ป้าบ！
โทรศัพท์ถูกวางสายไป！
ใบหน้าของเฉินตงมีรอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฏ
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ในตอนนี้ ความอัดอั้นที่ถูกเก็บกดมาโดยตลอดก็ได้ถูกปลดปล่อยออกมา
“ขอแค่ผ่านวันที่ 15นี้ไป ฉันก็จะกลายเป็นเฉินตงโดยสมบูรณ์ ความพยายามทั้งหมดของตระกูลโจว ก็คุ้มค่าแล้ว ！”
เสียงพึมพำแผ่วเบา สะท้อนก้องอยู่ภายในห้องของผู้ป่วย
และอีกด้านหนึ่ง
หลังจากที่กู้ชิงหยิ่งออกมาจากห้องพักผู้ป่วยของเฉินตง เธอก็ยังไม่ได้กลับไปในทันที
เธอแวะไปเยี่ยมดูอาการของฉินเย่ต่อ
“ครั้งที่แล้วนายคงทำจางหยู่หลันเสียใจเข้าให้แล้วจริงๆ”
มองไปยังห้องผู้ป่วยที่ว่างเปล่า กับโต๊ะที่รกรุงรัง กู้ชิงหยิ่งก็เอ่ยพูดออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่? ไปก็ดีแล้ว！”
ฉินเย่นอนหนุนศีรษะบนมือทั้งสองข้าง ใบหน้าพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ：“ใครใช้ให้เธอมาทำดีกับคนที่ฆ่าพ่อตัวเองอย่างฉันกันล่ะ? ไล่ไปแบบนี้ ก็สมควรแล้ว ”
ในตอนนี้กู้ชิงหยิ่งเองก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
หลี่หลานกับคุนหลุนก็ได้แต่ส่ายหัว
มีเพียงท่านหลงเท่านั้นที่ก่นด่า ：“ไอเจ้าเด็กคนนี้ ฉันรู้ว่าแกคิดอะไร”
“ออกไปเลย！”
ฉินเย่ตกใจ แล้วเถียงกลับท่านหลงไปคำหนึ่ง
ท่านหลงได้แต่หัวเราะ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร
ได้แต่โบกมือ ：“ดูแกกระฉับกระเฉงร่าเริงแบบนี้ ไม่ได้เป็นอะไรมาก งั้นพวกเรากลับก่อนแล้วกัน”
“ไปเลยกลับไปเลย”
ฉินเย่โบกมือ แต่แล้วก็เรียกกู้ชิงหยิ่งเอาไว้
รอให้หลี่หลาน ท่านหลงและคุนหลุนออกจากห้องไปแล้ว
ฉินเย่ก็เอ่ยถามไปว่า：“เธอกับเฉินตงถูกซุ่มโจมตีจริงๆเหรอ ？”
กู้ชิงหยิ่งขมวดคิ้ว แล้วตอบกลับไปว่า ：“จะหลอกได้ยังไง? เฉินตงก็พักอยู่ในห้อง VIP ชั้นเดียวกับนาย”
“ช่างน่าแปลกจริงๆ”
นัยน์ตาของฉินเย่ฉายแววครุ่นคิด ชายหนุ่มจิ๊ปาก
“ฉินเย่ ฉันรู้ว่านายอยากจะพูดอะไร”
กู้ชิงหยิ่งท่าทีเคร่งขรึม และเอ่ยพูดอย่างจริงจัง ：“นายรู้ไหม หากไม่ใช่เพราะเฉินตงเอาตัวเข้ามาบังไว้ ฉันคงตายไปแล้ว หากเขาเป็นตัวปลอมจริง แล้วจะเอาตัวมาบังมีดนั้นทำไม ？”
“แต่ว่า……”
ฉินเย่อยากจะเถียงต่อ
กู้ชิงหยิ่งยกมือขึ้นห้ามเอาไว้ แล้วพูดอย่างจริงจังไปว่า：“ฉินเย่ ฉันมั่นใจว่าเฉินตงเป็นตัวจริง ไม่ใช่ใครที่ไหนปลอมตัวมา เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก อีกอย่างนายกับเฉินตงก็เป็นพี่น้องกัน ขอให้นายเชื่อในตัวเขาด้วย”
“อีกทั้งตอนอยู่ที่ไห่ย่าเขาก็เจอเรื่องร้ายๆมา มีท่าทีที่เปลี่ยนไปบ้างนั่นก็ถือว่าไม่แปลกอะไร”
เมื่อเห็นท่าทีที่มั่นใจของกู้ชิงหยิ่ง
ฉินเย่ก็ได้แต่ยิ้ม：“โอเคครับ ฉันเชื่อเขาอยู่แล้ว”
“งั้นนายก็พักผ่อนแล้วกัน ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ นายยังต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้พวกเรานะ”
สีหน้าของกู้ชิงหยิ่งผ่อนคลายลง แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
รอจนกระทั่งประตูห้องปิดลง
ฉินเย่ก็หยิบบุหรี่ออกจากเตียงโดยไม่เดือดไม่ร้อน จุดมันอย่างชำนาญสูบไปทีหนึ่ง จึงก่นด่าพลางหัวเราะไปว่า
“เชื่อกับผีนะสิ ！”
เขาไม่มีนิสัยที่จะมาโต้เถียงอะไรกับผู้หญิงแบบนี้
จึงได้เออออห่อหมกไปตามคำพูดของกู้ชิงหยิ่ง
แต่ อยากให้เขาเชื่อ ?
