The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – บทที่ 335 นักฆ่าระดับพระกาฬ เฉินเต้าจูน

ภาพที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

ทำให้เฉินตงรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

พวกของท่านหลงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก รู้สึกราวกับมีศัตรูตัวฉกาจ

ฟ่านลู่รีบพาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ตรงเข้าไปที่พุ่มไม้ทันที

ไม่ช้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามนายก็ดึงร่างๆ ของคนคนหนึ่งออกมาจากพุ่มไม้

“ฮะ~”

ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุต่างอุทานออกมาด้วยความตกใจพร้อมกัน

และต่างก็หันมองเฉินเต้าจูนด้วยความตกตะลึง

ตลอดทางที่มา มีคนนับพันคอยคุ้มกันอยู่ กลับปลอดภัยไม่มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้น

แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่า มีนักฆ่ามาดักรออยู่ที่หลุมฝังศพนานแล้ว

หากไม่ใช่เพราะเฉินเจ้าจูนชิงลงมือเสียก่อน จุดจบคงไม่ต้องพูดถึง !

ฟ่านลู่หันมองเฉินเต้าจูนด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง มีความกลัวแอบซ่อนอยู่ภายในแววตาของเธอ

นี่เป็นการรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวขนาดไหนกัน ?

“คุณลุง……”

เฉินตงตั้งสติได้ จึงหันมองเฉินเต้าจูนอย่างซาบซึ้ง

ยังไม่ทันจะพูดจบ เฉินเต้าจูนก็หัวเราะเยาะออกมา : “ในเมื่อเรียกฉันว่าลุง ถ้าเช่นนั้นก็จงเป็นเหมือนฉัน มานี่ ลุงจะสอนวิธีฆ่าคนให้นาย !”

อะไรนะ ? !

เฉินตงอึ้งไปทันที

หรือว่ายังมีนักฆ่าอยู่อีก ?

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว มือขวาก็ถูกเฉินเต้าจูนจับขึ้นมาเสียแล้ว เป็นแรงที่มหาศาลราวกับคีมเหล็ก

เฉินเต้าจูนค่อยๆ จูงเฉินตงเดินไปอีกด้านหนึ่ง

“คุณชาย!”

ท่านหลงหน้าถอดสี รีบตะโกนเรียกทันที

“หุบปาก!”

เฉินเต้าจูนหันกลับมาจ้องตาเขม็ง เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง ทำให้ท่านหลงตกใจจนหน้าซีด และก้มหน้าก้มตา จนไม่กล้าสบตาอีก

เมื่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ท่านหลงก็รีบหันไปส่งสายตาให้กับฟ่านลู่และกูหลัง

ฟ่านลู่และกูหลังรีบตามเฉินตงและเฉินเต้าจูนไปในทันที

ส่วนฉินเย่และจูเก่งชิงที่อยู่ในฝูงชน ก็รีบตามไปด้วยเช่นกัน

คำพูดของเฉินเต้าจูนแสดงให้เห็นว่า บริเวณโดยรอบสุสานนี้ ยังมีนักฆ่าแอบซ่อนตัวอยู่ !

อีกทั้งตอนนี้ สิ่งที่เฉินเต้าจูนทำ ก็คือการพาเฉินตงเข้าไปใกล้นักฆ่า นี่ไม่เท่ากับเป็นการส่งเนื้อเข้าปากเสือหรอกเหรอ?

ไม่มีใครสงสัยความสามารถของเฉินเต้าจูน

แต่ก็ไม่มีใครกล้าปล่อยให้เฉินตงต้องเผชิญหน้ากับอันตรายเพียงลำพังเช่นกัน

“ห่างออกไปด้านหน้าสิบก้าว มีนักฆ่าอยู่ นายไปฆ่าเขาให้ลุงดูหน่อยซิ”

เฉินเต้าจูนหยุดเดิน แล้วปล่อยมือของเฉินตง จากนั้นจึงยิ้มให้เฉินตงด้วยรอยยิ้มที่อำมหิต

ทั้งคำพูดและการกระทำ ล้วนแล้วแต่แสดงออกถึงความน่าเกรงขาม

ทำให้เฉินตงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

“คุณลุง ผม……” เฉินตงลังเล

“ฆ่าคน ง่ายนิดเดียว!”

เฉินเต้าจูนถอนหายใจ จากนั้นจึงโน้มตัวลงไปหยิบก้อนหินขึ้นมาหนึ่งก้อน

ฟิ้ว !

ลอยทะลุอากาศไป

ก้อนหินลอยทะลุอากาศ ลงไปตกยังพุ่มไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล

ตุ๊บ !

มีเสียงดังเกิดขึ้น

จากนั้นจึงตามมาด้วยเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

จากนั้น ในระหว่างที่เฉินตงกำลังตกตะลึงอยู่นั้น ก็มีผู้ชายที่อำพรางใบหน้าอยู่ ล้มออกมาจากพุ่มไม้

อีกทั้งบนหน้าผากของคนคนนั้น ก็มีก้อนหินฝังอยู่ และเปียกชุ่มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด

“เฮ้ย!”

