The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – บทที่ 316 นิ่งให้เหมือนขุนเขา รุกให้เหมือนเปลวไฟ !

บทที่ 316 นิ่งให้เหมือนขุนเขา รุกให้เหมือนเปลวไฟ !

นักฆ่าที่แท้จริง ทุกสิ่ง ล้วนแล้วแต่ใช้เป็นอาวุธได้ทั้งสิ้น

เข็มเพียงเล่มเดียว ก็เพียงพอจะฆ่าคนได้ !

นักฆ่าสาวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า จนเกิดเสียงลมพัดผ่าน

ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน

เฉินตงรู้สึกตกใจจนถึงขีดสุด

เขารีบพลิกตัว เพื่อให้หลุดพ้นจากมือของนักฆ่าสาวที่กดอยู่บนหน้าอกของเขาในทันที และกลิ้งตัวลงไปกับพื้น

ยังไม่ทันจะลุกขึ้น เขาก็รู้สึกเหมือนแสงที่อยู่ตรงหน้ามืดลงทันที

นักฆ่าสาวกรีดร้อง แล้วพุ่งตัวไปที่เตียงผู้ป่วย จากนั้นจึงกดเขาลงไป

“ออกไป !”

เฉินตงยกเท้าขึ้นทันที แล้วเตะขึ้นไปบนอากาศ กล้ามเนื้อขาที่น่ากลัว ระเบิดพลังอันมหาศาลออกมา และเตะนักฆ่าสาวจนลอยกระเด็นออกไป

เฉินตงอาศัยจังหวะนี้ รีบลุกขึ้น และดึงเข็มน้ำเกลือที่เสียบอยู่บนหลังมือข้างซ้ายออกมาด้วยความโมโห

เป็นเพราะเมื่อครู่มีการเคลื่อนไหวที่รุนแรงเกินไป ทำให้มีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลบนแขนของเขา และจากรอยเข็มบนหลังมือ

ตอนนี้ เลือดสีแดงสดหยดลงบนพื้นตามแขนข้างซ้ายของเขาที่ห้อยอยู่

“แกไม่เรียกคนอื่นเหรอ?”

นักฆ่าสาวลูบหน้าอกแล้วยืนขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง แสดงให้เห็นว่าได้รับบาดเจ็บจากการเตะเมื่อครู่ไม่น้อย

เฉินตงยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าที่เย็นชา และปล่อยให้เลือดจากมือข้างซ้ายหยดลงบนพื้น

เขาแสยะยิ้มออกมา : “คุณแสดงเก่งขนาดนี้ ผมตะโกนให้คอแหบจะมีประโยชน์อะไร ?”

เขาไม่ได้โง่

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามาเพื่อที่จะฆ่าเขา

โศกนาฏกรรมที่ปรากฏขึ้นในเขตวิลล่าเขาเทียนซาน ยังคงติดตาเขาอยู่

อีกทั้งในโรงพยาบาล นอกจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามนายแล้ว จะให้เรียกหมอกับพยาบาลเข้ามาเพื่อรับมือกับนักฆ่าสาวหรืออย่างไร ?

แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่สองสามคนเหล่านั้น ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักฆ่าสาว

นักฆ่ามืออาชีพ ต่างมุ่งเป้าไปที่การฆ่าคนเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ ในสายตาของพวกเขาแล้ว ชีวิตคนก็ดูราวกับผักปลา

หากเรียกคนอื่นมาตอนนี้ ก็จะเป็นการทำร้ายคนอื่นเสียเปล่าๆ

“เหอะๆ !”

นักฆ่าสาวแสยะยิ้มออกมา แต่กลับเดินตรงไปยังรถเข็น

ท่าทางดูมีเสน่ห์แตกต่างไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ตอนนี้กลับดูงดงามและยั่วยวนยิ่งขึ้น

ฉึบ !

นักฆ่าสาวใช้มือควานหาภายใต้รถเข็นอยู่สักครู่ และดึงมือออกมาทันที ปรากฏเป็นเสียงโลหะเสียดสีกันขึ้นมา

มีดปาแวววาวปรากฏขึ้นในมือของนักฆ่าสาวทันที

“แกไม่เรียกคนเข้ามา คิดหรือว่ามือเดียวจะเอาชนะฉันได้ ?”

