The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – บทที่ 340 ขัดขวาง

ทางตอนเหนือของเมืองหลวง

เป็นแนวเทือกเขา

ตั้งแต่สมัยโบราณ ภูเขาแห่งนี้ ถือเป็นแนวป้องกันที่ยิ่งใหญ่ของประชาชน

เมื่อเวลาผ่านไป

แนวแม่น้ำตามธรรมชาติ ก็ค่อยๆ หมดประโยชน์

ทิวเขาเต็มไปด้วยความเงียบสงบและสันโดษ ผืนป่าเขียวขจีที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ ปกคลุมภูเขาทั้งลูกเอาไว้ราวกับเป็นเสื้อคลุมที่ลึกลับ

ในช่วงเช้าตรู่จะมีหมอกหนาแน่น

มีไม่กี่คนที่รู้ว่า ภายในภูเขาใหญ่โตลูกนี้ มีพื้นที่กว้างใหญ่ขนาดนี้แอบซ่อนอยู่

ดูราวกับสรวงสวรรค์ที่แยกออกมาจากโลกมนุษย์

อย่างไรก็ตาม ที่นี่เป็นที่ที่เหล่าบรรดาตระกูลมั่งคั่งต่างใฝ่หา

ทุกวัน จะมีเครื่องบินทะยานอยู่เหนือท้องฟ้าไม่ขาดสาย จะบินมาตามภูเขาและทำลายความเงียบสงบภายในภูเขา และลงจอดบนที่ราบนี้

อีกทั้งบนพื้นที่ราบ ยังมีคฤหาสน์ขนาดหนึ่งหมื่นเอเคอร์ตั้งอยู่ ซึ่งถือเป็นที่ใฝ่ฝันของเหล่าบรรดาตระกูลมั่งคั่งที่ยิ่งใหญ่

คฤหาสน์ที่ครอบคลุมพื้นที่หนึ่งหมื่นเอเคอร์ ตั้งอยู่บนสรวงสวรรค์ แต่ก็ยังคงเปล่งประกายความงดงามออกมา ราวกับดวงจันทร์และดวงดาวที่ส่องแสงในยามค่ำคืน เผยให้เห็นถึงเอกลักษณ์และความสง่างามของคฤหาสน์

ด้านหน้าประตูคฤหาสน์ มีการสร้างซุ้มประตูที่มีโล่ประกาศเกียรติคุณประดับเอาไว้

มีตัวอักษรที่วิจิตรและประณีตงดงามสองตัวประดับเอาไว้อยู่อย่างสง่างาม——จวนเฉิน !

และด้านนอกคฤหาสน์ มีลานบินสามลู่สำหรับเครื่องบิน และมีพื้นที่ว่างสำหรับขึ้นและลงเฮลิคอปเตอร์ ดูราวกับสนามบินขนาดเล็ก

เครื่องบินลงจอด เบรก และหยุด

“คุณชาย ถึงตระกูลเฉินแล้วครับ”

เฉินตงถูกท่านหลงปลุกให้ตื่นจากความฝัน

เฉินตงค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นในทันที แต่กลับมองผ่านหน้าต่างออกไปด้านนอก

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำให้เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก

นี่ทำให้เฉินตงใจลอยไปครู่หนึ่ง

ฟ่านลู่เองก็ตกตะลึงจนอึ้งไปเช่นเดียวกัน

คฤหาสน์และปราสาท ใช่ว่าไม่เคยเห็น

คฤหาสน์ปราสาทของตระกูลหลี่ในเมืองหลวง ตอนนั้นก็ทำให้เฉินตงรู้สึกตื่นตะลึงไม่น้อย

แต่คฤหาสน์พื้นที่หนึ่งหมื่นเอเคอร์ที่อยู่ตรงหน้า ปราสาทเก่าแก่ของตระกูลหลี่ไม่อาจเทียบได้เลย เรียกได้ว่าเป็นเหมือนยักษ์ใหญ่กับยักษ์เล็กจริงๆ

ถ้าไม่ได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง ใครจะสามารถจินตนาการได้ว่าตระกูลจะรุ่งเรืองและเฟื่องฟูถึงเพียงนี้ ?

