ภายในห้องควบคุม เกิดความโกลาหลขึ้น
ทุกคนต่างก็จ้องมองดูภาพจากกล้องวงจรปิดนั่นด้วยความหวาดผวา
เฉินตง……มีความสามารถมากพอที่จะให้เต้าจูนถอดเสื้อคลุมออก ?
ภายใต้ความตื่นตระหนกตกใจ
ไม่มีใครสังเกตเห็น ท่าทีของชายชราผมหงอกกับป๋า จากที่หวาดผวา ก็เปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้นมาทันที
เสียงร้องด้วยความกลัว ก็กึกก้องอยู่ในอีกเรือนจำทั้งเก้าด้วยเช่นกัน
นักโทษทุกคนต่างก็กำลังจดจ้องอยู่กับศึกใหญ่ในครั้งนี้ และต่างก็รู้ ว่าเสื้อคลุมของคนคนแรกนั้นหมายถึงอะไร
มีเพียงคุกNO.1เท่านั้น ที่ยังคงเงียบงัน
แต่ ใบหน้าของนักโทษทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยอาการที่ตื่นตระหนกตกใจและประหลาดใจ
บนเวที
เฉินตงขมวดคิ้วแล้วมองไปยังชายหนุ่มที่ถอดเสื้อคลุมออกและเผยให้เห็นใบหน้าของเขา
มันเป็นใบหน้าที่ผอมบางเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวหนักแน่น
คำเดียวสง่างามและกล้าหาญก็เพียงพอกับคำอธิบายแล้ว
แต่ความเด็ดเดี่ยวหนักแน่นที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา ทำให้เฉินตงอกสั่นขวัญแขวน
มันเหมือนกับคมดาบที่ถูกซ่อนใต้ฝักดาบ ปลายดาบไม่ชัดเจน แต่ส่วนที่ซ่อนอยู่ก็เพียงพอที่จะทำให้ หวั่นเกรงไปทั่วทั้งฟ้า
“ผม เคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า？”
เฉินตงเอ่ยถามออกไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยและประหลาดใจ
เมื่อเผชิญหน้ากับชายคนนี้ เขามีความรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าชายหนุ่มมาก่อน
แต่ทันทีที่พูดออกไป เฉินตงก็รู้สึกขำตัวเอง
คนที่ถูกคุมขังในคุกมืดมานานกว่ายี่สิบปีนี้ เขาจะไปรู้จักได้ยังไง ?
คำนวณแล้ว ชายตรงหน้าถูกจองจำอยู่ในคุกมืด เขาเองก็น่าจะเพิ่งเกิดด้วยซ้ำ !
“พร้อมรึยัง？”
เต้าจูนค่อยๆขยับไหล่ทั้งสองข้าง กล้ามเนื้อไหล่ของเขาก็นูนปูดขึ้น ：“จำชื่อของฉันไว้ เต้าจูน！”
เฉินตงตะลึงเล็กน้อย ชื่อนี้…… แปลกจัง
ซวบ！
ในตอนที่เขากำลังตกตะลึงอยู่นั้นข้างใบหูก็มีลมพัดเข้ามาวูบหนึ่ง
เฉินตงรู้สึกราวกับดวงตามืดบอด ใบหน้าที่มุ่งมั่นของเต้าจูนอยู่ใกล้แค่เอื้อม
มันเร็วมาก！
ภาพๆนั้น ทำให้เฉินตงรู้สึกตกใจ
ไม่มีการตอบสนองอะไรกลับไปทั้งนั้น
ปัง！
จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น
เต้าจูนปล่อยหมัดไปที่ท้องของเฉินตง
ทันใดนั้น เฉินตงก็กรีดร้อง ใบหน้าบิดเบี้ยว ราวกับตับไตไส้พุงกลับหัวกลับหาง และร่างของเขาโค้งงอลง
หลังจากชกไปหนึ่งหมัด เต้าจูนใช้มือซ้ายกดไปที่ไหล่ของเฉินตงแล้วออกแรงกด
จากนั้น ก็ตามมาด้วยการกระทุ้งเข่าอัดเข้าอย่างรุนแรง ！
ตายซะเถอะ！
ทำไมมันเร็วอย่างนี้ ?
