เฉินตงอึ้งจนพูดไม่ออกเลย
แน่ใจนะว่าไม่ได้ล้อเล่นอยู่?
“ลูกคิดว่าพ่อกำลังล้อลูกเล่น?” เฉินเต้าหลินเหมือนจะเดาความคิดของเฉินตงออก
เฉินตงเงียบไม่พูดไม่จา
เฉินเต้าหลินยิ้มอย่างโล่งใจ “ความแตกต่างในนี้ แกค่อยๆเรียนรู้ไป”
เส้นทางราชา เส้นทางเผด็จการ เส้นทางของผู้มีมนุษยธรรม………..
เฉินตงมุ่ยปาก แววตาครุ่นคิด คำพูดของคุณพ่อ ดูเหมือนพูดเล่น แต่เมื่อมาคิดอย่างละเอียด กลับเหมือนมีบางอย่างที่แตกต่าง
ไม่นานนัก ก็มาถึงเรือนที่วิจิตรงดงามหลังหนึ่ง
เรือนด้านข้างที่อยู่โดยรอบเรือนหลังนี้ มีระยะห่างของมัน ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือสไตล์การสร้าง เผยให้เห็นถึงพลังความยิ่งใหญ่ ให้ความรู้สึกของความงดงามสง่างามอย่างยิ่งใหญ่
ราวกับว่าเป็นหงส์ในหมู่กา
“คุณชาย นี่เป็นเรือนเจ้าบ้านของนายท่าน” ท่านหลงกระซิบกล่าว
เฉินตงมองเรือนอันวิจิตรงดงามตรงหน้า ในใจสะท้านอย่างอธิบายไม่ถูก
ความรู้สึกเช่นนี้ มันซับซ้อนมาก อธิบายยากมาก
แต่เขา กลับกำหมัดแน่นโดยที่ไม่รู้ตัว แววตาแน่วแน่กว่าที่เคยเป็น
เข้าไปในเรือน
คนรับใช้กำลังยุ่งกันอยู่
เฉินเต้าหลินพาเฉินตงและพวก เข้ามาในห้องโถง
สไตล์การตกแต่งแบบโบราณ ทุกรายละเอียดก็ได้แสดงออกถึงความสูงศักดิ์ของตระกูลเฉิน
ด้านนอกยังมีแจกันโบราณที่ล้ำค่ากับภาพวาดของปรมาจารย์ชื่อดังหลายคน อยู่ในห้องโถง มันก็ได้กลายเป็นเครื่องประดับตกแต่งที่ไม่สำคัญ
หลังจากนั่งลงแล้ว
ท่านหลงก็ชงชาให้เฉินตงอย่างคล่องแคล่ว
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็ได้พาคุนหลุนกับฟ่านลู่ออกไปจากห้องโถง แล้วปิดประตู
ในห้องโถง กลับสู่ความสงบ
เฉินเต้าหลินนั่งเงียบๆอยู่บนวีลแชร์ กำลังจิบชา
เฉินตงนั่งเข้าไปใกล้ มองสำรวจคนที่เป็นพ่อ
คุณพ่อในเวลานี้ ดูแล้วยังอ่อนแออยู่บ้าง แต่น่าจะไม่รุนแรงมากนัก
สิ่งนี้ทำให้เฉินตงแอบโล่งอก
เขาไม่มีแม่แล้ว หากไม่มีพ่ออีก
งั้นชีวิตก็ไม่มีความหมายแล้ว เหลือเพียงทางกลับบ้าน
“ครั้งนี้เกือบไปแล้ว”
เฉินเต้าหลินวางแก้วชาลง เป็นคนทำลายความเงียบสงบในห้องโถง
“เป็นฝีมือของใครกันแน่?”
เฉินตงขมวดคิ้วถาม
ยิวหมินเป็นนักฆ่าขององค์กรhidden killersในลำดับที่สิบของอันดับยมราช
พูดอย่างไม่ต้องเกรงใจ ใต้หล้านี้ไม่มีคนที่ยิวหมินไม่กล้าฆ่า
แต่ประเด็นคือ เรื่องนี้มันต้องมีแรงจูงใจใช่มั้ย?
มันไม่มีเหตุผลเลย หลังจากที่ยิวหมินทำภารกิจล้มเหลว ก็จะหันมาลอบสังหารผู้เป็นพ่อ
“เห่อๆ ลูกไม่ต้องถามเยอะขนาดนั้น รู้มากไป มันไม่ได้ดีกับลูกเลย”
เฉินเต้าหลินยกมือห้า เปลี่ยนประเด็น “ลูกไม่อยากรู้เหรอ ว่าทำไมพ่อถึงรอดมาได้?”