หลังจากนิ่งอึ้งไปเกือบหนึ่งนาที

เฉินตงก็ตั้งสติกลับมาได้ เขาลูบจมูก จากนั้นจึงพูดออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า : “ไปกันเถอะ”

ลงจากเครื่องบินแล้ว

มีรถคันหนึ่งมาจอดรอรับอยู่ด้านข้าง

ท่านหลงและคุนหลุนเดินนำไปก่อน

เด็กหนุ่มที่ขับรถมีความเคารพเป็นอย่างมาก

แต่เมื่อเฉินตงและฟ่านลู่เดินไปจนเกือบจะถึง เด็กหนุ่มกลับมองเฉินตงด้วยแววตาที่แปลกประหลาด และมีท่าทีที่ดูซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

ท่านหลงแสดงท่าทีเข้มงวดออกมา : “เป็นแค่คนรับใช้เล็กๆ เจอคุณชายยังไม่รู้จักทำความเคารพอีกเหรอ?”

เด็กหนุ่มผงะไป แล้วรีบโค้งคำนับ : “สวัสดีครับคุณชาย”

เฉินตงขานรับด้วยท่าทีที่สงบ จากนั้นจึงขึ้นรถพร้อมกับพวกท่านหลง

ถึงแม้ท่านหลงจะเป็นคนรับใช้ แต่เมื่อพบกับพวกเฉินเทียนเซิง ก็ไม่จำเป็นจะต้องแสดงความเคารพออกมามากนัก ดังนั้นการที่จะตำหนิคนรับใช้เล็กๆ สักคน จึงถือเป็นเรื่องปกติ

ตลอดทาง เฉินตงเห็นรถวิ่งไปมาระหว่างสนามบินและคฤหาสน์อยู่เป็นระยะๆ

แต่สิ่งที่แตกต่างกันก็คือ รถที่มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ตระกูลเฉินนั้น ผู้โดยสารที่นั่งอยู่ภายในรถ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

แต่รถที่แล่นออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลเฉิน ใบหน้าของผู้คนกลับมีทั้งคนที่ตื่นเต้นยินดี และคนที่โศกเศร้า

“คุณชาย เมื่อก่อนพ่อตาของคุณก็ไม่ต่างกับคนเหล่านี้เลย”

ท่านหลงยิ้มแล้วชี้ไปที่รถโดยสาร แววตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง : “ที่นี่ถูกกำหนดขึ้นด้วยฐานะของตระกูลเฉิน และเป็นที่ที่สมาชิกทุกคนในตระกูลเฉินต่างภาคภูมิใจ แต่ทว่าความแตกต่างอยู่ตรงที่ คนบางคน แม้กระทั่งประตูใหญ่ของคฤหาสน์ก็ยังไม่มีโอกาสได้เหยียบเข้าไป ก็ถูกคนรับใช้ขับไล่ออกมาเสียแล้ว หรือไม่ ถ้าหากเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเฉินแล้ว ก็ถูกคนรับใช้ที่ฐานะสูงสักหน่อยขับไล่ออกมา”

“ส่วนคนที่ประสบความสำเร็จ จะได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากสมาชิกรุ่นเยาว์ที่เป็นหัวกะทิของตระกูล และตกลงในสิ่งที่พวกเขาร้องขอ

“ตามที่นายพูดมา คนที่จะสามารถเข้าพบผู้ที่มีอำนาจของตระกูลเฉินได้นั้น มีอยู่น้อยมาก ยิ่งโอกาสที่จะได้พบพ่อของฉันด้วยแล้ว คือหนึ่งในล้าน?” เฉินตงถาม

“ประมาณนี้ครับ”

ท่านหลงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แล้วพูดต่อว่า : “ส่วนพ่อตาของคุณ เมื่อก่อนกระผมเป็นคนต้อนรับ นี่ถือเป็นการต้อนรับระดับสูงจากตระกูลเฉินแล้ว ถึงว่าสูงกว่าการต้อนรับของสมาชิกหัวกะทิรุ่นเยาว์”