เฉินตงตื่นตกใจ เมื่อเห็นเต้าจูนแทงเข่าเข้ามา สองแขนของเขาก็ยกขึ้นขวางบังเอาไว้
ด้วยลูกเสียบเข่าที่รุนแรง โดนกระแทกเข้าติดต่อกัน เขาก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะยังคงลุกขึ้นยืนได้อีก
ถึงกระนั้น เฉินตงก็ยังรู้สึกว่าแขนของเขากำลังจะหัก
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย
ภายใต้ความแข็งแกร่งของเต้าจูน นอกจากตั้งรับอย่างเต็มที่ แม้แต่โอกาสที่จะหลบหนีก็ยังไม่มี
การต่อสู้ ได้เริ่มต้นขึ้น และถูกโจมตีทันที
สถานการณ์แบบนี้ เฉินตงเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
ช่องว่างระหว่างทั้งสองคน ช่างห่างไกลกันนัก ทำให้เฉินตงรู้สึกสิ้นหวังกับโอกาส
จากการถูกแทงเข้าใส่ เฉินตงสัมผัสได้ว่าซี่โครงที่หักตรงบริเวณหน้าอกของเขากำลังเปลี่ยนรูป ความเจ็บปวดที่มี ต่อให้เขาจะกินยาแก้ปวดล่วงหน้าไปสองเม็ด ก็ยังไม่สามารถบรรเทามันได้
“พรืด！”
จู่ๆเฉินตงก็กระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ใบหน้าของเขาซีดเซียวอย่างหนัก
หรือว่า……มันจะจบลงไปแบบนี้ ?
ในตอนนี้ สติของเขาเริ่มที่จะเลือนราง
ในความคิดมีแต่ภาพของกู้ชิงหยิ่ง แม่และคนอื่นๆ ปรากฏขึ้นมา
ไม่！
ต้องมีชีวิตรอด！
พวกเขา……ยังรอให้ฉันกลับไป！
“อ๊าก！”
เฉินตงร้องคำรามราวกับสัตว์ป่า ประสานมือเข้าด้วยกัน และพยายามสกัดกั้นหัวเข่าที่พุ่งเข้ามา
เสียงปังดังขึ้น！
การโจมตีของเต้าจูนหยุดลงอย่างกะทันหัน
เฉินตงฉวยโอกาสนี้สาวหมัดเข้าที่ท้องของเต้าจูนอย่างจัง ทั้งสองต่างก็แยกออกจากกัน เฉินตงเซถอยไป
“หืม？！”
นัยน์ตาเต้าจูนมีประกายความตกใจ
มองไปยังเฉินตงที่ซวนเซถอยไปอย่างจนมุม ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขายิ้มอย่างภูมิใจ：“ไม่เลว รับการแทงเข่าจากฉันไปได้ถึง23 ครั้ง ”
ใบหน้าของเฉินตงซีดเผือด หางตากระตุกอย่างรุนแรง
แทงเข่า 23 ครั้ง !
หากไม่ใช่เพราะเขาขยันหมั่นเพียร ฝึกฝนหลักสูตรปีศาจตามที่คุนหลุนได้สั่งสอนอยู่ทุกวันจนทำให้ร่างกายแข็งแกร่ง
เพียงกระบวนท่าเดียว ก็เพียงพอที่จะหักกระดูกแขนของเขาได้ ！
เมื่อเป็นเช่นนั้น แขนของเขาก็แทบจะไร้เรี่ยวแรง ความเจ็บปวดรุนแรงราวกับกระดูกแขนแตกออก
อาการบาดเจ็บก่อนหน้า กับการถูกโจมตีเมื่อครู่ ทำให้ความเจ็บปวดทวีความรุนแรงมากขึ้น
ยาแก้ปวด ไม่ได้มีผลอะไรเลย
ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ทำให้เฉินตงหอบหายใจหนัก
มองดวงตาของเต้าจูน ก็เต็มไปด้วยความกลัว
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเต้าจูน เขาแทบไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้
มันเป็นความกลัวที่ราวกับหลอดเลือดถูกบีบอัดจนคับแน่น อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ภายในคุกNO.1 เงียบสนิท
นักโทษทุกคนต่างอยู่ในความเงียบสงบ กับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ทำให้เลือดลมสูบฉีด
แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่า เวลาที่เต้าจูนขึ้นสังเวียน จะเกลียดเสียงดังโห่ร้องที่สุด
