“ฟู่~”
“ฟู่~”
สายลมหนาวพัดมา หนาวเหน็บจนเข้าไปถึงในกระดูก
เฉินตงงอตัว เอามือกอดอก แล้วเดินไปข้างหน้า
ลมหายใจที่เข้าออก ก็มีไอควันเย็นสีขาวๆ
เสบียงอาหารถุงหนึ่ง และขวดน้ำขวดหนึ่ง ทำให้เขาที่หิวกระหาย ก็รู้สึกอิ่มท้องขึ้นมาได้บ้าง อีกทั้งยังพอมีแรงต่อสู้เพื่อจะเอาชีวิตรอดต่อไป
พื้นผิวน้ำแข็งที่อยู่ใต้เท้าเขามันลื่นมาก หากไม่ระวังก็อาจจะล้มลงกับพื้นได้
ภาพที่เห็น เป็นภาพขาวโพลนไปทั่วทั้งบริเวณกว้าง
แสงแดดที่สาดส่องลงมา ทำให้ชั้นน้ำแข็งสีขาวเหล่านั้นสว่างไสวแสบตายิ่งนัก
ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความหนาวเย็นอันน่ากลัวที่เกาะกินเข้าไปถึงในกระดูก
ไห่ย่าตอนนี้กำลังเข้าสู่หน้าร้อน และเฉินตงก็สวมใส่เพียงกางเกงขาสั้นและเสื้อแขนสั้น ในที่ที่หนาวเย็นเยือกแบบนี้ การสวมใส่เสื้อผ้าของเขาก็เหมือนกับการไม่ได้ใส่อะไร
“ต้องรอด……ต้องมีชีวิตรอดให้ได้……”
ริมฝีปากม่วงช้ำ เอ่ยพูดเสียงพึมพำ ออกมาอย่างมุ่งมั่นและแน่วแน่
“ชิงหยิ่ง……แม่……คุนหลุน……”
เอ่ยพูดชื่อคนที่รักซ้ำไปซ้ำมา ที่ทำได้มีเพียงเท่านี้ เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เฉินตงมีความหวังและพยายามที่จะมีชีวิตรอดต่อไปให้ได้
สายลมอันหนาวเหน็บนี้เป็นเสมือนมีดคม
แผ่ซ่านไปในทั่วบริเวณพื้นที่ที่ขาวโพลนนี้
เฉินตงเดินกะเผลกซวนเซไปมา เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า
เมื่อมองจากที่สูง เหมือนมดที่ถูกทอดทิ้ง ดิ้นรนเพื่อที่จะเอาชีวิตรอดอย่างไม่ยอมแพ้ บนหิมะน้ำแข็งสีขาวนี้ เป็นเพียงจุดดำเล็กๆ
เฉินตงไม่รู้ควรเดินไปทางไหนดี
สิ่งที่พอจะมั่นใจได้คือ คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉิน ไม่มีเจตนาที่จะเอาชีวิตเขา
แต่ทำกับเขาเหมือนเป็นขยะ ปล่อยเขาทิ้งที่ดินแดนน้ำแข็งที่เยือกเย็นนี้ เพื่อพบกับการลงโทษที่อาจจะน่ากลัวกว่าความตาย
หากจะปล่อยให้เขาตาย เขาก็คงจะกลายเป็นศพไปนานแล้ว
ไม่ว่ายังไง เพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดต่อไป
เฉินตงไม่สนใจว่าคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉินจะจัดเตรียมอะไรไว้รอต้อนรับเขาอยู่
ที่เขากลัวคือ ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ต้องมาแข็งตายที่นี่ไปเสียก่อน
หากมีชีวิตรอดต่อไป ยังไงก็ยังมีโอกาสหวนกลับมาตั้งตัวอีกครั้ง
หากตายไป ทุกอย่างก็จบสิ้น
เขาไม่สนว่าตัวเองจะตกต่ำเพียงใด ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่ต่างก็พึ่งพาอาศัยกันเพื่อความอยู่รอด เคยตกต่ำไหม ?
เคยตกต่ำ!
