ด้านนอกลานจอดรถ เป็นถนนสายหนึ่ง
อีกทั้ง ยังมีรถสัญจรไปมาไม่น้อย
เฉินตงจำได้อย่างแม่นยำ
แต่ถนนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ กลับว่างเปล่าและไม่มีรถแม้แต่คันเดียว
ไฟสองข้างทางส่องแสงสลัวๆ ท้องฟ้ามีฝนตกโปรยปรายลงมา จนพื้นถนนเปียกชื้น ทำให้ไฟถนนยิ่งดูสลัวมากขึ้นกว่าเก่า
“ปิดถนนเอาไว้ล่วงหน้า ?”
เฉินตงนึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว และรู้สึกหวาดกลัวขึ้นทันที
เขาหลุดขำออกมา : “เพื่อที่จะฆ่าฉัน เฉินตง พวกแกถึงขนาดมีอำนาจในการสั่งปิดถนน ดูๆ ไปแล้วชีวิตของฉัน คงจะสำคัญในสายตาของพวกแกมากเลยสินะ”
ตุ้บ !
มีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง พร้อมกับเสียงฝีเท้าอันรวดเร็ว
เฉินตงที่กำลังหัวเราะอยู่ จู่ๆ แววตาของเขาก็ฉายแววของความกระหายเลือดออกมา
เขาหันหลังกลับในทันที เผชิญหน้ากับดาบเล่มยาวที่กำลังฟันลงมา โดยไม่คิดหลบหลีก
กำหมัดต่อยเข้าไปที่ชายชุดดำอย่างแรง
ตุ้บ !
แทบจะในเวลาเดียวกัน ดูเหมือนชายชุดดำจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาใช้มีดสั้นปกป้องหัวใจของเขาเอาไว้ทันที
หรือพูดง่ายๆ ก็คือ เขาเชือดลงไปที่ข้อมือของเฉินตง
ทว่า
ในขณะที่ดาบกำลังจะเชือดลงไปที่ข้อมือของเฉินตงนั้น
จู่ๆ หมัดขวาของเฉินตงก็เปลี่ยนตำแหน่งทันที แล้วพุ่งตรงเข้าไป
ตุ้บ !
กำปั้นที่มีพลังมหาศาล ต่อยเข้าที่คางของชายชุดดำอย่างแรง
ด้วยแรงที่หนักหน่วง ชายชุดดำเอนตัวไปด้านหลัง แล้วร่วงลงสู้พื้นอย่างแรงในทันที
“ไม่มีทางหนี จัดการกับแกก็คือทางหนี !”
เจตนาฆ่าที่รุนแรงแผ่ซ่านออกมาจากทั่วทั้งตัวของเฉินตง
ตอนนี้ เขามีพลังอันยิ่งใหญ่ดุจขุนเขา
แววตาดุร้ายราวกับสัตว์ประหลาดที่กระหายเลือด จ้องเขม็งไปที่เหยื่อ
ทว่า ตอนที่เขาก้าวเดินไปเพื่อโจมตีในช่วงที่กำลังได้เปรียบ
ขณะที่เขากำลังยกขาขวาขึ้น จู่ๆ ร่างกายก็โอนเอน แล้วล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
รู้สึกเวียนหัวอย่างแรงราวกับมีคลื่น
ทันใดนั้น เฉินตงก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน และรู้สึกเวียนหัวเป็นอย่างมาก
ถึงขั้นมองเห็นชายชุดดำที่อยู่เป็นพื้นเป็นภาพซ้อนทับกัน
“พิษกำเริบเร็วขนาดนี้เลยหรือ ?”
เฉินตงออกแรงส่ายหัว เขารู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัวโดยไม่อาจฝืนได้ ทำให้เขาหมดแรงที่จะต่อสู้ได้ต่อ
เขากัดฟันแน่น จากนั้นจึงวิ่งตรงไปยังถนนที่ว่างเปล่า
ชายชุดดำรู้สึกตกใจก่อน จากนั้นจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากพื้น
กวัดแกว่งดาบสั้นและยาวที่อยู่ในมือจนเกิดเสียงดัง
จากนั้นจึงส่งเสียงเย็นชาราวกับยมทูตออกมา : “พิษกำเริบแล้ว รอเวลาถูกล่าเถอะ”
เขาวิ่งตามเฉินตงไปอย่างบ้าคลั่งด้วยความเร็ว
แต่เขาไม่ได้รีบร้อน ทำเพียงแค่ตามเฉินตงไปทางด้านหลัง เพื่อให้แน่ใจว่าเฉินตงจะไม่หนีไปจนคลาดสายตา
หากเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงไม่ลังเลที่จะจัดการกับเฉินตงให้จบสิ้นไปเสีย
แต่เมื่อครู่ตรงทางออกลานจอดรถ จู่ๆ เฉินตงก็โจมตีกลับ นั่นทำให้ชายชุดดำเกิดความปั่นป่วนขึ้นในใจ
นี่ไม่ใช่เหยื่อธรรมดาๆ !