แทบจะในเวลาเดียวกัน จู่ๆ ก็มีเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้นมาจากยอดไม้ที่อยู่ห่างออกไป

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงและหันมองตามเสียงนั้นไป จู่ๆ ก็มีคนคนหนึ่งกระโดดลงมาจากยอดไม้ แล้วรีบวิ่งหนีลงเขาไปในทันที

“จะไปไหน ตายซะเถอะ!”

เฉินเต้าจูนเตะก้อนหินลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทันใดนั้น มือขวาของเขาก็คว้าก้อนหินเอาไว้ แล้วเขวี้ยงออกไป

ฟิ้ว !

ลอยทะลุไปในอากาศ

ลมแรง จนทำให้เฉินตงรู้สึกราวกับผิวหนังถูกฉีกออก

ตุ๊บ !

นักฆ่าที่วิ่งหนีออกไปไกลส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา แล้วล้มลงไปบนพื้น

ภาพนี้ ทำให้เฉินตงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

เขาหันมองเฉินเต้าจูนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง นี่สิถึงจะเรียกว่านักฆ่ามือพระกาฬที่แท้จริง !

ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า ยิ่งทำให้เฉินตงยิ่งเข้าใจชัดเจนว่า ตอนที่เขาต่อสู้กับเฉินเต้าจูนในคุกมืด เฉินเต้าจูนออมมือให้เขามากเพียงใด

ใช้เพียงก้อนหินเป็นอาวุธ ก็สามารถมีอานุภาพในการฆ่าที่น่ากลัวพอๆ กับอาวุธปืน

หากพูดแบบไม่เกรงใจก็คือ ตอนที่อยู่บนเวทีประลองในคุกมืดตอนนั้น หากเฉินเต้าจูนคิดที่จะฆ่าเขาจริงๆ ละก็ เขาคงกลายเป็นศพไปตั้งนานแล้ว

บรรยากาศภายในภูเขาเงียบสงัด

อุณหภูมิลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง

เจตนาฆ่าที่รุนแรงของเฉินเต้าจูนแผ่ซ่านออกไปทั่ว

แม้แต่ฟ่านลู่เองยังรู้สึกหวาดกลัว และไม่กล้าสบตาเฉินเต้าจูน

เพราะว่า สายตาของเฉินเต้าจูนในตอนนี้ สามารถฆ่าได้แม้กระทั่งเทพเจ้าจริงๆ !

“ใครกล้าแตะต้องสายเลือดตระกูลเฉินของฉัน ต้องตายทั้งหมด!”

เฉินเต้าจูนตะโกนออกมาเสียงดัง

เขาก้มลงไปหยิบหินขึ้นมากำหนึ่ง แล้วถือเล่นในมือ จากนั้นจึงค่อยๆ โยนก้อนหินทิ้งทีละก้อนๆ

ก้อนหินธรรมดาๆ เมื่อหลุดออกไปจากมือของเฉินเต้าจูน กลับมีความเร็วที่น่าสะพรึงกลัวระเบิดขึ้นในทันที ราวกับกระสุนปืนที่ทะลุอากาศไป

มีเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังก้องบนภูเขา

มีศพที่อาบไปด้วยเลือด ค่อยๆ ปรากฏออกมาจากที่หลบซ่อนทีละศพๆ

และทั้งหมดเป็นการฆ่าภายในครั้งเดียว !

แม้แต่เฉินตง ก็ยังรู้สึกขนลุก และเกิดความกลัวสุดขีดขึ้นในก้นบึ้งของหัวใจ

นี่มัน……อยู่ในระดับความสามารถที่มนุษย์สามารถไปถึงได้อย่างนั้นเหรอ?

แต่ไหนแต่ไรมา เฉินตงไม่เคยปล่อยอารมณ์ของตนเองตามอำเภอใจเลย เพราะเขารู้ดีว่า การที่จะขึ้นเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉินได้นั้น ไม่เพียงแต่จะต้องผ่านการทดสอบด้านธุรกิจด้วยคะแนนเต็มเท่านั้น แต่จะต้องมีร่างกายที่แข็งแกร่งและมีทักษะการต่อสู้ด้วย

ตระกูลมั่งคั่งที่แท้จริง แต่ไหนแต่ไรมาล้วนต้องการผู้นำมีที่ความสามารถรอบด้าน !

มิเช่นนั้นตระกูลเฉินคงไม่เข้มงวดกับคนรุ่นหลัง และให้เข้าสู่กระบวนการการศึกษาที่ยอดเยี่ยม

แต่ยิ่งรู้จักควบคุมอารมณ์ เฉินตงก็ยิ่งเข้าใจขีดจำกัดของมนุษย์ได้มากขึ้น

แต่การแสดงออกของเฉินเต้าจูน อยู่เหนือกว่าสิ่งที่เขาเข้าใจ!