เหมือนสุนัขจนตรอก จากความมืดมน ก้าวสู่แสงสว่าง
และตอนนี้ ก็แค่กลับไปสู่ความมืดมนนั้นอีกครั้ง
ความอดทนและเข้มแข็งที่มี ทำให้ปล่อยวางทุกอย่างได้ และทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่รอดต่อไป
กู้ชิงหยิ่งยังรอเขากลับไปแต่งงานด้วย
สามปีที่รอคอย เขาจะไม่ทำผิดกับชีวิตรักที่ยาวนานนี้ของเขา
แม่เขายังรอเขากลับไปดูแลในยามที่แก่เฒ่า
การเลี้ยงดูมาตลอดยี่สิบกว่าปี มันถึงเวลาที่เขาควรจะตอบแทนแล้ว
……
โครม……
พื้นดินสั่นสะเทือน
มีเสียงดังกึกก้องสนั่นมาจากที่ไกลๆ
เฉินตงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม แล้วหรี่ตาจ้องมอง ไปยังแสงที่สาดกระทบเข้ากับน้ำแข็ง มันมาจากที่ไกลๆ
หิมะน้ำแข็งที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ มีมากมายจนล้น แล้วมุ่งมาทางนี้
จากท้องฟ้าที่ส่องแสงสว่างไสว ก็ขาวโพลน
เหมือน สัตว์ป่าที่หลุดออกจากกรง
“หิมะถล่ม？!”
เฉินตงหัวใจกระตุกอย่างรุนแรง ให้ตายเถอะ ที่นี่มีหิมะถล่มได้ยังไง ?
ทางเดินที่ไม่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ มีเพียงแผ่นน้ำแข็งที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แล้วเกิดหิมะถล่มได้ยังไง ?
เห็นคลื่นหิมะที่เคลื่อนที่ในแนวนอนจากที่ไกลๆไม่เห็นสุดเขต เฉินตงเหมือนถูกมือใหญ่ที่มองไม่เห็น จับกดลงไปในเหวลึกอย่างสิ้นหวัง
หนี ?
ต้องหนี !
แล้วจะหนีไปทางไหน ?
ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เฉินตงก็หันหลังกลับล้มลุกคลุกคลาน วิ่งไปยังทางที่ที่เขามา
แม้ว่าจะเหมือนแมลงวันหัวขาด แต่เขาก็ไม่คิดจะหยุด
การนั่งรอความตาย ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเขามาก่อน
โครม……
พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
เกล็ดน้ำแข็งที่มากมาย ไหลมาเทมาไม่หยุด
“ตายไม่ได้ ต้องวิ่งออกไป หากถูกฝังในที่แบบนี้ ต้องตายแน่ๆ !”
เฉินตงสายตาดุดันราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดง
แต่พื้นตรงหน้า ก็กลับเต็มไปด้วยเงามืด
ราวกับหุบเหวดำที่อ้าปากรออยู่ พร้อมที่จะกลืนกินเขาเข้าไป
เขารู้ว่า นี่คือเกล็ดน้ำแข็งที่ปกคลุมไปบริเวณและกำลังซัดสาดอยู่เหนือศีรษะของเขา
จบแน่แล้ว!
เฉินตงยิ้มอย่างขมขื่น ในตอนนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว
ปัง!
ทันใดนั้น ท่ามกลางเสียงกึกก้อง ก็มีเสียงปืนดังขึ้น
เทียบกับเสียงครูดของเกล็ดน้ำแข็งแล้ว ยิ่งแสบแก้วหูไปอีก
“เสียงปืน? ข้างหลังมีคน ？”
รูม่านตาของเฉินตงเบิกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
“คนที่อยู่ตรงหน้านั้น หยุดเดี๋ยวนี้!”
เสียงตะโกนพูดผ่านลำโพงด้วยความโกรธ ดังขึ้น
มีคนจริงๆด้วย!
เฉินตงที่หวาดกลัวก็ผ่อนคลายลง และตื่นเต้นดีใจ
เขาหันกลับมาทันที เผชิญหน้ากับเกล็ดน้ำแข็งที่ถูกกวาดมาจากทั่วทุกสารทิศ
ท่ามกลางหิมะน้ำแข็งนี้มีคนอยู่ และในตอนนี้เขาไม่ได้สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนดีหรือคนร้าย บางที……นี่คงเป็นสิ่งที่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉินได้เตรียมเอาไว้เพื่อจัดการเขา
ถึงจะเป็นปีศาจ หรือต้องให้เขาคลานอยู่แทบเท้าของปีศาจ
เขาก็ยอม
เพราะ……มันจะทำให้เขามีชีวิตรอด!
