“ไม่ใช่ยายเมิ่ง!”
กูหลังกล่าวด้วยเสียงต่ำ
สีหน้าของเฉินตงกับท่านหลงก็นิ่งไปทันที
อย่างไรก็ตามทั้งสองคนก็อยู่ไม่นาน แล้วลุกขึ้นออกไปจากห้องนอน
ห้องนอนของเฉินตง หันหน้าไปทางหินผาพอดี หากนักฆ่ายืนอยู่บนหินผา จะเป็นตำแหน่งลอบสังหารที่ดีที่สุดโดยที่ไม่ต้องสงสัย
หลังจากนั่งลงในห้องรับแขก
กูหลังก็หันหลังจากไป พาทีมบอดี้การ์ดมุ่งหน้าไปทางหินผาที่อยู่หลังเขา
เฉินตงกับท่านหลงกลับมองหน้ากัน
“ท่านหลง นักฆ่าทั่วไปจะสามารถคิดถึงหินผานี้มั้ย?” เฉินตงขมวดคิ้วถาม
“ในเวลาหนึ่งสัปดาห์ เกิดการลอบสังหารไปสิบแปดครั้ง ไม่ได้เกิดขึ้นที่หินผาเลย”
ท่านหลงส่ายหัว ความอวดดีที่ไม่สามารถอธิบายได้ฉายอยู่ที่แววตาของเขา “ถึงแม้นักฆ่าธรรมดาจะคิดได้ คาดว่าก็คงไม่มีความกล้าที่จะไถลลงจากภูเขาด้านหลังเพื่อไปยังหินผา”
เฉินตงนิ่งและไม่พูด
อันที่จริง หินผาหันหน้ามาทางห้องนอนของเขา ซึ่งแน่นอนว่าเป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดในการลอบสังหาร แต่หินหน้าผายังคงอยู่ห่างจากพื้นดินด้านล่างอีกหลายสิบเมตร
มันเป็นพื้นที่ที่อันตรายมาก
หากไม่ใช่นักฆ่ามือพระกาฬ วางทางหนีทีไล่ไว้ในแต่ละรูปแบบ ไม่มีทางที่จะเลือกพื้นที่ตรงนี้
การลอบสังหาร การล่าถอยเป็นเป้าหมายแรก การฆ่าเป็นเพียงเป้าหมายที่สอง
เห็นได้ชัด ว่าตำแหน่งตรงหินผา ไม่ใช่ตำแหน่งในการล่าถอยที่ดีเลย
แต่ คนที่สามารถไปลอบสังหารที่หินผา ต้องไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาอย่างแน่นอน
“หรือว่าช่วงนี้ก็มีนักฆ่าอันดับยมราชมาให้ความสนใจเรื่องนี้?” เฉินตงขมวดคิ้วครุ่นคิด
“น่าจะไม่ใช่” ท่านหลงส่ายหัว กระผมได้ให้ความสนใจกับภารกิจการลอบสังหารคุณชายที่ปล่อยออกมาจากดาร์กเว็บขององค์กรhidden killersทุกวัน นอกจากยายเมิ่ง ก็ไม่มีคนอื่นแล้ว นอกเสียจาก………”
พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงท่านหลงก็ได้หยุดชะงักไปทันที
จนกระทั่งเฉินตงมองไปทางเขา เขาจึงพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ “นอกเสียจากว่า ข้อมูลได้ถูกส่งผ่านจากตัวกลางไปให้กับนักฆ่าอันดับยมราช โพลรายชื่อที่อยู่ในหนึ่งร้อยอันดับแรกของนักฆ่าอันดับยมราช ในองค์กรhidden killersที่อยู่บนดาร์กเว็บมีวิธีพิเศษในการตรวจสอบและติดป้ายกำกับไอดีของพวกเขา ดังนั้นเมื่อมีนักฆ่าหนึ่งร้อยอันดับแรกให้ความสนใจมันจะแสดงออกมา เว้นแต่ว่าจะผ่านตัวกลาง”
ในขณะที่เขาทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น
ทิศทางที่ไม่ไกลจากหินผา ก็ดังขึ้นด้วยเสียงปืนและเสียงคำรามที่หนาแน่น
เฉินตงกับท่านหลงมองตามเสียงไปพร้อมกัน
กูหลังก็ได้พาทีมบอดี้การ์ดไปสู้กับนักฆ่าคนนั้นแล้ว
“ถ้าอย่างนั้น ผมมีความสงสัยเล็กน้อยว่านักฆ่าคนนี้จะใช้นักฆ่าอันดับยมราชในหนึ่งร้อยคนแรกหรือเปล่า” เฉินตงขยี้จมูกของเขา และยิ้มติดตลก
ภายในหนึ่งสัปดาห์ ภายใต้การรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด การลอบสังหารได้ฆ่านักฆ่าไปครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ค่อยๆเพิ่มความมั่นใจให้กับเฉินตง และเขาก็ไม่วิตกกังวลเหมือนในตอนแรกอีกต่อไป
ป้าง ป้าง ป้าง……….