ฉินเย่ลูบคางไปมา พลางสูบบุหรี่ แล้วพึมพำเบาๆว่า ：“ความรู้สึกของฉันไม่ผิดแน่ พี่ตงกับฉันเป็นคนประเภทเดียวกัน”
จากนั้น
เขาก็บิดขี้เกียจ แล้วพูดอย่างเอือมระอาว่า
“เฮ้อ……พี่ตง อย่าว่าผมอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะ ภรรยาของพี่ ผมจะปกป้องดูแลเอง ！”
ในขณะที่พูดคำนี้ ดวงตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมา ไอสังหารรุนแรง ：“เฉินตงที่ฉันรู้จัก ไม่ใช่แบบนี้แน่”
……
ภายในคุกมืด
คุก No8
เวลานี้ไม่มีเสียงใดๆ
นักโทษในเรือนจำต่างก็ตะลึงอ้าปากค้าง จ้องมองไปที่เวทีด้วยความหวาดกลัว
เวทีการต่อสู้ที่ควรจะดุเดือดนี้ แค่เพียงเวลาสั้นๆ ก็ทำให้อากาศในเรือนจำนี้จับตัวเป็นก้อน
ภาพบนเวทีนั้น ทำให้นักโทษทุกคนประหลาดใจ
นี่มัน……สังเวียนชีวิตของเหล่าจ่าฝูงเหรอ ?
บนเวที
เฉินตงยืนนิ่ง ท่าทีเฉยชา
เขาจ้องมองไปยังจ่าฝูงที่นอนอยู่บนพื้น ห่างออกไปไม่ไกลนัก ที่เท้าซ้ายบิดจนผิดรูป
การคาดเดาของหมียักษ์ ตรงเป๊ะและแม่นยำ
ภายใต้ความประมาทของคู่ต่อสู้ ทำให้เขาเอาชัยชนะได้เพียงเวลาสั้นๆ
“นาย นายรู้ได้ยังไง? นายไม่มีทางรู้เรื่องนี้แน่！”
ชายที่ร่างกายกำยำแข็งแรงบนใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหงื่อไหลเป็นทาง ความเจ็บปวดจากเท้าซ้ายที่บิดเบี้ยว ทำให้เขาสั่นไปทั้งหน้า
แต่นี่ ก็ยังไม่เท่ากับความรู้สึกช็อกที่เกิดขึ้นในใจของเขาในตอนนี้
เท้าซ้ายของเขา เป็นแผลเก่าที่เกิดขึ้นหลังการต่อสู้ตลอดทุกครั้งที่อยู่ในคุกมืดนี้
ในคุกมืดนี้ แผลบาดเจ็บที่เกิดขึ้น ก็สามารถคร่าเอาชีวิตคนได้
ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็จะพยายามปกปิดช่องโหว่ของตัวเอง
เช่นเดียวกับสัตว์ป่าที่อยู่ในป่า เมื่อเกิดความเหนื่อยล้า ก็จะมีพวกหมาแมวมาคอยรุมขย้ำกินทันทีมันเป็นหลักเกณฑ์เดียวกัน
ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นถึงจ่าฝูง！
อาการเท้าซ้ายที่บาดเจ็บ เขาก็คอยปกปิดและระวังมันอยู่ตลอด
ในคุกมืดนี้ ไม่มีทางที่จะได้รับการรักษา สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือปกปิดมันเอาไว้ เพื่อรักษาตำแหน่งจ่าฝูงของตัวเอง เพื่อให้ตัวเองมีความเป็นอยู่ที่สุขสบายที่สุด
แต่เขาคิดไม่ถึงว่า คนที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ซึ่งอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งเดือนนี้ ไม่เพียงจะกลายเป็นจ่าฝูง แต่ยังรู้ไปถึงอาการบาดเจ็บที่เท้าซ้ายของเขาอีกด้วย！
ในการต่อสู้ระยะสั้นๆนี้ เห็นได้ชัดว่าจ่าฝูงอยู่ในตำแหน่งที่เหนือกว่า