คำพูดประโยคเดียว โดนใจเฉินตงทันที
เขาอยากรู้จริงๆ
ความสามารถของยิวหมิน อยู่ในคลับสี่ยิ่นเขาเคยเห็นกับตามาแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นคุนหลุนหรือฟ่านลู่ ล้วนเป็นนักฆ่ามือพระกาฬในอันดับยมราช
ทีมรักษาความปลอดภัยก็เป็นทีมชั้นนำที่คุ้มกันพ่อมานานหลายปี
แม้แต่ทีมรักษาความปลอดภัยเดิมของคลับสี่ยิ่น ก็ไม่สามารถที่จะเทียบได้
ภายใต้การคุ้มครองที่เข้มงวด ยิวมินยังคงดันทุรังจนเขาสามารถทำให้ทุกคนสลบ และเข้ามาในป่าไผ่โดยตรง
ตอนนั้นหากไม่ใช่ลุงเต้าจูนอยู่ด้วย เขาได้กลายเป็นวิญญาณในมือของยิวหมินแล้ว
คุณพ่อไม่มีทีมบอดี้การ์ดในการคุ้มครอง ไม่มีมือพระกาฬอย่างคุนหลุนคอยคุ้มกัน อาศัยเพียงสัญชาตญาณการคุ้มกันที่ “อ่อนแอ” ของตระกูลเฉิน กลับสามารถรอดพ้นจากเงื้อมมือของยิวหมิน
เฉินเต้าหลินยิ้มเล็กน้อย จงใจกดเสียงให้ต่ำลง “เป็นลุงเต้าจูนของลูก”
ม่านตาของเฉินตงหดเกร็ง ปากอ้าตาค้างทันที
“เขาไปจากที่ผม ก็มาหาพ่อโดยตรง?”
“เขาเคยไปหาลูก?”
เฉินเต้าหลินเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ “พ่อก็แก่จนเลอะเลือนไปแล้ว ส่งลูกไปที่คุกมืด จงใจให้ลูกกับเขาได้พบกัน เขากลับก้าวออกมาจากในคุกมืด ก็ย่อมจะต้องไปหาลูกก่อนอยู่แล้ว”
เฉินตงกล่าว “หลังจากที่เขาหาผมจนเจอ ผมก็ขอให้คุณลุงพักอยู่กับผมสามวัน วันที่สามเป็นวันที่ยิวหมินมาพอดีเลย คุณลุงช่วยผมไล่ยิวหมินไปแล้วจึงได้จากไป”
“เขาก็ไม่ได้เข้ามาที่คฤหาสน์ตระกูลเฉินโดยตรง พูดตามตรง ก่อนที่พ่อจะถูกลอบทำร้ายไม่นานเขาแอบเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเฉิน เจอกับยิวหมินที่มาลอบสังหารพ่อพอดี เขาเลยลงมือช่วย”
สายตาของเฉินเต้าหลินมองไปลึกๆ นิ้วมือเคาะบนราวจับวีลแชร์เบาๆ “หัวที่แขวนอยู่บนซุ้มประตูคฤหาสน์ตระกูลเฉินลูกเห็นหรือยัง? นั่นก็ลุงเต้าจูนของแกเป็นคนแขวนมันขึ้นไป”
เฉินตงตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วก็รู้สึกตัวทันที
“แอบเข้ามาคฤหาสน์ตระกูลเฉิน? คำพูดนี้มันหมายความว่าอย่างไร?”
แต่ก่อนแม้ว่าเฉินเต้าจูนจะพ่ายแพ้จากการแย่งชิงตำแหน่งเจ้าบ้านกับคุณพ่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้ไปอยู่ในคุกมืด
ไม่ว่ายังไง สุดท้ายก็ยังเป็นคนของตระกูลเฉิน อีกอย่างยังเป็นผู้สืบทอดรุ่นก่อน ความสัมพันธ์กับคุณพ่อก็ลึกพอสมควร
ตามหลักแล้ว ก็น่าจะเข้ามาตระกูลเฉินอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ถึงกับต้องหลบๆซ่อนๆ
“ความคิดของลุงเต้าจูนของลูก พ่อจะไปรู้ได้อย่างไร?”