ความสามารถในการต่อสู้ที่น่ากลัว แม้แต่ชายชุดดำก็รู้สึกตกตะลึงไม่น้อย
ก่อนสถานการณ์ทุกอย่างจะสิ้นสุดลง เขาไม่กล้ารับประกันว่าจู่ๆ เฉินตงจะกลับมาพลิกสถานการณ์ได้หรือไม่
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน
เฉินตงหนีเอาชีวิตรอยอย่างอ่อนแรง
พิษกำเริบ ยิ่งทำให้ร่างกายอ่อนแรงลงอย่างหนัก ทำให้ความแข็งแรงทางร่างกายของเขาและสติสัมปชัญญะหายไปอย่างรวดเร็ว
แต่เขาไม่กล้าที่จะหยุดนิ่ง เพราะถ้าหากหยุด ก็ทำกับรอให้ดาบของชายชุดดำฟันลงมา
สภาพของเขาที่อยู่ตรงหน้าชายชุดดำในตอนนี้ ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้แม้เพียงเล็กน้อย
หนี !
หนีอย่างสุดชีวิต !
หยุดไม่ได้ !
ถ้าหยุดก็ต้องตาย !
เฉินตงรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว เขาเริ่มหายใจเร็วขึ้น
ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าที่ปลายจมูกของเขาเปียกชื้นขึ้นเล็กน้อย
เมื่อยกมือขึ้นไปสัมผัส ก็พบว่ามีเลือดกำเดาสีแดงสดไหลออกมา
พิษนี้……ออกฤทธิ์เร็วจริงๆ !
เฉินตงรู้สึกหดหู่ในใจอย่างมาก ตอนนี้เขาถึงขนาดรู้สึกถึงความน่าหวาดกลัวของความสิ้นหวัง
พิษกำเริบอย่างรวดเร็ว สถานที่ลอบสังหารก็ถูกปิดถนนเอาไว้ล่วงหน้า แล้วจะให้หลบหนีได้อย่างไร ?
ถึงแม้ตอนนี้สติสัมปชัญญะของเฉินตงจะเลือนรางไปอย่างรวดเร็ว แต่เฉินตงก็ยังรู้อย่างแจ่มชัด
คนที่ต้องการฆ่าเขา ไม่ใช่เพียงแค่ชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังคนนั้นแน่นอน
สามารถปิดถนนล่วงหน้าได้ ไม่ใช่เรื่องที่คนคนเดียวจะสามารถทำได้
ภายใต้ความรู้สึกสิ้นหวัง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดิมทีคิดจะโทรขอความช่วยเหลือ
แต่เมื่อเสียงเรียกสายดังขึ้นหนึ่งครั้ง จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า และรีบกดวางสายในทันที
เพราะเขาตั้งสติได้กะทันหัน ว่าเบอร์ที่เขากดโทรออกไปคือเบอร์ของกู้ชิงหยิ่ง
ในสถานการณ์ระหว่างความเป็นความตายเช่นนี้ ขอความช่วยเหลือจากพวกของกู้ชิงหยิ่ง คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ยินดีที่จะนำพาเรื่องอันตรายเช่นนี้ ไปสู่กู้ชิงหยิ่งกับลูกในท้อง
แต่ในอีกซีกโลกหนึ่งนี้ นอกจากตระกูลกู้แล้ว จะมีใครอื่นอีก ?
สติสัมปชัญญะของเขาเลือนรางเข้าไปทุกทีๆ
ฝีเท้ายิ่งโซเซและอ่อนแรง
แววตาของเฉินตงเริ่มว่างเปล่าและหยุดนิ่ง เลือดที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากจมูกในตอนต้น ตอนนี้กลับพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
เลือดอาบไปทั่วอกเสื้อของเขา ทำให้ท่าทางของเขาดูน่าเวทนาอย่างมาก
เฉินตงจับโทรศัพท์เอาไว้แน่น สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่ทำให้เขาเปลี่ยนทิศทาง แล้ววิ่งตรงไปยังละแวกบ้านเรือนที่อยู่ใกล้เคียง
ในสถานการณ์ที่ถนนถูกปิด การวิ่งไปตามท้องถนนทำให้ไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ
คนพวกนั้นสั่งปิดถนนได้ แต่ก็ไม่สามารถสั่งปิดอาคารบ้านเรือนโดยรอบได้แน่นอน
ฝีเท้าค่อยๆ ช้าลงๆ
เมื่อวิ่งเข้าไปในตรอกแคบๆ เฉินตงก็รู้สึกตัวของเขาสั่นคลอนและไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ฝีเท้าของชายชุดดำที่เดินตามเขามาทางด้านหลัง ก็ช้าลงตามเขาเช่นกัน
เฉินตงหลุดขำออกมา : “แกควรที่จะรีบวิ่งเข้ามาฟันฉันไม่ใช่หรือ ?”
