“คุณชาย เรือนจิ้งซินเป็นเรือนของคุณหญิงใหญ่ โดยปกตินายท่านก็ต้องได้รับอนุญาตถึงจะเข้าไปได้”
ท่านหลงสีหน้าหนักใจ มีความกลัวเล็กน้อย
“อยากจะฉันให้ไปยังถิ่นของท่าน แล้วค่อยจัดการกับฉัน?”
เฉินตงถูจมูกตัวเอง ยิ้มเยาะแล้วกล่าว “หากฉันไม่ไป มันจะดูไม่ให้เกียรติท่านนะ”
“คุณชาย……….”
ท่านหลงสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก กำลังจะห้ามปราม เฉินตงกลับก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“ท่านหลง ทำไงดี?”
คุนหลุนโน้มตัวไปกระซิบถาม
เรือนจิ้งซินนับเป็นเรือนของคุณหญิงใหญ่และเป็นที่ต้องห้ามในตระกูลเฉิน ต่อให้เจ้าบ้านจะเข้าไปยังต้องได้รับการอนุญาตก่อน
หากเฉินตงเข้าไปข้างในนี้จริงๆ ขอเพียงมีการเปลี่ยนแปลง เขาจะกลายเป็นลูกไก่ในกำมือทันที
ท่านหลงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นความตั้งใจแน่วแน่ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
“คุนหลุน กลัวตายมั้ย?”
“ไม่กลัว!”
คุนหลุนเข้าใจ ตอบอย่างเสียงดังฟังชัด
“ท่านหลง พี่คุนหลุน” ใบหน้าที่สวยงามของฟ่านลู่เปลี่ยนอย่างมาก
คุนหลุนยิ้มเล็กน้อย “เสี่ยวลู่ เดี๋ยวเธอรออยู่ข้างนอก ให้ฉันกับท่านหลงเข้าไปเป็นเพื่อนคุณชาย หากมีอะไรผิดปกติ เธอก็รีบไปจากที่นี่ทันที”
น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ สีหน้าที่เด็ดเดี่ยว
ทำให้ฟ่านลู่อดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมา
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของคุนหลุน เธอก็ได้เม้มปากสีแดงของเธอไว้ และพยักหน้าตอบรับ
จากนั้น ทั้งสามคนก็เดินตามเฉินตงไปอย่างรวดเร็ว
“ตายแน่”
เฉินเทียนเซิงยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า ยิ้มอย่างชั่วร้าย เหมือนกับงูพิษ
ทิ้งสมาชิกในตระกูลและคนรับใช้ที่อยู่ในอาการหวาดกลัวเอาไว้ เขาก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
ไม่นานนัก เฉินตงก็เห็นหญิงชราคนหนึ่ง
ใบหน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยกระ ผิวหนังเหี่ยวย่น ผมสีขาว
เมื่อเห็นเฉินตงและพวก กลับทำหน้าบึ้ง ไม่ได้พูดจา ได้เดินนำทางอยู่ตรงด้านหน้า
ท่านหลงกระซิบกล่าว “คุณชาย คนนี้เป็นคนรับใช้คนสนิทของคุณหญิงใหญ่”
หยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็กล่าวเสริมขึ้นมาอีกประโยค “เป็นคนรับใช้ที่คุณหญิงใหญ่พามาจากบ้านของเธอ ในตอนที่แต่งงานมาที่บ้านตระกูลเฉิน”
คือคนใช้คนสนิทที่ซื่อสัตย์อย่างมาก!
เฉินตงเข้าใจทันที
ในสมัยโบราณเมื่อคุณหนูของตระกูลแต่งงาน นิยมที่จะพาสาวใช้ไปด้วย
คนรับใช้แบบนี้ เมื่อมาถึงในบ้านของสามี จะเป็นสาวใช้ที่ซื่อสัตย์ภักดีอย่างมาก เป็นคนข้างกายโดยสมบูรณ์
เมื่อเห็นเฉินตงมีสีหน้าที่หนักใจ ท่านหลงก็อาศัยตีเหล็กตอนร้อน “หากเข้าไปในเรือนจิ้งซินแล้ว คำพูดของเราก็จะไม่มีความหมาย คุณชายโปรดคิดให้ดี”
“หากผมไม่ไป เรื่องวันนี้สามารถเป็นเรื่องโมฆะมั้ย?”
เฉินตงเลิกคิ้วแล้วยิ้ม แววตาเปล่งแสง “ในตระกูลเฉินไม่ว่าบนหรือล่าง ตั้งแต่ตรงซุ้มประตูก็เห็นผมเป็นหนามตำตา ขอเพียงผมอ่อนแอนิดเดียว พวกเขาก็จะเอาคืนอย่างสาสม ในเมื่อมันก็เป็นเช่นนี้แล้ว ทำไมยังต้องฝืนใจตัวเองเพื่อยอม?”