เฉินเต้าหลินยิ้มแปลกๆ รอยยิ้มนี้ได้ตกมาในสายตาของเฉินตง กลับรู้สึกว่ามันต้องมีอย่างอื่น เห็นได้ชัดว่าคุณพ่อจงใจที่จะไม่พูด
เฉินตงนิ่งเงียบ
เฉินเต้าหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เด็กโง่ รู้ยิ่งน้อย มันยิ่งดีต่อตัวลูก สิ่งสำคัญที่สุดของลูกคือการแก้ไขสถานการณ์ปัจจุบัน เป้าหมายคือการเป็นเจ้าบ้าน นี่คือสิ่งที่ลูกสัญญากับแม่ไว้ ลูกควรต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของแม่ ส่วนเรื่องอื่นๆ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม และพ่อจะบอกลูกทีละเรื่อง”
ได้ยินเรื่องแม่
ใบหน้าของเฉินตงก็หมองไปทันที ก็ได้ระงับความสงสัยในใจของเขา
จริงที่สุด ตอนนี้ควรจะจัดการเรื่องที่ถูกลอบสังหารเสียก่อน จากนั้นก็มาจัดการเรื่องตำแหน่งเจ้าบ้านของตระกูลเฉิน
สำหรับเรื่องอื่น เขาเอื้อมไม่ถึง และไม่มีความสามารถในการเอื้อม
เฉินเต้าหลินเงยหน้ามองไปยังประตูที่ถูกปิดแน่นของห้องโถง แววตาเป็นประกายระยิบระยับ
ราวกับว่าสามารถมองทะลุประตูออกไป มองไปยังที่ที่ไกลกว่า
เขายิ้มอย่างสบายใจและพูดว่า “อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ในเมื่อลุงเต้าจูนของลูฏเดินออกมาจากในคุกมืด ถ้าเขาเต็มใจที่จะช่วยลูก คาดว่าภารกิจลอบสังหารขององค์กรองค์กรhidden killers น่าจะยุติลงในไม่ช้านี้”
เฉินตงตกใจมาก
“คุณลุงเต้าจูนสามารถหยุดยั้งภารกิจลอบสังหาร?”
“น่าจะได้นะ?” เฉินเต้าหลินยิ้มอย่างไม่แน่ใจ
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด
ด้านนอกประตู ทันใดนั้นก็ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัวของท่านหลง
“นายท่าน นายท่าน คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินเรียกประชุมครอบครัว ให้คนมาเชิญนายท่าน”
ประชุมครอบครัว?!
เฉินตงขมวดคิ้วแน่น เท้าหน้าเพิ่งจะก้าวออกจากเรือนจิ้นซิน เท้าหลังก็เรียนประชุมครอบครัวแล้ว
ความคิดของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน เปลี่ยนได้เร็วเหลือเกิน!
พรึบ!
เฉินเต้าหลิน ตบที่เท้าแขนของวีลแชร์ และที่เท้าแขนถูกบีบจนเกิดเสียง
ใบหน้าที่นิ่งสงบ ทันใดนั้นความโกรธเกรี้ยวก็ปรากฏขึ้น
ในเวลานี้ แม้แต่เฉินตงยังสัมผัสถึงไฟโกรธบนตัวของผู้เป็นพ่อ อดไม่ได้ที่จะกระดกลิ้น
“ไอ้แก่หนังเหนียวอยากต่อกรกับฉัน ไอ้แก่หนังเหนียวที่กำลังจะเข้าโลงคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาเรียกประชุมครอบครัว?”
เฉินเต้าหลินได้บีบคำพูดออกมาจากซอกฟัน ราวกับสิงโตที่กำลังโกรธ ใบหน้าดุดันให้ความรู้สึกกดดัน “ฉันที่เป็นเจ้าบ้านยังไม่ได้เอ่ยปาก เธอก็อยากจะแย่งอำนาจขนาดนี้ ต้องการอะไร?”
ด้านนอกประตู
น้ำเสียงของท่านหลงถึงขีดต่ำสุดแล้ว “นายท่าน คนที่มาเชิญบอกว่าจะหารือเรื่องผู้สืบทอดร่วมกัน!”
“หารือ?!”
เฉินเต้าหลินหัวเราะด้วยความโกรธ “ไอ้แก่หนังเหนียวเมื่อกี้โดนขี้เถ้าอุดปาก กล้ำกลืนไม่ลง เวลานี้จงใจเรียกทุกคน เพื่อต้องการบีบฉัน เพื่อระบายความโกรธ”
พูดจบ เขาก็กล่าวอย่างเย็นชา “ตงเอ๋อ เข็นพ่อไป พ่อจะไปดูว่า วันนี้ไอ้แก่หนังเหนียวจะมาไม้ไหน!”