ต่อให้พ่อตาจะถือเป็นผู้นำของกลุ่มบริษัทข้ามชาติ หรือแม้แต่โจวเย่นชิวซึ่งถือเป็นผู้นำชั้นแนวหน้าของห้างสรรพสินค้า เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาก็เป็นเพียงแค่มดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น

การได้รับการต้อนรับจากท่านหลง ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

เฉินตงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ แต่กลับรู้สึกประหลาดใจกับลำดับชั้นที่เข้มงวดของตระกูลเฉิน

แม้แต่การต้อนรับแขกที่มาจากภายนอก ก็ยังมีการแบ่งระดับการต้อนรับอย่างเข้มงวด สิ่งนี้หากอยู่ในตระกูลมั่งคั่งตระกูลอื่น ต่อให้เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งอย่างตระกูลหลี่และตระกูลฉิน ก็ไม่เคยมีแบบนี้มาก่อน

เมื่อมองดูคนที่นั่งอยู่บนรถที่แล่นผ่านไปคันแล้วคันเล่า เฉินตงก็รู้สึกหดหู่ขึ้นเล็กน้อย

นี่คงเป็นการยืนยันคำพูดที่ว่า “ของบางอย่างเพียงแค่เกิดมาก็มี หรือไม่ก็อาจไม่มีไปตลอดชีวิต” ?

คนเหล่านี้พยายามอย่างสุดความสามารถ เพื่อที่จะให้ได้เหยียบเข้าไปในตระกูลเฉิน แต่ฉันกลับสามารถเข้าไปได้ โดยไม่ต้องผ่านความเห็นชอบจากใคร

เรื่องของชาติกำเนิด สามารถกดขี่คนได้จริงๆ !

ทว่า

เมื่อรถแล่นไปถึงใต้ซุ้มประตูทางเข้าของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน กลับถูกกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตระกูลเฉินกลุ่มหนึ่งเข้ามาขวางเอาไว้

“หลีกไป ใครกล้าขวางรถของฉัน?”

ท่านหลงพูดขึ้นเสียงดังด้วยความโมโห

คุนหลุนเองก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธเคือง : “แค่สุนัขรับใช้ฝูงหนึ่ง ยังไม่รีบหลีกทางไปอีก ?”

คนหนึ่งเป็นคนสนิทของเจ้าบ้าน ส่วนอีกคนเป็นบอดี้การ์ดคนสนิทของเจ้าบ้าน และเป็นอาจารย์ของทายาทระดับหัวกะทิ

ด้วยฐานะแล้ว ถือว่าห่างไกลจากคนรับใช้มาก

ถึงแม้จะได้รับความยำเกรงจากทายาทระดับหัวกะทิ

แต่ทว่าตอนนี้ กลับถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้คนขวางเอาไว้ !

ใบหน้าของคนรับใช้วัยหนุ่มหลายคน แสดงความหวาดกลัวออกมา

หนึ่งในนั้นมีคนที่เป็นหัวหน้า เขารวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมาว่า : “ท่านหลง พี่คุนหลุนสามารถเข้าไปได้ แต่คนนอกอีกสองคนที่มีฐานะไม่ชัดเจน ไม่สามารถเข้าไปข้างในได้”

ใบหน้าของเฉินตงเคร่งขรึมลงทันที และรู้สึกขำขึ้นมา

คนนอกที่มีฐานะไม่ชัดเจน ไม่สามารถเข้าไปได้ ?

คำพูดเช่นนี้ ดูเหมือนจะเกินจริงไปหน่อย ?

“หลีกไป! คนที่ฉันกับคุนหลุนพามา จะเป็นคนนอกที่มีฐานะไม่ชัดเจนได้อย่างไร ?