ระยะไกล เสียงปืนดังอย่างต่อเนื่อง ดุเดือดอย่างมาก
ถึงขนาดได้ยินเสียงกรีดร้องที่เลือนราง
“มีคนบาดเจ็บหรือตายมั้ย?”
เฉินตงคิ้วย่นขึ้นมาแล้ว สีหน้าค่อยๆจมดิ่งลงไป “ในหนึ่งสัปดาห์ ลอบฆ่าไปสิบแปดครั้ง ในที่สุดก็มีคนบาดเจ็บแล้ว”
ตลอดหนึ่งสัปดาห์ มีการลอบสังหารไปสิบแปดครั้ง ประสิทธิภาพการป้องกันการต่อสู้ของทีมบอดี้การ์ดน่าทึ่งมาก ไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บจากปฏิบัติการหน้าที่ในสิบแปดครั้งเลย
สิ่งนี้ถึงทำให้เฉินตงเข้าใจอย่างแท้จริงว่าทีมบอดี้การ์ดข้างกายพ่อของเขานั้นแข็งแกร่งเพียงใด
แต่การต่อสู้ที่เขาเทียนซาน เห็นได้ชัดว่าเป็นข้อยกเว้นขอข้อยกเว้น
“คุณชาย ยังไงก็หลบก่อนเถอะ กระผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันจะไม่ง่ายขนาดนั้น”
ฟังเสียงปืนที่ดังสนั่นอยู่ด้านนอก ท่านหลงพูดอย่างระมัดระวัง
เฉินตงพยักหน้า
ในขณะที่ทั้งสองลุกขึ้นนั้น
ฉูบ!
เสียงลมแตกก็ดังขึ้นมาทันที
“ท่านหลงระวังด้วย!”
สีหน้าของเฉินตงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาสไลด์ไปข้างหน้าของท่านหลง จับตัวท่านหลงสไลด์ออกไปอีกหนึ่งก้าว
จากหางตาของเขา เขาเห็นลูกธนูลอยทะลุผ่านอากาศเข้าไปมาอย่างชัดเจน
ตูบ!
ลูกธนูได้มาปักอยู่บนกำแพงในห้อง ด้ามธนูกำลังสั่น
มาแล้ว!
ยายเมิ่ง!
ม่านตาของเฉินตงหดเกร็งถึงขีดสุด หนังหัวชาขึ้นมาทันที
“คุณชาย……..” ท่านหลงก็ตระหนกตกใจเช่นกัน
ชั่วขณะของเมื่อกี้ หากไม่ใช่เฉินตงยื่นมือมาช่วย ลูกธนูดอกนี้คงปักอยู่ที่ร่างกายของเขาแล้ว!
“เธอมาแล้ว!”
เฉินตงปล่อยท่านหลงออก พูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ “ท่านหลง กลับไปที่ห้องของคุณ ปิดประตูแล้วอย่าออกมา เป้าหมายของเธอคือผม คงไม่ลงมือกับคุณโดยไม่มีเหตุผล”
ในคืนนั้นที่ใช้ลูกธนูติดจดหมายมาเตือน ทำให้เขาเข้าใจนิสัยของยายเมิ่งเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้ อวดดีอย่างมาก!
ขอเพียงท่านหลงอยู่ในห้องโดยที่ไม่ออกมา ยายเมิ่งไม่มีทางทำร้ายท่านหลงอย่างแน่นอน
“คุณชาย กระผม………” สีหน้าของท่านหลงเคร่งขรึม กำลังจะโต้แย้ง
“ผมเป็นนายของคุณ กลับไปที่ห้องซะ!”
น้ำเสียงที่เฉียบขาดของเฉินตง ทำให้คำพูดในปากของท่านหลงถูกกลืนลงไปในท้อง
ชำเลืองมองท่านหลงที่กลับไปห้อง
เฉินตงสงบจิตสงบใจ หรี่ตามอง และจ้องไปที่ลานด้านนอกห้องโถงด้วยสายตาที่เย็นชา
ลูกธนูถูกยิงเข้ามาทางประตูหลัก คนผู้นั้นน่าจะอยู่ตรงทิศทางนั้น
นี่คือ……การล่อเสือออกจากถ้ำเหรอ?