แต่ประเด็นสำคัญคือ การจู่โจมทุกครั้งของเฉินตง ก็มุ่งโจมตีไปยังเท้าซ้ายที่บาดเจ็บของจ่าฝูง ต่อให้ต้องต่อสู้กันจนกระอักเลือด เขาก็ยังคงทำอยู่อย่างนั้น
การโจมตีต่อเนื่องดั่งพายุ ทำให้เท้าซ้ายของจ่าฝูงต้านรับไม่ไหว หักและบิดไป
“ไม่ยอมแพ้ ฉันฆ่านาย！”
เสียงของเฉินตงหนาวเหน็บรุนแรง ราวกับลมหนาวที่พัดมาจากนรกที่ลึกที่สุด
ท่าทีของจ่าฝูงเหมือนจะหายใจไม่ออก สัมผัสได้ถึงไอสังหารรุนแรงที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างของเฉินตง
เขากัดฟันแน่น แล้วก้มหน้าลงด้วยความอัปยศอดสู：“ฉัน ฉันยอมแพ้！”
การมีชีวิตอยู่ก็ยังดีกว่าตาย
สิ่งสิ่งนี้ เป็นสิ่งที่นักโทษทุกคนต่างก็เห็นตรงกัน
กับจ่าฝูงเองก็ไม่มีข้อยกเว้น
“ดี”
เฉินตงพยักหน้า และไม่ได้สนใจกับจ่าฝูงอีก แต่กลับหันกลับไปกวาดมองยังคนดู
น้ำเสียงที่เยือกเย็น ราวกับฟ้าร้อง
“พรุ่งนี้ เวทีที่สาม！”
เงียบ
คุกNO.8เงียบกริบ
นักโทษทุกคนต่างก็ตกตะลึง
การต่อสู้ที่ควรจะนองไปด้วยเลือด แต่กลับรู้ผลแพ้ชนะในเวลาอันสั้น
ที่สำคัญกว่านั้นคือ ตามธรรมเนียมปฏิบัติของคุกมืดนี้ การสับเปลี่ยนตำแหน่งจ่าฝูง จ่าฝูงคนเก่าจะต้องตายด้วยน้ำมือของจ่าฝูงคนใหม่
แต่นี่ เฉินตงกลับหันหลังกลับ
ไม่เอาชีวิต !
แล้วนี่จะเรียกว่าเป็นสังเวียนชีวิตได้ยังไงกัน?
มองไปยังเฉินตงที่เดินลงเวที
นักโทษทุกคนต่างโห่ลั่นราวเสียงฟ้าร้องกันอย่างบ้าคลั่ง
แต่เฉินตง กลับมีรอยยิ้มที่ดูหมิ่นปรากฏที่มุมปากของเขา
เขา ไม่สนใจสายตาของนักโทษในคุกมืดที่มองมา
แต่ การต่อสู้ครั้งนี้ก็เพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเขาอย่างมาก
มีข้อมูลของหมียักษ์เป็นพื้นฐาน สังเวียนการต่อสู้นี้ก็ง่ายขึ้นมาก
แม้ว่าคู่ต่อสู้จะได้รับบาดเจ็บมากกว่าตัวเอง
แต่การเลือกจัดการกับจุดอ่อนของเขา มันก็เป็นวิธีที่สามารถลดอาการบาดเจ็บที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเองให้น้อยที่สุดได้
หน้ากล้องวงจรปิดของคุกNO.8
ป๋ามองดูสถานการณ์ภายในของคุกNO.8 ด้วยท่าทีแปลกๆ
มันเป็นอะไรที่เขาเองก็คาดไม่ถึง
ทันใดนั้น
เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นภายในห้องควบคุม
“เด็กคนนี้ เกินไปแล้วจริงๆ ！”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้
ท่าทีของป๋าก็เกร็งขึ้นมา แล้วรีบหันหลังกลับ
คนอื่นๆในห้องควบคุมก็ลุกขึ้นตามๆกัน โค้งคำนับด้วยความเคารพ
“คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ?” ป๋าเอ่ยถาม
ผู้มาเยือนยกยิ้ม ชี้ไปยังภาพในคุกNO.8：“นายว่า เด็กคนนี้จะมีโอกาสมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วสู้กับฉันไหม ？