“ฉันกลัวแก”
น้ำเสียงของชายชุดดำราบเรียบ แต่กลับไปปิดบังความรู้สึกภายในใจเลยแม้แต่น้อย
ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงทางออกลานจอดรถ เป็นสัญญาณเตือนเขาอย่างดี
ในสายตาของเขา เฉินตงยังคงเหมือนสัตว์ร้ายที่พยายามต่อสู้ดิ้นรนอยู่
สัตว์ร้าย มีเพียงตอนที่ตายแล้วเท่านั้น ถึงจะไร้ซึ่งพิษสง
ก่อนที่จะตาย จะยังคงหลงเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย หากประมาทเพียงเล็กน้อย สัตว์ร้ายก็ยังคงมีโอกาสที่จะโจมตีเขากลับอย่างร้ายกาจ
“เหอะ !”
เฉินตงแสยะยิ้ม แต่กลับรู้สึกยินดีในหัวใจ
ยังมีโอกาสอีกเล็กน้อย……
เขาในตอนนี้ เข้าใจถึงสภาพของตัวเองดี ถ้าหากชายชุดดำคนนี้ไม่ประมาท ทำเพียงแค่เดินตามมา แล้วฟันเขาเบาๆ ทุกอย่างก็จะจบสิ้นลงทันที
ด้านหน้า มีแสงไฟส่องสว่าง
เมื่อเดินผ่านตรอก ลมที่ปะทะเข้ามาก็ยิ่งแรงขึ้น
มีกลิ่นอายของความเค็ม
ทางนั้นคือทะเลหรือ ?
สติสัมปชัญญะของเฉินตงเลือนรางจนถึงขีดสุด เขาสามารถหมดสติลงไปนอนอยู่บนพื้นได้ตลอดเวลา
ด้วยระยะห่างที่ใกล้เข้ามา ทำให้ได้ยินเสียงของคลื่นในทะเลได้อย่างชัดเจน
“เหอะ ข้างหน้าคือทางตันแล้ว” ชายชุดดำหัวเราะเยาะ “เหยื่อของมังกรโคโมโดกำลังจะเข้าปากแล้ว”
เฉินตงตัวสั่นเทา มีรสหวานเกิดขึ้นในลำคอของเขา
พรวด !
เลือดสีแดงสดพุ่งออกมา จนฉาบไปทั่วผนังของตรอกแคบ
เขาใช้มือซ้ายค้ำกำแพงเอาไว้ แล้วค่อยๆ ก้าวเดิน ส่วนมือขวาก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น
หยุดไม่ได้ !
ทันทีที่หยุด ก็เท่ากับโอกาสจบสิ้นลง
ทันใดนั้น เขาก็เกิดความคิดขึ้นมา
ดูเหมือนว่า……จะหาคนช่วยเจอแล้ว !
เขาจ้องมองโทรศัพท์ด้วยสายตาที่พร่ามัว ใช้มือขวาที่สั่นเทาของเขาเปิดหาสมุดโทรศัพท์
ในที่สุด ก็หาหมายเลขนั้นเจอแล้ว
กดต่อสายออกไป
เสียงเรียกเพียงครั้งเดียว ก็มีคนรับสาย
“ช่วยฉันด้วย ฉันอยู่ที่……”
“ขอความช่วยเหลือ ? คนบ้า !”
ชายชุดดำสังเกตเห็นพฤติกรรมของเฉินตงก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที
ฟิ้ว !
มีดบินถูกซัดออกมา
ฉึบ !
มีดบินปักลงไปที่หลังของเฉินตง
แต่เฉินตงยังคงฝืนวิ่งต่อไปด้านหน้า
“อยู่ที่ไหน ?”
เสียงของชายชราดังอุทานขึ้นมาจากปลายสาย
ตอนนี้ ในที่สุดเฉินตงก็เดินทะลุออกมาจากตรอก แต่สภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้เขาสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด
ด้านหน้าเป็นทะเลจริงๆ แต่ตรงหน้ากลับเป็นหน้าผาที่ไม่มีทางไป !
“ตาย !”
เสียงของชายชุดดำดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเหมือนเสียงฟ้าผ่าทันที
เฉินตงหันหลังกลับอย่างกะทันหัน ดวงตาที่พร่ามัวของเขา มองเห็นชายชุดดำยืนอยู่ตรงหน้า
ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนมีลมพัดเย็นในอากาศ
“เหอะ !”
ดวงตาที่ว่างเปล่าและเลือนรางของเฉินตง มีแสงส่องประกายเกิดขึ้น
ในขณะที่ดาบเล่มยาวกำลังฟันลงมา
จู่ๆ เขาก็หันหลังกลับอย่างกะทันหัน และกระโดดอย่างไม่ลังเล……