โครม……
เสียงกึกก้องที่ดังแสบแก้วหู
จากนั้น ท่ามกลางเกล็ดหิมะน้ำแข็งขาวโพลนนี้ก็มีเงาดำเงาใหญ่มหึมาปรากฏขึ้น
ในตอนที่เงาดำพุ่งออกมานั้น เฉินตงก็เพิ่งจะมองเห็น ว่ามันเป็นรถสโนว์โมบิลที่ดัดแปลงมาเป็นพิเศษอยู่สองสามคัน
หรือจะพูดอีกอย่างว่าเป็น ป้อมปราการหิมะจะเหมาะสมกว่า
แต่ละคันมีความสูงเท่าตึก2ชั้น และถูกหุ้มไปด้วยแผ่นเหล็กสีดำ เหมือนกับเกราะที่มีไว้สำหรับต่อสู้ ซึ่งมีแรงม้าสูงในการขับเคลื่อนให้รถวิ่งไปข้างหน้า แล้วกักเก็บเอาเกล็ดน้ำแข็งเกาะไปทั่วทั้งบริเวณ
ให้ความรู้สึกมีอำนาจและทรงพลัง และส่งผลกดดันต่อผู้ที่พบเห็น
และป้อมปราการหิมะนี้ ก็มีอยู่สามคัน !
ขับเรียงหน้ากระดาน แล้วมุ่งไปข้างหน้า ทำให้เกิด“หิมะถล่ม”อย่างที่เห็น
ตามมาด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง
รถยานเกราะต่อสู้ทั้งสามคันค่อยๆชะลอความเร็ว แล้วหยุดลง พอดีกับล้อมรอบเฉินตงเอาไว้ให้อยู่ตรงกลาง
ลมหนาวและเกล็ดน้ำแข็ง โหมกระหน่ำเข้าหาเฉินตง พัดเฉินตงจนล้มลงไปที่พื้น ร่างกายสั่นไหวจนแข็งทื่อ
“แม่งเอ๊ย นานแค่ไหนแล้วเนี่ย? ที่ที่ควรตายแบบนี้ ไม่มีผู้มาเยือนมานานมากแล้ว ？”
“สถานที่ที่ถูกลืม ทะเลสาบน้ำแข็งที่ถูกลืมนี้ ในที่สุดก็มีนักโทษใหม่มา”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…… ไม่นึกไม่ฝันมาก่อน การลาดตระเวนในคืนนี้ จะได้เจอของเล่นใหม่ คนพวกนั้นก็ช่างปะไรเอาของมาทิ้งไว้ให้ ก็ไม่คิดจะบอกกันสักคำ ทำฉันตื่นเต้นไปหมด”
……
ท่ามกลางสายลมที่เย็นยะเยือกทางฝั่งของรถยานเกราะ มีเสียงพูดอย่างตื่นเต้นดังขึ้น
เฉินตงนิ่งอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แต่สมองของเขายังคงรับรู้ได้อยู่
เขาวิเคราะห์จากน้ำเสียงที่ตื่นเต้นนั้น ไม่นานก็ประมวลผลออกมาได้
นักโทษ!
สถานที่ที่ถูกลืม!
คืนนี้!
ในใจเขาเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ ฉันถูกโยนทิ้งมาในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก แล้วยังกลายมาเป็นนักโทษอีก ?
ดวงตาจ้องมองไปยังท้องฟ้า ไม่มีดวงอาทิตย์ที่กำลังส่องแสง และไม่มีเมฆบนท้องฟ้าเช่นกัน
นี่มัน……ตอนกลางคืนเหรอ？
ทันใดนั้น
เฉินตงเห็นเจ้าของเสียงที่มีท่าทีตื่นเต้นดีใจเหล่านั้น
ชายรูปร่างกำยำหลายคน แต่ละคนสูงไม่ต่ำกว่า 180 ซม. เดินออกมาจากเกล็ดน้ำแข็งที่หนาวเย็นนั้นอย่างช้าๆ
ทั้งร่างถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อผ้าหนังสัตว์อย่างแน่นหนา เหมือนกับชุดชาวเอสกิโม มันยิ่งทำให้ร่างของคนเหล่านี้ดูกำยำมากขึ้นไปอีก
และทุกคน ก็มีอาวุธครบมือ
แต่ทุกคนต่างก็แตกต่างกัน บางคนผมทองตาสีฟ้า และบางคนก็ผิวดำตาสีดำ และก็มีคนที่เหมือนกับเฉินตง
ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราบุกประชิดตัวเขาแล้วเขย่าไปที่มือ
ยิ้มติดตลก
“นี่นาย เห็นแก่ที่นายเป็นนักโทษใหม่ ตามเราไปแต่โดยดี หากขัดขืน ฉันจะยิงนายทิ้งซะ แล้วลากนายกลับไป”