ท่านหลงสีหน้าบึ้งตึง แววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว : “ต่อให้ต้องสอบถาม ก็ควรให้คนในตระกูลเฉินมาสอบถาม จะให้พวกแกเข้ามาขวางง่ายๆ แบบนี้ได้เหรอ? ใครเป็นคนใช้ให้พวกแกทำเช่นนี้ ?”

น่าเกรงขาม

เอ่ยถามอย่างตรงประเด็น

แม้กระทั่งการต้อนรับแขกก็มีกฎเกณฑ์ที่เคร่งครัด ถ้าหากไม่ได้รับคำสั่งมา แค่คนรับใช้ที่เฝ้าประตูไม่กี่คน ไม่มีทางกล้าทำเรื่องที่อุกอาจเช่นนี้แน่นอน ?

สีหน้าของคนรับใช้วัยหนุ่มเหล่านี้เปลี่ยนไปพร้อมกันในทันที เพราะรู้สึกหวาดกลัวคำตำหนิที่รุนแรงของท่านหลง

เด็กหนุ่มที่เป็นหัวหน้าแววตาสั่นเครือ เขาเงียบไปสักพัก แล้วจู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมามองท่านหลง

“ท่านหลง ต้องขออภัยด้วย เนื่องจากเจ้าบ้านถูกลอบทำร้ายเมื่อไม่นานมานี้ การรักษาความปลอดภัยในตระกูลเฉิน จึงมีการยกระดับไปถึงระดับสูงสุด ดังนั้นผมจึงจำเป็นต้องตรวจสอบอย่างเคร่งครัด”

เผียะ !

ท่านหลงตบหน้าของคนรับใช้หนุ่ม

“เหลวไหล! เป็นแค่สุนัขรับใช้ คิดที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับฉันอย่างนั้นเหรอ?”

น้ำเสียงโกรธเกรี้ยว ทำให้คนรับใช้วัยหนุ่มเหงื่อกาฬไหลชุ่มเต็มหน้าผาก และมีท่าทีหวาดกลัว

สิ่งนี้ทำให้บรรดาแขกที่อยู่รอบๆ ต่างแสดงความตกใจออกมา

ยังไม่มีใครกล้าอวดดีต่อหน้าคฤหาสน์ตระกูลเฉินเช่นนี้ !

ราวกับทุกสิ่งหยุดชะงักลงไปชั่วขณะ

เฉินตงยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ภายในรถ แล้วปล่อยให้ท่านหลงกับคุนหลุนเป็นคนจัดการ ส่วนตนเองก็มีเพียงแค่รอยยิ้มที่เย็นชาปรากฏขึ้นเล็กน้อยบนใบหน้าเท่านั้น

หากมีท่านหลงและคุนหลุนคอยนำทาง คนรับใช้ที่เฝ้าประตูเพียงแค่ไม่กี่คน ไม่มีทางขัดขวางได้สำเร็จอย่างแน่นอน

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า มีคนที่คอยแอบออกคำสั่งอยู่

“นี่เพิ่งจะมาถึงตระกูลเฉิน ก็ปล่อยสุนัขรับใช้วองสามตัวมากัดฉันแล้วเหรอ?”

เฉินตงแอบคิดอยู่ในใจ แล้วจู่ๆ เขาก็หรี่ตาลง

มองเห็นร่างร่างหนึ่ง กำลังเดินตรงมาจากซุ้มประตูของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน

“เฉินเทียนหย่าง!”

จู่ๆ ใบหน้าเย็นชาของเฉินตง ก็รู้สึกราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งทันที

และในตอนนี้เอง

ใบหน้าอันชั่วร้ายของเฉินเทียนหย่าง ก็แสยะยิ้มออกมา

“มาตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าประตูตระกูลเฉิน ไม่รู้สึกว่าทำให้ตระกูลเฉินต้องขายหน้าหรือยังไง? ท่านหลง ในฐานะที่นายเป็นคนรับใช้ของตระกูลเฉิน นายไม่รู้กฎที่ว่า ลูกสวะ ไม่สามารถเข้ามาในตระกูลเฉินได้หรือยังไง ?