และอีกเก้าเรือนจำอื่นที่เหลือ ในตอนนี้มีเพียงเสียงลมหายใจที่เยือกเย็น
จากกล้องวงจรปิดที่ฉายภาพในคุกมืด แม้จะดูผ่านจอภาพ ก็ยังสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของเต้าจูน
ภายในห้องควบคุม
ทุกคนต่างมองหน้ากัน
“ทำไมเต้าจูนถึงได้ออมมือ ? ”
“จากการรุกที่ทรงพลัง กับความแข็งแกร่งของเต้าจูน เป็นไปไม่ได้ที่จะโดนเพียงหมัดเดียวของเจ้าเด็กนั้นแล้วจะกระเด็นออก และหลุดพ้นจากการโจมตีได้ ”
“แทงเข่าไป 23 ครั้ง！เข่าของเต้าจูนสามารถทุบแผ่นหินให้แตกได้ เด็กคนนี้สามารถต้านรับไปได้ถึง23ครั้ง ก็ถือว่าเก่งมากๆ ！”
……
การวิพากษ์วิจารณ์เกิดขึ้นมากมาย และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ชายชราผมหงอกสีหน้าเคร่งขรึม จ้องมองดูภาพในกล้องวงจรปิดนั้น
มีป๋ายืนอยู่ด้านข้าง กำหมัดแน่น เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก และในใจก็แอบเชียร์เฉินตงไปด้วย
บนสังเวียนเวที
เฉินตงเหงื่อไหลปานสายฝน หอบหายใจหนักปานวัวกระทิง
ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจ้องมองไปยังเต้าจูน
และเต้าจูนเอง ก็ไม่ได้รีบเร่งที่จะจู่โจมเช่นกัน มองไปยังดวงตาของเฉินตง ที่เต็มไปด้วยการดูหมิ่น
จู่ๆเต้าจูนก็ยิ้มออกมา ：“สภาพอย่างนาย ยังคิดที่จะออกไปจากคุกมืด ? ยอมแพ้เถอะ ฉันไม่ฆ่านายก็ได้ ด้วยความสามารถที่นายมี ก็สมควรแล้วที่จะถูกแย่งผู้หญิงไป แล้วมีคนมาทำหน้าที่แทนนาย ！”
ในช่วงหลายวันมานี้ ชื่อเสียงของเฉินตงก็กระฉ่อนไปทั่วทั้งคุกมืด
เหตุผลที่เขาต้องการจะออกจากไปจากคุกมืดนี้ ก็ถูกแพร่กระจายไปทั่วคุกมืดเช่นกัน
ร่างกายของเฉินตงสั่นสะท้าน มีเสียง“โครม”ดังขึ้นในหัว
เต้าจูนยิ้มเย้ย ราวกับคมมีดที่ถูกเผาไหม้เป็นสีแดง และเสียบเข้าไปในหัวใจของเขา
ความรู้สึกนี้ เจ็บปวดยิ่งกว่าบาดแผลที่มีบนร่างกายเสียอีก ！
“ฉัน……จะออกไป！”
เฉินตงเปล่งเสียงออกมาตามไรฟัน
แล้วหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาที่หวาดกลัวค่อยๆสงบลง และจิตใจภายในก็สงบนิ่งตาม ลุ่มลึกราวกับหลุมดำสองหลุม
รอยยิ้มบนใบหน้าของเต้าจูนนิ่งไป ดวงตาฉายแววของความประหลาดใจ
“ผู้หญิงของฉัน พ่อแม่ของฉัน พี่น้องของฉัน ล้วนเป็นของฉัน ไม่มีใครแทนที่ได้ ！”
เฉินตงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น แล้วตั้งท่ารับเตรียมต่อสู้
“เหอะ！”
เต้าจูนยิ้มอย่างดูถูก แต่ก็ราวกับลูกศรจากคันธนู พุ่งตรงไปที่เฉินตง ：“คนอ่อนแอ มีแต่จะถูกแทนที่เท่านั้น！”
“งั้นฉัน ก็จะแข็งแกร่ง ！”
เฉินตงไม่หลบหลีก และก็ไม่คิดที่จะป้องกันเช่นกัน แต่กลับพุ่งเข้าใส่เต้าจูน
ปัง!
ไม่ได้ลีลาอะไร
ทั้งสองออกหมัดไปพร้อมกัน ประจันกันซึ่งๆหน้า
ในชั่วพริบตา เฉินตงก็ขมวดคิ้ว และหางตาก็กระตุกขึ้นมาอย่างรุนแรง
ราวกับต่อยเข้าใส่ไปที่แผ่นเหล็ก กระดูกนิ้วมือปวดร้าว
และในจังหวะเดียวกัน เขาก็คำรามออกมาด้วยความโมโห แล้วต่อยเข้าไปอีกครั้ง และโต้กลับเต้าจูนทันที
“เหอะ！”
เต้าจูนยิ้มเย้ย แต่ก็เหวี่ยงหมัดเพื่อตั้งรับเช่นกัน
ภาพนี้ ทำให้ทุกคนในคุกมืดต่างก็ตกตะลึง
เต้าจูน……กำลังทำอะไร ?