เสียงหัวเราะเยาะที่เต็มไปด้วยการดูถูกดังขึ้น

ในความเห็นของเธอแล้ว มือข้างซ้ายของเฉินตงได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถใช้การได้ จึงเหลือมือเพียงแค่ข้างเดียว ไม่ต่างอะไรกับหมูในอวยชัดๆ

ทว่า

เฉินตงกลับไปแสดงท่าทีตกใจกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่ในขณะที่นักฆ่าสาวกำลังหัวเราะเยาะอยู่นั้น เขากลับค่อยๆ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยืดตัวขึ้นและตั้งท่าเตรียมต่อสู้

ภาพที่ปรากฏขึ้นนี้ ทำให้นักฆ่าสาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ

ความรู้สึกเยาะเย้ยภายในใจของเธอก็ลดลงไปส่วนหนึ่ง

หรือว่า……เขาจะมีลูกไม้อะไร ?

ขณะที่กำลังนึกสงสัยอยู่นั้น

จู่ๆ เสียงหัวเราะเยาะที่เย็นชาก็ดังขึ้น

“เข้ามาฆ่าฉันสิ ?”

เร้าใจ !

เกรี้ยวกราด !

รนหาที่ตาย !

“ตายซะเถอะ !”

ปรากฏความเกรี้ยวกราดขึ้นในดวงตาคู่งามของนักฆ่าสาวในทันที เธอตะโกนออกมาด้วยความโกรธ และพุ่งเข้าหาเฉินตงราวกับลูกธนู

มีดปาที่อยู่ในมือกวัดแกว่งไปมาจนเกิดเป็นภาพติดตา

เฉินตงที่กำลังเผชิญหน้ากลับนักฆ่าสาวที่เข้ามาอย่างดุดัน กลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ร่างกายยังคงอยู่ในท่าเตรียมพร้อมต่อสู้อยู่ตลอดเวลา แต่แววตากลับเผยความเย็นชาออกมา

ยิ่งไปกว่านั้น มุมปากก็ค่อยๆ แสยะยิ้มขึ้น

ภาพนี้ปรากฏขึ้นในสายตาของนักฆ่าสาว ดูราวกับมีค้อนขนาดใหญ่ทุบเข้าในดวงตา ทำให้เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดูใจเย็นเช่นนี้ ?

ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน นักฆ่าสาวได้พุ่งเข้าไปอยู่ตรงหน้าเฉินตงเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับเฉินตงที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ซึ่งอยู่ห่างออกไปแค่เอื้อม นักฆ่าสาวก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

เสียงฟัน “ฉึบ” ของมีดปาในมือดังขึ้น ส่งแสงประกายแวววาว และพุ่งตรงไปที่เฉินตง

ตอนนี้เอง

ในที่สุดเฉินตงก็เคลื่อนไหว

นิ่งให้เหมือนขุนเขา รุกให้เหมือนเปลวไฟ

เขาขยับร่างกาย และลอดผ่านคมมีดไปได้อย่างหวุดหวิด

“ตายซะเถอะ !”

ดวงตาคู่งามของนักฆ่าสาวเบิกโพลง และฉาบไปด้วยความดุร้าย

เธอยกมีดปาที่ถืออยู่ในมือขึ้น แล้วฟันลงไปที่เฉินตงทันที

คมมีดสะท้อนแสงเป็นประกายออกมา

นักฆ่าสาวแสยะยิ้มออกมา : “แกยังจะหนีพ้นอีกเหรอ?”

จากมุมนี้ และจากความเร็วเช่นนี้

ด้วยการวิเคราะห์จากประสบการณ์ในการต่อสู้ของเธอ เฉินตงสามารถหลบการฟันครั้งแรกได้ แต่ไม่มีทางหลบการฟันครั้งที่สองได้ทัน

ความตาย อยู่ตรงนี้แล้ว !

ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีเสียงหัวเราะเยาะดังก้องขึ้นในหูของนักฆ่าสาวเช่นเดียวกัน

“แกยังจะหลบพ้นอีกเหรอ?”

เปรี้ยง !

นักฆ่าสาวตัวสั่น เธอรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ดวงตาคู่งามเบิกโพลงด้วยความตกตะลึงทันที

ฟิ้ว !

แทบจะในเวลาเดียวกัน จู่ๆ ก็มีเสียงพุ่งทะลุผ่านอากาศเข้ามา

ดวงตาคู่สวยของนักฆ่าสาวมองเห็นเลือนรางว่า มีแสงประกายแวววาวเส้นเล็กๆ เคลื่อนผ่านด้านข้างของเธอไป

จากนั้น

“เกิดอะไรขึ้น ?”

นักฆ่าสาวตกใจจนหน้าถอดสี เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เธอไม่สามารถควบคุมมีดปาที่อยู่ในมือของตนเองได้ และด้วยแรงดึงอันมหาศาล มีดปาก็ตรงเข้าปาดที่คอของเธอทันที

ฉึบ !

