The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา – บทที่ 386 คุกเข่า

ในขณะที่หัวใจของเฉินตงกำลังว้าวุ่นนั้น

กู้ชิงหยิ่งที่ก้มหน้ามาโดยตลอด ก็เงยหน้ามองเฉินตงโดยตรง

ทันใดนั้นหัวใจของเฉินตงกระตุกอย่างแรง รีบพูดขึ้นมา “ไม่ ไม่นี่ บางทีอาจจะเหนื่อยเกินไปมั้ง”

กู้ชิงหยิ่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “มีเรื่องจริงๆ ด้วย ท่าทางที่คุณโกหก ดวงตาเต็มไปด้วยพิรุธ”

เฉินตง “…….”

ควรอธิบายอย่างไร?

พูด หรือไม่พูด?

สิ่งที่ตามมาคือ กู้ชิงหยิ่งยิ้มๆ “ก้มหน้าถักเสื้อต่อ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ฉันก็ไม่ใช่ว่าจะบีบคั้นให้คุณพูดเสียหน่อย”

เฉินตงมีสีหน้าที่สับสน ความรู้สึกผิดและความรู้สึกที่พันกันในหัวใจของเขานั้นจู่ๆ ก็รุนแรงถึงขีดสุด

ริมฝีปากขยับไปมา

เขามีความรู้สึกที่อยากจะพูดออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

แต่เหลือบมองไปที่ท้องของกู้ชิงหยิ่งโดยสัญชาตญาณ เขาก็อดกลั้นมันเอาไว้

นี่ บางทีมันอาจจะเป็นการกระตุ้นนะ?

“ขอบคุณนะที่รัก” เฉินตงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเศร้าๆ

ในขณะที่ขอบคุณ เฉินตงก็ตัดสินใจแล้ว ต้องจัดการเรื่องของหลินหลิ่งตงให้เร็วที่สุด

มีหวางหนันหนันอยู่ ยิ่งยืดเยื้อ รังแต่จะทำให้เรื่องมันซับซ้อนเข้าไปอีก

จัดการปัญหาอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด ถึงจะเป็นหนทางของราชา

คฤหาสน์ในหมู่ตึกหลิ่งตง

หลินหลิ่งตงกำลังดื่มวิสกี้ ด้วยความรู้สึกที่เศร้า

เมื่อเห็นหวางหนันหนันกลับมา เขาก็มีสติขึ้นเล็กน้อยในทันที

“หนันหนัน เป็นอย่างไรบ้าง?”

สีหน้าของหวางหนันหนันเศร้าเล็กน้อย เงยหน้ามองเห็นสายตาที่คาดหวังของหลินหลิ่งตงแล้ว ยังคงพยายามฝืนยิ้มออกมา

“ฉันกำลังคิดหาวิธีอยู่ คุณอย่าใจร้อน”

แววตาของหลินหลิ่งตงมืดมนลงทันที

เขาดื่มวิสกี้ไปหนึ่งคำ ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าว “คุณมีใจที่จะช่วยผมมันก็เพียงพอแล้ว อันที่จริงจะเชิญมาได้หรือไม่ได้ ก็ไม่สำคัญแล้ว เขาเฉินตงไม่อยากจะเจอผม ผมก็ฝืนมันไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”

“จริงๆ แล้วมันก็ถูก ผมมันก็แค่ราชาใต้ดินในเมืองหลิ่งตงเท่านั้น อยู่ตรงนี้สูงส่ง แต่เมื่อเทียบกับคนที่สูงส่งอย่างแท้จริงแล้ว ผมยังคงออกหน้าออกตาทางสังคมไม่ได้เลย ก็เป็นเพียงแค่หนูใต้ดินตัวหนึ่งเท่านั้น”

สีหน้าของหวางหนันหนันเปลี่ยนไปทันที

ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กล่าวด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง “หลินหลิ่งตง ฉันห้ามไม่ให้คุณว่าตัวเองแบบนี้”

“สิ่งที่ผมพูดมันคือความจริง” หลินหลิ่งตงเลิกคิ้วกล่าว

“แต่คุณเป็นผู้ชายของฉันหวางหนันหนัน ฉันไม่อนุญาตให้คุณดูถูกตัวเองแบบนี้”

หวางหนันหนันที่ไม่เคยโกรธมาก่อน ทำให้หลินหลิ่งตงตกใจ

วินาทีต่อมา

หลินหลิ่งตงลุกขึ้น ได้กอดหวางหนันหนันเข้ามาในอ้อมอก “ขอบคุณ”

ร่างกายของหวางหนันหนันสั่นสะท้าน แค่คำว่าขอบคุณ กลับสามารถทำให้หัวใจของเธอพองโตอย่างอธิบายไม่ได้

ดมหลินหลิ่งตงที่ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า

เธอกล่าวปลอดอย่างอ่อนโยน “ดื่มไปเยอะขนาดนี้ ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ ฉันจะช่วยคุณเชิญเฉินตงมาให้ได้”

“อาบด้วยกัน?”

หลินหลิ่งตงอาศัยความเมาในการพูด

หวางหนันหนันแก้มแดง ก้มหน้าลง กลับขยับตัวเล็กน้อย

“ได้”

หลินหลิ่งตงพยักหน้า หันหลังขึ้นมา

เช้าวันรุ่งขึ้น

หวางหนันหันก็เรียกหาอู๋จุนหาวแต่เช้า ขับรถไปไท่ติ่ง

ที่ไท่ติ่ง

เฉินตงกำลังยุ่งกับการทำงาน กูหลังก็เดินเข้ามา

“คุณเฉิน มาส่งบัตรเชิญอีกแล้ว”

กูหลังกล่าวอย่างเบื่อหน่าย “อู๋จุนหาวเป็นคนส่งมา เขาบอกว่าต่อให้คุณไม่รับบัตรเชิญ ก็ขอให้คุณลงไปคุยกันต่อหน้าให้รู้เรื่อง”

เฉินตงวางเอกสารในมือลง เมื่อคืนเขาได้ตัดสินใจว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้มันเด็ดขาดไปเลย

ลุกขึ้นรับบัตรเชิญในมือกูหลังมา โยนลงไปในถังขยะ

จากนั้น เฉินตงก็ลงไปที่ใต้ตึก

จากระยะไกล เฉินตงก็เห็น BMW x5 สีดำจอดอยู่ในลานจอดรถ และมีอู๋จุนหาวที่ยืนขมวดคิ้วสูบหรี่อยู่ข้างรถ

เฉินตงเดินเข้าไปโดยตรง

เมื่อเห็นเฉินตง อู๋จุนหาวก็รีบเหยียบก้นบุหรี่ให้ดับ ยิ้มเดินเข้าไปต้อนรับ “คุณเฉิน ผม……..”

มือขวาของเขาเพิ่งจะยื่นออกไปได้ครึ่งเดียว

ก็ถูกเฉินตงพูดอย่างเฉียบขาด “กลับไปรายงานเจ้านายของนายด้วย ฉันไม่อยากจะเจอเขา อีกอย่างช่วยบอกให้เจ้านายของนายเคารพตัวเองด้วย อยากเอาขยะพวกนั้นมาเข้าใกล้ตัวฉัน”

อู๋จุนหาวตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

คำพูดของเฉินตง เฉียบขาดจนเขาตั้งตัวไม่ทัน

พวกขยะ?

กำลังว่าฉันเหรอ?

ในใจของอู๋จุนหาวไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว

เห็นเฉินตงกำลังจะไป

อู๋จุนหาวรีบตะโกนเรียก “คุณเฉิน ฟังผมอธิบายก่อน”

เฉินตงไม่หันหลังกลับมา และเดินต่อไป

ประจวบกับในขณะนี้ ประตู BMW X5 ถูกเปิดออก

รูปเงาที่สวยงามค่อยๆ ก้าวลงจากรถ

“เฉินตง ไม่เจอกันตั้งนาน!”

เฉินตงหยุดฝีเท้าลง ทันใดนั้นแววตาก็เต็มไปด้วยความหดหู่

กูหลังที่อยู่ด้านข้างเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเฉินตงอย่างชัดเจน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“ไม่เจอกันตั้งนาน? อาซ้อ คุณรู้จักคุณเฉินเหรอ?”

ใบหน้าของอู๋จุนหาวเต็มไปด้วยความตกตะลึง มองหวางหนันหนันอย่างเหลือเชื่อ

หวางหนันหนันยิ้มเล็กน้อย ถือว่าได้ตอบแล้ว

จากนั้นรีบเดินไปด้านหลังของเฉินตง “สามารถคุยกันหน่อยมั้ย แค่ครั้งเดียว!”

สามคำสุดท้าย ได้เน้นคำเป็นพิเศษ

เฉินตงยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างดูถูก หน้าไม่อายเลยจริงๆ !

อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงท่าทางของกู้ชิงหยิ่งในเมื่อคืน เขาไม่เพียงแต่รู้สึกผิดยังสงสารด้วย

เก็บรอยยิ้มแล้ว ก็ปั้นหน้าที่เย็นชา เฉินตงหันหน้าไปมองหวางหนันหนัน “ได้สิ”

“จุนหาว นายรอฉันอยู่ตรงนี้ ฉันจะไปหาร้านกาแฟคุยกับเฉินตง”

หวางหนันหนันสั่งการ

“ได้ครับอาซ้อ” อู๋จุนหาวตอบด้วยความเคารพ เพียงแต่แววตากลับเต็มไปด้วยความสงสัย

หวางหนันหนันไม่ได้ให้อู๋จุนหาวตามไปด้วย

แต่เฉินตงกลับให้กูหลังติดตามไปด้วย

หวางหนันหนันหาร้านกาแฟที่ใกล้ที่สุด

หลังจากนั่งลงแล้ว เธอรับเมนูมาจากมือของบริกร ยื่นไปตรงหน้าของเฉินตง

“อเมริกันโน่”

“เหมือนกัน”

เฉินตงสั่งกาแฟ กูหลังก็สั่งตามไปอย่างนั้นแหละ

หวางหนันหนันก็ได้สั่งกาแฟให้ตัวเองหนึ่งแก้ว แล้วถาม “จะเติมน้ำตาลหรือนมมั้ย? อเมริกันโน่ขมมากนะ”

“ดื่มจนชินแล้ว”

เฉินตงตอบอย่างใจเย็น

ในสายตาของเขา หวางหนันหนันเปลี่ยนไปอย่างมาก

ไม่เหมือนคนเก่าที่เย่อหยิ่งเอาแต่ใจตัวเอง ถูกวันเวลาชะล้างจนกลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีเสน่ห์

อย่างไรก็ตาม มันไม่อาจที่จะขัดขวางความรังเกียจที่เขามีต่อเธอ

“คุณเปลี่ยนไปมาก” หวางหนันหนันมองเฉินตงแล้วพูด “ฉันได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับพ่อแม่และน้องชายไปแล้ว”

“อืม” เฉินตงตอบอย่างเรียบเฉย

หวางหนันหนันไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับการแสดงออกของเฉินตง

บางทีความสัมพันธ์ยิ่งธรรมดา ถึงจะสงบสติอารมณ์ได้มากกว่ามั้ง

เธอพูดต่อ “ตอนแรกเป็นฉันที่ผิดต่อคุณ เกือบจะเพราะพ่อแม่ของฉัน ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของคุณและเสี่ยวหยิ่ง”

“อืม”

เฉินตงยังคงตอบอย่างสงบเรียบเฉย

“คุณไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?” หวางหนันหนันเลิกคิ้วถาม

“มี”

เฉินตงยกกาแฟอเมริกาโน่ขึ้นมาจากบนโต๊ะ “ดื่มหมดในคราเดียว กล่าวอย่างเฉียบขาด ตอนนี้คุณเป็นคนของหลินหลิ่งตง เป็นอาซ้อของลูกน้องของเขา เรื่องเหล่านี้ผมไม่สนใจ แต่คุณไม่ควรมารบกวนชีวิตของผมกับเสี่ยวหยิ่ง ฉันขอให้คุณพาหลินหลิ่งตงไปให้พ้นจากสายตาของผมและเสี่ยวหยิ่ง”

“ตอนนี้ภรรยาผมกำลังตั้งครรภ์ หากเป็นเพราะการปรากฏตัวของคุณ มีผลกระทบต่ออารมณ์ของเธอ ผมจะทำให้เมืองหลิ่งตงไม่มีราชาใต้ดินอีกต่อไป!” น้ำเสียงเยือกเย็น เต็มไปด้วยแรงอาฆาต

ใบหน้าที่สวยงามของหวางหนันหนันซีดเล็กน้อย สามารถสัมผัสไอเย็นที่แผ่กระจายออกมาจากร่างของเฉินตงได้อย่างชัดเจน

เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกที เฉินตงและกูหลังได้เดินไปถึงหน้าประตูแล้ว

แววตาของหวางหนันหนันเปล่งแสง ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นตะโกน

“เฉินตง การเจอหลิ่งตงแค่ครั้งเดียว สำหรับคุณมันยากขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันคุกเข่าขอร้องคุณ จะได้มั้ย?”

เสียงพรึบดังขึ้นมาหนึ่งที

หวางหนันหนันได้คุกเข่าลงบนพื้นแล้ว