ในชั่วพริบตาเดียว ก้อนหินสิบกว่าก้อนที่อยู่ในมือ ก็ถูกเฉินเต้าจูนโยนออกไปจนหมด

และผลลัพธ์ก็คือ มีร่างของนักฆ่าสิบกว่าศพหล่นลงบนพื้น

บรรยากาศภายในภูเขากลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

มีสายตาของความหวาดกลัว มองมาที่เฉินเต้าจูนเป็นครั้งคราว

ไม่มีใครกล้าจ้องมองเฉินเต้าจูนนานนัก

เกรงว่าจะถูกนักฆ่ามือพระกาฬสังเกตเห็นเข้า

แม้กระทั่งนักฆ่าอันดับที่ 20 ในอันดับยมราชอย่างฟ่านลู่เอง ก็ยังไม่กล้า !

มีเพียงแค่เฉินตงคนเดียวเท่านั้น ที่จ้องมองเฉินเต้าจูนอยู่ตลอดเวลา

ไม่เพียงแต่มีเจตนาฆ่าที่รุนแรงแผ่ซ่านออกมาจากตัวของเฉินเต้าจูนเท่านั้น แต่ยังเหลือบมองทุกคนด้วยสายตาที่ต้องการให้ยอมจำนนต่อตนเอง

ยิ่งสังเกต เฉินตงก็ยิ่งรู้สึกสงสัย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมในสมัยนั้น เขาถึงไม่อาจเอาชนะคุณพ่อได้ ?

“ยังมีอีกหนึ่งคน!”

จู่ๆ เฉินเต้าจูนก็พูดออกมา เขาขมวดคิ้ว แล้วหันมองไปทางด้านหนึ่งด้วยสายตาที่แหลมคมราวกับเหยี่ยว : “แก มีเวลาให้หนีตั้งนาน ทำไมไม่หนี ?”

เฉินตงมองตามเสียงไป ทางด้านนั้น เป็นเนินดิน ไม่สิ จ้องพูดว่าเป็นหลุมศพที่รกร้างไร้เจ้าของ

ฟรึ่บ……

ขณะที่กำลังหันมองไป ดินที่อยู่บนหลุมศพ ก็ค่อยๆ ทรุดตัวลง

มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากหลุมศพ !

ถึงแม้จะเป็นกลางวันแสกๆ แต่ภาพที่ปรากฏขึ้น กลับทำให้เฉินตงรู้สึกกลัวจนเสียวสันหลัง

ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุต่างรู้สึกตกใจจนแทบจะหยุดหายใจพร้อมกัน

เมื่อหลุมศพถูกเปิดออกมา มีร่างที่ถูกพันเอาไว้ผ้าพันแผล เผยให้เห็นเพียงดวงตาทั้งสองข้างที่ดูมืดหม่น ค่อยๆ เดินออกมาจากหลุมศพ แล้วจ้องมองเฉินเต้าจูน จากนั้นคนที่พันผ้าเอาไว้ก็รีบพยักหน้า แล้วส่งเสียงของผู้ชายที่ฟังดูหนักแน่นออกมา : “จะไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบ เขาก็เดินจากไปต่อหน้าทุกคน

นี่ ทำเหมือนกับไม่มีใครเห็น ?

ใบหน้าของเฉินตงเต็มไปด้วยความตกตะลึง และรู้สึกเหลือเชื่อ

วิธีการลงมือของเฉินเต้าจูนเมื่อครู่ สามารถฆ่าคนไปได้อย่างต่อเนื่องสิบกว่าคน นักฆ่าธรรมดาๆ ต่างกลัวจนหัวหด

แล้วนักฆ่าที่ซ่อนตัวอยู่ในหลุมศพคนนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเฉินเต้าจูน ทำไมถึงยังใจเย็นเช่นนี้อยู่ได้ ?

ฟิ้ว !

ในขณะที่เฉินตงกำลังตกตะลึงอยู่นั้น

เฉินเต้าจูนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ขว้างก่อนหินออกไปก้อนหนึ่ง

สายลมพัดผ่านใบหน้าของเฉินตงไปอย่างน่าสะพรึงกลัว

ความเจ็บที่เกิดขึ้น ทำให้คิ้วของเฉินตงขมวดเข้าหากันทันที เขายกมือขึ้นไปลูบใบหน้าด้านซ้าย และพบว่าใบหน้าของเขาถูกก้อนหินที่ลอยผ่านอากาศไปด้วยความเร็ว บาดเข้าเป็นรอยเล็กๆ !

การออกแรงในครั้งนี้ มากกว่าครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา

ทว่า

ตุ๊บ !

ในขณะที่ก้อนหินพุ่งเข้าใส่ชายที่กำลังพันผ้าอยู่นั้น

ชายที่พันผ้าอยู่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขายื่นมือขวาออกมาทันที ผ้าที่พันอยู่บนมือค่อยๆ ลอยออกมา เขาบีบก้อนหินจนแตกละเอียด แล้วโยนลงบนพื้นกระจัดกระจาย

แววตาของเฉินเต้าจูนเป็นประกาย แล้วหัวเราะออกมาเสียงดังพลางพูดว่า : “ดี แกไปได้ !”