เขาก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าทำไมคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินถึงได้เรียกเขาไปที่เรือนจิ้นซิน?
ข้อหนึ่ง เพราะกลัวจะมีผลกระทบต่อตระกูลเฉินทั้งตระกูล สิ่งที่คนข้างบนรู้ กลายเป็นว่าข้างล่างก็จะรู้ไปด้วย
ข้อสอง หากทำให้คนทั้งตระกูลเกิดความฮือฮา มันก็จะทำให้คุณพ่อที่พักรักษาตัวอยู่ รู้ตัว
ข้อสาม เป็นข้อที่สำคัญที่สุด เขาเรียกผมไปที่เรือนจิ้งซิน ก็แค่ไปในสถานที่ของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน แสดงฝีมือได้เต็มที่ ง่ายต่อการลงมือ
คนอื่นเคารพเขาคืบหนึ่ง เขาจะให้เคารพคืนหนึ่งศอก
การมาตระกูลเฉินครั้งแรก ไม่ว่าจะมาในเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว เขาก็ไม่ได้มาเพราะจะหาเรื่อง
เพียงแต่ เมื่อมาถึงตรงซุ้มประตูของตระกูลเฉิน ก็ถูกตราหน้าว่าเป็นลูกสวะแล้วไม่ให้เข้ามา
คนดีมันจะถูกรังแก เฉินตงเข้าใจเหตุผลนี้ดี แม้แต่คำสั่งสอนที่เฉินเต้าจูนชี้แนะให้มันได้ซึมซับเข้ากระดูกดำไปแล้ว
การยอมถอยตลอด มันไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้
ในเมื่อแก้ไขปัญหาไม่ได้ ก็ต้องใช้กำลัง ต่อสู้จนได้ซึ่งหนทาง!
เขาเฉินตง ไม่ใช่คนที่อ่อนแอ และไม่ใช่คนไร้ประโยชน์!
เงียบมาโดยตลอดทาง
อาคารอันงดงามในสไตล์โบราณ แสดงให้เห็นถึงความเป็นมาและสถานะของตระกูลเฉิน
ศาลาพักผ่อนหย่อนใจ สวนดอกไม้นานาพันธุ์
ทั้งหมดอยู่ในพื้นที่ของคฤหาสน์
ทางเดินคดเคี้ยวโค้งไปโค้งมา เดินผ่านเรือนไปหลายหลัง ในที่สุดภายใต้การนำทางของหญิงชรา ก็ได้มาถึงเรือนที่เงียบสงบหลังหนึ่ง
ดูเหมือนบ้านเรือนผู้ดีในสมัยโบราณ
ภายใต้สถาปัตยกรรมโบราณทั้งหมด สิ่งที่ซ่อนอยู่คือความหรูหราและคุณค่าขั้นสูงสุด
ห้องพระที่อยู่ไม่ไกล ยังก้องกังวานด้วยเสียงสวดมนต์
เรือนที่โอ่อ่ากว้างขวาง ร่มเงาสีเขียวเขียวชอุ่ม สายลมอันสดชื่นพัดมาเบาๆ
มีลำธารเล็กๆ ที่มีน้ำไหลเอื่อยๆ
“ยืนรออยู่ตรงนี้!”
หญิงชราออกคำสั่ง ทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชา แล้วเดินไปที่ห้องโถงด้านใน
เฉินเทียนเซิงมองเฉินตงด้วยสายตาเย็นชาที่เหมือนมองคนตาย เหลือบมองเฉินตงไปหนึ่งที จากนั้นเดินตามหญิงชราเข้าไปในห้องโถงด้านใน
เฉินตงก็ได้เดินไปที่ข้างลำธาร น้ำในลำธารใสสะอาด ข้างในยังมีปลาคราฟว่ายวนไปมา
เขาเก็บหินขึ้นมาหนึ่งก้อน โยนลงไปในน้ำอย่างใจเย็น ทำให้ปลาคราฟตื่นตระหนก
ท่านหลงกับคุนหลุนยืนอยู่ข้างหลัง สีหน้าเคร่งขรึม
ความใจเย็นของเฉินตง ทำให้เขาทั้งสองตะลึง
แต่ตะลึงก็ส่วนตะลึง ทั้งๆที่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เขาสองคนไม่สามารถที่จะใจเย็นอย่างเฉินตง
“บังอาจ!”
เสียงตะโกนดังของหญิงชราดังขึ้นทันที “นี่คือบ้านของคุณหนู จะปล่อยให้แกทำสกปรกได้อย่างไร?
คุณหนู?
ทำสกปรก?
เฉินตงยิ้มเยาะ วางท่าของคนรับใช้คนสนิทได้อย่างดีเยี่ยมเลยนะ
เขาหันกลับไปทันที ก็เห็นคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินที่อยู่ภายใต้การพยุงของหญิงชรากับเฉินเทียนเซิง เดินออกมาจากห้องโถงด้านใน
“คุณหนู? บ้านไหนที่จะยังจะเรียกอายุเจ็ดแปดสิบว่าคุณหนู? คำสรรพนามนี้ ตอนนี้มันมีความหมายอื่นแล้ว”
เต็มไปด้วยความล้อเลียน
ทำให้สีหน้าของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินขุ่นมัวจนถึงขีดสุด
เฉินเทียนเซิงก็ตกใจ
“แกมันไอ้เด็กหาเช้ากินค่ำ คุณหนูของบ้านฉัน จะให้แกมาเหิมเกริมดูหมิ่นง่ายๆเหรอ? อยากตายใช่มั้ย?” หญิงชราโกรธอย่างมาก
ท่านหลงกับคุนหลุนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
ท่านหลงรีบยกมือคารวะกล่าว “คุณหญิงใหญ่ ที่คุณชายมาในวันนี้ เพียงแค่ต้องการมาเยี่ยมนายท่าน ไม่มีความหมายอื่น”
“มาเยี่ยม?”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินยิ้มเยาะ สายตาคมกริบ พูดกดดันท่านหลงโดยตรง “มันที่เป็นเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม หยามฉันขนาดนี้ สมควรตายจริงๆ”
คำพูดเพียงประโยคเดียว ทันใดนั้นบรรยากาศในเรือนก็รุนแรงขึ้น
แววตาของเฉินเทียนเซิงเปล่งประกาย แอบลำพองใจ
หญิงชราเหมือนกับว่าเจอเสาหลักของบ้าน ก็ทำให้มีความมั่นใจในทันที
เธอแหกคอตะโกนใส่เฉินตง “คุกเข่าขอโทษคุณหนูเดี๋ยวนี้!”
และแล้ว
เฉินตงกลับแสดงพลังรุนแรง ราวกับดาบคมที่ดึงออกมาจากฝัก แววตาที่คมกริบมองข่มขู่ไปที่หญิงชราโดยตรง
“ขอโทษ? แกมันแค่คนใช้ในตระกูลเฉิน เข้ามาอยู่ในตระกูลเฉิน ก็ต้องเป็นคนใช้ตระกูลเฉิน ฉันเป็นลูกของเจ้าบ้านตระกูลเฉิน หนึ่งในผู้สืบทอด ยังต้องให้หมาที่ไม่รู้จักเจ้าของอย่างแกมาเห่าเหรอ!”
“ยโสโอหัง หมาที่อาศัยบารมีคนอื่นมาอวดเบ่ง จะให้ฉันคุกเข่า งั้นฉันก็จะให้แกไปตาย!”
แรงแห่งการฆ่าที่เยือกเย็น ราวกับมีดคม สะเทือนไปทั่วท้องฟ้า
ใบหน้าของหญิงชราซีดขาวไปทันที อ้าปากค้าง อ่ำๆอึ้งๆ
เธอที่เห็นว่าตัวเองเป็นคนใช้คนสนิทของคุณหญิงใหญ่ วางอำนาจในตระกูลเฉินจนเคยชินแล้ว
มีคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินคอยหนุนหลัง ต่อให้เป็นการเผชิญหน้ากับเฉินเต้าหลิน เธอก็กล้าที่จะยืดอกพูดจา
แต่ตอนนี้ กลับถูกบอกให้ไปตาย?!
“ถอยไป! ใครให้เจ้าเห่าไปเรื่อย?”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินสีหน้าบูดบึ้ง และดุหญิงชราอย่างโกรธเคือง
หญิงชราสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เหลือบมองคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินอย่างตกใจ ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าคุณหญิงตระกูลเฉินกำลังหาทางลงให้เธอ
ขณะนั้นจึงได้ถอยไปอยู่ด้านหลังของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินในทันที
“คุณย่า ทำไมต้องเสียเวลากับไอ้ลูกสวะคนนี้ด้วย เขาก็เป็นเพียงลูกนอกคอกคนหนึ่งเท่านั้น” เฉินเทียนเซิงกล่าวในทันใด
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด
หางตาของเฉินตงก็ได้เหลือบไปทางเฉินเทียนเซิง “หน้าแกยังเจ็บไม่พอเหรอ?”