คมมีดส่องประกายออกมา

ร่างกายของนักฆ่าสาวหยุดนิ่ง มีดปาที่อยู่ในมือของเธอ กระเด็นหลุดออกจากมือด้วยแรงมหาศาล แล้วปักเข้าไปที่ผนังห้อง

ส่วนลำคอเรียวขาวของเธอ กลับมีรอบบาดแผลสีแดงสดปรากฏขึ้นมา เลือดไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ

จนกระทั่งเสียชีวิต บนใบหน้าของนักฆ่าสาวก็ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสับสน

ฟิ้ว !

เสียงเก็บเส้นเอ็นดังขึ้น

ตุ้บ !

เมื่อสูญเสียแรงที่ดึงเอาไว้ ร่างของนักฆ่าสาวก็ล้มลงไปจมอยู่ในกองเลือด

เฉินตงเดินโซเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขายกมือขวาขึ้นมาปิดบาดแผลบนแขนข้างซ้ายเอาไว้ เขาขมวดคิ้วแน่น เหงื่อกาฬไหลออกมาราวกับสายฝน

ถึงแม้เขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้แขนซ้ายได้รับการกระทบกระเทือน แต่การเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงเมื่อครู่ ยังคงส่งผลต่อความเจ็บปวดของบาดแผลอยู่ดี

เขาก้มลงมองกล่องโลหะที่อยู่บนข้อมือด้านขวา ดวงตาของเขาเป็นประกาย และยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ : “คุนหลุนเคยบอกว่าของสิ่งนี้สามารถฆ่าคนโดยไร้ร่องรอย มันคือความจริง”

สิ่งที่สวมอยู่บนข้อมือ อันที่จริงแล้วเป็นของที่คุนหลุนค้นเจอมาจากในพุ่มไม้บริเวณประตูใหญ่ของเขตวิลล่าเขาเทียนซาน เป็นเครื่องมือลอบสังหารที่ชื่อว่า——เอ็นเกล็ดปลา !

เขาเหลือบมองร่างของนักฆ่าสาวอย่างเย็นชา

เฉินตงไม่ได้สนใจ แต่กลับเดินโซเซไปนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย

การต่อสู้ที่ดูเหมือนจะรวดเร็ว แต่กลับต้องใช้พลังแทบทั้งหมดที่เขามีอยู่

โดยเฉพาะความเจ็บปวดของบาดแผลที่ถูกยิง ทำให้เขารู้สึกยากที่จะทนไหว เขานั่งลงบนเตียงและหายใจหอบออกมาไม่หยุด

ในตอนนี้เอง

มีเสียงฝีเท้าที่ฟังดูรีบร้อนดังขึ้นต่อเนื่องที่บริเวณโถงทางเดินด้านนอก

เฉินตงสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันที

กลางดึกเช่นนี้ โรงพยาบาลต้องการความเงียบ

คนจำนวนมากส่งเสียงดังขนาดนี้หรือว่าจะเป็น……ทหารรับจ้างเดดพูล ?

ความคิดที่น่ากลัวผุดขึ้นมาในหัว ทำให้เฉินตงรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวทันที

เฉินตงมองดูห้องพักที่ว่างเปล่า ก็รู้สึกสิ้นหวังทันที

ที่นี่คือชั้นเจ็ด !

ไม่มีทางหนี !

สูดหายใจเข้าเต็มปอดหนึ่งครั้ง

จู่ๆ ท่าทางของเฉินตงก็ดุดันขึ้น : “จะจับโจรก็ต้องจับหัวหน้าโจรให้ได้เสียก่อน !”

เขาฝืนลุกขึ้น แล้วเดินไปด้านหลังประตูห้องพักอย่างเงียบๆ

ในขณะเดียวกันก็ยกมือขวาขึ้นมา เขากัดปลายเส้นของเอ็นเกล็ดปลาที่อยู่ในกล่องโลหะเอาไว้ ด้วยท่าทีหดหู่และแววตาที่เย็นชา

ในพจนานุกรมของเขาไม่มีคำว่ารอความตายบัญญัติเอาไว้

เขายอมที่จะเจ็บตัวเพื่อดึงพระราชาลงมาจากหลังม้าให้ได้ ต่อให้เป็นทหารรับจ้างเดดพูลจริง ถ้าหากเขาสามารถจับหัวหน้าของทหารรับจ้างในขณะที่เดินเข้าประตูเอาได้ ไม่แน่ว่าจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตหลงเหลืออยู่

ปัง !

ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกคนเตะเข้ามาอย่างแรง

และในตอนนี้เอง !

เฉินตงกระโจนเข้าไปหาคนที่เดินเข้าประตูห้องพักมาด้วยท่าทีดุดัน ราวกับเสือโคร่งที่กระโจนลงจากภูเขา

The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา

The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา

เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท