อยเหมือนกับตอนที่เผชิญหน้ากับหลี่หลานเลย “การที่ตามาครั้งนี้ ก็เพื่อมารับแม่นายกับนายซึ่งเป็นหลานของตา กลับบ้าน”
อย่างไรก็ตาม
เฉินตงที่หยุดอยู่ตรงหน้าชายชราผมขาว เลิกคิ้วอย่างกวนๆ “ลำบากเราสองแม่ลูกมายี่สิบกว่าปี ตอนนี้เพิ่งจะนึกขึ้นได้เหรอ?”
ชายชราผมขาวตกใจ
“ยี่สิบกว่าปีให้หลังเพิ่งจะมารับผมกับแม่กลับบ้าน แล้วก็ตบหน้าแม่ผมก่อนเนี่ยนะ?”
เสียงหัวเราะของเฉินตงดังสะท้อนไปทั่วลานบ้าน
เพียะ!
เสียงตบดังสนั่นเข้าไปในหู