อย่างไรก็ตาม ไฟในลานสลัว และมองเห็นลานภายนอกไม่ค่อยจะชัดเจน
แม้แต่ อุปกรณ์รักษาความปลอดภัยที่ติดตั้งโดยกูหลังและทีมบอดี้การ์ดในสนาม ก็ไม่มีการเตือนตั้งแต่ต้นจนจบ
ด้านนอก เสียงปืนยังคงดังอย่างสนั่น
แต่ในห้อง เงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มตกลงบนพื้น
ในความล่องหน แรงกดดันอันน่าสยดสยองได้ห่อหุ้มร่างกายของเฉินตงเอาไว้
ทำให้ทางหางตาของเขามีเม็ดเหงื่อหลายออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ค่อยๆหยดลงมา
ทันใดนั้น
ในห้องโถงที่เงียบเหมือนป่าช้า ดังขึ้นด้วยเสียงของกระแสไฟ
เฉินตงที่เกือบจะตึงเครียดก็ตกใจในทันที
พริบตาเดียวเครื่องวิทยุสื่อสารที่วางอยู่โต๊ะก็ถูกเชื่อมต่อ
เกือบจะในเวลาเดียวกัน กระแสไฟฟ้าในเครื่องวิทยุสื่อสารก็หายไป และในขณะเดียวกันก็มีเสียงอุทานของกูหลังดังขึ้น
“คุณเฉิน รีบหลบไป ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งมาก!”
โครม!
ร่างกายที่แข็งแรงของเฉินตงสะดุ้งไปหนึ่งที แข็งแกร่งมาก?
แข็งแกร่งแค่ไหน?
ความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าที่มีต่อกูหลังและบอดี้การ์ด ตอนนี้ได้พังทลายลงพร้อมกับเสียงอุทานของกูหลังในตอนนี้
ฝ่ายตรงข้ามมาแค่คนเดียว กลับทำให้กูหลังอุทานอย่างตกใจขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์บนหินผา ได้เกินขอบเขตที่จะสามารถควบคุมแล้ว
ในลาน เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างหนาแน่น
เฉินตงเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในชุดสูทและรองเท้าหนังคนหนึ่งวิ่งเข้ามา
“คุณชาย รีบหลบเร็ว!”
บอดี้การ์ดประมาณสิบคนบุกเข้าไปในห้อง คุ้มกันพาเฉินตงหนีโดยไม่อธิบายอะไรเลย
เฉินตงมองออกไปลานด้านนอกที่มืดสลัวด้วยหัวใจที่สั่น ทีมบอดี้การ์ดไม่รู้ แต่เขารู้ นักฆ่าที่มาตอนนี้ ไม่เพียงมีแต่คนที่อยู่ในหินผา ด้านนอกนี้ ยังมียายเมิ่งที่เป็นเหมือนเสือกำลังรอตะครุบเหยื่ออยู่!
หากพุ่งออกไปแบบนี้ ไม่เท่ากับพาตัวเองไปเป็นเป้าเหรอ ไปตั้งวางตรงหน้ายายเมิ่ง?
ในวิทยุสื่อสารของเจ้าหน้าที่บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างเขาดังขึ้นด้วยเสียงที่กำลังโกรธ
“หลบหนี รีบหลบหนี! นักฆ่าที่อยู่ในหินผาได้บุกมาถึงที่ลานป่าไผ่แล้ว!”
แม้ว่ากำลังพูดด้วยความโกรธ แต่ในน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเร่งรีบและหวาดกลัว ยังคงสามารถฟังออก
รอไม่ได้แล้ว!
เฉินตงกัดฟันอย่างแรง คิดถึงท่านหลง ก็รีบกล่าวขึ้น “แบ่งคนครึ่งหนึ่ง ไปคุ้มกันท่านหลง!”
“คุณชาย……..”
“ทำตามที่ฉันสั่ง หรือว่าลืมการต่อสู้ที่เขาเทียนซานแล้ว?”
สีหน้าของเฉินตงดุดันและจริงจัง เขาไม่มีทางที่จะทิ้งคนข้างกายของเขาแม้แต่คนเดียว และก็ไม่มีทางที่จะทำให้คนข้างกายต้องมาตกอยู่ในอันตรายเพราะตัวเขา
ตอนเขาเทียนซานคุนหลุนเป็นแบบนี้ ตอนนี้ท่านหลงก็เหมือนกัน
บอดี้การ์ดสิบกว่าคนรู้ทางเลือกของเฉินตงตอนที่ต่อสู้กันในเขาเทียนซานดี ไม่มีเวลามาพูดมาก ก็รีบแบ่งคนแปดคนบุกเข้าไปในห้องนอนของท่านหลง
ตามติดมาด้วย
บอดี้การ์ดแปดคนที่เหลือคุ้มกันพาเฉินตง บุกออกไปด้านนอก มุ่งหน้าไปทางลาน
สถานการณ์ตึงเครียด การฆ่ากันที่ดุเดือด
วิทยุสื่อสารของบอดี้การ์ดที่ข้างกาย ดังด้วยเสียงของเพื่อนร่วมทีมที่รายงานการเคลื่อนไหวของนักฆ่าอย่างไม่ขาดสาย
สีหน้าของทุกคนเคร่งเครียดอย่างมาก
และแล้ว
ในขณะที่เฉินตงกำลังตามบอดี้การ์ดมาถึงประตูลานป่าไผ่นั้น
เฉินตงที่คอยระมัดระวังยายเมิ่งทุกทิศทาง ทันใดนั้นแววตาก็เปล่งแสง
เขาดูตกใจ ทันใดนั้นก็มองไปมุมมุมหนึ่ง
